ქრისტიანებს "ძენი უფლისანი" ეწოდებათ. ადამიანი თვითონ ირჩევს, ვისი ძე იყოს - ეშმაკისა თუ ღვთისა. კაცთა მოდგმიდან არვინ შობილა, არჩევანის წინაშე რომ არ მდგარიყოს. სანამ დედამიწა იარსებებს, უმთავრესი იქნება - სათნოვეყოფით უზენაესს, რომელმაც ხატად თვისად და თავისუფალ არსებად შეგვქმნა, თუ ბოროტებას და ჯოჯოხეთს ავირGევთ.

იმის მიუხედავად, რომ ღვთის სიტყვა გვეუწყა, სჯული მოგვეცა, მარადისობამ კი შინაგანადაც დაგვბეჭდა უხილავი და მოუსყიდველი სინდისის ბეჭდით, მაინც გვიჭირს გადაწყვეტილების მიღება, სულის მაცხოვნებელი არჩევანის გაკეთება, უფრო მეტად კი - არჩეულის ერთგულება... საკუთარ თავსა და წუთისოფლის უამრავ ცდუნებასთან ბრძოლა მოწამეობის ტოლფასია... რას ნიშნავს უფლის ძეობა, როგორ ირჩევს ადამიანი ამ გზას, რა განსხვავებაა უფლის მონობასა და მორჩილებას შორის... ამ და სხვა საკითხებზე გვესაუბრება ვაკის წმინდა ანდრია პირველწოდებულის სახელობის ტაძრის მოძღვარი, დეკანოზი დავით ხაჭაპურიძე.

- უპირველესად, გავიხსენოთ სახარებიდან ის მომენტი, როდესაც ფარისეველნი ეკითხებოდნენ მაცხოვარს, ხომ არ უწოდებდა იგი თავს ღვთის ძესა და ღმერთს, მაშინ ისინი ღვთის გმობაში ბრალს დასდებდნენ მას...

- თითქოს უპასუხაო იმათ საიდუმლო ფიქრებს, უფალმა მათ ჰკითხა ის, "რითაც მათთვის შეუმჩნევლად ისინი მიიყვანა იმასთან, რომ მათ არა მარტო მამა, არამედ იგიც აღიარეს ღმერთად", - ამბობს წმინდა იოანე ოქროპირი. "შეკრებულ რაი იყვნეს ფარისეველნი იგი, ჰკითხა მათ იესო და ჰრქუა: ვითარ ჰგონებთ თქუენ ქრისტესთვის? როგორ გესმით თქვენ მასზე წინასწარმეტყველებანი, მის წარმომავლობაზე: ვისი ძე არს? რომელი მოდგმისაგან უნდა გამოსულიყო იგი? ხოლო მათ ჰრქუეს: დავითისი. ფარისევლებმა უყოყმანოდ და განუსჯელად უპასუხეს: ეს ჭეშმარიტება ცნობილი იყო ბავშვისთვისაც კი. მაგრამ ისინი მესიას უბრალო ადამიანად მიიჩნევდნენ, ამიტომ უფალი, "მოინდომა რა მათი ასეთი წარმოდგენის გამოსწორება, - ამბობს წმინდა იოანე ოქროპირი, - უჩვენებს, რომ წინასწარმეტყველი მას უწოდებს უფალს და ამასთან, თავის უფალს, და ამიტომაც ცნობს ჭეშმარიტ ძე ღვთისად, რომელსაც ეკუთვნის მამა ღმერთის თანასწორი პატივი. რადგან მას სურდა წამების მიღება, ამიტომ მოჰყავს ახლა ასეთი წინასწარმეტყველება, რომელშიც იგი გარკვევით იხსენიება უფლად". "ჰრქუა მათ იესო: ვითარ უკუეთუ დავით სულითა ჰხადის მას უფლად, სულიწმიდის ჩაგონებით, თანამიმდევრულად, ჭეშმარიტად და შეუცდომლად უწოდებს მას უფალს, როცა იტყვის ფსალმუნში (109), რომელიც გამოხატავს მესიის ყოვლისშემძლეობასა და მარადიულ დიდებას: "ჰრქუა უფალმან უფალსა ჩემსა: დაჰსჯედ მარჯუენით ჩემსა, იმეფე ჩემთან ერთად, გაინაწილე ჩემთან ერთად საყდარი, პატივი და დიდება ჩემი მეფობისა, ვიდრემდის დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერხთა შენთა?" წმინდა იოანე ოქროპირის შენიშვნით, უფალმა მოიტანა ეს სიტყვები მესიის მტრების დამარცხებაზე იმისათვის, რათა ფარისევლებში გაეღვივებინა შიშის გრძნობა: თუ ისინი არ იცნობენ მას ჭეშმარიტ მესიად, მაშინ იმათაც ელით ხვედრი მესიის მტრებისა, რაზეც ამბობს წინასწარმეტყველი; ამ მიზნითვე უფალმა დაუმატა, რომ დავითმა უბრალოდ კი არა, არამედ სულიწმიდის ჩაგონებით უწოდა უფალს მესია. "შეხედე, - ამბობს წმინდა იოანე ოქროპირი, - როგორი სიმშვიდით მიუთითებს იგი წინასწარმეტყველის აზრსა და განგებას მასზე. პირველად თქვა: "ვითარ ჰგონებთ თქუენ ქრისტესთვის? ვისი ძე არს?", რათა ამ კითხვით პასუხისადმი განეწყო ისინი. შემდეგ, როცა იმათ თქვეს: "დავითისი", მოჰყავს შემდეგი სიტყვებიც, მაგრამ ისევ კითხვის სახით: "ვითარ უკუე დავით სულითა ჰხადის მას უფლად?" რათა მათ არ მოსჩვენებოდათ საძულველად სწავლა მის ღვთაებრიობაზე. ამავე მიზეზით მან არ თქვა: როგორ ფიქრობთ ჩემზე, არამედ - ქრისტეზე.

