სამოცდამეოთხე ფსალმუნი არის წინასწარმეტყველება წარმართთა მოქცევის შესახებ, ასევე ფსალმუნში ჩანს იმედი იმისა, რომ უფალი უსჯულოებიდან გამოგვიხსნის , იმედი იმისა, რომ უფალს შეუძლია ჩვენი ცოდვების მიტევება და ყოველივე აქედან გამომდინარე, გვაპატიებს ჩვენს ცოდვებს, დაგვიცავს ამ ქვეყანაზე ხორციელად და სულიერად და დაგვამკვიდრებს თვისთან ზეცაში ცოდვათა შენდობით.

ფსალმუნს განგვიმარტავს მამა მაკარი აბესაძე

1. "შენ გშუენის გალობაი, ღმერთო, სიონს, და შენ მიგეცეს ლოცვაი იერუსალიმს" - ერთადერთი, ვისაც გალობა უნდა აღვუვლინოთ, არის უფალი. უნდა ვიგულისხმოთ, რომ ამ სიტყვებს წარმართების პირით წარმოთქვამს წინასწარმეტყველურად დავითი, ანუ იმ ადამიანების, რომლებიც არ იყვნენ ძველი სჯულის მიმდევრები. მათ უამრავი ღმერთი სწამდათ, თაყვანს სცემდნენ ყველაფერს - ხეს, ზღვას, მზეს... გაიგეს რა ქრისტესა და ქრისტიანობის შესახებ, ისინი უკვე უფალს აღუვლენენ გალობას და მიმართავენ: "შენ გშუენის გალობაი, ღმერთო, სიონს, და შენ მისცე ლოცვა იერუსალიმს" - სიონსა და იერუსალიმში ჭეშმარიტებით აღგივლინო ლოცვაო. იერუსალიმში ასევე უნდა ვიგულისხმოთ ეკლესია - მიწიერი და ზეციური, სადაც დაუსრულებლად აღუვლენენ უფალს გალობასა და ლოცვას.

2. "შეგესემინ ლოცვისა ჩემისაი შენ და ყოველი ხორციელი მოვიდეს" - დავით წინასწარმეტყველი ბრძანებს, ჩვენს ლოცვასა და ყველა ადამიანის ლოცვასაც შენ შეისმენ, უფალო, და ყოველი ხორციელი მოვა შენთანო. ფსალმუნის ეს სიტყვები წინასწარმეტყველებაა იმის შესახებ, რომ უკვე ყველგან ეყოლება უფალს მადიდებელი, ყველა ერსა და მსოფლიოს ყველა კუთხეში იქნებიან ღვთის მადიდებლები, იუდევლები იქნებიან ესენი, წარმართები, ბარბაროსები თუ სხვა სჯულისა და ტომის წარმომადგენლები.

3. "სიტყუანი უშჯულოთანი განძლიერდეს ჩუენ ზედა, და უღმრთოებათა ჩუენთაგან შენ მილხინო" - უღმრთობაში იგულისხმება უფლის მცნებების დარღვევა, უსჯულოებაში კი ბოროტი ძალებისგან შეპყრობილი ადამიანი, ისინი, ვინც ღვთის მადიდებლებს დევნიდნენ, ვინც ღვთის მქადაგებლებს დევნიდნენ. ისინი - უსჯულონი განძლიერდნენ და აღიძვრენ ღვთის მადიდებელი ადამიანების წინააღმდეგ. როდესაც უსჯულონი აღიძვრებიან ჩვენს, ღვთის მიმდევართა წინააღმდეგ, უნდა ვიცოდეთ, რომ ეს ყველაფერი ჩვენი უღმერთობის, ჩვენი ცოდვით დაცემულობის გამოა მოწევნული, არა სასჯელად, არამედ იმისათვის, რომ ჩვენი გონება ღვთისკენ მობრუნდეს და შევინანოთ. როდესაც ეს მოხდება, სინანული გაგვიჩნდება, ჩვენი უღმერთობისგან გვიხსნის უფალი - გამოგვიხსნის და მოგვიტევებს ჩვენს უღმერთობას.

4. "ნეტარ არს, რომელი გამოირჩიე და შეიწყნარა, დაიმკვიდროს ეზოთა შინა შენთა, აღივსნეთ ჩუენ კეთილითა სახლისა შენისაითა; წმიდა არს ტაძარი შენი" - ნეტარია ის ადამიანი, ვინც შენ გამოირჩიე და შეიწყალე, უფალოო. უფალი ადამიანებს მათი გულების მიხედვით გამოირჩევს, ადამიანთა გულის ზრახვებს კითხულობს, იცის, ვინ არის ღვთის მადიდებელი და ვინ - არა, ვინ მიიღებს ღვთის სიტყვას და ვინ - არა. ნეტარია სწორედ ის, ვისაც უფალი გამოირჩევს და შეიწყალებს, ვისაც ცოდვებს მიუტევებს. ვინც ღვთისგან შეწყალებული იქნება, "დაიმკვიდროს ეზოთა შინა შენთა" - დაიმკვიდროს უფალთან, სასუფეველში. ხოლო ვინც სასუფეველს დავიმკვიდრებთ, სასუფევლის სიკეთეებით აღვივსებით.

5. "საკვირველ არს სიმართლითა. შეისმინე ჩუენი, ღმერთო, მაცხოვარო ჩუენო, სასოო ყოველთა კიდეთა ქუეყანისათაო და რომელ არიან ზღუათა შინა შორის" - ფაქტობრივად, ფსალმუნის ეს მუხლი აგრძელებს წინა მუხლში დაწყებულ აზრს, - ღვთის სახლი, ზეციური ტაძარი საკვირველია თავისი სიმართლით, ისევე როგორც მიწიერი ტაძარი, ღვთის ეკლესიაა საკვირველი თავისი სიმართლით. ეკლესიის ყველა წევრი არ არის საკვირველი თავისი სიმართლით; შესაძლოა, ეკლესიაშიც იყვნენ ადამიანები, რომლებიც ბოლომდე ვერ აღასრულებენ ღვთის სიტყვას, არამედ აქ საუბარია თავად ეკლესიაზე, კრებულზე და არა პიროვნებებზე; შემდეგი სიტყვებით დავითი ევედრება უფალს, ჩვენი ვედრება შეისმინე, უფალო, მაცხოვარო ჩვენო, შენ ხარ მთელი სამყაროს, მთელ დედამიწაზე მაცხოვრებელი ადამიანების სასოება და შესავედრებელი, ამიტომაც…არ არსებობს ადგილი სამყაროში, - მიწაზე, ზღვაში, ცაში... სადაც უფალი არ განიდიდებოდეს გონიერი არსებების მიერ.

6. "განჰმზადნა მთანი ძლიერებითა თვისითა, გარე-შემორტყმულმან ძლიერებითა" - ფსალმუნის ამ მუხლში საუბარია სამყაროს შექმნაზე. უფალმა განამზადა ის ძლიერი მთები, ანუ ყველაფერი, რასაც ჩვენ ვუყურებთ, თავისი ძლიერებით. თავად უფალი გაცილებით ზეაღმატებულია ყოველივე ხილულზე, ძლიერი და ყველაზე უძლიერესი, რომელმაც ყოველივე ხილული და უხილავი შექმნა.

7. "რომელი შეაძრწუნებს სიმდიდრესა ზღვისასა; ოხრასა ღელვათა მისთასა ვინ დაუთმოს? შეძრწუნდნენ წარმართნი" - ზღვის ღელვას, ზღვის ოხვრას, ანუ ყოველივეს, რომელთა ხმის გაგონებაზე და დანახვაზეც კი ადამიანს შიშის ზარი ეცემა, უფალი მართავს. წარმართები შეძრწუნებული იყვნენ ამ ყველაფრით - ზღვის ღელვით ან, ვთქვათ, უზარმაზარი მთებით, მათ - ქმნილებებს სცემდნენ თაყვანს და არა მათ შემოქმედს, უფალს, მაგრამ შემდეგ დადგა დრო წარმართებში, როდესაც ისინი მიხვდნენ, რომ არა ღვთის ქმნილებები იყო მთავარი, რომელიც მათ აძრწუნებდათ და თაყვანს სცემდნენ, არამედ მათი შემოქმედი, რომელმაც წარმართთა შიში განაქარვა და წარმართობა შეაძრწუნა, დაამხო არა წარმართები, არამედ წარმართობა, წარმართული სწავლება.