წმიდა მეფე ლუარსაბს მშობლიური მიწაც არ ეღირსა. შაჰ-აბასს ის შვიდი წელიწადი ჰყავდა დილეგში დამწყვდეული და სჯულის დატევებას აიძულებდა, მაგრამ წმიდა ლუარსაბი მარხვითა და ლოცვით განიწმენდდა თავს და ბოროტისგან შეურყვნელი უფალთან შესახვედრად ემზადებოდა. როცა შაჰი საბოლოოდ დარწმუნდა ქართველი ტყვის უდრეკობაში, მისი წამებით მოკვდინება ბრძანა. წმიდა მეფემ სიკვდილის წინ ლოცვის უფლება ითხოვა და ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელს სამშობლო, ოჯახი, საკუთარი თავი შეავედრა... "და შემდგომად მოიღეს მტარვალთა საბელი მშვილდისაი და მოაშთვეს ტარიგი ღვთისა". ლუარსაბთან ერთად წამებით მოუკლავთ მისი ორი მონაც. "მათცა ქრისტესთვის მიიღეს სიკვდილი და ეზიარნეს მეფისა თვისისა თან სიკვდილსა ხორცითა". სპარსეთის მიწას მიაბარეს მათი წმინდა ცხედრები... ჟამთასვლამ წაშალა წამებულთა საფლავები.