სამოცდამერვე ფსალმუნს განგვიმარტავს არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)

19. "რამეთუ შენ უწყი ყუედრებაი ჩემი და სირცხვილი ჩემი და კდემაი ჩემი; შენ წინაშე არიან ყოველნი მაჭირვებელნი ჩემნი" - რამეთუ უფალო შენ ყველაფერი უწყი, იცი, ვინ არიან ჩემი მაჭირვებელნი და რა განსაცდელს მივლენენ - ვინ მყვედრის, ვის უნდა, რომ შემარცხვინოს და ვინ კიდევ სხვა უსჯულოებას სჩადის ჩემს წინააღმდეგ და შენ განმარინე ამ ყველაფრისაგანო.

20. "ყუედრებაი დაითმინა სულმან ჩემმან და გლახაკებაი; და ველოდე მე თანამჭუვარსა, და არა იყო; და ნუგეშინისმცემელსა, და არა ვპოვე" - აქ უკვე უფალი გვაუწყებს წინასწარმეტყველურად დავითის პირით: ყვედრებაი დაითმინა სულმა ჩემმა და გლახაკებაი, ანუ ეს არის წინასწარმეტყველება მაცხოვრის შეპყრობის შესახებ. ყვედრება დაითმინა, უკანასკნელი გლახაკივით ექცეოდნენ მას და ნუგეშინისმცემელიც კი არ იპოვებოდა არსად. უფალს არ სჭირდებოდა ნუგეშისმცემელი, მაგრამ ისიც კი არასად იყო, რადგან როდესაც მაცხოვარი შეიპყრეს, მაცხოვრის უახლოესი მოწაფეებიც კი გაიქცნენ და გაიფანტნენ.

21. "და მცეს მე საჭმელად ჩემდა ნაღველი და წყურვილსა ჩემსა მასუეს მე ძმარი" - როდესაც უფალი ჯვარს აცვეს, მას ძმარში შეზავებული ნაღველი ასვეს. სწორედ ამის შესახებ გვაუწყებს წინასწარმეტყველურად უფალი დავითის პირით.

22. "იქმენინ ტაბლაი მათი მათ წინაშე საფრხე და მისაგებელ და საცდურ" - კვლავ გრძელდება წინა მუხლში დაწყებული აზრი - ის ტაბლა, რაც მე გამიმზადეს - ნაღველი და ძმარი, მათთვის იქმნა საფრთხე, იუდეველებისთვის იქმნა სასჯელიო.

23. "დაუბნელდენ თუალნი მათნი, რაითა არა ხედვიდენ, და ზურგი მათი მარადის შედრიკე" - თვალნი დაუბნელდათ მათ, იუდევლებს, რომლებმაც მაცხოვარი აცვეს ჯვარს, - ვერ ნახეს უფალი, ვერ შეხედეს უფალს და ამის გამო ზურგი მათი მარადის "შედრიკე", ანუ მარადის ხორციელ მონებად იქნებიან მიქცეულიო, წინასწარმეტყველებს დავითი. მართლაც, ვიცით, რომ ასწლეულების განმავლობაში ისრაელის ერი სხვა ქვეყნებში იყო გაფანტული მაცხოვრის ჯვარცმის შემდეგ, ფიზიკურად გადაიტანა მონობის სიმძიმე და სულიერი მონება. ყველა ადამიანი, რომელიც უფალს წინ აღუდგება, მონა ხდება ეშმაკისა და სამუდამოდ დარჩება ეშმაკის მონებაში, თუ, რა თქმა უნდა, უფალს არ მიუბრუნდება.

24. "მიჰფინე მათ ზედა რისხვა შენი, და გულის წყრომაი რისხვისა შენისაი ეწიენ მათ" - მათ, ისრაელის ერს, რისხვა მიეფინა. ვიცით, რომ მაცხოვრის ჯვარცმიდან სულ რამდენიმე წლის შემდეგ ისრაელის ცნობილი ომები დაიწყო რომის იმპერიის წინააღმდეგ და ამ ომებში ორ მილიონზე მეტი ებრაელი მოისრა (რაოდენ საოცარი უნდა იყოს, მათ შორის არც ერთი ქრისტიანი ებრაელი არ ყოფილა). იუდევლებმა, რომლებმაც მაცხოვარი არ მიიღეს, თავიანთ თავზე თვითონვე მოიწიეს ეს სასჯელი.

25. "იყავნ სამკვიდრებელი მათი ოხერ, და საყოფელთა მათთა ნუ იყოფინ მკვიდრი" - ვიცით, რომ საუკუნეების განმავლობაში "ოხერ" იყო ისრაელიანთა, ებრაელთა სამკვიდრებელი - ისინი გაფანტულნი იყვნენ თავიანთი ქვეყნიდან, ისრაელის ქვეყნიდან და ვერ იმკვიდრებდნენ თავიანთ ქვეყანას.

26. "რამეთუ რომელი შენ დაეც, მათ დევნეს იგი და სალმობასა წყლულთა ჩემთასა შესძინეს" - რის გამო მოხდება ეს, რის გამო იქნებიან გაფანტულნი და ვერ დამკვიდრდებიან თავიანთ ქვეყანაში? - იმის გამო, რომ, რომელიც შენ მოავლინე, მათ იგი დევნეს და წყლულები შესძინეს, ფიზიკურად შეურაცხყვეს და ჯვარს აცვეს და ამით თავიანთ სალმობას და ცოდვებსაც წყლულები დაამატეს.