მოძღვართმოძღვარი სრულიად საქართველოსი - გვიყვარხართ ჩვენო პატრიარქო, საქართველოსავით გვიყვარხართ!

ზვიად სეხნიაშვილი, საქართველოს ჩოხოსანთა საზოგადოების თავმჯდომარის მოადგილე:

ამ სიტყვების მოსმენა იმ ადამიანისგან, რომელსაც ათწლეულების მანძილზე საკუთარი ჯანმრთელობის, უამრავი გატეხილი ღამის და ზღვად დაღვრილი ცრემლის ფასად აქვს მოპოვებული სამშობლოს სიყვარული, დამეთანხმებით, უდიდესი პატივი და ბედნიერებაა. ამ ადამიანს არ ეღალატება და თუ კაცი გქვია, მართლა უნდა გადადო თავი და ყოველდღე გაუხარო სათნო გული. ვინძლო ამით მაინც მიაგო მცირედი იმ ღვაწლისთვის, რაც მას გაუღია ჩვენთვის და ჩვენი სამშობლოსთვის.
ჩვენი პატრიარქისთვის, ალბათ, ყველაზე ფაქიზი და სათუთი თემა გახლავთ ბავშვები და ჩვენი მომავალი თაობის ბედი. ჩამოვაყალიბეთ ნორჩი ჩოხოსნების სადროშო, დავიწყეთ პატარების შემოსვა ქართული სამოსით და მათი მიყვანა წირვა-ლოცვებზე. ძალიან რთულია სიტყვებმა გამოხატოს იმ უკიდეგანო სიყვარულის სიმფონია, რაც სუფევს იმ დროს ტაძარში, როდესაც უწმიდესი დაბრძანდება ტახტრევანში და ბარტყებივით წინ დაისვამს ბავშვებს. დინჯად მიმოატარებს მზერას ხალიჩაზე მარგალიტებივით ჩამწკრივებულ პატარებზე, აკვირდება, ფიქრებში გარინდული, მათ განცდებს, საქციელს, სიტყვებს...ამ მზერაში რამდენი კითხვაა - ვის ხელშია ჩვენი ძვირფასი სამშობლოს მომავალი, როგორ წარმართოს სწორად ამ პატარების სულიერი გეზი, რომ ისინი პატრიარქივით დარიალის ბურჯებად დაუდგნენ გვერდში მამულს. ამიტომაც დაიწყო საყოველთაო ნათლობა; ამიტომაც დააფუძნა ამდენი სასულიერო სასწავლებელი; ამიტომ ასწავლის ამბიონიდან თვით ჰიგიენის წესებსაც კი და ვინ იცის, რომელ ბავშვს სად და როდის დაეხმარება ეს მამაშვილური შეგონებანი...
შარშან, ნორჩი ჩოხოსნებისთვის დავიწყეთ სასწავლო კურსი "სამშობლოსმცოდნეობა". პატარებს ვასწავლით მამულის სიყვარულს, ქართული ფესვის და სულის ზეობას, ჩვენი წინაპრების საგმირო საქმეებს და სიკეთის ძალას. პირველ გაკვეთილზე ჩვენი პატრიარქის ბიოგრაფია გავაცანით და ვინაიდან, მოსწავლეთა უმრავლესობა მისი უწმინდესობის ნათლული გახლდათ, ვთხოვეთ, რომ მიეწერათ ნათლიისთვის წერილები. მერე ისინი ერთად ავკინძეთ და პატრიარქს მივართვით.  იშვიათად მინახავს ჩვენი უწმიდესი ისეთი გახარებული და ბედნიერი, როგორც იმ ბარათების კითხვისას. ეს იყო უშუალობის, ბავშვური სისუფთავის და უანგარო სიყვარულის განუმეორებელი ზეიმი, რომელშიც ყველა უხსნიდა სიყვარულს ძვირფას ნათლიას და ჩახუტებას სთხოვდა. ორი წერილი გამორჩეულად დაგვამახსოვრდა. ერთ მათგანში პატარა ვაჟკაცი წერდა: - ჩემო ნათლიავ, მესტუმრე, დედა ისეთ კარგ საჭმელებს აკეთებს, რომ ძალიან მოგეწონება, მერე ერთად ვისეირნოთ ბაღში, ღამეც ჩვენთან იყავი და დილით  თვითონ გადაწყვიტე, დარჩები თუ წახვალო...
მეორე წერილში კი პატარა გოგონა ემუდარებოდა: - ძალიან მინდა, რომ დიდხანს იცოცხლო, დამლოცო და ერთი ნატვრა შემისრულო - ჩემი დედიკო და მამიკო შეარიგეო...
