ბიზანტიაში ხატმებრძოლობა როცა არსებობდა იმპერატორ თეოფილეს ბრძანებით მეომრები გადამალულ ხატებს ანადგურებდნენ. მცირე აზიაში, ქალაქ ნიკეის მახლობლად, მდიდარი, სათნო ქველმოქმედი ქართველი ქალი ცხოვრობდა ("ღვთისმშობლის წილხვედრი საქართველო"). მას ერთდერთი ვაჟი ჰყავდა.  მეომრებმა ქვრივის სახლში ღვთისმშობლის სასწაულმქმედი ხატი იპოვეს. ერთ-ერთმა მათგანმა ხატს სახეზე მახვილი დაარტყა და თქვა: "თუ ხატი სასწაულმქმედია, სისხლი წამოუვიდეს". ნაირევიდან სისხლმა იფეთქა. გადმოცემით, მეომარი, რომელმაც ხატს მახვილი ჩასცა, სინანულით დაემხო მის წინაშე და შემდგომ მონაზვნად აღიკვეცა.

ქვრივი მთელი ღამე ლოცულობდა ხატის წინ, დილით კი ზღვაში ჩაუშვა და დედაღვთისას შესთხოვა მისი დაცვა. ხატი, ზღვის ტალღებზე აღმარტული, დასავლეთისაკენ გაემართა. ქვრივის ვაჟი ათონის მთაზე გაემგზავრა და ივერთა მონასტერში ბერად არიკვეცა. გავიდა ხანი. (XI ს.) ერთხელ, საღამოს ათონის მთის ბერებმა ზღვაზე ნათლის სვეტი იხილეს. ღვთისმშობლის ხატს ზეციური ნათელი ადგა. როგორც კი ბერებმა დააპირეს ხატის ზღვიდან გამოტანა, იგი ნაპირს მოშორდა. ბერებმა ხატის გამობრძანება ვერ შეძლეს. ღვთისმშობელი ივერთა მონასტრის ბერს, გაბრიელს გამოეცხადა და უთხრა: "შემოდი ზღვაში, ტალღებზე რწმენით გაიარე დაე, ყველამ იხილოს ჩემი სიყვარული და წყალობა (ქართველთა) ივერთა მონასტრისადმი". მართლაც, გაბრიელმა ტალღებზე ისე გაიარა, როგორც ხმელეთზე.