სტუმართმოყვარეობა - ეს არის მადლი და სათნოება უცხოთშეწყნარებისა და მოწყალებისა. სტუმართმოყვარეობის მაგალითებს ბიბლიაში ბევრგან ვხვდებით.
სტუმართმოყვარეობისა და თავმდაბლობის მაგალითი მოგვცეს აბრაამმა და სარამ, როცა მათ სტუმრად სამი ანგელოზი ეწვიათ. მიუხედავად იმისა, რომ მრავალი მსახური ჰყავდათ, აბრაამი და მისი ცოლი სტუმრებს თავად ემსახურებოდნენ.

საოცარი სტუმართმოყვარეობა გამოიჩინა ღარიბმა სიდონიამ, რომელსაც ელია წინასწარმეტყველი ესტუმრა. სიდონიას მხოლოდ მცირეოდენი ფქვილი და ზეთი ჰქონდა, მაგრამ როცა წინასწარმეტყველმა საზრდო სთხოვა, წუწუნი არ დაუწყია, მხოლოდ წყლის მოტანა ითხოვა, გამოუცხო პური და ახმია. ქვრივს ეს საქციელი ღვთის წინაშე მადლად შეერაცხა და სამი წლის განმავლობაში, სანამ იმ მხარეში შიმშილი იყო, მას ფქვილი და ზეთი არ მოჰკლებია...

ერთმა ერისკაცმა გულმოდგინედ შეისწავლა წმინდა წერილი. განსაკუთრებით წმინდა მამათა ცხოვრების კითხვა უყვარდა. გარკვეული პერიოდის შემდეგ, როცა სულიერებაში გარკვეულ წარმატებას მიაღწია, უდაბნოს მახლობლად, გზაჯვარედინზე დასახლდა და რაც კი რამ შემოსავალი ჰქონდა, პური, სანოვაგე თუ ფული, გლახაკებს ურიგებდა. უდაბნოდან მომავალთ, დაღლილებს, მშიერ-მწყურვალთ, შეიყვანდა, ფეხებს დაბანდა, მოასვენებდა... განსაკუთრებით უყვარდა ბერ-მონაზვნების მსახურება. დააგებდა ტრაპეზს და როგორც აბრაამი სამ ანგელოზს, ისე ემსახურებოდა.

ერთხელაც მის სახლთან უდაბნოდან ქალაქისკენ მიმავალმა ბერმა ჩაიარა. სახლის პატრონმა პაპანაქება სიცხისგან დაღლილი მგზავრი რომ დაინახა, შინ შეიპატიჟა, მოასვენა და ფეხები დაბანა. როცა სადილის დრო დადგა, სუფრასთანაც მიიწვია. ბერი უარზე იდგა: მოძღვრისგან ასეთი კანონი მაქვს მოცემული - საზრდო მხოლოდ მწუხრის შემდგომ უნდა მივიღო, შენ იტრაპეზე და მეც მადლობას ვწირავ უფალს წინასწარო. ერისკაცი კი დაჟინებით სხოვდა, მისი ტრაპეზი გაეზიარებინა. ბერი მტკიცედ უარობდა. მაშინ ერისკაცმა ასეთი რამ შესთავაზა: მოდი, ვლოცოთ, თაყვანი ვცეთ ღმერთს; ვისაც ეს ხე მოუდრეკს თავს (ერთადერთი ხე იდგა იმ არემარეზე), მისი სურვილი შევასრულოთო. პირველობა, რაღა თქმა უნდა, ბერს დაუთმო. ბერმა ილოცა, მუხლი მოიდრიკა, მაგრამ ხეზე ფოთოლი ოდნავაც არ შერხეულა. შემდეგ ერისკაცი დაემხო პირქვე. ცრემლით აღავლენდა ლოცვებს, მოაგონებდა აბრაამს სამი ანგელოზის სტუმრობას. ლოცვა არ დაესრულებინა, რომ ხემ თაყვანი სცა, მიწამდე დაიხარა. ამით ბერმა ღვთისაგან ნიშანი მიიღო, რომ ამ შემთხვევაში სტუმართმოყვარეობას ანიჭებდა უპირატესობას.

გამოთქმა "სტუმარი ღვთისააო" ოდესღაც შესისხლხორცებული ჰქონდათ ქართველებს. ამიტომაც გვიცნობდნენ გულად, პურად, სტუმართმოყვარე ერად. ამან განაპირობა ის მდიდარი ტრადიციები ჩვენს ქვეყანაში, რომლებიც სტუმრის პატივისცემას უკავშირდება.

მაგრამ დღეს ოდნავ სხვაგვარადაა საქმე. ბევრს შეხვდებით ისეთს, დღედაღამ რომ წუწუნებს, ვაიმე, სტუმარი რომ მომივიდეს, რით გავუმასპინძლდეო. მათ ავიწყდებათ მთავარი: აუცილებელი არაა საჭმელ-სასმლის მრავალფეროვნება ან ღვინის დაძალება; როგორც იტყვიან, "ყველი, პური და კეთილი გულიო". დიახ, სწორედ გულს ხედავს უფალი და ამითვე მოგვიზღავს, ვინაიდან სტუმრის გულისხმიერად მიღება მოწყალებაცაა, ხოლო ვინც მოწყალეა, მას უფალიც შეიწყალებს.