ქართველებს მცხეთის სვეტიცხოვლის ტაძარი განსაკუთრებით უყვართ. მთელი საქართველო ფეხზე დადგება ხოლმე 14 ოქტომბერს - სვეტიცხოვლობას. სვეტიცხოველი ქრისტიანობის შემოსვლის დღიდან ამბობს უფლის სადიდებელ სიმღერას...

პეტრე (56 წლის): სოხუმიდან დევნილი ვარ. დღეს 27 სექტემბერია, სოხუმის დაცემის დღე. რაოდენ გასაკვირია, რომ ჯვართამაღლების დღეს დაემთხვა... იქნებ უფალმა თავისი სათქმელი გვითხრა და ჩვენ ვერ მივუხვდით? ბევრს ვერც დღეს ვხვდებით...

მცხეთაში ნამყოფი არ ვიყავი და როცა დამარცხებულები და ილაჯგაწყვეტილები, მგლოვიარენი აქეთ მოვემართებოდით შაჰ-აბასის ტყვეებივით, მცხეთას რომ მოვაღწიეთ, მისი გუმბათი წამოიმართა. მარტო სილამაზე და სინატიფე რა სათქმელია, სულში სითბო ჩაგვეღვარა ამ გაწამებულ და სიცოცხლეზე ხელჩაქნეულ ხალხს.

თუ მივდივარ მცხეთობას სვეტიცხოველში? როცა ვახეხებ, აუცილებლად.

ნათია (32 წლის): სვეტიცხოვლობას არა მარტო კვართის დღესასწაულია, არამედ ღვთისმშობლის საფარველისა, ნანასი და მირიანისა, სიდონიასი და აბიათარ მღვდლისა. მე ამ დღეს ვარ დაბადებული და არც მარიამი მქვია, არც ნანა - ამაზე გული მწყდებოდა, ამიტომ საეკლესიო სახელად ნანა დავირქვი. როცა ასეთ დღეს იბადები, გარკვეული პასუხისმგებლობაც გეკისრება უფლისგან. ჩემი მეგობარი შობას დაიბადა, მაგრამ ძალიან ცუდად, უღმერთოდ ცხოვრობდა. ხშირად მიმიცია შენიშვნა, ისე, მეგობრულად და სიყვარულით. ეს არაფრად მიაჩნდა, პირიქით, მეჩხუბებოდა, შენ თვითონ ხარ ხიბლში ჩავარდნილიო. ახლა კი ისეთი მორწმუნეა, ჩემისთანას ათასჯერ სჯობია, პირიქით, საღვთო მოშურნეობა მიჩნდება. ღმერთს ყველანი ერთნაირად ვეცოდებით და ვუყვარვართ, ამის გამო გამორჩეულობის განცდა არ უნდა გაგიჩნდეს, მაგრამ უფლისგან თუნდაც მცირედი საჩუქარი უნდა დააფასო და მეტი იღვაწო.

ნატალია (57 წლის): მცხეთობა ჩემი უსაყვარლესი დღესასწაულია. საამისო მიზეზიც მაქვს... ყოველ სვეტიცხოვლობას მივეახლებოდი ჩემს სათაყვანებელ ტაძარს და სულიერად თითქოს ვლოცულობდი ჩემი ქვეყნისთვის, ახალგაზრდობისთვის, გარდაცვლილთა სულებისთვის. ერთად მივდიოდით ოჯახის წევრები, ბევრჯერ მეგობრებიც მიგვყავდა. ამ დღეს მცხეთის ყველა ოჯახში სუფრა იშლება, ელიან სტუმრებს - ღამისთევისა და ლოცვის შემდეგ ზეიმობენ. გერმანიაში ყოფნისას ერთი ქართველი ახალგაზრდა ქალი გავიცანი, ჩემს შვილთან მეგობრობდა. არავინ მინახავს მასზე უფრო დაფიქრებული თავის ქვეყანაზე, აკი, მიატოვა კიდეც იქაურობა და თავის მცხეთას დაუბრუნდა, თუმცა უცხოეთში ქმარ-შვილთან ერთად ისე ცხოვრობდა, მატერიალური არაფერი აკლდა. მამა ჩამოუვიდა ჩემს იქ ყოფნაში - არაჩვეულებრივი, ნამდვილი ქართველი, მშრომელი, ხალისიანი, იუმორით სავსე კაცი. სვეტიცხოვლობას დაგვპატიჟა და ოჯახის წევრებიან-მეგობრებიანად მივადექით. მისი ოჯახი საოცარ ადგილას ცხოვრობს - წინ სამთავროა, მეორე მხრიდან ჯვრის მონასტერი გადმოჰყურებს, გვერდიდან - სვეტიცხოველი. გულით გაიხარა, ბევრი ვიცინეთ და ვიმხიარულეთ. მეუღლეც შესანიშნავი ქალი გამოდგა. მეორე წელსაც ვეწვიეთ, მესამე წელსაც... ერთხელაც ჩემს მეუღლეს დაურეკა, წელსაც ხომ მოდიხართ, არ დამაღალატოთო. 12 ოქტომბერს გარდაიცვალა... მცხეთასთან დამაკავშირებელი ერთი სიმი ჩამიწყდა თითქოს...

სვეტიცხოველი ჩემთვის ქართველთა სულიერების უმთავრესი ატრიბუტია, მის ყოველ დანახვაზე სული სიამაყით მევსება. ასეთი განძის პატრონებმა თავი არ უნდა შევირცხვინოთ უფლის წინაშე. ღმერთმა ხომ ჩვენ მოგვცა შესაძლებლობა, ასეთი ხელთუქმნელი განძის მფლობელები ვყოფილიყავით.