ქრისტიანები უფლის ძეთ ვუწოდებთ თავს, რადგანაც უფალს მამად ვხადით და წარმოვთქვამთ ლოცვას "მამო ჩვენო!" "როგორი თავმდაბლობაა ჩვენთვის, - ამბობს წმინდა კვიპრიანე , - როგორი მოზღვავებაა უფლის კეთილი ნებისა, როცა მან მოგვცა ნება ღმერთს ვუწოდოთ მამა, ხოლო ჩვენ ვიწოდნეთ ღვთის შვილებად, როგორც იესო ქრისტე ძე ღვთისა! ვერავინ გაბედავდა მისი წმინდა სახელის ლოცვაში ხსენებას, თავად მას რომ არ მოეცა ასეთი ლოცვის ნება". "როგორი დიდებული ღვთიური კაცთმოყვარეობაა! - მსჯელობს წმინდა კირილე იერუსალიმელი, - ჩვენ, რომელნიც დავეცით და დავშორდით მას და მივედით უკიდურეს ბოროტებამდე, მოგვეცემა ასეთი ვედრება და ასეთი მადლი, რომ ვუწოდებთ მას მამას: მამაო ჩვენო"... "ო, როგორი განსაკუთრებული კაცთმოყვარეობაა! ო, როგორი გარდამეტებული პატივია! - ამბობს წმინდა იოანე ოქროპირი: - რომელი სიტყვა შეძლებს მიაგოს მადლიერება იმას, რომელმაც ეს დიდი წყალობა გაიმეტა? შეხედე, საყვარელო, შენს არარაობას და მის ბუნებას, ჩასწვდი მასთან ნათესაობას - ამ მიწას, მტვერს, ჭუჭყს, თიხასა და ფერფლს, რადგან ჩვენ შექმნილნი ვართ მიწისაგან, და ისევ ვიხრწნებით მიწაში. წარმოიდგინე ეს და გაიოცე მიუწვდომელი სიმდიდრე ღვთის დიდი სიკეთისა, რომლის მიხედვითაც მოგეცა შენ უფლება მისი მამად წოდებისა, მიწიერს - ზეციურისა, მოკვდავს - უკვდავისა, ხრწნადს - უხრწნელისა, დროებითს - მარადიულისა". "ყოველ თხოვნაში, - ამბობს ნეტარი ავგუსტინე, - ყველაზე მეტად ცდილობენ იმისი კეთილგანწყობის მოპოვებას, ვისაც თხოვნით მიმართავენ, და შემდეგ უკვე ეუბნებიან თავიანთ სათხოვარს. ეს კეთილი ნება ჩვეულებრივ ქებით ებოძება იმას, ვისგანაც სწადიათ თხოვნა. წმინდა წერილში ბევრი სიტყვაა, რითაც გამოხატულია ღვთის ქება-დიდება, მაგრამ ვერსად იპოვი, რომ ისრაელელებს მიცემული ჰქონოდათ უფლება, ღვთისათვის მიემართათ სიტყვებით: მამაო ჩვენო. ეს უპირატესობა მიეცა ახალ ისრაელთ - ქრისტიანებს; სწორედ მათ აქვთ უფლება, იყვნენ ღვთის სამწყსოდ და შეღაღადონ: - ამბა, მამაო!" "უფალი ხშირად უწოდებდა ღმერთს ჩვენს მამას, - შენიშნავს კიდევ ერთი ძველი მასწავლებელი: ეს მან თითქმის მცნებად დაგვიტოვა. მივმართავთ რა მას ასე ლოცვისას, ჩვენ ვასრულებთ მის მცნებას. ნეტარნი არიან ისინი, რომელნიც იცნობენ მას ღმერთ-მამად".

გვესაუბრება დეკანოზი იოანე მამულაშვილი:

- რა სახით გაგვეხსნა ქრისტიანებს მამა ღმერთის სახელი?

