* * *
მონასტრიდან ხუთი ვერსის დაშორებით, მდინარე საროვოს ნაპირას, უდაბურ ფიჭვნარში, შემაღლებულ ბორცვზე იდგა ერთოთახიანი სენაკი... სწორედ იქ დასახლდა მეუდაბნოე... მის ერთ კუთხეში - ღვთისმშობლის ხატი დააბრძანა, მეორეში - ღუმელი, იქვე მოათავსა ხის მორი, რომელიც მაგიდობასაც უწევდა და სკამობასაც, გარდა ამისა, ჰქონდა თიხის ჯამი ხმიადისათვის... ეს იყო მთელი მისი ქონება...
ნეტარმა აქაც 16 წელი გაატარა, სანამ უზენაეს სულიერებას არ ეზიარა.
...თექვსმეტი წელი სათქმელად ადვილია, მაგრამ რა ხდებოდა ამ დროის მანძილზე მის ღვთისმოყვარე, ძლიერ და მტკიცე სულში, მხოლოდ უფალმა უწყის.
უდაბნო - ტკბილი სამოთხეა, სადაც ღვთიური სიყვარულის სურნელოვანი ყვავილნიც ხარობენ, ხან ცეცხლისფრად რომ მოიქცევიან, ხან კი - თოვლისფრად, მათთან სიჩუმე და მშვიდობააო, - იმეორებდა ხოლმე მამა სერაფიმე ბასილი დიდის სიტყვებს და ამ ტკბილი უდაბნოთი განსცხრებოდა, მისი სული კი განუწყვეტელი შინაგანი ლოცვით ცხოვრობდა...
უმეტეს დროს ღვთისმსახურებას უძღვნიდა: - შუაღამიანის შემდგომ წმინდა პახომის წესს აღასრულებდა, შემდეგ - დილის ლოცვებს, ცისკარს და ასე საღამომდე. ხან კი ჩვეულ მსახურებას იესოს ლოცვას და მეტანიებს ჩაუნაცვლებდა, საღამოს ლოცვის მაგიერ კი ათას მეტანიას შეუდგებოდა და, რაც მთავარია, მისი გონება უფლის ხსოვნას არ განიშორებდა. არაერთხელ შესწრებიან წმინდანს განკვირვებულ მდგომარეობაში, - ხან, ბოსტანში მუშაობისას ხელიდან თოხი გავარდნია სულიწმინდით აღვსილს, ხან კი - მოაჩეხავდა ორ - სამ ნაჭერს და ცულს დაუშვებდა, ისევ ის ნეტარი მდგომარეობა წარიტაცებდა... ამ დროს ვინც უნდა შესწრებოდა, ცდილობდა, მისთვის ხელი არ შეეშალა და ელოდნენ, სანამ ჩვეულ მდგომარეობას დაუბრუნდებოდა, ხოლო თუ ლოდინი არ შეეძლოთ, უჩუმრად ტოვებდნენ და ამ მადლიანი სანახაობით ისეთივე ნუგეშს იღებდნენ, როგორსაც - მასთან ურთიერთობით.
დარჩენილ დროს მამა სერაფიმე ფიზიკურად ირჯებოდა, რის გარეშეც მეუდაბნოის ცხოვრება წარმოუდგენელია: - ხან ბოსტანს უვლიდა, ხან - ხავსს აგროვებდა, შეშას ჩეხდა, ან მდინარის ნაპირს ამაგრებდა. ზურგზე სილითა და ქვებით სავსე ტომარამოკიდებული იარებოდა წმინდა სახარებითურთ, ხოლო როდესაც ეკითხებოდნენ: - ტომარა რაში გჭირდებათო, ეფრემ ასურის სიტყვით მიუგებდა: - ,,ჩემს მტანჯველს ვტანჯავო" (ე. ი. მეუდაბნოეთა მტერ ეშმაკს).
იგივე მიზნით ნეტარი დროდადრო სასტიკ ღვაწლს იტვირთებდა ხოლმე: - წელამდე შიშველი ჭაობის სიახლოვეს შრომობდა და სხეულს კოღოებს იმ ზომამდე აკბენინებდა, სახიდან სისხლიღა სდიოდა, სხეული უსივდებოდა, ულურჯდებოდა და ზედ სისხლი ახმებოდა, აბანოში არასოდეს დადიოდა, არც თბილ სამოსს ხმარობდა. თეთრი ტილოს ბალახონს, ნაბდის კამილავკს და ტყავის ხელთათმანს ატარებდა, ფეხზე - ხამლს, მკერდით კი - დედისეულ სპილენძის ჯვარს.
საზრდელს ძალზე მცირედს იხმევდა, იტყოდა ხოლმე, - ადამიანისთვის პური და წყალიც საკმარისია, წარღვნამდეც ასე იყოო.
ამგვარად ატარებდა კვირის ხუთ დღეს, შაბათს და დღესასწაულის წინა დღეებში სავანეში ბრუნდებოდა, აღსარებას აბარებდა, კვირას - ეზიარებოდა, მონასტერში საღამომდე რჩებოდა, რჩევისა და ნუგეშისათვის მისულ მონაზვნებსა და ერისკაცთ მიიღებდა, ხოლო ოდეს მოძმენი საღამოს მსახურებაზე მიდოდნენ, მთელი კვირის სამყოფ პურს აიღებდა და თავის საყვარელ უდაბნოს უბრუნდებოდა.
გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე