ღმერთმა დაგლოცოთ და გაგახაროთ, ასეთი გულმხურვალებით რომ აპურებთ სულიერად მშიერ ქართველ ერს.
მართლაც რომ შეუცნობელია უფლის გზები, მართლაც რომ ყოველი ჩვენგანი მხოლოდ მისთვის განკუთვნილი გზით მიჰყავს თავისკენ. ბავშვობიდანვე მწამდა, რომ უზენაესი ძალა განაგებდა სამყაროს, განსაკუთრებულ შემთხვევებში მივმართავდი კიდეც უფალს. არც გამოცდებზე გავიდოდი ისე, ეკლესიაში რომ არ შევსულიყავი და უფლისთვის შეწევნა არ მეთხოვა, მაგრამ ღმერთთან უფრო მეტად დაახლოებას არ ვცდილობდი. მეგონა, ის მხოლოდ იმისთვის არსებობდა, მიწიერი პრობლემები მოეგვარებინა. სამწუხაროდ, გვიან მივხვდი, რომ ბედნიერება ძალიან პირობითი ცნებაა, რომ ჭეშმარიტი და მარადიული ბედნიერება უფალთან ყოფნაა მხოლოდ. თავიდანვე ასე რომ მეფიქრა, ბევრ ამაო "ბედნიერებას" სანაგვეზე მოვისვრიდი...

ბავშვობიდანვე მანებივრებდნენ, არაფერი მაკლდა, მაგრამ ერთმა შემთხვევამ ჩემი მოჩვენებითი ბედნიერება თავდაყირა დააყენა, დამანახა, რითია სავსე ეს სოფელი, მიმახვედრა, რომ ადამიანმა უპირველესად ცათა სასუფეველი უნდა ეძებოს.

მაშ, უფრო მეტად ავმაღლდეთ სულიერად, მატერიალურზე, წარმავალზე, მიწიერზე ნაკლებად ვიფიქროთ და პირველი ადგილი ჩვენს გულში იესოს მივუჩინოთ.

ღმერთმა გაგვაძლიეროს!


დავით აღმაშენებლის ხსენების დღეს ვარ დაბადებული. უკვე მეორე წელია, ელიას მთაზე, სამების ტაძარში, ეს დღე აღინიშნება. შარშან ვერ მოვახერხე უწმინდესთან მიახლოება, მანქანის მახლობლად დავდექი, უამრავი ხალხი იყო და უფრო ახლოს მისვლა ვერ შევძელი. სასოწარკვეთილმა მივმართე: "დღევანდელ დღეს ვარ დაბადებული!" თვითონ მომიახლოვდა, "კარგია, კარგი", - მითხრა და იმ ნატკენ ადგილას დამისვა ხელი, რომელიც ოცი წელია მაწუხებს. სამოსზე ვეამბორე და სიხარულით სავსე დავბრუნდი შინ.

ჩვენი პატრიარქის ხელები გრძნობს და ხედავს კიდეც...


ჯერ გადაშლილიც არ გაქვს, რომ უკვე იგრძნობა, როგორ მოედინება მისი ფურცლებიდან ღვთის მადლი.

მინდა, თქვენი ჟურნალის საშუალებით დიდება შევწირო უფალს და მადლობა ვუძღვნა ჯვართამაღლების ტაძრის წინამძღვარს თეოდორე გიგნაძეს. თხუთმეტი წელი იქნება, რაც რწმენაში ვარ, მაგრამ მიმაჩნია, რომ რაც მის ქადაგებებს ვუსმენ, მხოლოდ მას შემდეგ გავხდი მორწმუნე.

მამა თეოდორემ დამანახა საკუთარი თავი, მასწავლა ადამიანების სიყვარული, ცოდვასთან ბრძოლა. მისი ყოველი ქადაგება კიდევ ერთი წინ გადადგმული ნაბიჯია ჩემთვის.

არასოდეს მოაკლოს უფალმა მის ფაქიზ სულს სიხარული და ნუგეში.


ძალიან მიყვარს თქვენი ჟურნალი და მისი ერთგული მკითხველი ვარ. მინდა, ჩემი ამბავი მოგითხროთ, ეგებ შევძლო და ღვთის გზას აცდენილნი საკუთარ გულში ჩავახედო.

ერთი ადამიანი გავიცანი. ერთმანეთი უსაზღვროდ შეგვიყვარდა. უკვე დაქორწინებას ვაპირებდით, როცა შევიტყვე, რომ მისი ოჯახი ე.წ. იეღოვას მოწმეთა სექტის წევრი იყო. თვითონ ქრისტიანია და მართლმადიდებლურად ცხოვრობს, რის გამოც ხშირად მოსდის კონფლიქტი თავისი ოჯახის წევრებთან.

მოძღვარს ვესაუბრე. მამა გიორგიმ ამიხსნა, რომ დაქორწინება შეგვეძლო, თუცა მისი ოჯახისგან თავი შორს უნდა დამეჭირა, მაგრამ ამ ნაბიჯის გადადგმა მაინც ვერ გავბედე. ჩემმა რწმენამ უფლება არ მომცა, სხვა აღმსარებლობის მიმდევართა გვერდით მეცხოვრა. ერთმანეთს დავშორდით, მაგრამ ჩვენი სიყვარული არ განელებულა.

შეიძლება, ეს წერილი მისმა მშობლებმა წაიკითხონ. მინდა, გულში ჩაიხედონ და მიხვდნენ, რომ ამით არა მარტო სულს იღუპავენ, არამედ გარშემომყოფთა ცხოვრებასაც ამახინჯებენ.

ძალიან მწყინს, ქუჩაში ამდენი სექტანტი რომ მხვდება და ხელში თავიანთ ბროშურებს მჩრიან. რამდენიმეჯერ სახლშიც კი დამირეკეს. მებრალებიან, რადგან არ იციან, რა გზას ასცდნენ - გზას, რომელსაც ჩვენი წინაპრები მსხვერპლად ეწირებოდნენ. ვლოცულობ მათთვის და უფალს ვთხოვ, გონება გაუნათოს, ჭეშმარიტი გზის პოვნაში დაეხმაროს. მისი მოწყალება ხომ უსაზღვროა. ამინ!