* * *
ღირსი მამა ადამიანებზე საოცარ, ხშირად კი - მომნუსხველ შთაბეჭდილებას ახდენდა. მისგან ზოგი აღფრთოვანებული ბრუნდებოდა, ზოგი - აქვითინებული, მაგრამ ყველა მათგანი - დაიმედებული, გამხნევებული და სიხარულით აღვსილი, თითქოს ბერი მათ არსებაში სიცოცხლის ნაპერწკალს აღვივებდა. ცეცხლოვანი სერაფიმე სხვათა სულებსაც აღანთებდა მადლმოსილი ცეცხლით. ოდენ სხვათა მონათხრობიდან შეგვიძლია, მივხვდეთ, თუ რაოდენი ძალა იმალებოდა და მოქმედებდა ,,გლახაკ" სერაფიმეში. ადამიანთა გამხნევების და მათთვის სიხარულის მინიჭების საოცარი უნარი ჰქონდა, ბერთან შეხვედრა დიდი ზეიმი იყო.
ის, რასაც წმინდანი ქადაგებდა, - სახარებისეულ მცნებათა აღსრულება, მეუღლის, შვილების, ახლობელთა სიყვარული და ერთგულება, პატიოსნება, სიწმინდე, მოწყალება... თითქოს ყოველი ჩვენთაგანისათვის არახალია, თუმცა, მათი აღსრულება საკმაოდ გვიჭირს, სერაფიმე საროველი კი ადამიანებს სიკეთის ქმნისთვის აღანთებდა... სწორედ ამაში მდგომარეობს სულიერ ადამიანთა ძალა ფარისეველთაგან განსხვავებით, რომელთა სიტყვა მკვდარი იყო...

* * *
როგორც ზემოთ ვთქვით, ნეტარი სიხარულს და ნათელს ასხივებდა, რომელიც ხშირად ხილულადაც ახლდა და ვინც მისი ხილვის ღირსი გახდა, განკვირდებოდნენ.

ერთხელ წმინდა სერაფიმეს სულიერმა შვილმა, სერგი მოტოვილოვმა ჰკითხა: მამაო, რა ეშველება ჩვენს მართლმადიდებლურ ეკლესიას, თუ ბოროტება უფრო გაძლიერდა და გამრალდაო?
ღირსმა მამამ წმინდა ილია თეზბიტელის დრო გაახსენა, როცა იგი უფალს შესჩიოდა: მხოლოდ მე დავრჩი, ბაალის კერპისთვის თაყვანი რომ არ მიციაო, უფალმა კი აი, რა აუწყა: 7000 დაფარული მონა მყავს, რომ არ უარმყვეს, რუსეთსაც ჰყავს ჩემი ერთგული ადამიანებიო.
,,იფარავს უფალი, ვითარცა თვალთა ჩინს, თავის ხალხს - მართლმადიდებელ ქრისტიანებს, ვინაც უფალი მთელი გულით, ფიქრით, სიტყვით, საქმით შეიყვარა და დღემუდამ მსახურებს მას. ასეთნი ისინი არიან, ჩვენი აღმოსავლეთის ეკლესიის დოგმატებს, კანონებს და გარდამოცემებს რომ იცავენ, ღვთისმოშიშებით აღიარებენ და მუდამ აღასრულებენ უფლის მცნებებს.
* * *
ღირსი მამა ლოცვისას ხშირად მაღლდებოდა ჰაერში.
ერთი ასეთი შემთხვევა თავადის ქალმა, შიხაევამ აღწერა, რომელმაც თავისი სნეული ძმისშვილი პეტერბურგიდან საროვოში საკაცით მიიყვანა. ბერი თითქოს ელოდაო, სენაკის კართან დახვდა...
,, - ჩემო სიხარულო, ილოცე, მაგრამ როგორც წევხარ, ისე იყავი, გვერდს ნუ იცვლი და ნუ შემობრუნდებიო!"
ავადმყოფი თავიდან დაჰყვა მის ნებას, მაგრამ მალე ცნობისწადილმა სძლია, თავი წამოსწია და რას ხედავს: - ლოცვად დამდგარი ბერი ჰაერში არ ამაღლებულა!
შიშისაგან შეჰყვირა, ბერმა მოიხედა, მიუახლოვდა და ეუბნება:
,, - ახლა წახვალ და ყველას ამცნობ, რომ სერაფიმე - წმინდანია და ლოცვისას ჰაერში ლივლივებს... უფალი შეგიწყალებს... შენ კი დუმილი დაიმარხე და ამ ამბავს ჩემს აღსრულებამდე ნურსად გაამხელ, თორემ სნეულება გაგიხსენებსო!"
ყმაწვილი საწოლიდან ჯანმრთელი წამოდგა და ნეტარის გარდაცვალებამდე საიდუმლო მართლაც არავისთვის გაუმხელია...
დივეევო

სერაფიმე საროველზე საუბრისას შეუძლებელია, მისი ,,პირმშო", - დივეევო არ ვახსენოთ.
ალბათ, დიდტანიანი კრებულიც ვერ დაიტევს ყველა იმ ამბავს, რომელიც ღვთისმშობლის ამ წილხვდომილ მიწას ეხება.
როგორც ზემოთ ვთქვით, მამა სერაფიმე სავანის მოწყობას საროვოდან ახერხებდა, ამიტომ ისეთი დამხმარე სჭირდებოდა, ყოველ საქმეს ადგილზე რომ განაგებდა, ამასთან - ერთგულიც იქნებოდა, მორჩილიც და ჰპოვა კიდეც არაერთგზის ნახსენები მიხეილ მანტუროვის სახით.
უხმო ერთხელ ბერმა თავის საყვარელ ,,მიშენკას", მისცა სოლი, ჯვრის ნიში გამოისახა, ეამბორა და მანტუროვსაც იგივე უბრძანა, შემდეგ მოულოდნელად მის ფერხთით დაიჩოქა და დივეევოში ზუსტად განსაზღვრულ ადგილას უბრძანა ჩარჭობა. როდესაც მანტუროვი მითითებულ ადგილს მიუახლოვდა, განცვიფრდა, იმდენად ზუსტად იყო გათვლილი ადგილი, - თითქოს ბერი იმ წუთას იქ ყოფილიყო...
უკან მიბრუნებულს ბერი კვლავ ფეხებში ჩაუვარდა, თან უჩვეულო სიხარულს ასხივებდა...
წელიწადი გავიდა და მამა სერაფიმემ კვლავ უხმო მიშენკას, ამჯერად ოთხი სოლი გადასცა და პირველის გვერდით ჩარჭობა და სანიშნედ ქვების შემოწყობა უბრძანა. გავიდა ორი წელიწადი და ამ ადგილას დივეევოს დედათათვის წისქვილი გამართეს... ასე ჩაეყარა საფუძველი სახელგანთქმული სავანის არსებობას...

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე