7. "ღმრთისა მიმართ არს ცხორებაი ჩემი და დიდებაი ჩემი; ღმერთი შეწევნისა ჩემისაი და სასოებაი ჩემი ღმრთისა მიმართ" - დავითი ისევ და ისევ აგრძელებს წინა მუხლებში გადმოცემულ აზრს, რომ მხოლოდ ღვთისგან არის ჩვენი ცხონება, არც ჩვენ, არც სხვა ადამიანს, არც ანგელოზს არ შეუძლია ჩვენი ცხონება, თუ არა ღმერთს და მისგან არს ჩვენი დიდება - ჩვენი განდიდება, ჩვენი დამკვიდრება უფალთან - სასუფეველში; ის არის ჩვენი შეწევნისა და სასოების ღმერთი, ის შეგვეწევა და მისი იმედი გვაქვსო.

8. "ესევდით მას ყოველი კრებული ერისაი. განჰფინენით მის წინაშე გულნი თქუენნი, რამეთუ ღმერთი მწე თქუენდა არს" - ფსალმუნის ეს მუხლი არის მოწოდება, - რომ ყველა ერი და ყველანი უფალს ესვიდეთ, უფლის იმედი გქონდეთ და მის წინაშე განფინეთ, გადაშალეთ - განიწმინდეთ თქვენი გულები. ღვთის წინაშე გულის გადაშლა იმას ნიშნავს, რომ ჩვენ განვიწმინდოთ ჩვენი გულები, არა მარტო ხორციელი ცოდვებისგან, არამედ იმ ვნებებისგან, რომლებიც ჩვენს გულშია დამკვიდრებული. თუ ჩვენ ვეცდებით და მოვინდომებთ ჩვენი გულიდან ვნებების გაძევებას, ჩვენს გულში უფალი დაიმკვიდრებს და მასში ვნებების ადგილი აღარ დარჩება, ვნებები გადიან ადამიანის გულიდან. ასევე ამ მუხლში არის წინასწარმეტყველება იმის შესახებ, რომ ყველა ერში განიფინება ღვთის სიტყვა, რაც დაამტკიცეს მაცხოვრის მოციქულებმა და მათ შემდგომ ყველა იმ ქრისტიანმა, რომლებმაც ღვთის სიტყვა მთელ მსოფლიოში გაავრცელეს.

9. "ხოლო ამაო არიან ძენი კაცთანი, ცრუ არიან ძენი კაცთანი სასწორთა მათ ზედა სიცრუვისათა და იგინივე. ამაოებით არიან ურთიერთას" - მთელ ქვეყანაში გავრცელდება ღვთის სიტყვა და ისინი, ვინც ღვთის ძეებად მიიჩნევდნენ თავს, - ისრაელის ერი, - სიცრუით იქნებიანო. მართლაც, ჩვენ ვიცით, რომ იუდეველებმა უამრავი სიცრუე შეთხზეს იმისათვის, რომ მაცხოვარი ჯვარს ეცვათ. არა მარტო მაცხოვრის ჯვარცმაზე, მაცხოვრის აღდგომაზეც კი უამრავი სიცრუე შეთხზეს, ასევე ქრისტიანებსა და ქრისტიანობაზეც, მაგრამ "ამაო არიან ძენი კაცთანი", - მათი ყველა საქმე ამაო იყო, რადგან ვერ მიაღწიეს თავიანთი სურვილის აღსრულებას, იმას, რომ ადამიანებს ქრისტე დაევიწყებინათ, რადგან შეუძლებელია კაცობრიობამ დაივიწყოს ის, ვინც კაცობრიობის ხსნისთვის მოვიდა. შესაძლოა უამრავმა ადამიანმა დაივიწყოს ქრისტე, მაგრამ არ შეიძლება დედამიწაზე დადგეს ისეთი დრო, რომ ყველა ადამიანმა დაივიწყოს ქრისტე; "ამაოებით არიან ურთიერთას", - დავითი ისევ და ისევ წინასწარმეტყველებს, რომ მათი ამაო მოქმედება ვერ გავრცელდა კაცობრიობაზე, არამედ მათში, ცრუებში დარჩა, მხოლოდ იმ ადამიანებს სჯერათ მათი მონათხრობისა, რომელთა გულიც ქრისტესთვის არ არის გაღებული, არამედ ეშმაკის - ამაოებისა და სიცრუისთვის არის ღია.

