ოცდამეთორმეტე ფსალმუნს განგვიმარტავს არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე):
1. "იხარებდით მართალნი უფლისა მიერ, და წრფელთა შუენის ქებაი" - როგორც წმინდა მამები ბრძანებენ, ოცდამეთორმეტე ფსალმუნი წინასწარმეტყველებაა ადამიანთა ქრისტიანობაზე მოქცევის შესახებ. მართალია, ფსალმუნი დავით წინასწარმეტყველმა დაწერა, მაგრამ ის ქრისტიანთა პირით წარმოთქმული ლოცვაა. ამ მუხლში არა მარტო ძველი აღთქმის, ახალი აღთქმის მართალნიც იგულისხმებიან, "წრფელნი" კი, როგორც წმინდა მამები გვასწავლიან, ქრისტიანები არიან. "წრფელთა" - ქრისტეს მადიდებელთა მიერ აღვლენილი ქებაა სათნო ღვთისთვის. მართალნი, მით უფრო - ძველი აღთქმისანი, ხარობენ მაცხოვრის მოსვლით, ჯვარცმითა და აღდგომით, რადგან ცათა სასუფეველს დაიმკვიდრებენ, წრფელნი - ქრისტიანები, ახალაღთქმისეული ეკლესია კი აქებს, ადიდებს უფალს.

2. "აღუვარდებით უფალსა ბობღნითა და ათძალითა საფსალმუნისაითა უგალობდით მას" - ამ მუხლში ჩამოთვლილია საკრავები, რომლებსაც საეკლესიო მსახურების დროს იყენებდნენ უფლის სადიდებლად, მაგრამ წმინდა მამები გვასწავლიან, რომ ფსალმუნის ეს მუხლი შემდეგსაც გულისხმობს: სრული ადამიანი - სულით, გულითა და ხორცით - მოღვაწეობით, ლოცვითა და აზრით უნდა ადიდებდეს უფალს.

3. "აქებდით მას ქებითა ახლითა, კეთილად უგალობდით მას ღაღადებითა" - ახალი ქებით - ახალი, ქრისტიანული სჯულით აქებდით უფალსო, - ბრძანებს დავითი წინასწარმეტყველურად. "კეთილი გალობა" და "ღაღადების აღვლენა" კი ახალაღთქმისეული ლოცვა და ღაღადებაა, რომელიც სასუფევლის დამამკვიდრებელია, მაცხოვნებელია. ძველაღთქმისეული ლოცვა და ღაღადება კი ახალაღთქმისეულთან მიმყვანებელი იყო.

4. "რამეთუ წრფელ არს სიტყუაი უფლისა და ყოველნი საქმენი მისნი სარწმუნოებით არიან" - ღვთის სიტყვა ყოველთვის წრფელია - სიტყვაში უნდა ვიგულისხმოთ განკაცებული უფალი იესო ქრისტე. წრფელია იგი, მასთან ზაკვა არ არის, მის ყოველ ქმედებას ზეციურ მამასთან მივყავართ.

5. "უყუარს წყალობაი და მშჯავრი უფალსა და წყალობითა უფლისაითა სავსე არს ქუეყანაი" - უფალს წყალობა უყვარს, ვინც სინანულშია, მათ წყალობას აძლევს, ცოდვებს შეუნდობს. უფალს მსჯავრიც უყვარს - ვინც სინანულში არ არის, სასჯელს მოუვლენს - არა დასასჯელად, არამედ გამოსასწორებლად, რათა შეინანოს. მთელი სამყარო - ხილულიც და უხილავიც - ღვთის წყალობით არის სავსე. თუკი ჭეშმარიტად ვადიდებთ უფალს, ღვთის წყალობა ყოველ წამს შეიძლება ვიგრძნოთ და განვჭვრიტოთ.

6. "სიტყვითა უფლისაითა ცანი დაემტკიცნეს და სულითა პირისა მისისაითა - ყოველნი ძალნი მათნი" - ფსალმუნის ეს მუხლი ყოვლადწმინდა სამების, ღვთის სამგვამოვნების განცხადებაა ძველ აღთქმაში: "სიტყვითა უფლისაითა ცანი დაემტკიცნეს" - ძით ცანი შეიქმნენ, "სულითა პირისა მისისაითა - ყოველნი ძალნი მათნი" - სულიწმინდით კი ყოველი ძალი მათი. სამყარო ყოვლადწმინდა სამების - მამის, სიტყვის - ძისა და სულიწმინდის მიერ შეიქმნა. ღვთის ძალა სულიწმინდის ძალით გამომჟღავნდება მთელ სამყაროში.

7. "შეჰკრებს იგი, ვითარცა თხიერსა, წყალთა ზღვისათა და დაასხამს საუნჯეთა შინა უფსკრულთა" - "თხიერი" ღვინის ჩასასხმელი ჭურჭელია - ტიკი. როგორც ვიცით, მთელი მსოფლიოს წყლები დაბლობ ადგილებში, უფსკრულებშია შეკრებილი, რათა დედამიწის ზედაპირი მეტ-ნაკლებად თანაბარი იყოს. ასეთი უფსკრულები - ზღვები და ოკეანეები რომ არ არსებობდეს, დედამიწის ზედაპირი სწორი რომ იყო, წყალს შესაძლოა მთელი დედამიწა დაეფარა. სწორედ ღვთის განგებულებით არის წყალი უფსკრულებში შეკრებილი. მეცნიერთა ნაწილი, რომელიც ღვთივსათნოდ აზროვნებს, ამბობს, რომ უფსკრულები გაცილებით გაღრმავდა. წყალმა, რომელიც დედამიწას გარშემო ერტყა, დაახლოებით თანამედროვე ოზონის სფეროს ტერიტორიებზე და წარღვნის დროს მთლიანად ჩამოიქცა მიწაზე, მთელი დედამიწა დაფარა. შემდგომ, როგორც ვიცით, "უფსკრულებმა შეიწყნარა წყალი" - როდესაც წარღვნა სრულდებოდა და წყალი იწრიტებოდა, სწორედ მაშინ მოხდა დედამიწის დეფორმაცია და უფრო ღრმა უფსკრულების წარმოქმნა, სადაც შეიკრიბნენ კიდეც ეს წყლები.

8. "ეშინოდენ უფლისა ყოველსა ქუეყანასა და მისგან შეიძრნედ ყოველნი დამკვიდრებულნი სოფლისანი" - რომელ ქვეყანას ეშინოდეს უფლისა? - ძველაღთქმისეულ, წარმართულ ქვეყანას, წარმართულ კერპებს. წარმართობას ეშინოდეს უფლისა და არა წარმართ ადამიანებს - უფლის მობრძანების შემდეგ ხალხი გაქრისტიანდა. ამდენად, წარმართი ადამიანები კი არ განადგურდნენ, არამედ წარმართობა - მას მიმდევრები აღარ დარჩა. "მისგან შეიძრნედ ყოველნი დამკვიდრებულნი უფლისანი" - უფლმა სწორედ წარმართული კერპები შემუსრა.

9. "რამეთუ მან თქვა და იქმნეს, თავადმან ამცნო და დაიბადნეს" - ფსალმუნის ამ მუხლში სამყაროს შექმნასა და ღვთის ყოვლისშემძლეობაზეა საუბარი. რით განსხვავდება "ქმნა" და "დაბადება" ერთმანეთისგან? - თითქოსდა არაფრით, მაგრამ "ქმნაში" უფლის მიერ სამყაროს შექმნა იგულისხმება, "დაბადება" კი შემდეგს ნიშნავს - უფალმა თავისი განკაცებით ხელახლა დაბადა ადამიანები. აქ შეიძლება ვიგულისხმოთ ნათლისღებაში დაბადება, სულიერი შობა.