ბესარიონის გამგზავრების შემდეგ ალექსის გაუჩნდა გულში აზრთა ღელვა, რომ ისევ სალოსურად ეარა, თუ სხვა იყო რამე ღვთისაგან დანიშნული. რის შესახებ განაზრახა დედას და დებს, ერთი შვიდეული ინჯრით ემარხათ და ლოცვა ვედრებით მიემართათ მაცხოვრისადმი, რათა ეცნათ ნება მისი. სრულ ჰყვეს ესე და ბოლო ღამესა იხილა ალექსიმ ჩვენება შემდეგი: ერთ საჟენის სიმაღლეზე გამოჩნდა ჰაერზე მდგომარედ იოანე ნათლისმცემელი ჩვეულებრივ მისი ქვეყნად მოსილ სამოსლით, ხელზე ჯუარიანი კვერთხით და უთხრა ალექსის: "რას სწუხარ?" - მიუგო ალექსიმ. "არ ვიცი, წმინდაო, თუ რა ვქნა, რომელ გზას დავადგე!" ხოლო იოანემ რქვა: "შენთვის დაუსაბამო ღმერთს ვსთხოვეთ და ბრძანა თერთმეტამდე არ იქნებაო და თერთმეტის შემდეგ ნახავსო". ესე სთქვა და გამოეღვიძა ალექსის. მაშინვე მიუთხრა თავისიანებს, გარნა ვერაფელი ახსნა დაასკვნეს, მხოლოდ დაიდვეს გულში თერთმეტი დღის შემდეგ რა იქნება. განვიდა თერთმეტი დღე და არა რა იქმნა; შემდეგ თერთმეტ თვეს შეჰყურეს და თერთმეტი თვეც განვიდა და არა რა იქმნა. მერე სთქვეს უსათუოდ ეშმაკმან ნათლისმცემელის სახით გვაოცნა და მოგვატყუაო, რომლითა შეწუხებულნი დარჩნენ. შესახებ ამისა თავის დროზე მოგეხსენებათ. ხოლო ჟამსა ამას იყო რიცხვი 1880 წ. სამი წლის შემდეგ გაჰყიდეს ოჯახი მამულ-შენობით, მიზეზისა-გამო უმცროსი დის, პელაგიას საცოლედ მოტაცებისა და შემდეგ დედა ელენე და ასული სალომე ჯერ დააყენა ზედა თეკლათის კუნძულზე (სადაც შემდეგ სავანე გაშენდა) პატარა თავშესაფარ ძველობაში. და დედა გაგზავნა ყოვლად სამღვდელო გაბრიელთან, რომელსაც მაშინ სამენგრელოის ეპარქიაც მისს მმართველობაში იყო და სთხოვა ლოცვა-კურთხევა ამ კუნძულზედ ცხოვრებისა. გარნა ნეტარად ხსენებულმა არ ურჩია კუნძულზედ დარჩენა და წერილი მოეწერა თეკლათის დედათა მონასტრის წინამძღვრის ათანასია (აღათი სალაყაიასთვინ), რათა ელენე და მისი ასული სალომე მიეღო მონასტერში. კურთხევითა გაბრიელისათა სახლი გააკეთეს დედათა მონასტერში და ერთად დაბინავდნენ დედა ელენე და მისი ორი ასული.

ამის შემდეგ ალექსიმ მის ხელმძღვანელ თეოდოსი (ერისთავს) მისწერა წერილი ძველ ათონში და რჩევა სთხოვა... მან მოსწერა გელათში დარჩენილ მისი საკუთარ აღშენებული კელიაში დაბინავებულიყო, რაც აღასრულა ალექსიმ ნებართვითა გელათის არქიმანდრიტი სერაპიონისათა (ახვლედიანი). ხოლო მეორე წელს გადმოყვანილ იქმნა თხოვნითა ხობის მონასტრის ბენიამინისათა (ჭყონია) ხობის მონასტერში და ხელ დასხმულ იქმნა იერო დიაკვნად და მღვდელმონაზვნადაც ყოვლად სამღვდელო გრიგორისაგან (დადიანი) 1886 წ. დიაკვნად, 1888 წ. მღვდელმოზვნად".


ონოფრე შუშანია მოგვითხრობს: "1890 წ. ავათმყოფობისა-გამო გადაწყვიტა გამოთხოვება შტატში ცხოვრებისა, შეიტანა მოხსენება სამუდამოდ დათხოვნისა. აღწერა ყოველი მისი კელიის ნივთები და გადასცა მორჩილ თედორეს დასარიგებლად სოფელში გაჭირვებულთა მიმართ და თვითონ გამოეთხოვა მონასტრის მამებს და წამოვიდა ავათ მყოფი თავის დედა და დებთან დედათ მონასტერში და დაწვა მუნ, სადაცა გაუგრძელდა მძიმე ავადმყოფობა გულის სისუსტისა. ამის გამო იყო იგი დიდად მწუხარე, თუ ვითარ მოეხერხებია და სად ეგულვა სიცოცხლის აღსასრული. მან განიზრახა ჩვეულებრივად თხოვნა-ვედრებით მიემართა ღვთისადმი, თუ ვითარ ექმნა და სად ნებავდა განგებას ალექსის აღსასრული. სთხოვა წინამძღვარს დედა აღათის (სალაყაია) და დაყუდებულ თეოდოსის (ჩიქოვანს) და ყველა მისი მოწაფეებს, რათა ელოცათ თუთხმეტი დღეს, მან თვითონ და დედა-დებმაც იწყეს ლოცვა ამ საქმეზედ.

განვლო თხუთმეტ დღემ და გამოაცხადა ღმერთმან ორი პირთაგან შემდეგი:

1) დაყუდებულმა თეოდოსიმ იხილა, რომ ალექსი ვითომ წასულ იყო მთავარანგელოზის კუნძულზედ და მუნიდგან მონასტრის კარის ბჭესთან მოიწია ორი ვინმე პირი, რომელთაც ეჭირათ ფიცარზე დახატული ხატი მიხაილ და გაბრიელ მთავარ ანგელოზთა და სთქვეს: "ალექსი მთავარ ანგელოზის კუნძულზე დაბინავდა და ეს ხატი გამოგიგზავნათო".

2) მაკრინე გეგეჭკორმან სთქვა: მე ჩვენებით შემხვდა მისვლა მთავარ ანგელოზის კუნძულზედ და ვიხილე ორი მშვენიერი ყმაწვილი, რომელნიც ადგნენ ოსტატებს და აშენებინებდნენ ქვითკირის შენობებს და შიდ ურევდნენ შენობაში ვერცხლსა. ვკითხე, თუ ვისი არს შენობა ეგე და მომიგეს: "ალექსი შუშანიას და მისიანების არისო".


ესრეთი ღვთიური გამოცხადების შემდეგ ალექსი ნუგეშისცემულ იქმნა, გარნა მაინც დასამტკიცებლად ღვთის ნებელობისა, გაგზავნა თხოვნა ყოვლად სამღვდელო გრიგოლისადმი. ხოლო ეპისკოპოზმან წააწერა შემდგომი: "ნებას გრთავ, იცხოვრო განმხოლოებით მთავარ ანგელოზის კუნძულზედ, სადაცა ღმერთი გარდამოგივლინებს ძლიერებას განკაფული ფიცხელ მოღვაწეობით, რომლითა დარჩება ქვეყანასა ზედა სახელი სამაგალითო ცხოვრებისა შენისა მრავალთა მისაბაძავად და ცათა შინაც იქნები დიდებულ, მამაო ალექსი". ეპისკოპოსი გრიგოლი.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე