ხაშურის წმინდა ქალწულმოწამე მარინეს სახელობის ტაძრის წინამძღვარი მამა ნიკოლოზი (აბრამიშვილი) ბორჯომში, მწვანე მონასტრის მოლოცვის დროს გავიცანი. მეტად მოკრძალებული მოძღვარი გაჭირვებით დავითანხმე ინტერვიუზე - საქვეყნოდ საუბარს ვერიდებიო...

- ერისკაცობაში ნუკრი მერქვა, თუმცა ნიკოლოზსაც მეძახდნენ. ორი თვის ვყოფილვარ, როცა ჩემი მშობლები საცხოვრებლად ბორჯომიდან ბიჭვინთაში გადასულან. იქ გავატარე სიცოცხლის საუკეთესო წლები. 27 წლის ვიყავი, ომი რომ დაიწყო და ჩემი მშობლიური კუთხე დავტოვე. წამოვედი და მას შემდეგ თვალითაც აღარ მინახავს იქაურობა. მაშინ ეკლესიურად არ ვცხოვრობდი. ხშირად მითქვამს, - მადლობა ღმერთს, რომ იქიდან გამოგვრეკეს და ცოტა გონს მოვედით, თორემ ყველანი სულიერადაც დავიღუპებოდით-მეთქი. აფხაზეთში ცხოვრების დროს მაინტერესებდა ყველაფერი, რაც სულიერებას ეხებოდა. "ახალი აღთქმა" შევიძინე და ხელიდან აღარ ვუშვებდი. ვკითხულობდი, მაგრამ აზრი არ მესმოდა. ბიჭვინთიდან ოჯახითურთ რუსეთში გადავედი. შვილები დამყავდა ეკლესიაში. ეზიარებოდნენ კიდეც...

ერთი ზამთრის საღამოს მანქანით მივდიოდი. ნაცნობმა ამიწია ხელი. ჩემდა უნებურად გავუჩერე. ერთმანეთს გამოველაპარაკეთ. თურმე მას ცოტა არასწორი ცხოვრებით უცხოვრია, შემდეგ ღვთისკენ შემობრუნებულა და მონასტრების მოლოცვას შესდგომია. დივეევოში - წმინდა სერაფიმ საროველის საფლავის მოსალოცად მიდიოდა. ეს რომ გავიგე, უამრავი კითხვა დავაყარე. როგორც შეეძლო, მპასუხობდა. მერე მირჩია, წმინდა მამის, სერაფიმ როუზის წიგნში იპოვი პასუხს კითხვებზეო. ამ წიგნის წაკითხვის შემდეგ მივხვდი, რა არის ჭეშმარიტი ცხოვრების გზა. დავიწყე ეკლესიური ცხოვრება... ჯერ წიგნის მკითხველად მაკურთხეს, მერე დიაკვნად. ბოლოს, მოძღვარიც გავხდი.

- მამაო, ხაშურში როგორ აღმოჩნდით?

- ჩემი მეუღლე წარმოშობით ქვიშხეთელია. აქ ხშირად ჩამოვიდოდი და წირვა-ლოცვასაც ვესწრებოდი. მამა ანდრიას ვაბარებდი ხოლმე აღსარებას. აქედან დავუკავშირდი ურბნისისა და რუისის მღვდელმთავარს მეუფე იობს. ასე აღმოვჩნდი ამ ეპარქიაში, რისთვისაც ვმადლობ უფალს.

- მამაო, როგორ უნდა გადავდგათ უფლისკენ პირველი ნაბიჯი?

- ცხოვრებაში ყველაფერი ამაოა, მით უმეტეს, როცა უფალთან სიახლოვეს გაურბი. უზრუნველად ვცხოვრობდი აფხაზეთში და უცებ ღია ცის ქვეშ აღმოვჩნდით. წუთია ეს სოფელი და ამის გამო ადამიანმა დიდი დრო არ უნდა დაახარჯოს. საკმარისია, უფალთან მიხვიდე, გული გადაუშალო და ის არასოდეს მიგატოვებს. კაცმა ჯერ პირველი ნაბიჯი უნდა გადადგას და ერთი კვირადღე დაუთმოს უფალს. ფაქტობრივად, ადამიანები თავისი უსუსურობის გამო არღვევენ ღვთის მცნებებს და უფალს იმ ერთ დღესაც პარავენ, რომელიც მას ეკუთვნის. ვქურდობთ და გვგონია, კეთილდღეობას ამაზე ავაწყობთ. არადა უფლის გარეშე ამაზე ფიქრიც შეუძლებელია.

- როგორ უნდა გავანაწილოთ დრო, როგორ შევძლოთ ეკლესიური ცხოვრება?

- როცა ადამიანი ეკლესიურად დაიწყებს ცხოვრებას, დრო თავისით, ნელ-ნელა ნაწილდება. მერე შინაგანად უჩნდება მოთხოვნილება ღვთისმსახურებაში ჩართვისა. თავიდან შესაძლოა ბრძოლებიც ჰქონდეს, მსახურების დროს გაუჭირდეს ტაძარში დგომა, მაგრამ უბრძოლველად დაბრკოლების გადალახვა შეუძლებელია. ბოროტი ყოველ ღონეს ხმარობს, რათა ადამიანი არ მივიდეს ღვთის სახლში. ათასგვარ ხრიკს იგონებს, ხაფანგს უგებს, მაგრამ ამ დროს უფლის წყალობა ხომ თან დაგვდევს - მფარველი ანგელოზი გვიფარავს. ასე რომ, დროს თვითონ ადამიანი განსაზღვრავს შინაგანად. კიდევაც უნდა ვიშრომოთ, ვაკეთოთ საქმე, მაგრამ უფალი არ უნდა გვავიწყდებოდეს. თუ კვირა დღეს უფალს თუ არ მოვპარავთ და უფალთან მივალთ, ყველაფერი კარგად იქნება.

