სათნოება ცოდვისაგან განკურნების წამალია, უფალმა ცოდვების წილ, რომელთაც ბოროტი ძალა ჩაუნერგავს ადამიანს, მისგან განკურნების გზებიც დაგვისახა.

იმ შვიდ ცოდვათაგან, რომლებიც მომაკვდინებლად ითვლება, თავის დახსნის საშუალება ის შვიდი სათნოებაა, ამ ცოდვებს რომ უნდა დავუპირისპიროთ. და მაინც, ვიცით კი, რა გავაკეთოთ, როცა ცოდვის ჭაობში ჩავეფლობით? ვიცით კი, როგორ დავთრგუნოთ ამპარტავნება, ანგარება, ხორცის აღძვრა და სხვა სულის გამხრწნელი საქმენი? ამაში ისევ და ისევ რწმენა გვეხმარება და ნელ-ნელა ისე იწმინდება ჩვენი სული, როგორც მღვრიე მდინარე.

თემური (56 წლის): - ჩემი ცხოვრებისა და სიხარულის წყარო ლამაზ ქალებთან ურთიერთობა იყო. ქალის ღირსებას კი არ ვაქცევდი ყურადღებას, არამედ ვფიქრობდი, როგორ დამეხვია მისთვის თავბრუ. უმეტესწილად მიზანს ვაღწევდი და ამით თავი მომწონდა. სხვების თვალშიც პატივცემული კაცი ვიყავი. არც ტრაბახი და ზოგჯერ ტყუილი იყო ჩემთვის უცხო. ბოლოს იქამდე მივედი, ჩემთვის ყველა ქალი მრუში და უღირსებო იყო. მეტიც, ღვიძლ დას და ბიძაშვილ-მამიდაშვილებსაც ეჭვით დავუწყე ყურება - ყველა ქალი ერთნაირია და არც ესენი იქნებიან წმინდა წყლისანი-მეთქი. მამიდა მყავდა საოცარი ქალი - მორწმუნე და ღვთისმოსავი. როგორც ჩანს, ძალზე აწუხებდა ჩემი ასეთი დაცემა და ისიც, რომ ქალებზე გულაცრუებული უცოლოდ ვბერდებოდი. ერთი ჩვენი სოფლელი ქალიშვილის გარიგება დამიპირა, მასხრად ავიგდე. მაინც გამაცნო... ჩემსას, რასაკვირველია, ვერ მოვიშლიდი და საოცარმა სურვილმა ამიტანა - შემემოწმებინა მისი უმანკოება. ვითომ მიყვარდა, ბევრი ვუტრიალე, სოფელშიც ჩავაკითხე, ცოლობასაც ვპირდებოდი, მაგრამ სალ კლდესავით იდგა. ამ გომბიოს როგორ დავნებდე-მეთქი და მოვიტაცე. მისმა პატიოსნებამ და სიმტკიცემ გამაოგნა. ცოლად არ გამომყვა - ჩემს შვილებს შენ მიერ ჩადენილ ცოდვებს ვერ ავკიდებო. თითქოს ცივი წყალი გადამასხესო - გამოვფხიზლდი. მას შემდეგ ქალის დანახვაზე თავს ჩავღუნავდი ხოლმე. მერე ცოლი შევირთე, ძალზე ჭკვიანი და წესიერი ქალიშვილი, გოგონები მყავს და ღმერთს ვევედრები, ჩემნაირი კაცი არ შეახვედროს ბედმა.

