პავლე მოციქულის განმარტებით, ოჯახი მცირე ეკლესიაა, რაც იმაზე მიანიშნებს, რომ ჭეშმარიტად მართლმადიდებლურ ოჯახში ცხოვრება ეკლესიური წესების დაცვით უნდა მოეწყოს და წარიმართოს.

რატომ ცხოვრობს ქრისტიანი ამ ქვეყანაზე? რატომ აკეთებს სიკეთეს? რატომ ებრძვის ვნებებს და ცდილობს გახდეს სრულყოფილი? პასუხი მარტივია - იმიტომ, რომ სწამს. სწამს უფლის საუკუნო ცხოვრების, საშინელი სატანჯველის და უფლისმიერი აღთქმული ნეტარების.

მართლმადიდებელი ეკლესია, წმინდანებთან ერთად, თაყვანს სცემს და პატივს მიაგებს წმინდანთა ნეშტს ან მის ცალკეულ ნაწილებს. ეს ჩვეულება პირველივე საუკუნეებიდან მომდინარეობს... წმინდანთა ნაწილების თაყვანისცემასთან დაკავშირებით, ავჭალის წმინდა დიდმოწამე ქეთევანის სახელობის ტაძრის წინამძღვარი, მამა გიორგი რაზმაძე გვესაუბრება.

ძველი აღთქმის დროს არსებობდა ორი სახის მსხვერპლშეწირვა - სისხლიანი და უსისხლო. სისხლიანი მსხვერპლშეწირვის დროს ხბოს, ცხვარს ან რომელიმე სხვა ცხოველს სწირავდნენ, დადგენილი იყო გვრიტის ან მტრედის ორი ხუნდის შეწირვაც, მაგრამ თუკი ადამიანს სისხლიანი მსხვერპლის შეწირვის საშუალება არ ჰქონდა, შეეძლო შეეწირა უსისხლო მსხვერპლი - ზეთი, ფქვილი და საკმეველი.

მართლმადიდებელი მრევლის თითოეული წევრი ეკლესიის სახეს წარმოადგენს. ხშირად გაიგონებთ, ვითომ ეკლესიურია და ნახე, როგორ იქცევაო.

წმინდა წერილი - როგორც ძველი, ასევე ახალი აღთქმა - ნათელყოფს, რომ სანთლის ანთება ტაძარში ღვთისმსახურებისა და ლოცვის დროს თვით უფლის მიერაა დაწესებული და ღვთის უშუალო მითითებით ხდება.

საქართველოს ეკლესიამ, კათოლიკოს-პატრიარქ ილია II-ის ლოცვა-კურთხევითა და წმინდა სინოდის განჩინებით, 1985 წელს საეკლესიო კალენდარში შეიტანა ქართული ენის დღესასწაული და აღნიშვნის დღედ ლაზარეს შაბათი განაჩინა.

იყო დრო, როცა კერპმსახურებას ფესვები ღრმად ჰქონდა გადგმული. აურაცხელი ქრისტიანის სისხლი დაღვრილა კერპთაყვანისცემასთან ჭიდილში... დღეს ისინი ცათა სასუფეველში მკვიდრობენ და ჩვენთვის ლოცულობენ.

განხორციელებულმა უფალმა ადამიანები წარმართობის წყვდიადიდან გამოიყვანა, მაგრამ საზოგადოებაში დღესაც შეხვდებით წარმართობის გადმონაშთებს, რაც ჩვენი ზედაპირული ქრისტიანობის ბრალია.