- მამაო, მწუხარებას და სიხარულს ყოველი კაცი ინდივიდუალურად გამოხატავს. როცა ეკლესიურად ცხოვრობ, მაშინ როგორ უნდა გადმოსცე შინაგანი განწყობა?

- ზომიერება ყველაფერში საჭიროა. ბევრი სიხარულიც განმიცდია და ბევრჯერ გულიც დამწყვეტია. მაგრამ უკიდურესობიდან უკიდურესობაში არ უნდა ჩავვარდეთ. გასახარელიც უნდა გვიხაროდეს და მწუხარებაც უნდა ვიცოდეთ. ამ ყველაფერს უფალი უშვებს ჩვენზე და როგორც ღმერთს უნდა, ისე უნდა მოვიქცეთ. ძალიან რთულია უფლის გზის შეცნობა. მაგრამ ამის სწავლა აუცილებელია და მის დანახვას და გულისხმიერებას უნდა ვცდილობდეთ. ჩვენს თავს დამტყდარი განსაცდელის დანახვას თუ შევძლებთ, ამით საკუთარ ცოდვებსაც ნათლად გავიაზრებთ. კაცი თუ ფეხს მოიტეხს, ამბობს, - ცუდად გადავხტი ან ცუდად გადავდგი ნაბიჯიო. იმაზე კი არ ფიქრობს, რომ გულში ან გონებაში რაღაც არასწორად გაივლო. თუ კარგად დავაკვირდებით, დავინახავთ საკუთარ ნაკლოვანებებს. ადამიანის დანიშნულება ხომ ცხონებაა და ამიტომ უფალს მივყავართ ცხონების გზაზე. ამ დროს ხან განსაცდელი მოაწევს ჩვენზე, ხან რაიმე სენი. ზოგჯერ ისეთ რამეს დაუშვებს, გაგვიკვირდება. ჩვენ რომ იმის განჭვრეტა შეგვეძლოს, თუ რატომ ხდება ეს ჩვენს თავს, ამ შეკითხვას საკუთარ თავს აღარ დავუსვამთ და განსაცდელებს მადლობით შევხვდებით. რთულია უფლის ნების გაგება, მაგრამ უნდა ვეცადოთ მაინც მივხვდეთ - სად არის ნება უფლისა და რა არის მისთვის სათნო. გზაჯვარედინზე არჩევანი თავად უნდა გააკეთო, საით წახვიდე. ჩემგან დამოუკიდებლად ზოგჯერ ისეთი გადაწყვეტილება მიმიღია, რომ გამკვირვებია კიდეც. გონება ერთს მეუბნებოდა და გული სულ სხვას მკარნახობდა.

- ასეთ დროს გულის კარნახს უნდა დავუჯეროთ?

- გულის წვდომა სულ სხვაა. გონებაზე კი შეიძლება ბოროტმა იმოქმედოს. არ გაგიკეთებიათ ულოგიკო რამ, მაგრამ გულს მოუსვენია და შედეგი უკეთესი მიგიღიათ? ერთხელ, ერისკაცობაში, ისეთი რამ ჩავიდინე, რომ მერე საკუთარ თავს გავუწყერი კიდეც - დავთმე რაღაც პოზიცია, სამაგიეროდ, გულმა მოისვენა. ცოტა ხანში ამას უკეთესი შედეგი მოჰყვა.

- მამაო, მოძღვარი ბრძანდებით და ალბათ თქვენ უკეთ იცით, ვის როგორ უნდა მიუდგეთ.

- ორ ადამიანს ერთსა და იმავე საქციელზე ერთნაირად ვერ მოსთხოვ პასუხს - ერთს უნდა მოეფერო, მეორე უნდა დასაჯო... ეს უკვე ინდივიდუალურია. კარგად უნდა იცნობდე ადამიანის ხასიათს, ცხოვრების წესს და მერე მიიღო გადაწყვეტილება. ერთხელ ჩემდაუნებურად ხმამაღლა მივეცი შენიშვნა ტაძარში შილიფად შემოსულ მანდილოსანს. შეცდომა დავუშვი. იმას რომ სცოდნოდა, ტაძარში ასე არ შემოვიდოდა. აჯობებდა, შენიშვნა ჩუმად მიმეცა. ხმამაღალი საყვედურის შემდეგ ის ქალბატონი ტაძარში აღარც მინახავს.

- როგორ ვიცხოვროთ ისე, რომ ნაკლებად დავუშვათ შეცდომები?

- რთულია უშეცდომოდ ცხოვრება. შეუმცდარი მხოლოდ უფალია. მთავარია ჩვენ დავინახოთ ჩადენილი დანაშაული ისე, რომ მერე გამოსწორება შევძლოთ. რაც უფრო თავმდაბლები ვიქნებით, მით ნაკლებად შევცდებით.

ღმერთმა დაგლოცოთ, ღმერთმა სიკეთე მოგცეთ.