ჩემს ძვირფას "კარიბჭეს"
ღმერთმა დაგლოცოთ ასეთი მადლიანი ჟურნალისთვის, ამ ბოლოჟამინდელ განსაკუთრებით დაბნელებულ წუთისოფელში მართლაც რომ ნათელია თქვენი ჟურნალი, რომელიც უკაფავს გზას და უნათებს სავალს ცხონებისკენ მიმავალ ადამიანს.

მრავალი მოძღვარი, მორწმუნე თუ უბრალოდ საღად მოაზროვნე ადამიანი შეხებია ზნეობრივი ღირებულებების გაუფასურებას, ეს თემა ერთი შეხედვით გაცვეთილი ჩანს, მაგრამ მხოლოდ ერთი შეხედვით, რადგან სანამ ქრისტეს ეკლესია და ჭეშმარიტი მართლმადიდებლები არსებობენ, ისინი არასოდეს შეეგუებიან უზნეობის დაკანონებას და თავს მოხვევას, რაც არცთუ იშვიათად გვესმის ტელევიზიიდან თუ პრესიდან. განსაკუთრებით გული მტკივა ქალების ჩაცმულობაზე (თუმცა მამაკაცებიც არანაკლებ სცოდავენ). არ შეიძლება ემსახურო ღმერთსაც და ეშმაკსაც. ჩვენ კი ერთი ხელით ვლოცულობთ, ხოლო მეორით ბილწ ვნებებს გაქანების საშუალებას ვაძლევთ. თავს მართლმადიდებლებს, ქართველებს ვუწოდებთ და გარეგნობა და ჩაცმულობა ვერ მოგვიწესრიგებია. ბევრმა იცის, რომ გარეგნული მხარე დიდ ზეგავლენას ახდენს ჩვენს შინაგან წყობაზე. შეიძლება ის გარეგნული ისე შეგვეთვისოს შინაგანადაც, რომ თანდათანობით ადამიანის სახეც კი დავკარგოთ, რაც უეჭველად სულიერ სიკვდილამდე მიგვიყვანს. ამას კი მოსდევს საუკუნო ტირილი და კბილთა ღრჭენა. უფალი ბრძანებს, თუ ჩვენი მარჯვენა გვაცდუნებს, მოვიკვეთოთ. აუცილებელია მოვიკვეთოთ ის ჩვევები და მიდრეკილებები, რაც მოყვასის ცოდვის მიზეზად შეიძლება იქცეს, აუცილებელია მართლმადიდებელნი ვიყოთ არა მარტო სიტყვით და ეკლესიაში, არამედ ცხოვრების წესითაც, რისი შემადგენელი ნაწილიც არის ჩაცმულობა.

ჩემო ძვირფასო და საყვარელო სულიერო ძმებო და დებო! ნუ ვიქნებით ნელთბილი ქრისტიანები, დაე, ყველაფერში მჟღავნდებოდეს ჩვენი ზნეობა, მათ შორის ჩაცმულობაშიც!



ჩემთვის დიდი დღესასწაულია თქვენი ჟურნალის თითოეული ნომრის წაკითხვა. რამდენჯერმე გამოგიგზავნეთ წერილი, მაგრამ იმდენი ადამიანი გეხმიანებათ, ალბათ ვერ მოახერხეთ მისი დაბეჭდვა.

ისევ გწერთ...

ნუ დამტოვებთ უყურადღებოდ...

საქმე ის არის, რომ უკვე სამი-ოთხი წელია მყავს მოძღვარი, რომელიც ძალიან მიყვარს - არაჩვეულებრივი პიროვნებაა, მიუხედავად ამისა, ხანგამოშვებით მაინც უკმაყოფილებას ვგრძნობ მის მიმართ - ხან მგონია, რომ ჯერისამებრ არ მირჩევდა, ხან თავს მარიდებდა და კითხვებზე მოკლედ მპასუხობდა, პრაქტიკულ რჩევას არ მაძლევდა.

ვფიქრობ, მოძღვარს შეუძლია მირჩიოს, მაგრამ არ თვლის საჭიროდ, უბრალოდ, მეუბნება, დამშვიდდიო, ბოლომდე არც მისმენს.

ერთმა ადამიანმა მითხრა, დაუფიქრებლად მიმეტოვებინა საყვარელი მოძღვარი...

შემდეგ სხვა მხრიდან შემომიტია ეშმაკმა. თავიდან ამ ბრძოლებზე ვუთხარი კიდეც მოძღვარს.

მე მის გარდა ვერავის ვენდობი. ახლა ძალიან რთული პერიოდი მაქვს და თუ ვინმე არ დამეხმარა, ჩავიძირები.

თავს სულ მარტო ვგრძნობ.

ერთმა სასულიერო პირმა მირჩია, მოძღვარს უთხარი, რომ საუბარი გჭირდებაო...

როგორ ვუთხრა, რა ვქნა, მოძღვარს ხომ არ დავმოძღვრავ, ასე ნუ იქცევით-მეთქი?!

თქვენი იმედიღა მაქვს.