უფლისგან გაჩენილ ადამიანს თვალისჩინი დაჰყვება, რათა შეიცნოს სამყარო, ის ქვეყანა, რომელიც ღმერთმა ჩვენთვის შექმნა და "გვაქვს უთვალავი ფერითა". გონი კი მისი სულიერი თვალია და მისი განვითარება Gვენვე მოგვანდო. მოგვცა, გვაGუქა აზრი, გონება და თავისუფლება - ნათლის ჭვრეტას მოვინდომებთ თუ სიბნელეში ჩაყურყუმელავებას.

ნათელა (43 წლის): - ზოგში სულიერება ადრე იღვიძებს, ზოგს კი გვიან აეხილება თვალი. მორწმუნე მშობლები მყავდა და ტაძარში სიარული, ლოცვა და ზიარება არ მაკლდა პატარაობიდან, მაგრამ ჩემთვის ეს მხოლოდ აუცილებელი რიტუალი იყო და არა ღმერთის სიახლოვეს ყოფნის სურვილი. მშობლებს ვემორჩილებოდი და დავდიოდი ტაძარში, მაგრამ ჩემი სული ვერ გრძნობდა ღვთიურ სიხარულს. ერთხელ ასე ვიდექით მე, დედაჩემი და ჩემი და, როცა ტაძარში ახალგაზრდა გოგონასთან ხელჩაკიდებული ულამაზესი ქალბატონი შემოვიდა, შევატყვე, ბრმა იყო. მთელი წირვა ფეხზე იდგა, ადგილი შესთავაზეს, მაგრამ არ დაჯდა, მხურვალედ ლოცულობდა, უმშვენიერესი თვალებიდან ცრემლი სდიოდა. მისმა ღვთისმოსაობამ ერთიანად შემძრა - მე, თვალხილულს, სულიერი სიბრმავე რომ მჭირდა, გავაცნობიერე, ის კი თურმე დაბადებიდან ბრმა ყოფილა და უფალს ხედავდა. ავტირდი, რადგან საკუთარი თავი უფრო შემეცოდა, ჩემთვის ხომ მშობლებს ზრუნვა არ დაუკლიათ და ვერ განმკურნეს, ახლა კი ერთბაშად ამეხილა სულიერი თვალი, მეგონა, ხელახლა დავიბადე. ასეა, უფალმა იცის, როგორ მიუდგეს ადამიანს, როგორ შეცვალოს იგი.

ოთარი (74 წლის): - მამა ცნობილი მათემატიკოსი მყავდა. მეგონა, ციფრებისა და ფორმულების გარდა არაფერი ადარდებდა - შუაღამემდე იჯდა და წერდა. შვილებს ზრუნვას არ გვაკლებდა, მაგრამ, როგორც ჩანს, დედაჩემს მაინც არ აკმაყოფილებდა მისი საოჯახო საქმიანობა და ერთხელ წამოაყვედრა კიდეც, მაგ შენი მათემატიკის გარდა, არაფერი იცი, ისიც არ გაინტერესებს, შენი შვილები როგორ სწავლობენ, რას აკეთებენო. შევატყვე, ეწყინა მამას, მაგრამ არაფერი უთქვამს. ერთხელ დამისვა და მითხრა, - რასაც უფალი გავალებს, იმ საქმეს ერთგულად უნდა ემსახურო, თორემ ღმერთი გიყურებს და სირცხვილია, ხვალ რომ სტუდენტებთან შევიდე და მათი ინტერესი ვერ დავაკმაყოფილო, - ესეც სირცხვილია. თქვენ შვილები ხართ, ჩემი სისხლი და ხორცი, მაგრამ სხვის შვილებთანაც ბევრ რამეზე ვარ პასუხისმგებელი. ყველაფერი, რასაც ვაკეთებ უფლის შექმნილია და პატივისცემა სჭირდებაო. შეცბუნებულმა ვკითხე, - შენ, მეცნიერ კაცს, უფლის არსებობის გჯერა-მეთქი? მაშინ ხომ კომუნისტური იდეოლოგიით გვზრდიდნენ და რწმენას ცრურწმენას ეძახდნენ. მჯერა და ისიც ვიცი, რომ უფლის გარეშე ვერც სამყარო იარსებებდა და ჭიანჭველაც კი ვერ გაივლის და დედამიწაზეო. გაოგნებული დიდხანს ვფიქრობდი მამაჩემის ნათქვამზე, იმასაც მივხვდი, რომ ეკლესიას მოწყვეტილი თავის თავში ატარებდა უფალს. ასე იცხოვრა სათნოებით, სიკეთის კეთებით. როცა "უფლება მივიღეთ", ტაძარშიც დაიწყო სიარული ღრმად მოხუცმა და ღმერთსაც ისე ერთგულად ემსახურებოდა. ხშირად იმეორებდა, - "იყუარებდეთ ურთიერთასო". ეს მისი საყვარელი სიტყვები იყო და მერე ჩვეული სიდინჯით განმარტავდა, სიძულვილი აბრმავებს ადამიანს, სიყვარული კი თვალს უხელსო. რაც ხანში შევედი, უკეთ გავიაზრე ამ სიტყვების მნიშვნელობა. სიყვარული სულიერი ხედვაა, სიყვარულით გაკეთებულ ნებისმიერ საქმეს კი დიდი მადლი სდევს თან.

ნინო (34 წლის): - სიბრმავეა, როცა ვერ გრძნობ მშობლების, ქვეყნის, ახლობლების სიყვარულს, როცა გული დახშულია და უგრძნობლობის ბურუსი აწევს, თვალით, რასაკვირველია, ვერაფერს დაინახავ. გულით შეიგრძნობს ადამიანი სხვათა გაჭირვებას, თვალი კი ხარბია, მხოლოდ გარეგან სილამაზეს აღიქვამს. პროფესიით ფილოსოფოსი ვარ, ჩემი დღე და მოსწრება წიგნებში ვიყავი ჩაფლული და სხვის გაჭირვებასა თუ სიხარულს მხოლოდ თუ მოვისმენდი, თორემ განზოგადებისა და ჩაღრმავების სურვილი არ მქონდა. არც არავინ მაწუხებდა, რადგან ხვდებოდნენ ჩემს გულგრილობას, არც მე ვაწუხებდი ვინმეს, მეგონა, სამყარო ჩემით იწყებოდა - ვიყავი გენიოსი და ყველაფერი შემეძლო. მამა ადრე გარდამეცვალა, მე და დედა მარტონი ვცხოვრობდით. უამრავი მოწაფე მყავდა და შემოსავალიც სოლიდური მქონდა. მაგრამ ერთხელ ავად გავხდი. ერთი თვით საავადმყოფოში მოვხვდი. პალატაში ჩემთან ერთად ორი ახალგაზრდა ქალი იყო. მნახველები არ ელეოდათ. თვითონ ლოგინში მწოლიარენი, ყველას სიყვარულით ხვდებოდნენ. მე მხოლოდ დედა მაკითხავდა... თვალი კარისკენ მეჭირა, მაგრამ არავინ მოდიოდა. ჩემი მედიდურობის გამო ისიც არ იცოდნენ, ავად რომ ვიყავი. გადავწყვიტე, სხვანაირად მეცხოვრა და ახლა თავს ბევრად უკეთ ვგრძნობ.