ხსენება 1 იანვარს, 18 ნოემბერს (ესტონეთის წმინდანთა კრებულში) და რუსეთის ახალმოწამეთა და აღმსარებელთა კრებულში.

დაიბადა 1873 წლის 29 ოქტომბერს ლიფლიანდიის გუბერნიის ფელინსკის (ვილიანდის) მაზრის, სოფელ ოლუსტფერში (ოლუსტვერე), ადგილობრივი ეკლესიის მედავითნის ივან ბლეივის და მისი მეუღლის აკილინა ლეატეს ოჯახში. ოჯახს კიდევ ორი ქალიშვილი ჰყავდა - ალექსანდრა და ვერა. ოჯახი, მამის სამსახურისადმი გულმოდგინების მიუხედავად, ღარიბულად ცხოვრობდა. როდესაც მიხაილ ბლეივის სკოლაში ჩარიცხვის დრო დადგა, ფელინსკის კეთილმოწესემ დეკანოზმა კირილ ალბოვმა მას რიგის სასულიერო სასწავლებელში სახელმწიფო შემწეობა გამოუსარჯლა.

1894 წელს მიხაილ ბლეივმა დაამთავრა რიგის სასულიერო სემინარია მე-2 კატეგორიით და, როგორც მშვენიერი ტენორის მფლობელი, დარჩა რიგაში ეპისკოპოსთა გუნდში მომღერლად და ეპისკოპოსის მამულში მდებარე წმინდა იოანეს ტაძარში მედავითნედ.

1896 წელს იგი გადაიყვანეს რიგის წმინდა სამების დედათა სავანეში ფსალმუნის მკითხველად. 1899 წელს იგი დაქორწინდა მღვდლის ქალიშვილზე.

1900 წლის 1 იანვარს იგი მღვდლად აკურთხა რიგისა და მიტაუს ეპისკოპოსმა აღათანგელოსმა.

მამა მიხეილი მსახურობდა ვერროს (ვირუ) გარიელის (ლაანემეცა) სამრევლო ტაძარში. დიდი ენერგიით იღვწოდა მრევლის საკეთილდღეოდ: ზრუნავდა საეკლესიო გალობაზე, წარმოთქვამდა გულწრფელ ქადაგებებს, ასწავლიდა სკოლაში და ეხმარებოდა ღარიბებს. 1905 წელს, სადამსჯელო რაზმის მოქმედებების დროს, მფარველობის ქვეშ აიყვანა სიკვდილ მისჯილი უდანაშაულო ადამიანები.

1908 წლის 20 თებერვალს იგი გადაიყვანეს ნიგენის ეკლესიაში. აქ ტაძრის საკეთილდღეოდ აგროვებს შესაწირს და მას ახალი ჭურჭლით განამშვენებს.

1910 წლის 7 დეკემბერს დაინიშნა იურიევსკის პირველი ოლქის დეკანოზად და რამდენჯერმე გაემგზავრა რიგაში ეპარქიის სამღვდელოების ყრილობებზე დასასწრებად. პირველი მსოფლიო ომის დაწყებისთანავე, მან ფრონტზე წასულთათვის სპეციალური ღამისთევის ლოცვა აღავლინა, მოინახულა და ანუგეშა მტირალი დედები და ცოლები.

1915 წლის 22 ივლისიდან 1916 წლის 6 ოქტომბრამდე იყო მღვდელი რინგენის ეკლესიაში (რინგუ), შემდეგ კი მესამე მღვდელმსახურად გადაიყვანეს ქალაქ იურიევის (ტარტუ) მიძინების ტაძარში.

