-ერთი პოჩაევოელი მონაზონი დაატყვევეს , საპყრობილეში იტანჯებოდა, იგონებდა პოჩაევოს მისი საკვირველი ეკლესიებითა და სიწმინდეებით, ღმრთისმსახურებითა და საგალობლებით. განსაკუთრბეით წუხდა, რომ ახლოვდებოდა მარიამობის დღესასწაული, ის კი ტყვეობაში რჩებოდა და თვალცრემლიანი ევედრებოდა ღვთისმშობელს, დაეხსნა ტყვეობისაგან. სასწაული მოხდა: ამ დროს უეცრად გაქრა საპყრობილის კედლები და თავისდა გასაკვირად ხალხით სავსე მონასტრის კედლებთან აღმოჩნდა.

***

1675 წელს თურქებმა სავანეს ალყა შემოარტყეს . მონასტერი თითქმის ხის კედლებისგან შედგებოდა, რაც დაცვას აძნელებდა. მთელი იმედი დედა ღვთისაზე ჰქონდათ დამყარებული. იღუმენმა ბრძანა, ღვთისმშობლის დაუჯდომელი ეგალობათ, როდესაც დაიწყეს გალობა: " ზესთამბრძოლისა ჩემისათვის და მოღუაწისა უძლეველისა...", ამ დროს ტაძრის თავზე თვით თურქებმა შეამჩნიეს საკვირველი ჩვენება, ღვთისმშობელი მოკაშკაშე ნათებით, პოჩაევოსთვის თავისი ომოფორი გადაეფარებინა, ღვთისმშობლის გარშემო უამრავი ანგელოსი გამოჩნდა საომარი აღჭურვილობით, ხელთ მოელვარე მახვილები ეპყრათ. თურქებმა უწესრიგოთ იწყეს გაქცევა, ხოლო პოჩაევოს დამცველები გარეთ გამოცვივდნენ და მტრებს გამოდევნებულებმა საბოლოოდ დაამარცხეს ისინი.

***