თეონა (39 წლის): - ჩემი ყველაზე თვალსაჩინო ცოდვა მრისხანება იყო. თუმცა ვერ გეტყვით, რომ მოთმინება მღალატობდა, დიდხანს შემეძლო მეთმინა, მაგრამ, რომ იტყვიან, როცა ამომასხამდა, მერე ვეღარ ვჩერდებოდი. უფალი ნებისმიერი ცოდვისგან გასათავისუფლებლად რაღაც განსაცდელს მოგვივლენს და ამით საკუთარ სულში ჩაგვახედებს. სიყვარულით გავთხოვდი და ბედს არც მერე ვემდუროდი. ჩემი მეუღლე ღირსეული კაცი იყო. ეტყობა, სამსახურში რაღაც უსამართლობა ვერ აიტანა. ამან, ცოტა არ იყოს, ხასიათი გაუფუჭა, სულ გაღიზიანებული იყო, ნერვიულობდა. ჰოდა, აქ მიღალატა ნერვებმა მეც და ერთ დღეს საშინლად მოვექეცი - გავლანძღე, ყველაფერი გავუხსენე, ყველა მცდარ ნაბიჯზე, უნებური იყო ეს თუ ნებსითი, პასუხი ვაგებინე. ჯერ მისმინა, მერე წელმოწყვეტილივით ადგა, გარეთ გავიდა და მას შემდეგ კარგა ხანს არ გამოჩენილა. მაშინ შვილი არ გვყავდა და არც გავკიდებივარ, თუმცა მერე მივხვდი, რომ ცოლქმრობას მარტო შვილის ყოლა-არყოლა არ განსაზღვრავს, ცოლ-ქმარს უსიტყვოდ უნდა ესმოდეს ერთმანეთის და მხარში უნდა ედგნენ ერთმანეთს... მოვძებნე და ბოდიში მოვუხადე. ეს მას შემდეგ მოხდა, რაც მოძღვარმა მირჩია, წამეკითხა პავლე მოციქულის ეპისტოლე "ცოლქმრობისათვის". მითხრა, ადამიანს, მით უფრო ქალს, ასეთი მრისხანება არ ეკადრებაო. საბედნიეროდ, ყველაფერი მშვიდობით დამთავრდა. ვერ ვიტყვი, რომ ახლა არ შემომიტევს მრისხანება, მაგრამ ვცდილობ, მას მისი მკურნალი სიმშვიდე შევაგებო. ეს იოლი არ გეგონოთ, მაგრამ სულის წარწყმედას, რა თქმა უნდა, სჯობს.

გიორგი (67 წლის): - ერთ მშვენიერ დღეს ჩვენი სასახლეებისა და სიმდიდრის დატოვება რომ მოგვიწევს, ამას გვიან, მაგრამ მაინც მივხვდი. ექიმი ვარ. წლების წინ ეს შემოსავლიანი პროფესია იყო. თუ სინდისზე ხელს აიღებდი, შენი შემოსავალი ათმაგად გაიზრდებოდა. ჰოდა, თავიდან მუშაობა ენთუზიაზმითა და ხალხის დახმარების სურვილით დავიწყე, სახელიც მოვიხვეჭე, მაგრამ მერე, ხელფასი რომ არ მეყო, შემოთავაზებულ "პატივისცემაზე" უარს არ ვამბობდი, თუმცა არც იმას ვაკლებდი არაფერს, ვინც ფულს არ მომცემდა. მადა ჭამაში მოდისო და უკვე იმ ხალხსაც ვთხოვდი ფულს, ვისაც ამის საშუალება არ ჰქონდა. ყველა მიცნობდა და ჩემი "ტაქსაც" ცნობილი იყო.

დაბნელებული გონება ერთმა შემთხვევამ გამინათა: ბრმა ნაწლავის მძიმე ფორმით მერცხალივით ბიჭუნა მოიყვანეს. ეტყობოდა, ღარიბი ოჯახის შვილი იყო, გასაცოდავებული დედ-მამა უხმოდ ტიროდა. ჩვეულებისამებრ, მამა შევიყვანე და იმ ოპერაციისთვის შესაბამის თანხაზე დავუწყე ლაპარაკი. შემევედრა, ოღონდ შვილს ნუ მომიკლავთ, ვიმათხოვრებ და ისე მოვუყრი თავსო. ინტელიგენტი კაცი ჩანდა... თავჩაქინდრული გავიდა, გამოვყევი. უხმოდ მიუყვებოდა კიბეს.

ოპერაცია კარგად დამთავრდა, მაგრამ მცირედი დაყოვნება შესაძლოა საბედისწერო გამხდარიყო. თქვენ წარმოიდგინეთ, იმწუთას მხოლოდ ბავშვის სიცოცხლეზე ვფიქრობდი, ე.ი. სულ წამხდარი არ ვიყავი. გვიან საღამოს გამოვედი საავადმყოფოდან, ქუჩა გადავჭერი - იქვე ვცხოვრობდი. უცებ სიბნელეს კაცი გამოეყო და აკანკალებული ხმით მითხრა, - გევედრებით, იწამეთ ღმერთი, შვილი საოპერაციო მაგიდაზე მიწევს, ექიმი ფულს მთხოვს და იქნებ დამეხმაროთო. სიკვდილი მერჩია ამის გაგონებას. ხმა მეც ამიკანკალდა - ნუ გეშინიათ, თქვენი ბიჭი კარგადაა და იმ ექიმს თქვენი არაფერი უნდა-მეთქი. გაშეშდა, ადგილიდან ფეხი ვერ მოიცვალა, მერე წამომეწია და ხელები დამიკოცნა...