იურიევის უნივერსიტეტის პროფესორმა ივან ლაპომ, მიძინების საკათედრო ტაძრის მამასახლისმა, მამა მიხეილზე თქვა, რომ ის იყო მშვიდი და მოკრძალებული ადამიანი, ისეთი თვინიერი და სუფთა მზერით, როგორიც აქვთ ადამიანებს, რომლებიც ღრმად სულიერი ცხოვრებით ცხოვრობენ. ამასთანავე, მოკრძალებისა და მორცხვობის მიუხედავად, ძლიერი ხასიათი ჰქონდა და სადაც საჭირო იყო, დიდი ყოყმანის გარეშე მიდიოდა თავგანწირვამდე. ამიტომ მიძინების საკათედრო ტაძრის სამრევლო საბჭომ 1918 წლის 2/15 ივნისს მიმართა მმართველ ეპისკოპოს პლატონს მეორე მღვდლის მამა მიხეილ ბლეივე წინამძღვრად დამტკიცების თხოვნით. "ამჟამინდელი გარემოებების გათვალისწინებით, - წერდა ეპისკოპოსი პლატონი (კულბუში) თავის რეზოლუციაში, -რომელიც მოითხოვს მტკიცე და პასუხისმგებელ უფლებამოსილებას, თანახმა ვარ დავაკმაყოფილო სამრევლო საბჭოს შუამდგომლობა და დავამტკიცო მამა მიხეილ ბლეივე წინამძღვრის თანამდებობაზე ამაღლებით, დეკანოზის ხარისხში. მსახურებაში პირველობა შეიძლება დარჩეს მამა ა.ბრაიანცევს".

1918 წლის 20 ივნისიდან ფრ. მიხეილი ღვთისმშობლის მიძინების ტაძარში მსახურობდა და მრევლის მთელ ცხოვრებას უძღვებოდა ამ რთულ პერიოდში. საკათედრო ტაძრის ადრინდელმა წინამძღვარმა დეკანოზმა ვასილი ალეევმა, ვერ გაუძლო ახალ რთულ პირობებს, დატოვა მსახურება მრევლში და წავიდა რუსეთში. ი.ლაპო მოწმობს:

"გაჩნდა გადაუჭრელი კითხვები, მათ შორის მატერიალური ხასიათის. შეწყდა სასულიერო პირების ხელფასები, რომლებიც ხაზინიდან იყო გაცემული. რა საშუალებებით გააგრძელებს არსებობას? წიგნის მკითხველებმა მიძინების საკათედრო ტაძარი დატოვეს. ღვთისმსახურებაზე მედავითნეები სოფლებიდან დადიოდნენ, სადაც ისინი კარგად მაინც იკვებებოდნენ, - ქალაქში არათუ თეთრი ფქვილი აღარ იყო, არამედ საერთოდ ჭირდა საკვების მოპოვება, საჭირო გახდა მათი უფასო შემცვლელების ძებნა, სასულიერო პირებისა და ტაძრის მოვლა-პატრონობისთვის სახსრების შეგროვება... წმინდა ისიდორეს სამრევლო სკოლასაც მოვლა ესაჭიროებოდა, საჭირო იყო არა მხოლოდ საკმაოდ დიდი ახალი შენობის შენარჩუნება და გათბობა, არამედ სკოლის მასწავლებლების მოძიებაც. რომ აღარაფერი ვთქვათ მუდმივ უსიამოვნებებზე გერმანიის ხელისუფლებასთან, რომლებიც თავიდან საერთოდ არ ცნობდნენ რუსების უფლებებს სპეციალურ სკოლაზე...მამა მიხეილისგან მთელი ამ ხნის განმავლობაში არც ერთი პრეტენზია, არც ერთი უხეში არ გამიგია სიტყვა არავისზე..მჰქონდა გულწრფელი, ჭეშმარიტად მშვენიერი ღვთისმსახურება თავისი უბრალოებითა და ლოცვითი სიწმინდით, და შთაგონებული ქადაგებით. დაღლა არ ეტყოოდა, ის ხომ იყო არა მხოლოდ საკათედრო ტაძრის წინამძღვარი, ასევე იურიევსკის ოლქის კეთილმოწესეც.და ეს იმ დროს, როცა ცხოვრება ასე დაანგრიეს ბოლშევიკებმა და გერმანელებმა და როცა სოფლის ეკლესიების კეთილმოწესეებს ფეხითშემოვლა უწევდათ!

