წმინდა ამბროსი ოპტელი ბერად აღიკვეცა და წინამძღვარმა მალევე გადაწყვიტა მისი დიაკვნად კურთხევა. ამან შეაშფოთა ღირსი მამა და რჩევისთვის თავის მოძღვარს წმინდა მაკარი ოპტელს მიაკითხა. მან კი სიტყვის თქმაც კი არ აცალა: გადაწყვიტეს, გაკურთხონ, ხომ? ეს კარგიაო.

იყო ერთი მლოცველი, მოწყალე და უცხოთშემწყნარებელი ქრისტიანი, მაგრამ ეშმაკის შურით ისეთი ცოდვით დაეცა, რომელიც მოძღვართან ვერ გაამხილა. მან მთელი ქონება მოწყალებად გასცა, მკაცრი მოღვაწეობით მოიუძლურა ხორცი და გამუდმებით შესთხოვდა ღვთისმშობელს:

ერთმა კაცმა დიდად შესცოდა, მაგრამ ბოლოს შეინანა და მონასტერში განმარტოვდა. მრავალი წელი გაატარა იქ და მწარედ იგლოვდა თავის ცოდვებს. შეიწყალა უფალმა მონა თვისი, ინება, ნუგეში ეცა მისთვის და ერთ დღეს დაყუდებულს მღვდელმთავრის შესამოსლით გამოეცხადა. ხელთ ბარძიმი ეპყრა.

მეოთხე საუკუნეს ქრისტიანობის ისტორიაში საუკუნე-მზეს უწოდებენ. იმ წმინდა მამათა ღვაწლით, რომელთაც ამ საუკუნეში მოუხდათ ცხოვრება და მოღვაწეობა, ქრისტიანულმა ღვთისმეტყველებამ და ფილოსოფიამ საოცარი აღმავლობა განიცადა და მრავალსაუკუნოვანი ისტორიის მქონე წარმართობასა თუ ახალწარმოშობილ ერესებთან ბრძოლა ბრწყინვალე გამარჯვებით დააგვირგვინა.

მამა გაბრიელი ყვებოდა წმინდა იოანე მაისურაძეზე: ერთხელ ბეთანიელ მამებს ძალზე გასჭირვებიათ და მამა იოანე იძულებული გამხდარა, ცხენი წაეყვანა გასაყიდად. მშვიდი და უწყინარი პირუტყვი ყოფილა, ღონიერი და ჯანმრთელი.

იყო ვინმე უსინათლო გლახაკი, რომელიც დაჯდებოდა ხოლმე ეკლესიის კართან და მოწყალებას ითხოვდა. მარადჟამს ასე ლოცულობდა: "უფალო იესო ქრისტე, ღმერთო ჩვენო, ვითარცა გნებავს, შემიწყალე მე, სახიერო მეუფეო".

წმინდა ნექტარიოს ოპტელი ჰყვებოდა მამა ელეაზარზე, ანზერის სკიტის განდეგილზე: მამა ელეაზარმა თავისი ღვთივსათნო მოსაგრეობით მოიპოვა მადლი ცრემლთა ღვრისა. ერთ ღამეს ღირსი მამა თავისი სენაკიდან გამოვიდა და მიმოიხედა. მთვარის შუქით განათებული, საოცრად ლამაზი იყო ანზერის სკიტი.