- როგორც ცნობილია, მაცხოვარი სთავაზობს სწავლებას თავის თავზე კითხვის სახით, რათა ფარისეველთ მიეცეთ შესაძლებლობა, დაასკვნან თავად: "უკუეთუ დავით სულითა უფლად ჰხადის მას, ვითარ ძე მისი არს?" როგორ ერგება ეს იმას, რომ დავითი თავის შვილს უწოდებს თავის უფალს?

- დიახ, თუ მესია უნდა იყოს, როგორც ისინი ფიქრობენ, უბრალო კაცი, დავითის შთამომავალი, თუ იგი, რომელიც ჯერ არ არსებობდა იმ დროს, როცა დავითი წერდა მასზე, მაშინ როგორ შეიძლებოდა, დავითს მისთვის ეწოდებინა თავისი უფალი? და თუ მესია არის დავითის უფალი, თუ იგი უკვე არსებობდა იმ დროს, როცა ცხოვრობდა დავითი, მაშინ იგი როგორ იქნებოდა მისი შთამომავალი? არ არის განა ცხადი, რომ მესია თავისი ადამიანური შთამომავლობით არის შვილი, ანუ შთამომავალი დავითისა, ხოლო თავისი ღვთაებრიობით, როგორც განხორციელებული ძე ღვთისა, იგი დავითის უფალიც არის? უწოდებს რა მესიას უფალს, დავითი აჩვენებს, რომ მისი ტომიდან გამოსული ქრისტე არის მეუფე და მისი უფალი, ანუ ჭეშმარიტი ძე ღვთისა და ღმერთი. ხოლო როცა ამბობს: "დაჰჯედ მარჯუენით ჩემსა", მიუთითებს მის ადამიანურობაზე, რამეთუ ძე ღვთისა, როგორც ღმერთი, საუკუნეებიდან მოყოლებული თანამოსაყდრე და თანაარსია მამა ღმერთისა, ხოლო როგორც ადამიანი, თავისი ამაღლებით "დაჯდა იგი მარჯუენით სიმდიდრესა მისსა მაღალთა შინა" (ებრ. 1,5), როცა მისმა ადამიანობამ მიიღო იგივე შეუცვლელი და გამოუთქმელი დიდება, როგორიც გააჩნდა მის ღვთაებრიობას უწინარეს პირველი საუკუნეებისა და დროისა. ამაზე ჩვენი მხსნელი ევედრებოდა თავის მამასა და ღმერთს თავისი წამების წინ: "აწ მადიდე მე, მამაო, თავისა შენისა თანა დიდებითა მით, რომელი მაქუნდა წინაშე შენსა უწინარეს სოფლის დაბადებისა" (ინ. 17,5). "შეხედე, - ამბობს წმინდა იოანე ოქროპირი, - როგორ დროულად სთავაზობს უფალი სწავლებას თავის ღვთაებრიობაზე. თქვა რა უპირველესად, რომ უფალი ერთი არის, შემდეგ ამბობს თავის თავზე, რომ იგია უფალი და ამტკიცებს ამას არამარტო თავისი საქმეებით, არამედ წინასწარმეტყველის დამოწმებით; და ამასთან ერთად, აუწყებს, რომ თვით მამა