ბოლო ჟამს თითქოს სიკვდილი გაუბრალოვდა. ბევრმა ახლობელმა დატოვა წუთისოფელი... უხილავ ბრძოლას, რასაც პანდემია ჰქვია, თითქოს დასასრული არ უჩანს... ამ ბრძოლას დედა ეკლესიის ერთგული მეუფე სერგი (ჩეკურიშვილი) ემსხვერპლა...

მეუფე სერგისთან წლების წინ ერთ-ერთი ინტერვიუ ჩავწერე. არქივმა შემოინახა მეუფის საუბარი, რასაც გთავაზობთ...


"ეპისკოპოსის ჯვარს ვერავინ გაიგებს, გარდა თავად ეპისკოპოსისა. ეს ჯვარი მძიმეა, მაგრამ სასიამოვნოც, ვინაიდან ბევრ ადამიანთან გიწევს ურთიერთობა, - ამბობს მეუფე სერგი, - როცა ეპისკოპოსი ხდება ადამიანი, საკუთარ თავთან მარტო რჩება. ერთხელ მეუფე იობთან ერთად ვიყავი უწმინდესთან. საუბრისას თქვა: მე ძაღლიც კი არ მყავს ერთგულიო. მაშინ, ასაკით უმცროსებს, ძალიან გაგვიკვირდა მისი ნათქვამი, ხოლო როცა ეპისკოპოსად მაკურთხა, ეს სიტყვები გამახსენდა... ეპისკოპოსი ხშირად სულ მარტო რჩება, ეს კი საკმაოდ ძნელია..."

- მეუფე სერგი, როგორ მიიღო ოჯახმა თქვენი ბერობის გადაწყვეტილება?

- ცოტა სხვანაირი ბავშვი ვიყავი. მშობლებს რჩევას ნაკლებად ვეკითხებოდი. მამა მძღოლი იყო, დედა - პედაგოგი გახლდათ. დედაჩემი ოთხი-ხუთი წლით ადრე მიხვდა, რომ ბერი გავხდებოდი. წუწუნებდა - ეს ცოლის მომყვანი არ არისო. ბერად შედგომა იმ დროს მომიწია, როცა სარწმუნოებას ბევრი სირთულე ეღობებოდა. მადლობა ღმერთს, დავძლიეთ და ჩემი მშობლები, ორივე მორწმუნე, მაზიარებლები აღესრულნენ. დედა ბოლოს სკვნილით დადიოდა.

მამაჩემის ბიძა ბერი იყო. კომუნისტებმა მისი მონასტერი დახურეს და ლადო პაპა (ასე ვეძახდით) გამოაგდეს. მამას არ უნდოდა, მე და ჩემი ძმა მის გზას დავდგომოდით და მკაცრად გვექცეოდა. ჩემი ძმა მხატვარია და წვერმოშვებული დადიოდა. ამაზე მშობლები სულ ეჩხუბებოდნენ. მერე მე თმამოშვებული რომ დამინახეს, კინაღამ გაგიჟდნენ.

- ვიდრე ეპარქიაზე ვისაუბრებდეთ, გვიამბეთ ცოტა თქვენს შესახებ. რა გზა გაიარეთ ეპისკოპოსობამდე?

- დავიბადე რუსთავში 1953 წლის 13 აპრილს. იქვე დავამთავრე სკოლა. შემდეგ ჯარში წამიყვანეს. მეათე კლასიდან ვთამაშობდი ახალგაზრდულ საფეხბურთო გუნდში. ჯარში ყოფნის დროსაც გავაგრძელე თამაში. მერე ხარკოვის პედაგოგიურ ინსტიტუტში ჩავირიცხე და ხარკოვის მეორე ლიგის გუნდშიც ვთამაშობდი. "მაიაკი" ერქვა ჩვენს გუნდს. შემდეგ ყველაფერს დავანებე თავი და ხარკოვის საკათედრო ტაძარში დავიწყე სიარული. მალე წავედი ქალაქ ზაგორსკში სასულიერო სემინარიაში ჩასაბარებლად. არ მიმიღეს. მითხრეს, თუ აქ, ერთ-ერთ საწყობში, მუშად დადგები, მიგიღებთო. ზუსტად ათი თვე ვიმუშავე მტვირთავად და ჩავაბარე სასულიერო სემინარიაში. ეს იყო 1985 წელი. სემინარია მონასტრის ტერიტორიაზეა. აქ ყველაფერი - ლოცვაც და სწავლაც - სულიერებასთან იყო შეზავებული. პედაგოგები ბერ-მონაზვნები იყვნენ. სწავლის მაღალი დონე იყო. მეოთხე კურსზე ვიყავი, როცა საქართველოში ჩამოვედი და ლოცვა-კურთხევისთვის პატრიარქთან მივედი. უწმინდესმა მითხრა, - იქნებ ჩამოხვიდე, ძალიან კარგ ადგილას უნდა გაგიშვაო. მართლაც, 1988 წელს საფარაში ჩამოვედი. სამ-ოთხ წელიწადში სამცხე-ჯავახეთის ეპისკოპოსად მაკურთხეს. შემდეგ გაიყო ჩვენი ეპარქია: ახალციხე, ასპინძა და ადიგენი ვარძიასთან ერთად მე დამიტოვეს, ხოლო ახალქალაქისა და ბორჯომის მწყემსმთავრად მეუფე სერაფიმე დანიშნეს. 1997 წელს პატრიარქმა გადმომიყვანა ლაგოდეხში, ნეკრესის ეპარქიაში.

