ხსენება 1 იანვარს, 18 ნოემბერს (ესტონეთის წმინდანთა კრებულში) და რუსეთის ახალმოწამეთა და აღმსარებელთა კრებულში.

დაიბადა 1859 წლის 14 დეკემბერს ლიფლიანდიის გუბერნიის სონტაგის მაზრაში, დეკანოზ სტეფანე ბეჟანიცკის ოჯახში.

რიგის სასულიერო სემინარიის დამთავრების შემდეგ 1883 წელს ნიკოლოზ ბეჟანიცკი დაოჯახდა, ხელდასხმულ იქნა მღვდლად და დაინიშნა ვორონეის სამრევლოში (ვარნია). ორი წლის შემდეგ მამა ნიკოლოზი გადაიყვანეს პერნოვსკის (პარნუ) მაზრაში, კერკაუში (კერგუ), 1891 - 1904 წლებში. მსახურობდა ეკატერინეს ეკლესიაში ვერროში, 1904 - 1908 წლებში - ფელინეში (ვილიანდი), 1908 წლიდან ვიდრე თავის მოწამეობამდე იყო ესტონეთში,იურიევის (ტარტუ). წმ. გიორგის სახელობის მართლმადიდებლური სამრევლოს წინამძღვარი

მღვდლობის 36 წლის განმავლობაში ხუთი სამრევლო ტაძარი შეიცვალა, მამა ნიკოლოზი მთელი სულით მიეჯაჭვებოდა ხოლმე მსახურების ადგილს, სწრაფად მოიგებდა თავისი სამწყსოს გულს და დიდად უხალისოდ გადადიოდა ახალ სამრევლოში.

მისი პიროვნების ძირითადი ნიშნები იყო პასუხისმგებლობა, გამორჩეული სიკეთე და შემწყნარებლობა. თუ მას შეეძლო რაიმე სახით დახმარება, ის ბევრი ფიქრის გარეშე მოქმედებდა.

მამა ნიკოლოზი აირჩიეს კეთილმოწესედ როგორც ვეროში, ასევე იურიევში. 1908 წელს იგი აირჩიეს რიგის ეპარქიის ეპარქიის სამღვდელოებათა ყრილობის თავმჯდომარედ, რომელიც მოიცავდა სამ პროვინციას - კურლიანდიას, ლიფლიანდიას და ესტლიანდიას. ფელინში ნიკოლოზ ბეჟანიცკი ორჯერ აირჩიეს სახელმწიფო სათათბიროს ამომრჩეველად, რაც მიუთითებს მის მიმართ საყოველთაო სიმპათიასა და ნდობაზე ქალაქში, რომელიც ლუთერანიზმის ცენტრად ითვლებოდა.

საყოველთაოდ ცნობილი იყო მამა ნიკოლოზი. ხშირად მსახურობდა და სამსახურს ყოველგვარი ანაზღაურების გარეშე ასრულებდა. ასე რომ, როგორც ვეროს კეთილმოწესე, თორმეტი წლის განმავლობაში ჩადიოდა ოცი ვერსტის დაშორებით მდებარე სოფელ ტიმომდე, ისე, რომ ფული არ აუღია ღვთისმსახურებაში, ანდა გრძელი მოგზაურობისთვის. შემდგომში, მისი თავგანწირული მოგზაურობის წყალობით, ტიმოში ჩამოყალიბდა დამოუკიდებელი სამრევლო. ფელინში, როგორც ციხის კომიტეტის დირექტორი, მამა ნიკოლოზი ასევე უსასყიდლოდ ასრულებდა საღვთო მსახურებას, ასრულებდა რელიგიურ წესებს და დამოძღვრიდა პატიმრებს. კერკაუში, მის მიერ შეგროვებული შემოწირულობებით, "ღარიბი სტუდენტები სარგებლობდნენ უფასო სწავლით და იღებდნენ ცხელ საკვებს"; ვეროში მისი ძალისხმევით "აშენდა კარგი, ახალი ორსართულიანი შენობა სამრევლო სკოლისთვის"; ფელინში მამა ნიკოლოზი ცდილობდა ღარიბი სოფლის მასწავლებლების ფინანსური მდგომარეობის გაუმჯობესებას. მისი ინიციატივით მოეწყო კურსები დამხმარე სკოლების მასწავლებელთათვის, რამაც ძალიან კარგი შედეგი გამოიღო. უფრო მეტიც, მისთვის დამახასიათებელი მზრუნველობით ეპარქიის სასკოლო საბჭოსგან მოიპოვა როგორც უფასო შეღავათები, ასევე სტუდენტებისთვის სადილის ფულის გადახდა.

