- მეუღლე ჩემზე ოცდაორი წლით უფროსია. არის თუ არა დადგენილი მინიმალური ან მაქსიმალური ასაკობრივი ზღვარი ეკლესიის მიერ?

- ადრე, 14 წლის შესრულების შემდეგ შეეძლო ქალს გათხოვილიყო, დღეს კი, ეკლესიური ჯვრისწერა 16 წლის შემდეგ შეიძლება. სამოქალაქო კანონმდებლობით ადამიანი სრულწლოვანი 18 წლის ასაკში ხდება და მანამდე აკრძალულია ქორწინების გაფორმება ოფიციალურად, ზედა ასაკობრივი ზღვარი ეკლესიურად 70 წელია, რომლის შემდეგაც მღვდელი ვერ ჩაატარებს ქორწინების საიდუმლოს. გამონაკლისი მხოლოდ იმ შემთხვევაში ხდება, თუ წყვილმა ათეისტურ პერიოდში შექმნა ოჯახი და მხოლოდ სამოქალაქო წესით არის დაქორწინებული.

პირადად ჩემთვის დაუშვებელია ათეულწლობით ასაკობრივი სხვაობა ქალსა და მამაკაცს შორის, თუმცა რაიმე აკრძალვა ამასთან დაკავშირებით არ არსებობს, მაგრამ ჯვრისწერამდე აუცილებელია მშობლების თანხმობა და მოძღვრის კურთხევა. მე, როგორც მოძღვარი, ყოველთვის ვითხოვ ჩემი სულიერი შვილებისგან, ჯვრისწერამდე გამაცნონ თავიანთი მომავალი მეუღლე. არა აქვს მნიშვნელობა, ქალი იქნება ეს თუ კაცი. ეს იმიტომ არის საჭირო, რომ გავერკვე მათ ინტერესებში. რა ამოძრავებთ მათ ერთმანეთთან, ანგარება თუ წრფელი სიყვარული. ცოლქმრული მოვალეობა მხოლოდ ხორციელი ტკბობა არ არის. ეს უდიდესი ტვირთია, არც მხოლოდ ბავშვების გაჩენისათვის იქმნება ქრისტიანული ოჯახი. ღმერთი რამდენ შვილსაც მოგცემს, იმდენი უნდა იყოლიო. მრავალშვილიანი ოჯახები უფლის დახმარებისა და მზრუნველობის ქვეშ იმყოფებიან, რაც ჩემს თავზეც გამომიცდია და ბევრისგანაც მსმენია. ცოლქმრული უღლის ტარება გულისხმობს არამხოლოდ სიხარულისა და ბედნიერების, არამედ განსაცდელის გაზიარებასაც, იმისათვის, რომ აღუზარდოთ ქრისტეს მართლმადიდებლური რწმენით შეიარაღებული ღირსეული შვილები და ასე ავიტანოთ ჯვარი გოლგოთაზე. ამით სხვა რელიგიებს არ ვუპირისპირდები. ჩვენ ჩვენი ტრადიციები და წეს-ჩვეულებები უნდა დავიცვათ, მუსულმანებმა - თავიანთი. მათი ქორწინება 12 წლის ასაკიდან არის ნებადართული და მამაკაცს შეუძლია 10-12 ცოლი ჰყავდეს, რაც ჩვენთვის დაუშვებელია, თუმცა ამ შემთხვევაში ჩვენ, ჩვენი გვაინტერესებს. ჩვენი ვალია, შვილებს პატარაობიდანვე ჩავუნერგოთ ღვთისა და ეკლესიის სიყვარული და პატივისცემა. თუ ჩვენი დაუდევრობითა და არასწორი ცხოვრების წესით ისინი ქრისტემდე ვერ მივლენ, მაშინ რა აზრი ექნება ასეთ ქორწინებას?

რაც შეეხება ასაკობრივ ცენზს, მე არასდროს ვაკურთხებ ისეთ ქორწინებას, სადაც დიდია ასაკობრივი სხვაობა. ჩემთვის 10-12 წელია მაქსიმალური ზღვარი, გამონაკლისი მამაკაცზე შეიძლება 15 წელიც დავუშვა, გააჩნია, რა შთაბეჭდილებას მოახდენს იგი ჩემზე. იმიტომაც ვეცნობი წინასწარ, ვცდილობ, გავარკვიო, რამდენად შეეწყობა ცოლ-ქმარი ერთმანეთს ხასიათით, როგორ აეწყობა მათი ურთიერთობა, რა არის მათი მთავარი პრიორიტეტი. აუცილებელია ოჯახს ერთი მოძღვარი ჰყავდეს, ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს ოჯახის შესანარჩუნებლად. როცა მოძღვარს სრული წარმოდგენა ექმნება, რა ხდება ოჯახში, რა ვალდებულება და ინტერესი ამოძრავებთ მათ ერთმანეთთან, რა პროფესიითა და საქმიანობით არიან ისინი დაკავებულნი ოჯახის გარეთ, რა მოთხოვნილებები აქვთ შვილებს მშობლების მიმართ და პირიქით, როგორ ანაწილებენ დროს, ან როგორია ოჯახის ეკონომიური ბუჯეტი და მათი ყოველთვიური შემოსავალი, მოძღვარი, ასეთ შეთხვევაში სწორ ორიენტირს შესთავაზებს მათ და უფრო დაბალანსდება ურთიერთობები.

ამდაგვარი სკრუპულოზური დამოკიდებულება ოდითგან მოსდევდა ჩვენს ეკლესიას. მოძღვარი ჯვრისწერამდე მრევლში გამოიკვლევდა ყველაფერს და ამის შემდეგ აკურთხებდა ქორწინებას, რათა გამორიცხული ყოფილიყო ცოლ-ქმარს შორის ყოველგვარი გაუგებრობა და ოჯახის დანგრევა, რაც, სამწუხაროდ, ასე ხშირია ჩვენს დროში. ამიტომ მე არა ვარ მომხრე დიდი ასაკობრივი სხვაობისა, მით უმეტეს, როდესაც ქალია მამაკაცზე რამდენიმე წლით უფროსი, ესეც ძალიან გახშირდა თანამედროვე ცხოვრებაში. მე არ ვაკურთხებ ასეთ ქორწინებებს. არსებობს ჩვენზე ზემდგომი იერარქიული საფეხური - ეპისკოპატი და როდესაც მღვდელმსახური წინააღმდეგია ქორწინებისა, ასეთ შემთხვევაში, როგორც წესი, დასტურის მისაღებად, ქორწინებაზე ნებართვისათვის, რომელიმე მღვდელმთავარს უნდა მიმართონ.