მერე უწმიდესმა გულში ჩაიკრა პატარები და თვალები მილულა. ალბათ, ამ დახუჭული თვალების მიღმა, წამებში გადაიქარტეხილა ათწლეულებმა, მაგრამ იმ პატარებთან ჩახუტებულს, რამდენიმე წამშიც კი, გაახსენდებოდა საკუთარი ბავშვობა, სნოში დარწეული აკვანი და ასე მონატრებული - "დედა გენაცვალოს, შვილო..."
რა ძნელია ტყვიასავით დამძიმებული ქუთუთოების აწევა, როცა თვალწინ გიდგება ტკბილი ბავშვობა, დედ-მამის ალერსიან მზერაში ჩარჩენილი და ტკივილამდე მონატრებული...
მაგრამ ვინ გაცდის ამდენს...ვინ დაგაცდის, თუნდაც ბავშვობას...
იცით კიდევ რით გამოირჩევა ჩვენი პატრიარქი? - მასავით არავის შეუძლია მზრუნველობა და ყურადღება. ასეთი რამ მხოლოდ მშობლებს ძალუძთ. ერთხელ ვახშამზე მიმიპატიჟა, დაგვიანებით ვესტუმრე, თავად ორიოდე სტუმარი ჰყავდა და უკვე დასრულებული ჰქონდათ ტრაპეზი. - მიირთვიო, მთხოვა. ძალიან მერიდებოდა. შემატყო მორცხვობა, დედებს სთხოვა, შემოეთავაზებინათ ჩემთვის სხვასხვა ნუგბარი. ხათრი ვეღარ გავუტეხე. მიუხედავად იმისა, რომ დრო მოჭარბებული იყო, არაფრის დიდებით არ დაასრულა ვახშმობის დრო, ვიდრე არ დარწმუნდა, რომ ლუკმა "გვარიანად" გავტეხე. სახლშიც გამომატანა ტკბილეული, შოკოლადის ფილებიც დაემატებინა...საოცარია, ზუსტად გათვლილი ჩემი ოჯახის წევრებზე...
მას შეუძლია დეტალებში გაგახსენოს დიდი ხნის წინ მისთვის გაზიარებული გასაჭირი და თავს ვალდებულად თვლის, მოიკითხოს, თუ როგორ მოაგვარე კონკრეტული პრობლემა და ხომ არაფრით შეუძლია დახმარება. ყველასთვის ასეთია ჩვენი პატრიარქი - ყველას ტკვილი უნდა იტკივილოს, ყველას სიხარული გულით გაიზიაროს, ყურადღება გამოიჩინოს...
ერთხელ მითხრა: - ჩვენს წინაპრებს უამრავი ბრძოლა გადაუტანიათ და თავისი სისხლით მოუტანიათ სამშობლო დღემდე. დღეს სხვა ვითარებაა და გახსოვდეს, ფარული ბრძოლა ღია ომზე გაცილებით მძიმეა, ლოცვით და ერთსულოვნებით თუ გავიმარჯვებთო...
როცა ასეთი პატრიარქი გვყავს; როცა ისეთი ფარი გვიცავს, როგორიც საქართველოს სულიერი მამაა, აუცილებლად გავიმარჯვებთ. მთავარია, გვერდში დავუდგეთ, მისი ქადაგებები გავიზიაროთ, უმძიმესი ჯვრის ტარებაში ჩვენი გარჯით შევეშველოთ და უფალიც გადმოგვხედავს. ჩვენს პატრიარქს ჩვენგან ერთსულოვნება და მამულიშვილობა სურს, შეუძლებელს რას ითხოვს ჩვენგან?..აქეთ გვეხმარება და გვეფერება მუდამ. ერთხელ ვთხოვე და ამ თხოვნაში, ალბათ ათასობით ადამიანის ხმაც იყო: - თქვენო უწმიდესობავ, თქვენ დიდხანს, ძალიან დიდხანს უნდა იცოცხლოთ, რადგან ქართველი ერის იმედი ხართ და ყველა თქვენ შემოგყურებთ მეთქი. გამიღიმა თავისი სათნო ღიმილით, მომეფერა, გულზე ხელი დაიდო და  მითხრა: - სანამ გამიძლებს, ჩვენი სამშობლოსთვის და თქვენთვის ვილოცებო!.. ჩვენც ვლოცულობთ და ვილოცებთ თქვენთვის ჩვენო თბილო და მზრუნველო მოძღვარო, მაგ გულში კი მთელი საქართველოა და მზესავით მხურვალე სიყვარული. ამ სიყვარულივით და საქართველოსავით მრავალჟამიერი სიცოცხლე მოგმადლოთ უფალმა ქართველი ერის საიმედოდ.
გვიყვარხართ ჩვენო პატრიარქო, საქართველოსავით გვიყვარხართ !!!