მამა ნიკოლოზი გამუდმებით ზრუნავდა ღვთის ტაძრის ბრწყინვალებაზე:

"ამგვარად, მისი ძალისხმევით, ვორონეის სამრევლოში ხანმოკლე მსახურების დროს შეგროვებული შემოწირულობებით, აშენდა სასაფლაოს გალავანი და შეკეთდა ეკლესიის შენობა. კერკაუს სამრევლოში, სადაც ექვსი წელი მსახურობდა, ახალი ქვის გალავანი რკინის კარებით. ეკლესიის ირგვლივ გაკეთდა კარიბჭე, გაფართოვდა სასაფლაო და გაფართოვდა საეკლესიო სალარო. მამა ნიკოლოზმა არაერთხელ მოითხოვა ციხის ტერიტორიაზე მიწის გამოყოფა და იქ ახალი ეკლესიის აშენება და ეს შუამდგომლობები, მართლმადიდებელი ფელინელების სასიხარულოდ,წარმატებით დაგვირგვინდა".

მამა ნიკოლოზ ბეჟანიცკის ცხოვრებაში ყველაზე ნათელი ფურცელი 1905 - 1906 წლებით თარიღდება, როდესაც იგი მსახურობდა ფელინში. ეს იყო რუსეთის პირველი რევოლუციის დრო. ბალტიის რეგიონში სერიოზული არეულობის გამო, საომარი მდგომარეობა გამოცხადდა.შემოიღეს მთელი ბალტიის რეგიონის დროებითი გენერალ- გუბერნატორის პოსტი და 1905 წლის დეკემბერში მთელი რეგიონი დაიყო რევოლუციის დასამშვიდებლად გაგზავნილი სადამსჯელო რაზმების მოქმედების ზონებად. სწორედ აქ, აჯანყების სისხლიანი ჩახშობის შუაგულში, გაისმა მართლმადიდებელი მწყემსის მოწოდება, მოწყალე ყოფილიყვნენ უდანაშაულო ადამიანების მიმართ, რომლებიც ჩაითრიეს რევოლუციურ მოძრაობაში. ის მიდის რიგაში მმართველ ეპისკოპოსთან, აცნობებს ფელინში ჩადენილ ყველა შეურაცხყოფას, ევედრება ეპისკოპოსს, ხმა ამოიღოს უდანაშაულოდ წამებულთა დასაცავად. ამ შეხვედრის შედეგი იყო ეპისკოპოს აღათანგელოსის (პრეობრაჟენსკის) ეპისტოლეს გამოჩენა, რომელშიც მღვდლებს ურჩევდა: " ამოეღოთ ხმა იმ შემთხვევებში, როდესაც უდანაშაულო პირები ან შემწყნარებლობის ღირსი დაექვემდებარნენ მძიმე სადამსჯელო ზომებს". რიგის მღვდელმთავრის ამ გზავნილს დიდი გამოხმაურება მოჰყვა დედაქალაქის წრეებში. ცოტამ თუ იცოდა, რომ ეს "პეტიცია" დაიწერა ფელინის მთავარეპისკოპოსის მღვდელ ბეჟანიცკისთან შეხვედრის გავლენით.

თუმცა, მამა ნიკოლოზი წყალობას პატიმრებისთვის წყალობას გამოითხოვდა თავად დამსჯელებისგან. ამ მოვლენების მონაწილე მ.ტავერე თავის მოგონებებში წერდა:

"ოლუსტვერის რაიონში ოთხი აჯანყებული ტყვედ ჩავარდა, სამი ლუთერანი იყო. დაღამების გამო სიკვდილით დასჯა დილამდე გადაიდო. პოლკოვნიკ მარკოვის ადიუტანტმა გაურკვეველი მიზეზების გამო მღვდელ ნ.ბეჟანიცკის და გერმანული სამრევლოს პასტორს მიკვიცას სთხოვა. მოდით და აზიარეთ სიკვდილმისჯილებიო. "უკვე შუაღამე იყო. მოხუცი მამა ბეჟანიცკიმ არა მხოლოდ აზიარა მსჯავრდებულები, არამედ შუაღამისას წავიდა და გააღვიძა პოლკოვნიკი მარკოვი პატიმრებისთვის შუამდგომლობისთვის. პოლკოვნიკს ძალიან გაუკვირდა, რომ სასულიერო პირი აჯანყებულებისთვის ზიარებისთვის გამოიძახეს, რადგან კანონის თანახმად, ასეთ ადამიანებს უმოწყალოდ ხვრეტდენ, შედეგად სასიკვდილო განაჩენი გააუქმეს და დაპირდნენ, რომ დაიწყებდნენ გამოძიებას. ეს იყო დაახლოებით დილის 4 საათზე, როცა ჩემს ბინაში მღვდელი ბეჟანიცკი მოვიდა, ცეკვავდა, ტიროდა და იცინოდა, მე მეგონა, რომ გაგიჟდა. მან თქვა, რომ ეს იყო ყველაზე ბედნიერი დღე მის ცხოვრებაში - მან სიკვდილს გადაარჩინა ოთხი უდანაშაულო პატიმარი. მე მივხვდი მის მდგომარეობას".

ერთხელ, როდესაც შეუძლებელი იყო ვინმესთან ეშუამდგომლა, მან უბრალოდ დამალა ის ადამიანი, რომელსაც ხელისუფლება ეძებდა.

1918 წლის 21 დეკემბერს იურიევში წითლების შესვლის შემდეგ, მალევე, ყველა მიწის მესაკუთრე და სასულიერო პირი უკანონოდ გამოცხადდა. 29 დეკემბრის ბრძანებით, სიკვდილი ელოდა ყველას ვინც წირვას აღასრულებდა. 31 დეკემბრის ბრძანებით ყველა "მღვდელს" ებრძანა დაეტოვებინა ქალაქი, რასაც მართლმადიდებელი სამღვდელოება არ დაემორჩილა. 1919 წლის 4 იანვარს გამოქვეყნდა ბრძანება მთელი ეკლესიის ქონების ჩამორთმევის შესახებ. იმავე დღეს გამოცხადდა, რომ "მართლმადიდებელ მღვდელს" ბეჟანიცკის, მოხუცებული ასაკის გამო, ქალაქში 20 იანვრამდე ყოფნის უფლება მიეცა, მაგრამ მეორე დღესვე იგი წმინდა გიორგის ეკლესიაში დააკავეს. დღე კვირა იყო და მამა ნიკოლოზმა საღვთო მსახურება, სავარაუდოდ, ხელისუფლების ნებართვის გარეშე შეასრულა. იგი მიიყვანეს საკრედიტო ბანკის შენობაში, სადაც იმ დროისთვის ეპისკოპოსი პლატონი (კულბუში) თავის მდივან პროტოდიაკონ კონსტანტინე ზორინთან ერთად, მიძინების ტაძრის დეკანოზები მიხეილ ბლეივი და ალექსანდრე ბრაიანცევი უკვე იმყოფებოდნენ. პატიმრობა ხანმოკლე იყო. ამ სიკვდილის წინა დღეებში საკანში ბევრი იყო, ვისაც მხარდაჭერა და გამხნევება სჭირდებოდა. ორსართულიან სათავსოებზე, ისევე როგორც რამდენიმე მაგიდაზე და სკამზე, შეუძლებელი იყო არა მარტო დაწოლა, არამედ დაჯდომა. პატიმრების უმეტესობა პირდაპირ იატაკზე იჯდა. 14 იანვრისთვის კრედიტ ბანკში 230-მდე დაკავებული იყო.

1919 წლის 14 იანვარს კომისარმა ჯერ ეპისკოპოსი პლატონი წაიყვანა, შემდეგ მამა მიხეილ ბლეივი, შემდეგ კი მამა ნიკოლოზი. დიდ ცენტრალურ დარბაზში მამა ნიკოლოზი აიძულეს ტანსაცმელი გაეხადა და მაგიდაზე დაედო. ფეხშიშველი და ზედა ტანსაცმლის გარეშე გაიყვანეს ბანკის სარდაფის შესასვლელამდე. რამდენიმე წუთის შემდეგ გაცემული იქნა ბრძანება, ჩასულიყვნენ, შემდეგ გაისმა სროლები.

დეკანოზი ნიკოლოზ ბეჟანიცკი 2000 წლის აგვისტოში რუსეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის ეპისკოპოსთა კრებაზე წმინდანად შერაცხეს რუსეთის სხვა წმინდა ახალმოწამეებთან და აღმსარებლებთან ერთად.