- მამა ღმერთის სახელი ჩვენ გაგვეხსნა ძეში, როგორც თავად ღვთის ძემ ბრძანა: მე "გამოვუცხადე სახელი შენი კაცთა" (ინ. 17,6). "ვუწოდებთ რა ღმერთს მამას, - ამბობს ნეტარი ავგუსტინე, - ჩვენ ამით ვამოწმებთ ჩვენს სიყვარულსაც: რა არის ბავშვისათვის მამის სახელზე უფრო ძვირფასი? ამით ჩვენ, რასაც ვითხოვთ, იმის მიღების რწმენასაც ვაცხადებთ: მართლაც, რომელ თხოვნაზე უპასუხებს ღმერთი უარით თავის შვილებს, როცა მან თავად მისცა უფლება ღვთის შვილად წოდებისა?" - მამაო ჩვენო! როგორი ტკბილი მოწოდებაა! "ვისაც ჰყავს მამა, იგი თავს გრძნობს ძლიერი ფრთების ქვეშ, რომელიც მას ყოველგვარი განსაცდელისაგან იცავს; გრძნობს, რომ მისთვის არ არის საჭირო შეწუხდეს რაიმეს გამო: ყველაფერი ექნება - საზრდელიც, ტანსაცმელიც, საფარიც, და რომ მისთვის საკმარისია მამას მიმართოს, და რასაც ისურვებს, ყოველივეს მიიღებს". "რწმენით მოვუწოდოთ ღმერთს, როგორც მამას, - გვასწავლის წმინდა ტიხონ ზადონელი, - მისკენ გავიშვიროთ ხელები, როგორც ბავშვებს აქვთ მშობლებისაკენ გაწვდილი რაიმეს მოთხოვნისას".

მამაო ჩვენო! შენ ჩვენ შეგვქმენი კიდეც, შენ ზრუნავ ჩვენთვის ისე, როგორც არ ზრუნავს არც ერთი მამა ქვეყნად თავისი საყვარელი შვილებისათვის, რადგან შენი წმინდა ნების გარეშე თმის ერთი ღერიც კი არ ჩამოვარდება თავიდან.

- "უფალი არ ამბობს: მამაო ჩემო, - შენიშნავს წმინდა ოქროპირი, - არამედ მამაო ჩვენო". ამით რას გვავალებს?

- ამით გვავალებს, ვილოცოთ კაცობრიობის მთელი მოდგმისათვის; ნურასოდეს გვექნება მხედველობაში მარტო საკუთარი სიკეთენი, არამედ ყოველთვის ვიზრუნოთ მოყვასის სარგებლისთვის. ამით მტრობას სპობს და სიამაყეს ამდაბლებს, და შურსაც ანადგურებს, და სიყვარულს ამკვიდრებს. "უფალი ჩაგვაგონებს, - ამბობს ნეტარი ავგუსტინე, რათა მდიდრებმა და წარჩინებულებმა ამ ქვეყანაზე, გახდებიან რა ქრისტიანები, არ იამაყონ ღარიბებსა და უბრალო ხალხზე, რადგან როგორც მდიდარნი, ისე ღარიბნი ერთნაირად შეჰღაღადებენ ღმერთს: მამაო ჩვენო". "შენ არ ამბობ: მამაო ჩემო, არამედ მამაო ჩვენო, - გვასწავლის ნეტარი თეოფილაქტე, - ამიტომ უყურე ყველას, როგორც შენს ძმებს, როგორც ერთი მამის შვილებს". ღმერთს ევედრე: მამაო ჩვენო, შენ მშობელი მამა ხარ ჩვენი, ხოლო ჩვენ შენი მხოლოდშობილი ძის - ქრისტესმიერი ძმები. შენ ყველანი ერთნაირად გიყვარვართ, რადგან ყველაზე ერთნაირად ფიქრობ, ამიტომაც მე ცოდვილებს შორის პირველი ვბედავ ლოცვას არა მარტო ჩემთვის, არამედ ყველა ჩემი ძმისათვის, როგორც ისინი ლოცულობენ ჩემი უღირსებისათვის, - ვბედავ, გთხოვო მოწყალებანი არა მარტო ჩემთვის, არამედ მთელი შენი ეკლესიისათვის, და ისიც "ერთითა გულითა და ერთითა ბაგით" იმავეს ითხოვს ჩემთვის, "უხმარი მონისთვის".

- ფსალმუნში ვხვდებით სიტყვებს: უფალო ღმერთო ჩემო, შენ გესავ, მაცხოვნე მე... აქ თავისთავად იგულისხმება უფლისადმი ნდობა, მისი მამობის ცოცხალი განცდა...

- შეიძლება იფიქრო, რომ ეს სიტყვები მარტივია და ყველას, ვინც არ უნდა იყოს იგი, შეუძლია პირდაპირ მიმართოს: "უფალო ღმერთო ჩემო, შენ გესავ, მაცხოვნე მე". სინამდვილეში კი ასე როდია. ვისაც ადამიანის იმედი აქვს ან ყოფიერების რომელიმე სხვა წყაროსი, როგორიცაა, მაგალითად, ძალაუფლება, ფული ან სხვა რამ, რასაც კაცნი ბრწყინვალედ თვლიან, გამედიდურდება, არ შეუძლია თქვას: "უფალო, ღმერთო ჩემო, შენ გესავ". არსებობს ხომ მცნება, რომელიც გვასწავლის, ნუ გვექნება იმედი მთავართა, რადგანაც ნათქვამია: "დაწყევლილია კაცი, რომელსაც ადამიანის იმედი აქვს" (იერემია 17,5). ისევე, როგორც ღვთაებრივი პატივის მიგება არავისთვის არ გვმართებს, გარდა ღვთისა, ასევე არც იმედი უნდა გვქონდეს არავისი, გარდა ღვთისა, ყოველთა უფლისა, რადგანაც ნათქვამია: ძალი ჩემი და გალობაი ჩემი - უფალი (ფსალმ. 117,14).

- უფლის ძენი უპირველესად ეძებენ მას მთელი გულმოდგინებით: "გამოვიძიე უფალი და ისმინა ჩემი" (ფსალმ. 33,4)... უფლის ძეებს არასოდეს ტოვებთ მამის იმედი...

- წინასწარმეტყველი ამბობს: მოისმინონ ეს მშვიდთა, რომ მე იმ მძიმე დროსაც კი, როცა რისხვა გულღვარძლიანთა აღიძრა ჩემზე, ყველა ხელმა ჩემს წინააღმდეგ აიღო იარაღი, ხოლო მე, დაუცველი და უიარაღო, მზად ვიყავი, მიმეღო მტრის ყველა დარტყმა, ამ დროსაც კი არ შევშფოთებულვარ შიშისმიერი ზრახვებით, არ დავუტოვებივარ ფიქრს ღმერთზე და არ წარმიკვეთია სასო ჩემი გადარჩენისა, არამედ უფალი გამოვიძიე. ამასთან, ვეძებდი არა მხოლოდ უბრალო და წარმავალი იმედით უფლისა, არამედ გამოვიძიე, რამეთუ გამოთქმა "გამოძიება" უფრო მეტს გამოხატავს, ვიდრე ძებნა, ისევე როგორც გამოცდა მეტია ცდაზე. რადგანაც განილინეს გამოძიებასა გამოსაძიებელისასა (ფსალმ. 63,7), ამიტომაც სიტყვით "გამოძიება" ფსალმუნმა რაღაც ღრმა სიმშვიდე და უშფოთველობა გამოხატა.

- და ყოველთა ჭირთა ჩემთაგან მიხსნა მე (ფსალმ. 33,4). უფლის ძეთა მთელი ცხოვრება ხომ ჭირით აღსავსეა...

- ეს გზა ვიწროა და მწუხარე. მართალთა ზედა ჭირი მრავალია.Aამიტომაც ამბობს მოციქული: ყოველთა შინა ვიჭირვით (2კორ. 4,8) და მრავლითა ჭირითა ჯერ-არს ჩუენდა შესვლად სასუფეველსა ღმრთისასა (საქმე 14,22), თუმცა ღმერთი თავის წმინდანებს ჭირისაგან იხსნის, მაგრამ გამოუცდელად არ ტოვებს, არამედ მათ მოთმინებით აჯილდოებს, რადგანაც უკეთუ ჭირი მოთმინებასა შეიქმს, ხოლო მოთმინებაი - გამოცდილებასა (რომ. 5,3-4), მაშინ ვინც ჭირს გაურბის, ის თავის თავს გამოცდილებას ართმევს. ისევე როგორც ვერავინ შეიმკობს თავს გვირგვინით, თუკი მეტოქე არ ჰყავს, ვერც გამოცდილი აღმოჩნდება, უკეთუ ჭირი არ დაითმინა.Aამიტომაც სიტყვები: ყოველთა ჭირთა ჩემთაგან მიხსნა მე, იმას კი არ ნიშნავს, რომ ჭირსა შინა აღარ ამყოფა, არამედ მიანიჭა განსაცდელსა თანა გამოყვანებაიცა, რაითა შეუძლოდ დათმენად (1 კორ. 10,13).

- უფალთან, როგორც მამასთან, მისვლა სინათლის წყაროა... მოვედით მისა და განათლდით და პირსა თქუენსა არა ჰრცხუენეს (ფსალმ. 33,6)...

