ნეტარი ღვიძლი ძმები - იულიუს ხუცესი და იულიანე დიაკონი V საუკუნის I ნახევარში შეუერთნენ ზეციურ ეკლესიას. მათ ქადაგებითა და სასწაულებით მრავალი წარმართი მოაქციეს, საკერპოების ადგილას კი უამრავი ტაძარი ააშენეს, ამიტომაც შეირაცხნენ წმინდანებად. იულიუს ხუცესი იყო, იულიანე კი დიაკონი. ქრისტიანული სარწმუნოების ფართოდ გავრცელების გულწრფელი სურვილით ანთებული მირმიდონიელი ძმები რომის იმპერიის აღმოსავლეთისა და დასავლეთის მივარდნილ ადგილებში ქადაგებდნენ. აქ ჯერ კიდევ მრავლად იყო საკერპოები და უხვი მსხვერპლშეწირვა აღესრულებოდა. ნეტარმა იულისმა და იულიანემ ბევრი წარმართი მოაქციეს ქრისტეს სჯულზე მადლმოსილი სიტყვითა და ღვთივმოვლენილი სასწაულებით. კონსტანტინოპოლში ჩასულებმა იმპერატორ თეოდოსი უმცროსს (408-450) გამოსთხოვეს ნება, საკერპოების ადგილებზე ქრისტიანული ტაძრები აეგოთ.

პატრიარქის კურთხევითა და იმპერატორის ნებართვით, წმინდანებმა მრავალი ეკლესია ააშენეს. როცა წმინდა იულისმა აღსასრულის მოახლოება იგრძნო, მეასე, უკანასკნელი ტაძრის ასაშენებელი ადგილის საძებრად გაეშურა. მუკოროსის ტბის ნაპირს მიახლებულმა, მის შუაგულში შენიშნა ლამაზი კუნძული, რომელსაც თურმე ვერავინ ეკარებოდა მასზე დაბუდებული გველების სიმრავლის გამო. ღირსმა მამამ გადაწყვიტა, აქ აეგო ტაძარი. იგი გაშლილ მანტიაზე შემდგარი მიცურდა ჭალაკთან და ნაპირზე ჯვარი აღმართა; შემდეგ ყველა გველს უბრძანა, ერთად შეკრებილიყო და კუნძულიდან წასულიყო - აქაურობა ღვთის სახლისა და უფლის მონებისათვის დაეთმოთ.

წმინდა იულისმა კუნძულზე თორმეტი მოციქულის სახელობის ტაძარი დააფუძნა. ამ დროს მისმა ძმამ, იულიანემ, ქალაქ გავდიანის მახლობლად დაამთავრა ეკლესიის მშენებლობა, იქვე გარდაიცვალა და დამარხეს მის მიერ წინასწარ გამზადებულ საფლავში.

ღირსი იულიუსი კუნძულზე გარდაიცვალა და იქვე დაკრძალეს მის მიერ აგებულ თორმეტ მოციქულთა სახელობის ტაძარში. მის საფლავთან მრავალი სასწაულებრივი კურნება აღესრულა. ნეტარი ძმები V საუკუნის I ნახევარში შეუერთდნენ ზეციურ ეკლესიას.

ხატის წყარო»»