სამაგიეროს მიუზღავს მის მტრებს იესოსთვის, როცა ამბობს: "ვიდრემდის დავსხნე მტერნი შენნი ქუეშე ფერხთა შენთა". ამრიგად, მაცხოვარი ამ სიტყვებითაც აჩვენებს თავის თანხმობასა და თანასწორ ღირსებას მამასთან და ამთავრებს თავის საუბარს ფარისევლებთან, მისცა რა მათ სწავლება, მაღალი და დიდებული, რათა დაედუმებინა ისინი, რადგან ამის შემდგომ ისინი მართლაც გაჩუმდნენ. არა თავიანთი ნებით, არამედ იმიტომ, რომ არაფერი ჰქონდათ საწინააღმდეგო სათქმელი მისთვის; ამგვარად მათ მიაყენა ისეთი ძლიერი დარტყმა, რომ ისინი უკვე ვეღარ ბედავდნენ მასზე თავდასხმას, რადგან თქმული იყო: "და ვერვის ეძლო სიტყვის მიგებად მისა, არცაღა ვინ იკადრა მიერ დღითგან კითხვად მისა არღარა". მისი მტრები საბოლოოდ დარწმუნდნენ, რომ საკმარისი იყო ერთი მისი ღვთაებრივი სიბრძნის ნათელი სხივი, რათა ამოძირკვულიყო მთელი სიბნელე მათი ბოროტებისა.

- ჩვენ ვირჩევთ უფლის ძეობას. უპირველესად, განვმარტოთ, რატომ გვეძლევა არჩევანის უფლება?

- არჩევანის უფლება თავისუფალი ნებიდან მომდინარეობს. როგორც წმინდა იოანე დამასკელი გვასწავლის, ადამიანში არსებობს მარტივი, გააზრებული, მოსურვებითი ძალა, რომელიც ბუნებრივის მიმართ აღიძვრება და ამ ძალას ნებელობა ჰქვია.

როდესაც ნებელობა რაიმე საგანს მიემართება - ეს ზრახვაა. შემდეგ ადამიანი განიზრახავს, ღირს თუ არა ამა თუ იმ საქმის წამოწყება, რაც განზრახვად იწოდება, საქმის მიმართ განეწყობა და შეიყვარებს მას. ამას კი განზრახულება ჰქვია. თუ არ შეიყვარა, განზრახულება არ იქნება. სწორედ ამის შემდეგ აკეთებს კაცი არჩევანს.

არჩევანი ორი შესაძლებლობიდან უმჯობესის გამორჩევა და ერთ-ერთისთვის უპირატესობის მინიჭებაა. შემდეგ ადამიანი სარგებლობს მოპოვებულით და სურვილისგან დაცხრება.

არჩევანი ყოველთვის განზრახვას მოსდევს, ღმერთი კი არაფერს განიზრახავს. მაგალითად, როდესაც უფალმა სამყაროს შექმნა ინება ანუ იზრახა, იმაზე ფიქრი არ დაუწყია, არც არჩევანის წინ არ დამდგარა, შეძლებდა თუ არა ან უღირდა თუ არა მისი შექმნა, ანდა როგორი სამყარო შეექმნა, არამედ მის მიერ ნებებული მყისვე საქმედ იქცა.

