ნათქვამია: მარხვა არის საკუთარ სულში მოგზაურობა. სავსებით კარგი გამონათქვამია, რადგან როდესაც ადამიანი იწყებს მოგზაურობას საკუთარ სულში, მას ყოველ ნაბიჯზე შეხვდება საკუთარი ნაკლოვანებები, რაც თავისთავად იძლევა იმის საფუძველს რომ განიკითხოს, იტიროს და ინანიოს თავისი ცოდვები. საკუთარ სულში მოგზაურობა ვერ უსწავლია ადამიანს, ის კი ცდილობს სხვის სულში იმოგზაუროს განკითხვით.

Მაპატიეთ, მაგრამ მე ვერ დავეთანხმები ამ შეკითხვაზე გაცემული პასუხის აზრს, რადგან ის საფუძველშივე ეწინააღმდეგება სახარებისეულ მცნებას — "ნუ განიკითხავთ, რაჲთა არა განიკითხნეთ". ეს პასუხი თავდაყირა აყენებს მთლიანად ამ მცნებას და მის სულისკვეთებას მიზანმიმართულად ეწინააღმდეგება, რადგან თვით სახარებაში არსად არ არის ნახსენები, რომ ადამიანს იოტისოდენად მაინც ჰქონდეს უფლება ვინმე განიკითხოს, რამეთუ სიტყვები - "ნუ განიკითხავთ, რაჲთა არა განიკითხნეთ, რამეთუ რომლითა განკითხვითა განიკითხვიდეთ, იმავე განკითხვით განიკითხნეთ" — ეს ნიშნავს, რომ ადამიანს სრულიად აკრძალული აქვს ყოველგვარი უფლება განკითხვისა. Ეს მხოლოდ უფლის პრეროგატივაა, ხოლო ადამიანის მხრიდან ამის აღსრულება ნიშნავს უფლის კომპეტენციაში ჩარევას და მისი უფლების მითვისებას. ნოეს მაგალითი კიდევ მცდარად არის მოყვანილი, რადგან ნოეს ეპოქა განეკუთვნება ძველაღთქმისეულ ეპოქას, სადაც ადამიანებს ეძლეოდათ შედარებით უფრო დაბალი საფეხურის მცნებები, როგორიცაა მაგალითად: "თვალი-თვალისა წილ და კბილი-კბილისა წილ" — რაც ნიშნავს იმას, რომ ადამიანს იმ დროს უფლება ეძლეოდა სამაგიეროს გადახდისა (ანუ შურისძიებისა), რომელიც ახალ აღთქმაში უკვე არსად აღარ გვხვდება (ანუ ახალ აღთქმაში იგი გაუქმდა). Კეთილგანზრახული განკითხვა არ არსებობს, რადგან განკითხვა გინდ Კეთილგანზრახული იყოს ან ბოროტგანზრახული, ორივე შემთხვევაში განკითხვაა და მომდინარეობს ერთი წყაროდან — საკუთარი ცოდვების დავიწყებიდან, რამეთუ წმიდა სერაფიმ საროველი ბრძანებს: "ვინც საკუთარი თავის შეცნობით არის დაკავებული, იმას სხვისთვის თვალყურის სადევნელად არ სცალია. Საკუთარი თავი განიკითხე და მოეშვი კაცთა განკითხვას; ცუდი საქმე განიკითხე, მაგრამ ადამიანს ნუ ერჩი". Თქვენ თუ ამბობთ, რომ ეს სიტყვები — "უფალი არ კრძალავს კეთილგანზრახულ განკითხვას, არამედ გვიკრძალავს განსჯას შეუწყალებელს" — წმ. Გრიგოლ ნოსელის სტყვებია, მაშინ დაასაბუთეთ რომ ეს სიტყვები ნამდვილად მას ეკუთვნის, რამეთუ ეს სიტყვები სახარებისეულ სულისკვეთებასთან შესაბამისობაში არ მოდის. Დასმულ შეკითხვაშიც შევიტანდი შესწორებას: ამ შემთხვევაში სახარება კი არ შეგვაგონებს, არამედ სახარება გვიბრძანებს, რათა არ განვიკითხოთ სხვები.. Უმსგავსოებისა და ბოროტების პარპაშს რაც შეეხება, ჩვენი განკითხვით მათ ვერც შევაჩერებთ და ვერც გონს მოვიყვანთ. მეტიც, განკითხვით ჩვენ ვერც მათ მოვუტანთ სარგებელს და ვერც საკუთარ თავს. Ერთადერთი სწორი და ჯანსაღი გამოსავალი რაც არსებობს: ეს არის ლოცვა Უმსგავსოებისა და ბოროტების ჩამდენთათვის რათა უფალმა წყალობის თვალით მოხედოს მათ სულებს და გონს მოიყვანონ. Ყველაზე ძლიერ მოქმედი ლოცვა კი არის ფსალმუნი მე-11. Როდესაც იოანე ნათლისმცემელი მდინარე იორდანეში ხალხს ნათლავდა სიტყვებით: " შეინანეთ, რამეთუ მოახლოებულ არს სასუფეველი ცათაჲ", ხოლო მის შემდგომ თავად უფალი და ღმერთი ჩვენი - იესუ ქრისტე, იმავე სიტყვებით მოუწოდებდა ხალხს და დღემდე ყველას მოგვიწოდებს, რათა შევინანოთ, — გამოდის, რომ ადამიანისათვის ერთადერთი ამოცანა და მისია არის სხვა არაფერი თუარა, სინანული და საკუთარი ცოდვების განცდა. Ესეიგი, ადამიანი უნდა გლოვობდეს ღმერთისგან დაშორებას, რაც გამოიწვია ცოდვით დაცემამ. Სინანულის პირველი და თვალსაჩინო მაგალითის მომცემი არის ჩვენი (ადამიანთა მოდგმის) პირველმშობელი — ადამი. Წმ. Წერილის თანახმად ადამმა იცოცხლა 930 წელი და როგორც ცნობილია მისთვის ყოველი დღე ტირილით იწყებოდა და ტირილითვე მთავრდებოდა, რადგან ვერ ეგუებოდა ღმერთისგან დაშორებას, რამეთუ ღმერთთან ახლოს ყოფნა იყო მისი სიხარულისა და ბედნიერების, სიტკბოსა და სიყვარულის უზენაესი მდგომარეობა. Ხოლო უფლისგან დაშორების შემდგომ, როდესაც მწარედ ატირდა და უნუგეშოდ გლოვობდა მისგან სიშორეს, სწორედ ამ დროს უფალი გამოეცხადება და ანუგეშებს მას სიტყვებით: "რახან შენ ნანობ შენს ცოდვას, მე პირობას გაძლევ, რომ მოგივლენ ჩემს საყვარელ ძეს. იგი გამოგიხსნის და დაგაბრუნებს ჩემთან". Სწორედ სინანული გახდა ღმერთისგან ადამიანისადმი პირობის დადების საბაბი და საფუძველი (ესეიგი, ადამის სინანულმა ნაყოფად გამოიღო ქრისტეს მოვლინება ამ სამყაროში მის გამოსახსნელად. Ადამის გამოხსნა კი რაღათქმაუნდა ჩვენს გამოხსნასაც გულისხმობს). Ვფიქრობ, ამ ყველაფრიდან უკვე ნათლად ჩანს, რომ ადამიანის მთავარი საქმე არის სინანული და ლოცვა, და არა სხვათა განკითხვა. Ხოლო სხვათა განკითხვა და განსჯა უფლის საქმეა და არა ჩვენი.

gankitxva da gansja gonieri kacis saqmea da ara isetis bevrs rom laybobs da qalivit rom keklucobs... ver gaviget etyoba rogor brdzana UFALMA?!... samartlianad gansajet da cils nu daswamebt cru wamebit.... choraobashi ar agverios ertimeore da simartlit vamxilot vinc samxelia.....

ratom ar gammomiqveynet komentari?