64-ე ფსალმუნს განგვიმარტავს არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე):

8. "და ეშინოდის მკვიდრთა კიდეთასა სასწაულთა შენთაგან; გამოსვლასა ცისკრისასა და მწუხრისასა მხიარულებაი" - ღვთის სასწაულებმა - უფლის შობამ, ჯვარცმამ, აღდგომამ შეაშინა და შეაძრწუნა მთელი სამყარო - წარმართული სამყარო, იუდაური სამყარო... განქარვებულ იქმნა თავად წარმარული სწავლება, იმის გამო, რომ ადამიანებმა მასობრივად ირწმუნეს ქრისტე და დღის ნებისმიერ დროს უკვე აღვსილნი იყვნენ სიხარულით, იმ სიხარულით, რომ იხილეს, ნახეს, თუ რა არის ჭეშმარიტება და აღარავითარი ზიანის მოტანა აღარ შეუძლია ადამიანისთვის მთას, ზღვას თუ ნებისმიერ სტიქიას, როდესაც მას ღვთის სარწმუნოება აქვს.

9. "მოხედე ქუეყანასა და დაათვრე იგი, განამრავლე განმდიდრებაი მისი; მდინარე ღმრთისაი აღივსო წყლითა; განუმზადე საზრდელი მათი, რამეთუ ესე არს განმზადებაი" - მოხედა უფალმა ქვეყანას - თვითონ მოვიდა, განკაცნა და ადამიანები ერთმანეთის სიყვარულით დაათრო. თრობაში აქ არა ცოდვა, არამედ სიკეთე იგულისხმება. "განამრავლე განდიდებაი მისი" - ადამიანის სიმდიდრე, როგორც მიწაზე, ასევე ზეცაში, არის სულიერი წარმატებულობა და ღვთის სარწმუნოება. სწორედ ეს წარმატებულობა იქნა გამრავლებული ადამიანთა შორის. "მდინარე ღმრთისაი აღივსო წყლითა" - ღვთის მდინარეში შეიძლება ვიგულსხმოთ ძველი აღთქმა, რომელიც შეიძლება შევადაროთ მხოლოდ მდინარის კალაპოტს, სადაც წყალი არ მოედინებოდა, ანუ ძველი აღთქმის სწავლება არ იყო მაცხოვნებელი სწავლება, არამედ მხოლოდ მაცხოვნებელ სწავლებასთან მიმყვანებელი და სწორედ "მდინარის კალაპოტში" - ძველი აღთქმის სწავლებაში წამოვიდა შემდეგ ახალი აღთქმის სწავლება - აღივსო წყლითა, ანუ სახარებისეული სწავლებით, რომელმაც განაცოცხლა და განასულიერა ყველა ადამიანი. ეს წყალი, სახარებისეული სწავლება იქმნა საზრდელი ადამიანებისა, რომელმაც მიიყვანა ადამიანები უფალთან.

10. "ურნატნი მისნი დაათვრენ, განამრავლე ნაყოფი მისი, ცუარითა მისითა მხიარულ იყოს ჯეჯილი მისი" - უფალო, ყველაფერი აღავსე შენი სიკეთეებით, ნაყოფები განუმრავლე ადამიანებს და "ცუარითა მისითა მხიარულ იყოს ჯეჯილი" - საღვთო სწავლების ცვრით, მცირედი ნაწილითაც კი მხიარული იქნება ადამიანთა გულებიო. რა თქმა უნდა, წვიმას მეტი შედეგი მოაქვს ჯეჯილისთვის, მცენარეებისთვის, ვიდრე ცვარს, მაგრამ საღვთო სწავლების ცვარიც, მცირედი ნაწილიც კი განახარებს და განამხიარულებს ადამიანებს.

11. "აკურთხო გვირგვინი წელიწადისაი სიტკბოებითა შენითა, და ველნი შენნი აღივსნენ სიპოხითა" - ყოველი წელიწადი შენი კურთხევით აკურთხო, უფალო. ყოველი დღე, ყოველი წამი ღვთის კურთხევითაა. რომ არა ღვთის ძალა და კურთხევა, სამყარო წამითაც კი ვერ გაძლებდა. სწორედ ამას ბრძანებს დავით წინასწარმეტყველი ფსალმუნის ამ მუხლის დასაწყისი სიტყვებით: "ველნი შენნი აღივსნენ სიპოხითა" - ველში აქ შეიძლება ვიგულისხმოთ ადამიანები, რომლებიც ღვთის სიპოხით, ღვთის სწავლებით აღივსნენ, რომელიც მთელ სამყაროს მოჰფინა უფალმა თავის მოციქულების პირით.

12. "განპოხნეს შუენიერებაი უდაბნოისაი, და სიხარული ბორცუთა შეიმოსონ" - არა მარტო იმ ადგილებში, სადაც ადამიანები სახლობდნენ, არამედ უდაბნოებშიც კი იქმნა ღვთის სიპოხე და განმხიარულება. ეს არის წინასწარმეტყველება იმის შეასახებ, რომ უამრავი ადამიანი უდაბნოებში განძლიერდებოდა და განადიდებდა უფალს. მართლაც, ვიცით, რომ მრავლად იყვნენ ღირსი მამები და ღირსი დედები, რომლებიც უდაბნოებშიც განადიდებდნენ უფალს - თავად უდაბნომაც კი ღვთის სიპოხე მიიღო, უკვე უდაბნოებიც განადიდებდნენ თავიანთი მცხოვრებლებით უფალს. "და სიხარული ბორცუთა შეიმოსონ" - ბორცვებში შეიძლება ვიგულისხმოთ ეკლესიები, რომლებითაც უდაბნოები მოიფინა ქრისტიანობის პირველივე საუკუნეებში. ფაქტობრივად არც ერთ ქრისტიანულ ქვეყანაში არ დარჩენილა ერთი უდაბნოც კი, სადაც ბერ-მონაზვნები არ მკვიდრობდნენ და სადაც უფალი არ განიდიდებოდა.

13. "შეიმოსნენ ვერძნი ცხოვართანი და ღელეთა განამრავლონ იფქლი; ღაღადებდენ და გალობდენ" - "შეიმოსონ ვერძნი ცხოვართანი", როგორც წმინდა მამაბი გვეუბნებიან, აქ უნდა ვიგულისხმოთ მიწიერი ხელისუფალნი, მეფეები. მათაც კი შეიმოსონ ღვთის სიტყვა, ღვთის სარწმუნოება. მართლაც, ვიცით, რომ ქრისტიანობის პირველივე საუკუნეებიდან უამრავი მმართველი გახდა ქრისტიანი, მეოთხე საუკუნიდან კი იმპერატორები, მეფეები ხდებოდნენ ქრისტეს მიმდევარნი, ანუ დავითი წინასწარმეტყველებს იმის შესახებ, რომ ქრისტეს სარწმუნოება არა მარტო უბრალო ხალხში, არამედ თვით ხელისუფლებაში, მმართველ კლანებშიც კი გავრცელდებოდა და უმაღლესი ხელისუფალნიც კი განადიდებდნენ უფალს. შემდეგი სიტყვებით "ღელეთა განამრავლონ იფქლი" დავითი წინასწარმეტყველებს, რომ ქვეყანაზე არ დარჩება კუთხე და ადგილი, სადაც ღვთის მადიდებელი ადამიანი არ იქნება, ყველგან განმრავლდება სულიერი იფქლი, ანუ ღვთის სარწმუნოება და ღვთის სწავლება და სამარადისოდ იქნება ღვთის დიდება და ღვთისადმი გალობა, ამქვეყნადაც და მეორედ მოსვლის შემდეგაცო.