არჩევანი და განზრახვა არც ქრისტეს კაცობრივ ბუნებას გააჩნდა. მართალია, ძე ღმერთმა უმეცრების მქონე ადამიანური ბუნება მიიღო, მაგრამ ღმერთის ჰიპოსტასთან შეერთებისთანავე მისი ადამიანური ბუნება ყოვლისმცოდნე შეიქმნა. როდესაც ქრისტემ ხარკის გადახდა ინება, იმაზე ფიქრი არ დაუწყია, რა გზით ეშოვა თანხა, არამედ პეტრეს თევზის დაჭერა და მისი პირიდან სტატირის ამოღება უბრძანა, მან ხომ ყოველივე უწყოდა.

- აქ ალბათ გადამწყვეტი როლი ადამიანის თავისუფალ ნებას ენიჭება...

- ადამიანში არსებობს გააზრებული, მოსურვებითი, მარტივი ძალა (ჩვენ ხომ ცხოველივით არ ვმოქმედებთ, ჩვენი ქმედებანი გააზრებულია), რომელიც ნებელობად იწოდება. წმინდა იოანე დამასკელის განმარტებით, ხსენებული ნება ზოგჯერ ნებელობას ნიშნავს, ზოგჯერ კი - ნებებულს. თავისუფალი ნება ადამიანს ღვთიური ნეტარებითა და ბედნიერებით ტკბობის საშუალებას აძლევს. აკეთო ის, რაც გსურს, რაღა თქმა უნდა, დიდებულია. სიმბოლურად ეს შეიძლება ცაში არწივის ლივლივს მივამსგავსოთ, რაც ყოველი გულისთქმის ასრულების ერთგვარი სახეა, მაგრამ, როგორც ვთქვით, ნებელობა (მარტივი სურვილი) ჩვენში ბუნებრივის მიმართ აღიძვრება. ის, რაც ცოდვით დაცემამდე კაცისთვის ბუნებრივი იყო, სადღეისოდ არაბუნებრივად ქცეულა, ცოდვა კი, სამწუხაროდ, ჩვენს ბუნებად ქმნილა. ამიტომ ადამიანთა დღევანდელ მდგომარეობას სწორედ პავლე მოციქულის სიტყვები ესადაგება: "ყოველივე ჯერ არს ჩემდა, მაგრამ არა ყოველივე უმჯობეს არს". სხვაგვარად თუ ვიტყვით, ჩვენთვის ყოველივე ნებადართულია, მაგრამ ყოველივე სასარგებლო არ არის.

დღეს ხშირად არასწორად ესმით თავისუფალი ნების შინაარსი და ავიწყდებათ, რომ ადამიანის ბუნება დაცემულია, ნებელობა კი - ცოდვისკენ მიდრეკილი. როგორც ნეტარი ავგუსტინე ბრძანებს, - ღმერთი გიყვარდეთ და რაც გინდათ, ის აკეთეთო. თუ ღმერთი გიყვარს, ცოდვა გძულს და მხოლოდ სიკეთე გწადია. სწორედ ეს გახლავთ ჭეშმარიტად თავისუფალი ნება.

- მამა იოანე, რა უნდა განსაზღვრავდეს სწორ არჩევანს, ანუ სვლას უფლისკენ, როგორც მამისკენ?

- ადამიანი მუდმივად, ყოველწამიერად აკეთებს არჩევანს ღმერთსა და ეშმაკს, ცოდვასა და მადლს შორის. ყოველთვის შეუძლია, პატარა კენჭი მაინც წაამატოს თავისი სულიერი სახლის მშენებლობას ან პირიქით - დაარღვიოს იგი და ჯოჯოხეთისკენ მიიქცეს. როგორც გაბრიელ ბერი (ურგებაძე) იტყოდა, დრო ღვთისგან კაცთათვის ბოძებული უდიდესი საჩუქარია, ამქვეყნიური ცხოვრება კი - ერთგვარი საწნახელი, რომელშიც ადამიანი ყურძენივით უნდა დაიწუროს, ან წისქვილი, სადაც ხორბალივით უნდა დაიფქვას, რომ მარადიული სიყვარულისთვის გამოსადეგი გახდესო.

ამიტომ, რაღა თქმა უნდა, ჩვენი სიცოცხლის ყოველი წამი ჯეროვნად გამოსაყენებელი და ძვირფასია.

ჩვენი გზა მარტივია, რადგან თავად ღმერთია მარტივი, რომელიც გზაა და ჭეშმარიტება, მაგრამ მიწიერ სიამეთაკენ ლტოლვა და ამსოფლიური კეთილდღეობისკენ სწრაფვა ჩვენში, სამწუხაროდ, გაორებას იწვევს. სიყვარულსა და სიკეთეს ხშირად ეგოიზმს ვამჯობინებთ, მარხვას - ნაყროვანებას და გემოთმოყვარეობას, თავმდაბლობას - სიამაყეს და ამპარტავნებას, რაც სულიერ წინსვლაში ხელს გვიშლის. ანუ უნებურად ეშმაკის ძეები ვხდებით. მუდამ უნდა ვესწრაფოთ, მართებული არჩევანი გავაკეთოთ, რომ მთავარ მიზანს ვეწიოთ - სასუფეველი დავიმკვიდროთ და ღვთის ძეები შევიქნათ!

- რას უნდა დავეყრდნოთ უპირველესად ამ გზაზე?

- უპირველესად, ღვთის მცნებებს უნდა დავეყრდნოთ, წმინდა სახარებას, სჯულს, სინდისს...

სწორმა არჩევანმა ვნება კი არ უნდა გააბატონოს ჩვენში, ზეცას უნდა მიგვაახლოს, სიხარული მოგვიხვეჭოს... არჩევანის მართებულობაც აქედან გამომდინარე ისაზღვრება.

ნებისმიერი არჩევანი ცათა სასუფევლის მოსახვეჭად უნდა გვჭირდებოდეს. როგორც უფალი გვმოძღვრავს, უპირველესად ღვთის სასუფეველს უნდა ვეძიებდეთ და ყოველივე დანარჩენიც მოგვეცემა.

ღვთის ძეობა ანუ სიკეთე ჩვენივე ბუნებიდან გამომდინარე უნდა ავირჩიოთ, რადგან ღვთის ხატად ვართ შექმნილნი, სიკეთე კი უფლის თვისებაა.

მართალია, ის, რაც სამოთხეში ბუნებრივი იყო, არაბუნებრივად გვქცევია, ცოდვა კი, პირიქით, ბუნებრივად, მაგრამ ღვთის ხატება, როგორც ტალახში ამოსვრილი მარგალიტი, მაინც ცოცხლობს ჩვენში და სწორედ მისი განწმენდით ვიხვეჭთ ნეტარებას.

- ამ გზაზე რა განსაცდელები ეძლევა ადამიანს ან როგორ უნდა დავიცვათ თავი მათგან?

- ზოგადად თუ ვიტყვით, როდესაც კაცი უფლისკენ, ზოგადად, სიკეთისკენ მიიდრიკება, მასზე ბოროტი ძალები აღსდგებიან და ყოველნაირად ცდილობენ, დააბრკოლონ.

უფალი მონანულ ადამიანზე სხვადასხვა სახის განსაცდელს (ავადმყოფობას, სიდუხჭირეს, ტკივილს...) იმიტომ უშვებს ხოლმე, რომ სულიერად განკურნოს და მადლი მისცეს. ხოლო ის, ვინც უდრტვინველად, მადლიერებით დაითმენს ყოველივეს და უფალს განადიდებს, მოწამეთა დარ ღვაწლს იტვირთავს და უხრწნელ გვირგვინს მოიღებს.

- ღვთის ძეობა უდიდესი პასუხისმგებლობაა.

- ის, რომ ადამიანი ღვთის ხატად იქმნა, არსებობაში შემოვიდა და მარადიული სიცოცხლისა და უფალთან თანაზიარობის უნარი მიენიჭა, თავისთავად, უკვე უდიდესი პასუხისმგებლობაა, მაგრამ იმის გათვალისწინებაც გვმართებს, რომ ღვთის გარეშე არარანი ვართ.