სწორედ ამ პერიოდში მამა მიხეილმა პოეტური მეტყველების ნიჭი შეიძინა. მან დაიწყო რამდენიმე ქადაგების ლექსისი ფორმით წარმოთქმა. ჩამოიშორა საეკლესიო ორატორობის პირობითობები და სტერეოტიპები, ის მიმართა იმ ფორმას, რომელიც მას საშუალებას აძლევდა დაემყარებინა სულიერი სიახლოვე მრევლთან. მამა მიხეილის ლექსები მაიკლი სავსეა ქრისტიანული მწუხარებითა და სევდით. ის მრევლს მოუწოდებდა, რომ არ შეშინებოდათ სიკვდილის და ძალადობრივი განადგურების, რადგან ქრისტეა - სიკვდილის მძლეველი - მას დღევანდელი ეპოქის მწუხარებით მიჰყავს ქრისტიანულ სული მომავალ, მარადიულ ცხოვრებაში: "ნუ გეშინია მისი ვისაც შეუძლია მოკლას მხოლოდ სხეული, / მაგრამ ვერსა ავნებს სულს /...". ჭეშმარიტებისგან ზოგადი განდგომის, სიბნელისა და უიმედობის ატმოსფეროში ის ასწავლიდა, რომ არ დაეკარგათ სრული ნდობა ღმერთისადმი. 1919 წლის საახალწლოდ გამოსვლისას მან თქვა, რომ ქრისტიანებისთვის ათეისტურ რეჟიმთან საბრძოლველად მხოლოდ ერთი გზა არსებობს: ღვთის ნებისადმი დამორჩილება, არსებული ხელისუფლებისადმი ლოცვა.

1918 წლის დეკემბერში ბოლშევიკები მივიდნენ იურიევში, და შეცვალეს გერმანიის საოკუპაციო ხელისუფლება. მალე ეკლესიებში ღვთისმსახურება აიკრძალა და დაიწყო დაპატიმრებები. 1919 წლის 2 იანვარს დააპატიმრეს უწმინდესი პლატონი, პირველი ესტონელი ეპისკოპოსი, რომელიც მძიმე ავადმყოფობისგან ძლივს გამოჯანმრთელდა. ეპისკოპოსის დაპატიმრებამ მამა მიხეილზე ისეთი შთაბეჭდილება მოახდინა, რომ კომენდანტთან მისასვლელად ემზადებოდა ეპისკოპოსის გათავისუფლებისა და მძევლად თავისი დაპატიმრების თხოვნით. თუმცა, კვირას, 1919 წლის 5 იანვარს, თავად მამა მიხეილ ბლეივეც მიძინების ტაძრის საკურთხეველში დააპატიმრეს მამა ალექსანდრე ბრაიანცევთან ერთად. მას ბრალი ედებოდა ღვთისმსახურების აკრძალვის დარღვევაში. ის ცხრა დღე იტანჯებოდა ციხეში, სიკვდილით დასჯის მოლოდინში. უფალმა ღირსჰყო იგი ეპისკოპოს პლატონის ბედი გაეზიარებინა, რომლის უსაზღვროდ ერთგული იყო მამა მიხეილი.

1919 წლის 14 იანვარი მამა მიხეილ ბლეივე დახვრიტეს ეპისკოპოს პლატონთან და წმინდა გიორგის ეკლესიის წინამძღვარ დეკანოზ ნიკოლოზ ბეჟანიცკისთან ერთად.

დეკანოზი მიხეილ ბლეივე წმინდანად, ახალმოწამედ შერაცხა 2000 წლის აგვისტოში მოსკოვში გამართულმა რუსეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის ეპისკოპოსთა საიუბილეო კრებამ.