10. "ნუ ესევთ სიცრუვესა და ტაცებად ნუ გსურის; სიმდიდრე თუ გარდაგერეოდის, ნუ შეაპყრობთ გულთა თქუენდა" - ფსალმუნის ამ მუხლში დავით წინასწარმეტყველი მოგვიწოდებს - სიცრუის იმედი ნუ გაქვთ, როგორი სასიკეთოც არ უნდა გეჩვენოთ სიცრუის თქმა, ტყუილის იმედი ნუ გაქვთ, რადგან უკვე თავად სიცრუე გვავნებს. ასევე "ნუ გსურის ტაცებად", ანუ სხვისი ქონების, სხვისი კუთვნილების მიტაცება და "თუ სიმდიდრე გარდაგერეოდეთ" - ძალიან დიდი სიმდიდრე გექნებათ, ეს თქვენს გულს ნუ შეიპყრობსო. როგორი სიმდიდრეც არ უნდა ჰქონდეს ადამიანს ამ ქვეყანაზე, შესაძლოა მისი ქონება წამიერად გაქრეს და არაფრისმქონე დარჩეს. თუკი ადამიანის გული შეპყრობილია თავისი სიმდიდრით, თავისი ქონებით, ეს მას დაღუპავს, წარწყმედს. სიმდიდრე უფალთან დამკვიდრების ხელისშემშლელ პირობად ექცევა.

11. "ერთჯერ თქუა ღმერთმან და ორი ესე მესმა, რამეთუ ღმრთისა არს სიმტკიცე" - "ერთჯერ თქუა ღმერთმა", ე.ი. სამსჯავრო ერთხელ იქნება, ერთხელ გადაწყვეტს უფალი, დავიმკვიდრებთ თუ არა სასუფეველს, მაგრამ "ორი ესე მესმა" - მართალია, ვცოდავთ, ცოდვის გამო მსჯავრი გვეკუთვნის, მაგრამ ამავე დროს უფალი არის მრავალმოწყალე და თავისი საქმეების მიხედვით კი არ განსჯის ადამიანს, არამედ თავისი მრავალმოწყალებით. თუ უფალი ადამიანს თავისი საქმეების მიხედვით განსჯიდა, ვერავინ ცხონდებაროდა. უფლის მრავალმოწყალებით განსჯა იქნება იმის მიხედვით, იქმოდა თუ არა კაცი ბოროტებას, ჰქონდა თუ არა სინანული, ჰქონდა თუ არა ღვთის სარწმუნოება, იყო თუ არა ის მოწყალე. თუ ადამიანი მოწყალე იყო, უფალი მასაც შეიწყალებს. თუკი ადამიანს ჰქონდა სინანული და უფალს სთხოვდა პატიებას, ყველანაირ ცოდვას მიუტევებს და შეიწყალებს მას. უფალი ადამიანის ცხონების მიზეზს ეძებს და არა წარწყმედისას.

12. "და შენი არს, უფალო, წყალობაი, რამეთუ შენ მიაგო კაცადსა საქმეთა მისთაებრ" - ფსალმუნის ამ მუხლში დავით წინასწარმეტყველი ისევ და ისევ მიმართავს უფალს, - შენია, უფალო, წყალობა, მხოლოდ და მხოლოდ შენი ნებით შეგიძლია ადამიანი შეიწყალო და არა იმით, ადამიანს რა აქვს ნაკეთებიო. ჩვენ რაც არ უნდა ვქნათ, როგორც არ უნდა მოვიქცეთ, ჩვენი საქმეებით ვერასოდეს ვცხონდებით, ვცხონდებით მხოლოდ და მხოლოდ უფლის წყალობით. როდესაც დავითი ბრძანებს, - უფალი ყველა კაცს თავისი საქმისამებრ მიაგებსო, აქ საქმეში არ იგულისხმება, რა საქმები გვაქვს ჩადენილი, როგორც უკვე ვთქვით ამის შესახებ, არამედ საქმეში იგულისხმება ქრისტეს სარწმუნოება, იგულისხმება სინანული, იგულისხმება სასოება უფლისა, ანუ იმედი იმისა, რომ უფალს შეუძლია ჩვენი ცხონება და მიუხედავად ჩვენი დაცემულობისა, მიუხედავად ჩვენი უღირსებისა, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ არანაირად არა ვართ ღირსი ცათა სასუფეველში დამკვიდრებისა, თუ ჩვენ გვექნება სარწმუნოება უფლისა და სინანული ჩვენი ცოდვების გამო, უფალი გაიღებს მოწყალებას ჩვენზე და შეგვიწყალებს.