ეკლესიის მამათა სწავლებით, ქრისტეს მოსვლამდე ადამის დაცემა გარდუვალი იყო. გავიხსენოთ, როგორ მიჰგვარა უფალმა მოწყინებაში შთავარდნილ ადამს ჯერ ცხოველები, შემდეგ კი ცოლი, რადგან უწყოდა, რომ დაეცემოდა. როგორც წმინდა წერილი ამბობს, ყოველი კაცი ცრუა და ამაო, და ამიტომაც უფალი მის უძლურებას ითვალისწინებს, უნუგეშოდ, დაცემულს არ ტოვებს, ადამიანად მოდის და ადამიანურ ბუნებას ამარჯვებინებს ცოდვასა და სიკვდილზე. კაცი რომ თვითკმარი არსება ყოფილიყო და არა ქმნილი, ეს დაცემა უპატიებელი ცოდვა იქნებოდა, მაგრამ ასე არ არის.

- ეკლესია განუწყვეტლივ მოგვიწოდებს მორჩილებისკენ. უფლის ძეობა მის მორჩილებას ეფუძნება... მაგრამ ისმის კითხვა: ხომ არ ქადაგებს ეკლესია მონობას, ხომ არ ჩაგრავს თავის წევრებს? რა არის მორჩილება?

- მორჩილება უდიდესი ქრისტიანული სათნოებაა. ის უფალმა ადამს სამოთხეშივე მისცა. პირველი ადამიანი უნდა დამორჩილებოდა უფალს და არ ეჭამა აკრძალული ხის ნაყოფი. თუმცა ის ეურჩა ღმერთს და ამის გამო სამოთხიდან განიდევნა. ასე რომ, ადამიანთა სამოთხიდან გაძევების ერთ-ერთი მიზეზი ურჩობა იყო.

მორჩილება სათნოა მხოლოდ მაშინ, თუ არის ქრისტეს გულისთვის, ქრისტეს სიყვარულიდან გამომდინარეობს. ხოლო თუ ადამიანი ემორჩილება ვინმეს არა ღვთიური შიშის გამო, ეს ცოდვაა და არასწორია. სამწუხაროდ, ყველანი ცოდვის მონები ვართ. ცოდვა, თავისთავად, ღვთის ურჩობაა, რადგან ვარღვევთ უფლის მიერ დადგენილ მცნებას. მაცხოვარი ამბობს, შეუძლებელია ორი უფლის მონობა. შეუძლებელია ერთდროულად იყო უფლის და ეშმაკის მორჩილი. ამიტომ უნდა ვებრძოლოთ ჩვენს ცოდვებს, მანკიერებებს; ვინც არ ებრძვის მათ, ის ეშმაკს უცხადებს მორჩილებას, ეს კი, ცხადია, სადამდეც მიგვიყვანს. რადგან მორჩილება საკუთარი ნების უარყოფას გულისხმობს, ეს არის ერთადერთი სათნოება, რომელიც დაცულია ხიბლისგან. ყველა სხვა სათნოების მონიჭების შემდეგ არსებობს ხიბლში ჩავარდნის საფრთხე.

- მორჩილების მაგალითს თავად მაცხოვარი გვაძლევს...

- ცოდვა, თავისთავად, ღვთის დაუმორჩილებლობაა, მორჩილება კი უფლის მიბაძვა. თვით იესო ქრისტემ გვიჩვენა მამისადმი მორჩილების საოცარი მაგალითი. მაცხოვრის საქციელი, უპირველესად, ჩვენთვის იყო საჭირო - ამით მივიღეთ თავმდაბლობისა და მორჩილების უდიდესი გაკვეთილი. როცა ხედავ, რომ უფალი შენს გამო ჯვარს ეცვა, აიტანა უამრავი შეურაცხყოფა და დამცირება, მოკვდა ჩვენს დასახსნელად, გიჩნდება მისი მიბაძვის სურვილი, რათა ამით ერთგვარი მადლობა გადაუხადო. ადამიანს სრულად უნდა ჰქონდეს გააზრებული, ვის ემორჩილება და რატომ. უნდა ვიცოდეთ, რომ ვემორჩილებით ჩვენს შემოქმედს. გავიხსენოთ მამამთავარი აბრაამი, რომელმაც უდიდესი მორჩილებით, უყოყმანოდ აღასრულა უფლის ბრძანება - შვილი გაწირა. მან ზუსტად იცოდა, რომ ღმერთი ცუდს არაფერს დაავალებდა. ისააკმა კი თავისი ქცევით გვიჩვენა მამის მორჩილების უჩვეულო მაგალითი. ძველ აღთქმაში ის იესო ქრისტეს წინასახეა, რომელიც ზვარაკად შეეწირა კაცობრიობის ხსნას. მორჩილება უნდა გამომდინარეობდეს ღვთისადმი მადლიერების გრძნობიდან, რადგან მან შექმნა მთელი სამყარო და სული დასდო ჩვენთვის.

- რამდენად საზიანოა ადამიანის სულისთვის ბრმა მორჩილება თუნდაც მოძღვრისადმი?

- ბრმა მორჩილება - ეს არის დიდი სულიერი კატასტროფის გამომწვევი მიზეზი. მღვდელმსახური, რომელიც უპირობო მორჩილებასა და სრულიად მინდობას მოითხოვს, არაჯანსაღად გამოიყურება, მას სულიერი შვილისთვის კარგის მაგივრად დიდი სიბოროტის მოტანა შეუძლია. მორჩილება - ეს არის თანამშრომლობა მღვდელმსახურსა და სულიერ შვილს შორის, რომელიც განიმარტება სახარების მოციმციმე ნათელზე.

ბრმა მორჩილებას ჰქვია მონობა. უფალიც არ გვთხოვს ბრმად მორჩილებას, რადგან უფალმა მოგვცა აზროვნების უნარი და ამ უნარიდან გამომდინარე ვალდებული ვართ გავაანალიზოთ ის, თუ რას ვმორჩილებთ. მონური მორჩილება ადამიანს სულიერად ანგრევს და მოაქვს ძალიან მძიმე ფსიქოლოგიური პრობლემები,რასაც ადამიანი კატასტროფამდე მიჰყავს.

- დაბოლოს, რა შეადგენს უფლისძეობის, ანუ ჭეშმარიტი ქრისტიანობის დედაარსს?

- ქრისტიანული ურთიერთობა უფრო მეტი მნიშვნელობის მატარებელია, ვიდრე უბრალოდ რელიგიური წესები. "ნებადართული და აკრძალული" საქმეების კეთების გარდა ქრისტიანის მთავარი მიზანი მამა ღმერთთან სიახლოვეა. ამის განხორციელება კი ქრისტიანის ცხოვრებაში იესო ქრისტესა და სულიწმიდის მადლითაა შესაძლებელი.

ქრისტიანებს გვჯერა, რომ კაცობრიობა სწორედ უფალთან სიახლოვისთვის შეიქმნა, მაგრამ ცოდვა აცილებს მათ ღმერთისგან (რომაელთა 3:23, 5:12). ქრისტიანული სარწმუნოება გვასწავლის, რომ იესო ქრისტე ქვეყანას განხორციელებულ ღმერთად და განხორციელებულ კაცად მოევლინა (ფილიპელთა 2:6-11) და ჯვარს ეცვა. ქრისტიანებს გვწამს, რომ ჯვარცმის შემდეგ ქრისტე დაკრძალეს, იგი აღდგა და ახლა "მჯდომარე არს მარჯვენით მამისა" და შუამდგომლობს მორწმუნეებს (ებრაელთა 7:25). ქრისტიანული სარწმუნოების თანახმად, ქრისტეს ჯვარცმა საკმარისი იყო კაცობრიობის ცოდვების გამოსასყიდად და რომ სწორედ ეს გაწმენდს ჩვენს სინდისს მკვდარი საქმეებისაგან ცოცხალი ღვთის სამსახურისათვის, ვინაიდან ცოდვის საზღაური სიკვდილია, ხოლო ღვთის მადლი - მარადიული სიცოცხლე ჩვენს უფალში, ქრისტე იესოში (ებრაელთა 9:11-14; რომაელთა 5:8; 6-23).