მესამე წელსა დიდმარხვის დადგომისას, ალექსიმ მკაცრად იმარხულა, ორ დღეში ერთხელ იღებდა საზრდელს. დიდ ხუთშაბათს მიღება საზრდელისა, ვიდრე დიდ ხუთშაბათამდე და მაშინ მიიღო წმინდა ზიარება და აპირებდა ნააღდგომევს გამოთხოვებოდა სოფელს. პარასკევ ღამე იხილა სასურველი ჩვენება, რომელიც შემდგომში თავის ძმიშვილს, ონოფრეს მოუთხრო: - "ერთ საკვირველ ტაძარში შევედი და მივიხედე აღსავალი კარებისკენ და ვიხილე იესო ქრისტე მდგომარე ამბიონზედ მარცხენის ხელით ბარძიმ ტვირთული და მარჯვენით კოვზისა და გარშემო მისსა იდგნენ მოციქულები; ერთმან ამათგანმან მომიწოდა და მიმიყვანა წინაშე მაცხოვრისა და მაცხოვარმან მარჯვენითა მისითა მაზიარა და მსწრაფლ გამომეღვიძა".


ამ ჩვენებით მიხვდა, რომ იესოს ხვალ მისი ზიარება ნებავს, შეუორგულებელად აღიარა ცოდვები და ეზიარა დიდ შაბათს. ერთი კვირის შემდეგ ქუთაისიდან მობრუნებულმა გადაწყვიტა მონასტერში ასვლა თავის და სოფიოსთან, რომელიც უმზადებდა სოფლის გამოთხოვების დროისთვინ ტომრის საცვლებს და კაბას. ჩამოვიდა რა სენაკში, დადგა სოფლიო ცხოვრებისაგან მისი ლტოლვის ჟამი, ორი გზის გასაყარზე შეჩერდა, რომელთაგან ერთი მის ოჯახისკენ მიდიოდა და მეორე დედათა მონასტერში, სადაც იყო მისი და სოფიო. "აქ იბრძოდა დიდა გულის გვრიობით და ბოლოს გულ-მოსრულმან მიმოიხედა ოდეს ვერავინ იყო ახლოს მისსა შემხედველი, მაშინ სამი ნახტომი ისეთი გადახტა თურმე თითო საჟენი იქნებოდა და თან ერთი ქცევა ადგილი სულ სირბილით გადაირბინა, ვითარსა გიჟმან და ესრეთ ძლევა მოსილმან დაწყნარებით აღვიდა მონასტრად და მანდ განიძარცვა საერო სამოსელი და იარაღი, გაახვია პლედში და გაუგზავნა მორჩილად კურთხეულ პავლე აფშილავას ხელით დედასა თვისსა და თვითონ მან ჩაიცვა საცვლად სოფიოს მომზადებული ტომარა და უნდო კაბა, ფეხშიშვლად იწყო დასაბამი გზისა თვისისა სიქალწულით დაცულმან ოცისა წლისამ 1873 წ".

დიდ ღვაწლს შეუდგა ახალგაზრდა ალექსი: "დღითგან გამოსვლისა თვისისა იწყო მან ტანჯვა ხორცისა მოღვაწეობით, თავის დაუზოგველად საწოლი მისი იყო ზამთარ-ზაფხულ მხოლოდ ჭილოფი დაგებულ, სამი წელი სრულიად არ დაწოლილა ღამე გვერდზე დასვენებით, არამედ ჯდომით და მიყრდნობით მიიძინებდა. ღვინოს არ ღებულობდა, ტომრის პერანგისა და მის ამხანაგის გამო და უბანელობით დაესია სიმრავლე ტილთა, რომლითა იტანჯებოდა დღე და ღამე. პირველ ხანებში უმეტესი ჟამები შესწირა სახარბედიოს დედათა მონასტერს, მხარითა ზიდავდა შეშას, წყალს, სენაკიდან ამოჰქონდა ფიცრები, ხეები და აგური აღსაშენებლად სამონასტრო სახლებისა. იქნებოდა ისეთი შემთხვევა ზამთრისა, რომ ოთხი თვე დიდი თოვლისა გამო დარჩებოდნენ გაჭირვებულნი და შეწევნითა ღვთისათა სოფელ-ქალაქიდან მხრით მოჰქონდა ფქვილი, რომელსაც თავის ყმაწვილობის ხანს ფუფუნებით და თავის მოწონებით ეცხოვრა, და ესრეთ გამოაზამთრებდა შიმშილ-სიცივით შეწუხებულ მონოზვნებს. 1875 წ. დიდ მარხვის პატივად განატარა ორმოცი დღე ერთს მთის ღარდოში სალ კლდის ძირში მიფაცხულად, ხსენებულ პავლე აფშილავასთან ერთად, სადაც ქვეშ ეგოთ მიწაზე ჭილოფი და სასთუმლად ედვათ ქვა. როცა თოვას დაიწყებდა, ხშირად დაათოვდათ. საზრდოდ ჰქონდათ ლიტონი ჭადი უსაჭამადოდ". (ონოფრე შუშანია).

ნააღდგომევს ღირსი ალექსი წმინდა გაბრიელ (ქიქოძე) ეპისკოპოსს ეწვია, თავისი ხელით დაწერილი სრული აღსარება მიართვა. რომლის წაკითხვის შემდეგ წმინდა გაბრიელმა იგი დაარიგა და ჰკითხა, თუ სად ცხოვრობდა. მან მოახსენა, რომ ჯერ მონასტერში მორჩილად არ შესულიყო, არამედ სოფლებში მიმოდიოდა და სადაც იპოვიდა ჭლექით, ან სხვა მძიმე სენით ჩავარდნილსა და უპატრონო ავადმყოფს, მათ ემსახურებოდა. და თუ სნეული მოკვდება, ასაფლავებდა. წმინდა გაბრიელმა ალექსი დალოცა და უკურთხა შრომა.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე