საოცარია უფლის განგება... რამდენ რამეს დაგანახებს და თვალს აგიხელს ამქვეყნიურ ამაოებაზე. წუთისოფლის ორომტრიალში მხოლოდ იმაზე ვზრუნავთ, რა ვჭამოთ, რით შევიმოსოთ, როგორ მოვიხვეჭოთ სიამენი , ჩვენს გვერდით კი მოკრძალებით ცხოვრობენ უფლისთვის შეწირული ადამიანები, რომელთა ცხოვრება მხოლოდ სულისმიერ კვებასა და ზრდაზეა დამყარებული. ბევრისთვის, შესაძლოა, ეს ძნელად აღსაქმელია, მაგრამ საკმარისია ცოტათი მაინც შეაღო მათი სულიერი სარკმელი და ტკბილი, ღვთიური სითბო და სათნოება შენს სულსაც მალამოდ დაედება. მთავარია, თავმდაბლად გამოვიდეთ საკუთარი ნაჭუჭიდან, უფალს მივენდოთ და უფალიც ნაბიჯ-ნაბიჯ მიგვიახლოებს.

მადლობა ღმერთს, რომ ბერ-მონაზვნებთან მამაშვილურმა და მეგობრულმა ხშირმა ურთიერთობამ ამქვეყნიური ცხოვრება სულ სხვაგვარად დამანახა. მართლაც სულისმიერი სიხარული და სიყვარული სუფევს მათ სულებში. უფლისა და საკუთარი ნებით მონასტერში მყოფი თითოეული ადამიანი დროს ლოცვასა და შრომაში, მოყვასის სიყვარულში ლევს. მონასტერში სტუმარსაც ღვთისნიერად იღებენ და თავიანთი ცხოვრების წესით ცხოვრებასაც ასწავლიან.

ძამის ხეობაში, ტბეთის მამათა მონასტერში, წინამძღვარი სქემმღვდელმონაზონი იოსები შემოგვეგება. წირვის შემდეგ მადლიანად დაგვაპურეს. შემდეგ მამა იოსებსაც ვესაუბრე.

- ძამის ხეობაში, ღვთის წყალობით და მეუფე იობის ლოცვა-კურთხევით, მრავალი მონასტერია. მონასტერი ის ძალა და საფუძველია, რომელზეც ერი დგას. მართლაც აუცილებელია საქართველოში მონასტრების გამრავლება. ბერ-მონაზვნების ლოცვას განსაკუთრებული ძალა აქვს. მონასტერი სულიერი საავადმყოფოა, სადაც ადამიანი სულიერად იწმინდება, მსუბუქდება, ცოდვებს ინანიებს და ღმერთს უახლოვდება. ჭეშმარიტ ბედნიერებას და სიხარულს კაცი მონასტერში განიცდის. მორწმუნე მართლმადიდებელს თუ არ უცხოვრია მონასტერში, ღრმად ვერ გაიგებს, რა არის მართლმადიდებლობა. მადლობა ღმერთს, რომ ბერი ვარ და მონასტერში ვცხოვრობ. ღმერთმა ამრავლოს საქართველოში მონასტრები.

ვურჩევ ყველა ადამიანს, მონასტერში იცხოვროს. რა თქმა უნდა, ბერული ჯვარი ყველას არ აქვს, მაგრამ ჭეშმარიტ რწმენას კი შეიძენს.

თავიდან სტუმრად მივედი მონასტერში, ვეცნობოდი იქაურ ცხოვრებას. ბევრ რამეში გავერკვიე, რასაც საერო ცხოვრებაში ვერასდროს ჩავწვდებოდი. შემდეგ დავრჩი და მორჩილი გავხდი. დღეს ტბეთის მამათა მონასტრის წინამძღვარი ვარ. ვმადლობ ღმერთს იმისთვის, რაც ჩემზე დაუშვა. ერში მუდმივმა ძიებამ, უფალმა მომიყვანა მონასტერში. როცა მიცვალებულს ვხედავდი, საკუთარი თავი წარმომედგინა - ოდესმე ხომ მეც მოვკვდებოდი. ვეძებდი იმას, თუ რა დანიშნულება აქვს ადამიანს ამქვეყნიურ ცხოვრებაში. ამ შეკითხვას ვერასდროს ვპასუხობდი. მონასტერმა გამაცემინა ამაზე პასუხი. მადლობელი ვარ უფლის, რომ მონასტერში ყოფნით დავინახე ჭეშმარიტი სიხარული, ბედნიერება, რასაც ღმერთთან ყოფნა ჰქვია. ერში ყოფილა ხორციელი სიხარული, წინსვლა, მაგრამ გული სანახევროდ ცარიელი რჩებოდა. ვხვდებოდი, რომ მიწიერი ყველაფერი დროებითი და წარმავალია. მონასტერში სიცარიელე შემევსო და გული მარადიული სიხარულით ამევსო. ღმერთთან მიახლოება ერთბაშად არ ხდება. ერთბაშად ვერ დაიტევს ადამიანის შინაგანი სამყარო. ეს პროცესი ნელ-ნელა მიმდინარეობს. ეგაა, ადამიანი თავის შინაგან, სინდისის ხმას არ უნდა გაექცეს.

კაცი ერშიც ცხონდება და ბერობაშიც. როგორც ბერობაში ვერ ცხონდება ყველა, ისე ერშიც წარწყმდება. ღვთისგან ყველას თავისი ჯვარი აქვს ბოძებული. თითოეულ ჩვენგანს კი მართლმადიდებლობა, მაცხოვარი უნდა გვაერთიანებდეს. სულის ცხონება მხოლოდ ეკლესიის წიაღში, მართლმადიდებლურ სარწმუნოებაშია შესაძლებელი. ვალდებულები ვართ, აღვასრულოთ ღვთის მცნებები, რათა დავიმკვიდროთ მარადიული სასუფეველი.

უფალი ბრძანებს, - მე გამოგარჩიეთ თქვენ. გამორჩევას ადამიანის თავისუფალი ნების დამთხვევაც ემატება. როცა თავისუფალი ნება ღვთის ნებას ემთხვევა, მაშინ ადამიანი ცხონდება და გამართლდება ღვთის წინაშე. როცა ადამიანი ღვთის ნებით არ დადის, ის ეშმაკის გზაზე დგას. უფალი ბრძანებს: "ვინც ჩემთან არ არის, მტერ ჩემდა არსო". ასევე ბრძანებს, სასუფეველი თქვენ შორის არისო. როცა ღვთის მცნებებს ვასრულებთ, მაშინ მოდის მადლი, რაც ჭეშმარიტი ბედნიერების მომტანია.

ყოველთვის მზად ვარ, მორჩილებით შევასრულო ის ლოცვა-კურთხევა, რასაც მღვდელმთავარი დამაკისრებს. ადამიანს ადგილი კი არ აცხოვნებს, არამედ მორჩილება ღვთისა და სულიერი მოძღვრებისა. ჩვენი სამოთხიდან გამოდევნა ურჩობის მიზეზით მოხდა. თავად უფალმა მოგვცა მაგალითი მორჩილებისა. უფალმა ბრძანა, მე არ აღვასრულებ ნებასა ჩემსა, არამედ ნებასა მომავლინებელისა ჩემისასაო. უფალმა მოგვცა ის მორჩილება, რაც ადამიანს სასუფეველში შეიყვანს. მორჩილება თავად უნდა შევასრულო, რათა სხვისი მაგალითი ვიყო. ყოველთვის მზად ვარ, მღვდელმთავრის ლოცვა-კურთხევას დავემორჩილო და ვიცხოვრო მორჩილებით.

ძალიან მიყვარს ტბეთის მონასტერი. მადლობა ღმერთს, რომ უფალმა აქ მომიყვანა. ამ მონასტერს წინამძღვრობდა მამა შიო (ხარძეიშვილი). ბედნიერი ვარ, რომ მამა შიოს დაფუძნებული მონასტრის წინამძღვრობა დამეკისრა. ჩვენთვის, ყველასთვის უკვდავია მამა შიო. 30 წლის ასაკში მრავალი მონასტერი ააშენა და სულიერი ცხოვრება ჩამოაყალიბა. მადლობა ღმერთს და დიდება ყველაფრისთვის.

რაც უფრო მაღალ იერარქიას აღწევ, მეტი მორჩილება გმართებს, რათა ბოროტმა არ დაგცეს. ადამიანს ეშმაკი მაშინ ეუფლება, როცა არ არის მორჩილებაში და თავისი ნებით დადის. წინამძღვარი კი ვარ, მაგრამ თავად მორჩილი ვარ ჩემი ძმობის წევრების, მრევლის. როცა სასულიერო გზას ირჩევ, შენს თავს აღარ ეკუთვნი. დაღლილი ვყოფილვარ, მოსულან ადამიანები აღსარებისა და საუბრისთვის. ასეთ დროს სინდისი ყოველთვის მამხელს... ღვთისგან მღვდლობის ხარისხი იმიტომ მომეცა, რომ დავუთმო დრო მათ, ვისაც გადარჩენა უნდა. გამოცდილ წინაძღვრებთან მორჩილებით შევიძინე ცოდნა, მათ გამარკვიეს სულიერ ცხოვრებაში. მეტი მორჩილება მმართებს, რათა ჩემი ჯვარი სასუფევლის კარამდე ვზიდო და იმ ადამიანების ხიდი ვიყო, რომლებსაც სასუფეველში სურთ გადასვლა.

ტბეთის მონასტერი დაახლოებით ექვსი წელია არსებობს. თავიდან აქ სკიტი იყო და მამა გაბრიელი მოღვაწეობდა (დღეს იღუმენი გაბრიელი რუისში მოღვაწეობს). მის შემდეგ მობრძანდა მამა შიო. მერე ჩამოყალიბდა მონასტრული ცხოვრება. მამა შიომ მოაწყო მთავარანგელოზთა ტაძარი, მონასტრის წევრებისთვის საცხოვრებელი სენაკები.

დღეს მონასტერი მამა შიოს დადგენილი ტიპიკონით ცხოვრობს. ტიპიკონით, განსაკუთრებული ყურადღება ლოცვას ექცევა.

ყველა მონასტერს თავისი ტიპიკონი აქვს, ლოცვის დროც სხვადასხვაა. ჩვენთან ღამის სამ საათზე იწყება შუაღამის ლოცვა, მას ცისკრის ლოცვა მოსდევს. შემდეგ მოდის პირველი ჟამნი და წირვა. ცხრაზე ტრაპეზია, ათზე - მორჩილება. საღამოს ხუთ საათზე მწუხრის ლოცვა გვაქვს, რასაც მოსდევს სერობა, ტრაპეზი, შემდეგ ისევ სერობაზე გადავდივართ. მორჩილებაში შედის მიწაზე მუშაობა, მონასტრის კეთილმოწყობა. უპირატესად მაინც ლოცვას მივიჩნევთ. ფიზიკურად იმიტომ ვშრომობთ, რომ ლოცვა უკეთ შევძლოთ.

ლოცვის ძალა ადამიანმა საკუთარ თავზე უნდა განიცადოს. თავიდან ყველას უჭირს ლოცვაზე დგომა. ეშმაკი ათასგვარ ბილწ აზრს აწვდის. ლოცვის დროს შეუძლოდაც ხდებიან. ეს კი ადამიანის დაცემული ბუნებიდან მომდინარეობს. შეიძლება ადამიანები 5-6 საათი იდგნენ ქუჩაში, ბირჟაზე და ვერც გაიგონ დროის გასვლა, იმიტომ რომ მათი სხეული მიჩვეულია დროის გაყვანას. როცა სულის ცხონებაზე, ლოცვაზეა საუბარი, მაშინ უჭირთ დგომა. უფალი კი მაშინ იწირავს ადამიანის ლოცვას. უფალი ბრძანებს: "როცა განიწმინდება ტაძარი, მოვალთ მე და მამაი და დავემკვიდრებით". ჯერ დრო გვჭირდება განსაწმენდად, რომ სულიწმინდის ჭურჭელი გავხდეთ. ყველა ადამიანი სულიწმინდის ტაძარია და უნდა შევძლოთ დაცემული ბუნება განვიწმინდოთ ცოდვებისგან, გონება გავისუფთაოთ, რომ სულიწმინდა მოვიდეს ჩვენზე. მაშინ მივხვდებით, ლოცვას რა ძალა აქვს. მართლაც, ლოცვიდან გადმოდის მადლი და ჭეშმარიტ ბედნიერებას და სიხარულს გვანიჭებს. ჩვენ იმიტომ ვცხოვრობთ მონასტერში, რომ ჭეშმარიტმა ბედნიერებამ და სიხარულმა დაისადგუროს ჩვენს სულში, რომ სული გადავირჩინოთ.

ჩვენს გარშემო მრავალი მონასტერია. ტაძრის დღესასწაულებზე ერთად ვიკრიბებით ხოლმე. ერთი დიდი ოჯახი ვართ მეუფე იობის სულიერი შვილები. როცა მეუფე ამ ეპარქიის მღვდელმთავარი გახდა, მაშინ ხეობაში მონასტერიც არ იყო. ქოზიფას მონასტრის აღმოჩენის და აღორძინების შემდეგ ძამის ხეობაში მრავალი უძველესი მონასტერი აღორძინდა. ეს უდიდესი წყალობაა.

ღმერთმა ყველა ღვთის მადიდებელი და ჭეშმარიტ სარწმუნეობაზე მდგარი აცხოვნოს და დაუმკვიდროს ცათა სასუფეველი.

ღმერთმა დაგლოცოთ, ღმერთმა გაგაძლიეროთ.