- რომელნიც ბნელსა შინა და სიკვდილის ჩრდილში სხედან, მათ შეაგონებს მეფსალმუნე, მოვიდნენ უფალთან და სხივებს ღვთაებისას მიუახლოვდნენ, რათა ამ მიახლოების შედეგად ჭეშმარიტებით განათლდნენ და ნათელი მისი თავის თავში დაიტიონ მადლის წყალობით, რადგანაც ისევე, როგორც ეს გრძნობადი ნათელი ერთნაირად როდი ბრწყინავს ყველასათვის, არამედ იმათთვის, რომელთაც თვალები აქვთ, მღვიძარებენ და დაუბრკოლებლად შეუძლიათ მზის ამოსვლით დატკბნენ, მზე სიმართლისა, ნათელი ჭეშმარიტი, რომელი განანათლებს ყოველსა კაცსა მომავალსა სოფლად (იოანე 1,9), ყველას როდი ახარებს ნათელსხოვოსნობით, არამედ იმათ, რომელნიც ამას თავიანთი ცხოვრებით იმსახურებენ, რადგანაც ნათქვამია, რომ ნათელი გამოუბრწყინდა მართალს (ფსალმ. 96,11) და არა ცოდვილს, ისევე, როგორც მზე ამოდის, მაგრამ არა ღამურებისა და სხვა ცხოველებისათვის, რომელნიც საკვებისათვის ღამით ნადირობენ, ასევე თუმცაღა ნათელი თავისი ბუნებით ბრწყინვალეა და სხივოსანი, ყველას როდი შეუძლია მის ბრწყინვას ეზიაროს.Mმსგავსად ამისა, ყოველი რომელი ბოროტსა იქმს, სძულს მას ნათელი და არა მოვალს ნათელსა, რაითა არა ემხილნენ საქმენი მისნი (იოანე 3,20).

ამრიგად, მოვედით მისა და განათლდით და პირსა თქუენსა არა ჰრცხუენეს. ნეტარია ის, ვინც ღვთის სამართლიანი სამსჯავროს დღეს, რაჟამს მოვიდეს უფალი, რომელმანცა განანათლოს დაფარული იგი ბნელისაი და განაცხადნეს ზრახვანი იგი გულთანი (1 კორ. 4,5), ამ მამხილებელ ნათელში შესვლას გაბედავს და უკან შეურცხვენელი დაბრუნდება, რადგანაც სინდისი წაუბილწველი ექნება ბოროტ საქმეთაგან; ხოლო ისინი, რომელნიც უკეთურ საქმეებს სჩადიოდნენ, გაკიცხვისა და სირცხვილისათვის აღდგებიან, რათა თავიანთ თავში სისაძაგლე და ჩადენილ ცოდვათა ანაბეჭდი დაინახონ. და შეიძლება სიბნელესა და საუკუნო ცეცხლზე საშიში ის სირცხვილი იყოს, რომლითაც სამარადისოდ იქნებიან შემოსილნი ცოდვილნი, მუდამ თვალწინ ექნებათ რა კვალი ცოდვისა, რომელიც ხორცში ყოფნისას ჩაიდინეს, და რომელიც მსგავსად წარუშლელი საღებავისა სამარადისოდ ჩარჩათ სულის ხსოვნაში. ცოტანი არიან ისინი, რომელთაც შეუძლიათ მიუახლოვდნენ ჭეშმარიტ ნათელს, გაიხსნან და დაფარულთა გამჟღავნების შემდეგ შეურცხვენელი პირით გამობრუნდნენ.

- უფლის ძეებს მეფსალმუნე შემდეგი სიტყვებით მიმართავს: მოვედით, შვილნო, ისმინეთ ჩემი, შიში უფლისაი გასწაო თქუენ (ფსალმ. 33,11)... შიში საწყისი საფეხურია სიყვარულისა?

- ეს არის ხმა სულიერი მასწავლებლისა, რომელიც სწავლისაკენ მამობრივი სიმტკიცით გვიხმობს, რადგანაც მოწაფე სულიერი შვილია მასწავლებლისა. მოწაფე იღებს რა სხვისაგან განათლებას ღვთისმოსაობაში, მის მიერ შეიქმნება და აღიმართება ვითარცა ჩვილი ორსულის წიაღსა შინა. ამიტომაც პავლე გალატელთა მთელ ეკლესიას, რომელიც პირველად ნაქადაგებ სწავლებას დაშორდა და მუცლის დღენაკლულ ნაყოფს ჰგავდა, მიიღო რა იგი ხელახლა და ღვთაებრივი ძალით გამოხატა რა მათ შორის ქრისტე, შვილებს უწოდებდა. რადგანაც მან მერყევთა გამოსწორება ტკივილითა და ჭირით შეძლო, ამიტომაც თქვა, რომ წუხდა რა განდგომილთა გამო, სული სტკიოდა: შვილნო ჩემნო, რომელთათვის კუალად მელმის, ვიდრემდე გამოიხატოს ქრისტე თქუენ შორის (გალატ. 4,19).

"ღმერთი ჩუენი შესავედრებელი და ძალი", - ამბობს მეფსალმუნე. რამდენად მნიშვნელოვანია და მაცხოვნებელი ღმერთისადმი შეუორგულებელი მინდობა?

- ღმერთი მისთვისაა ძალა, ვისაც შეუძლია თქვას: ყოველივე ძალ-მიც განმაძლიერებელისა ჩემისა ქრისტეს მიერ (ფილიპ. 4,13). თუმცა მრავალი იმეორებს: ღმერთი ჩვენი შესავედრებელი და, უფალო, შესავედრებელ მეყავ ჩვენ ნათესავითი ნათესავადმდე (ფსალმ. 89,1), მაგრამ ფრიად მცირედნი ამბობენ ამას იმავე განწყობილებით, როგორითაც წინასწარმეტყველი, რადგან მხოლოდ მცირენი არ ამჟღავნებენ გაოცებას კაცობრივ დიდებათა წინაშე, არამედ მთლიანად ღმერთზე დამოკიდებულნი, მისით სუნთქავენ და მხოლოდ მისი სასოება და რწმენა აქვთ.

თავად ჩვენი საქმენი გვამხელენ ჩვენ, როცა მწუხარებათა ჟამს ყველაფერს ვებღაუჭებით, მაგრამ არა ღმერთს. ავად გყავს ბავშვი? მკითხავს ან იმას ეძებ, ვინც უცოდველ ყრმას კისერზე უაზრო ნაწერს ჩამოჰკიდებს. ბოლოს და ბოლოს კი ექიმთან გარბიხარ წამლისათვის და უგულებელყოფ იმას, ვისაც შენი გადარჩენა შეუძლია. სიზმარი შეგაშფოთებს? სიზმრის ამხსნელთან მიეშურები.Mმტერმა შეგაშინა?Mმფარველს კაცთა შორის ეძებ. და საერთოდ, ყველა გასაჭირში საკუთარ თავს ამხელ იმაში, რომ სიტყვით ღმერთს უწოდებ შესავედრებელს, საქმით კი შემწეობას უსარგებლოსა და ამაოსაგან ეძიებ. მართლისათვის კი ჭეშმარიტი შემწე ღმერთია.Mმსგავსად მხედართმთავრისა, რომელსაც მამაცი მეომრები ჰყავს და ყოველთვის მზადაა ღონემიხდილებს დაეხმაროს, ასევე შემწე ჩვენი და მოკავშირე ყველასი, ვინც კი ეშმაკის ვერაგობას ებრძვის, ღმერთია, უგზავნის რა მსახურ სულებს მას, ვინც ხსნას ითხოვს.

ჭირნი ყველა მართალს პოულობენ ცხოვრებაში გაკეთებული არჩევანის გამო, რადგანაც ჭირნი სწორედ იმათი ხვედრია, ვინც განიერსა და ფართო გზას გვერდი აუქცია და ვიწროსა და ნაღვლიანს დაადგა, ცოცხლად გამოხატა რა ეს ჭეშმარიტება, წინასწარმეტყველი ამბობს: შემწე ჭირთა შინა, რომელთა მპოვნეს ჩუენ ფრიად (ფსალმ. 45,2). ჭირნი ჩვენ, ვითარცა სულიერ ცხოველებს, გვიჭერენ და ჩვენში მოთმინებას, მოთმინების წყალობით გამოცდილებას, გამოცდილებით კი სასოებას აყალიბებენ. ამიტომაც ამბობს მოციქული: მრავლითა ჭირითა ჯერ-არს ჩუენდა შესვლად სასუფეველსა ღმრთისასა (საქმე 14,22) და მრავალ არიან ჭირნი მართალთანი (ფსალმ. 33,20); მაგრამ ვინც გასაჭირის განსაცდელი მხნედ და უშფოთველად დაითმინა, იგი ამბობს: ამას ყოველსა ზედა ვსძლევთ ჩუენ მის მიერ, რომელმანცა-იგი შემიყუარნა ჩუენ (რომ. 8,37) და რამდენადაც შორსაა იმისგან, რომ არათუ უარი თქვას გასაჭირზე და შეეშინდეს მისი, არამედ, პირიქით, მრავალ უბედურებას ქების საბაბადაც კი აქცევს, ამბობს: არა ხოლო ესე, არამედ ვიქადითცა ჭირთა შინა (რომ. 5,3).