18. "აღგიარო შენ ეკლესიასა შინა დიდსა და კრებულსა შორის მრავალსა გაქებდე შენ" - ეკლესიასა შინა აღგიარო - უდიდეს შესაკრებელში, ახალაღთქმისეულ ეკლესიაში აღგიარო და "კრებულსა შორის მრავალსა გაქებდე შენ" - ვიცით, რომ მსოფლიო დედაეკლესია არის ერთი, მაგრამ ადგილობრივი ეკლესიები - კრებულები მრავალია. სწორედ ამის შესახებ გვაუწყებს დავითი წინასწარმეტყველურად ფსალმუნის ამ მუხლში. ე.ი. შეიძლება ფსალმუნის ამ მუხლში ვიგულისხმოთ ახალი აღთქმის ეკლესიის დაფუძნება, რომელშიც უამრავი ღვთის მადიდებელი კრებული იქნა გაერთიანებული.

19. "ნუმცა უხარის ჩემ ზედა მტერთა ჩემთა უსამართლოდ, რომელთა მომიძულეს მე ცუდად და თუალ-ყოფდეს თუალითა" - როგორც ვიცით, დაცემულ ანგელოზს უხაროდა, სიამოვნებას განიცდიდა კაცობრიობის წარწყმედით, მაგრამ დავით წინასწარმეტყველი განჭვრეტს და წინდაწინ ბრძანებს: ნუ უხარის მათ, რადგან დროებითია მათი სიხარული - მაცხოვრის განკაცებით ადამიანზე მათი ხელმწიფება განადგურდება და ხსნილი იქნება კაცობრიობა. რომელთა მომიძულეს მე ცუდად და თუალ-ყოფდეს თუალითა" - არა მარტო დავითი მოიძულეს ბოროტმა, დაცემულმა ანგელოზება, არამედ ყველა ღვთის მადიდებელი ადამიანი, მაგრამ, ამის მიუხედავად, მაინც ნუ უხარით მათო.

20. "რამეთუ ჩემ თანა მშვიდობასა იტყოდეს და რისხვით ზაკვასა განიზრახვიდეს" - ვიცით ბოროტის ხრიკები, ის ადამიანს ნათლის ანგელოზის სახით ეცხადება. შეუძლებელია, ადამიანს რაიმე ბოროტი აზრი მუვიდეს და ის სიკეთით არ იყოს შეფარული. ადამიანი თავის ბოროტებას ამართლებს, რადგან სწორედ ამგვარად უსახავს დაცემული ანგელოზი მას უკეთურებას. სწორედ ასე შეიძლება გავიგოთ ფსალმუნის ამ მუხლის სიტყვები: "ჩემ თანა მშვიდობასა იტყოდეს და რისხვით ზაკვასა განიზრახვიდეს" - თითქოს სიკეთეს გვაკეთებინებს, მაგრამ სინამდვილეში ბოროტებას ჩაგვადენინებს, თუ მისგან მოწოდებულ აზრებს მივენდობით.

21. "განავრცეს ჩემ ზედა პირი მათი და თქუეს: ვაშა, ვაშა! იხილეს თუალთა ჩუენთა" - როგორც ვიცით, ძველ აღთქმაში კაცობრიობა, მთლიანად სამყარო იყო დაცემული ანგელოზის ხელმწიფების ქვეშ. "გავრცობილი" - დიდად ჰქონდათ ხელმწიფება ადამიანებზე და იხარებდნენ მათი დაღუპვით. მათ ძველი აღთქმის პერიოდში გაცილებით დიდი ხელმწიფება ჰქონდათ, ვიდრე მაცხოვრის ჯვარცმის შემდეგ, თუმცა სრული ხელმწიფება არასოდეს ჰქონიათ.

22. "იხილე, უფალო, ნუ დასდუმნები, უფალო, ნუ განმეშორები ჩემგან" - იხილე ეს ყველაფერი, უფალო, და დროზე გვიხსენი კაცობრიობა ამ გასაჭირისა და განსაცდელისაგან.

23. "განიღვიძე, უფალო, და მოჰხედენ განკითხვასა ჩემსა, ღმერთო ჩემო და უფალო ჩემო, შჯასა ჩემსა" - უფალი გამუდმებით მღვიძარებს, მაგრამ "განიღვიძე" - ამ სიტყვით დავითი მეტაფორულად მიმართავს უფალს - ნუღარ დააყოვნებ, უფალო, დროზე მოხედე ჩვენს გასაჭირს და ჩვენს განსჯას. გვიხსენი იმ მდგომარეობიდან, რაშიც ვიმყოფებით.

24. "მისაჯე მე, უფალო, სიმართლითა ჩემითა, უფალო ღმერთო ჩემო, და ნუმცა უხმცა უხარის ჩემ ზედა" - ჩვენი სიმართლისაებრ მსაჯე" - ჩვენ გვწამს, რომ მოვა მესია, რომელიც გვიხსნის. ამ სარწმუნოებით გვისაჯენ, მოგვხედე ჩვენ. ნუ გაიხარებს ბოროტება საბოლოოდ ჩვენზე.

25. "ნუ იტყვედ გულთა შინა მათთა: ვაშა, ვაშა სულსა ჩუენსა! ნუცა იტყვედ, ვითარმედ: შთავნთქათ იგი" - ნუ ექნებათ ბოროტ სულებს, ჯოჯოხეთს იმის იმედი, რომ იქ ადამიანების სულები სამუდამოდ იქნება დანთქმული. როგორც ვიცით, როდესაც უფალი ჯვარს ეცვა და შთახდა ჯოჯოხეთად, განხეთქა ჯოჯოხეთის საკვრელნი და მართალთა სულები აღმოიყვანა. ფსალმუნის ამ მუხლში დავითი ბრძანებს: ნუ იქნებიან დაცემული სულები დაიმედებულნი იმით, რომ ეს არ მოხდებაო.

26. "ჰრცხვენოდენ და კდემებოდენ თანად, რომელთა უხაროდა ბოროტთა ჩემთათვის, შთაიცუედ სირცხვილი და კდემაი, რომელნი მდიდრად იტყოდეს ჩემ ზედა" - შერცხვენილნი და კდემულნი იქნენ ისინი, ვისაც კაცობრიობის ბოროტება უხაროდა, ვისაც თავად მაცხოვრის მიმართ ქმნილი ბოროტება უხაროდა. ის რაც იუდეველებმა უყვეს. სირცხვილი და კდემა იყოს მათი შესამოსელი, რამეთუ ღვთის წინააღმდეგ მრავალ ბოროტებას იტყოდნენ. როდესაც მაცხოვარი მოვიდა და გამოიხსნა კაცობრიობა, მთელი ეს ბოროტება უკვე შერცხვენილ იქნა.

27. "იხარებდენ და იშუებდენ შენდამი ყოველნი, რომელთა ენება სიმართლე ჩემი და თქუედ მარადის: დიდ არს უფალი! რომელთა უნდა მშვიდობაი მონისა შენისაი" - ხოლო ისინი ყველანი იხარებდნენ, "რომელთა ენება სიმართლე ჩემი და თქუედ მარადის: დიდ არს უფალი! რომელთა უნდა მშვიდობაი მონისა შენისაი" - რომელთა ენება სიმართლე ჩემი - ის სიმართლე, რასაც ძველი აღთქმა ჭეშმარიტად აწოდებდა ადამიანებს, ის სიმართლე, რასაც უფალი წინასწარმეტყველთა პირით აწვდიდა ადამიანებს. ვინც ამას იღებდა, ისინი იხარებდენ და იქნებიან ცხონებულნი, ზეციურ იერუსალიმში დამკვიდრებულნი, რადგან ვინც მარადიულად განადიდებს უფალს, მისი სამკვიდრებელი ცათა სასუფეველშია. სწორედ ის განადიდებს მარადის უფალს, ვინც ცათა სასუფეველშია.

28. "და ენაი ჩემი იტყოდის სიმართლესა შენსა და მარადღე ქებასა შენსა" - ფაქტობრივად გრძელდება წინა მუხლში დაწყებული აზრი. დავით წინასწარმეტყველი ბრძანებს: მეც და ყველა ის ადამიანი, ვისი ენაც ღვთის სიმართლეს იტყვის, ხსნილი იქნება უფლის მიერ, სასუფეველს დაიმკვიდრებს, სადაც მხოლოდ ღვთის სიმართლე და განდიდებაა.

P.S. ფსალმუნში აღწერილია ადამიანთა მდგომარეობა ძველი აღთქმის პერიოდში, ნაწინასწარმეტყველებია მაცხოვრის ჯვარცმისა და მასზე მოწევნული მიწიერი შეურაცხყოფის შესახებ, რაც მაცხოვარმა იტვირთა კაცობრიობის ხსნისთვის.