- საფარის მონასტერში თქვენი წინამძღვრობის დროს სასულიერო სემინარია დაარსდა. რას გვეტყვით ამაზე?

- მეუფე ანანიას უწმინდესმა აჩუქა გარკვეული თანხა და ერთად მოვიფიქრეთ საფარის მონასტერთან სასულიერო სემინარია დაგვეარსებინა. ეს იყო 90-იანი წლები. მე მგონია, რომ საუკეთესო სასულიერო სასწავლებელი იყო. პირველ წელიწადს თერთმეტმა ყმაწვილმა ჩააბარა. მათგან დღეს ექვსი ბერია, ორი ეპისკოპოსი გახდა - მეუფე თეოდორე და მეუფე საბა. ღმერთმა ქნას, ბოლომდე ასე კარგები დარჩნენ. მთავარია, მეორედ მოსვლის ჟამს როგორები ვიქნებით.

- საფარის მონასტერში საკუთარი გაზეთი გქონდათ. თუ აგრძელებთ ისევ საგამომცემლო საქმიანობას?

- დიახ, გამოვცემდით გაზეთს "საფარა", რომელიც მთელ საქართველოში ვრცელდებოდა. შემდეგ ნეკრესის ეპარქიის გაზეთი დავაარსეთ. მასში ბერების სტატიები იბეჭდებოდა. სამწუხაროდ, სულ ერთი წელიწადი იარსება. გარდა ამისა, გამოვეცით სასულიერო ლიტერატურა: "ჩვენთან არს ღმერთი", ლოცვანები, ვთარგმნეთ თეოფანე დაყუდებულის შრომები. მატერიალური უზრუნველყოფა რომ გვქონდეს, უფრო მეტს გამოვცემდით.

- რა შეიძინეთ ზაგორსკის სასულიერო სემინარიაში?

- ზაგორსკში ძალიან ძლიერი სკოლაა. შევეცადე, იქაური გამოცდილება საქართველოში გადმომეტანა. რამდენად შევძელი ეს, მრევლმა უნდა თქვას.

- ვინ არის თქვენი სულიერი მოძღვარი?

- ჩემი მოძღვარია მამა ნაუმი. სერგის ლავრაში მსახურობს. მან აღმკვეცა ბერად ამავე მონასტერში. ბოლო რამდენიმე წელია, ვეღარ ვახერხებ იქ ჩასვლას და აღარ შევხვედრივარ. აღსარებას მეუფეებთან ვამბობ ხოლმე, თუმცა სულიერ მოძღვრად მამა ნაუმს ვთვლი.

- როგორია თქვენი, როგორც ეპისკოპოსის, ცხოვრების წესი?

- ბოლო თვე-ნახევარია, ავადმყოფობის გამო განრიგი შემეცვალა. ადრე ხუთ საათამდე ვდგებოდი. დილის ლოცვების შემდეგ, ცხრა საათიდან ვიწყებ საქმიანობას. 12 საათზე ვიძინებ. ადრე ორჯერ ვიკვებებოდი. რაც დიაბეტი დამემართა, ექიმებმა ოთხჯერადი კვება დამინიშნეს.

- მეუფე სერგი, ბერად აღკვეცამდე დაოჯახებაზე არ გიფიქრიათ?

- ხარკოვში სწავლისას მყავდა შეყვარებული, მასაც ვუყვარდი, თუმცა დაოჯახებაში ხელი შეგვეშალა. მე დღესაც ვლოცულობ მისთვის, რომ კარგი ოჯახი ჰქონდეს. შემდეგ 24 წლისამ ბერად შედგომა გადავწყვიტე. 28 წლის როცა გავხდი, ჩემი დაბადების დღეზე, პატრიარქის ლოცვა-კურთხევით ბერად აღმკვეცეს სერგის სახელობის ლავრაში. უწმინდესისა და უნეტარესის ლოცვა-კურთხევითვე, დამერქვა სერგი.

- თქვენი ცხოვრების შეცვლა რომ შეგეძლოთ, ისევ ამ გზას აირჩევდით?

- დაუფიქრებლად.

- რას გვეტყვით საუბრის ბოლოს?

- ღმერთმა ქნას, რომ მეორედ მოსვლას ღვთის ნებით შევხვდეთ და სასუფეველი დავიმკვიდროთ.