როდესაც მოწაფეებმა იესო ქრისტეს უთხრეს ის, რაც გაგებული ჰქონდათ ხალხისაგან, იესომ ჰკითხა: "თქვენ კი რას იტყვით: ვინ ვარ მე?" და პეტრემ უპასუხა: "შენა ხარ ქრისტე, ძე ცოცხალი ღვთისა" (მათ. 16:15-16).

მაშინ ქრისტემ მოუწონა პეტრეს პასუხი და მიუგო მას: "ნეტარ ხარ შენ, სიმონ იონას ძევ, ვინაიდან შენ ეს გამოგიცხადა არა ხორცმა და სისხლმა, არამედ მამაჩემმა, რომელიც ზეცაშია. მეც გეუბნები შენ: შენა ხარ პეტრე და ამ კლდეზედ ავაშენებ ეკლესიას და მას ვერ დაძლევს ჯოჯოხეთის ბჭენი" (მათ. 16:17).

ვისაუბროთ იმაზე, თუ როგორ ხედავს იესო ქრისტეს ეკლესია.

ქრისტიანებს აქვთ უძველესი ტრადიცია: სანამ ადამიანი მოინათლება, მან უნდა მოუყვეს მღვდელს თავისი რწმენის შინაარსი, ანუ რა სწამს და როგორ სწამს. პირველ და მეორე მსოფლიო კრებაზე მიღებული იქნა ტექსტი, რომელსაც რწმენის სიმბოლო ანუ "მრწამსი" ეწოდება. მრწამსში მოკლედ არის ჩამოყალიბებული ქრისტიანული რწმენის შინაარსი. ყველა ის ადამიანი, ვინც ინათლება ვალდებულია წაიკითხოს ეს ტექსტი თავად, ან წაიკითხოს იმან, ვინც ნათლავს კითხვის უცოდინარ ბავშვს.

იესო ქრისტეს შესახებ რწმენის სიმბოლოში ნათქვამია:

"მრწამს ერთი ღმერთი, მამა ყოვლისა მპყრობელი, შემოქმედი ცათა და ქუეყანისა, ხოლულთა ყოველთა და არა ხილულთა.

ნათელი ნათლისაგან, ღმერთი ჭეშმარიტი ღმრთისაგან ჭეშმარიტისა, შობილი და არა ქმნილი, ერთარსი მამისა რომლისაგან ყოველი შეიქმნა.

რომელი ჩვენთვის კაცთათვის, და ჩვენისა ცხოვრებისათვის გარდამოხდა ზეცით, და ხორცნი შეისხნა სულისაგანან წმიდისა და მარიამისაგან ქალწულისა განკაცნა.

და ჯუარს ეცვა ჩვენთვის პონტოელისა პილატეს ზე, და ივნო, და დაეფლა.

და აღსდგა მესამესა დღესა მსგავსად წერილისა.

და ამაღლდა ზეცად, და მჯდომარე არს მარჯვენით მამისა.

და კვალდ მომავალ არს დიდებით განსჯად ცხოველთა და მკვდართა, რომლისა სუფევისა არა არს დასასრულ.

და სულიწმიდა, უფალი და ცხოველს მყოფელი, რომელი მამისაგან გამოვალს, მამისა თანა და ძისა თანა თაყვანის-იცემების და იდიდების, რომელი იტყოდა წინასწარმეტყველთა მიერ.

ერთი წმიდა კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესია.

აღვიარებ ერთსა ნათლისღებასა მოსატევებელად ცოდვათა.

მოველი აღდგომასა მკვდრეთით: და ცხოვრებასა მერმისა მის საუკუნესასა, ამინ".

რწმენის გაცილებით უფრო ძველ სიმბოლოებთან შედარებით (ისინიც იკითხებოდნენ ნათლობისთვის) ამ ტექსტში გამოყენებულია სიტყვა "ერთარსი". ეს იყო მიმართული არიანელობის წინააღმდეგ და მასში იგულისხმებოდა, რომ ძე ღმერთის არსი ზუსტად ისეთია, როგორიც მამა ღმერთის - რომ ის ისეთივე სრულყოფილია, როგორიც მამა ღმერთი. არიოზის სწავლების მიხედვით, ქმნილი ძე ღმერთი არ არის ღმერთი და შესაბამისად, ადამიანის განღმრთობა შეუძლებელია. მაგრამ ქრისტიანებმა იციან, რომ ქრისტესთან შეერთება ღვთაებრივ ცხოვრებასთან შეერთებაა. იესო ქრისტე ამბობდა "მე და მამა ერთნი ვართ" (იოან. 10:30). სიტყვა "ერთარსში" სწორედ ეს ჭეშმარიტება იყო ჩადებული, ასეთი ლოგიკა ჰქონდათ წმინდა მამებს, რომლებიც აკრიტიკებდნენ არიანელებს.

მესამე მსოფლიო კრებამ (431წ.) უარყო ნესტორიანული ერესი. ქრისტიანული რწმენა ამტკიცებს, რომ ადამიანები თავად ღმერთმა გადაარჩინა, რომელიც მარიამ ღვთისმშობელში სულიწმინდის ძალით განკაცდა, იქნა ჯვარცმული, გარდაიცვალა და აღსდგა. ნესტორიანელობა კი საუბრობს იმაზე, რომ ეს ყველაფერი გააკეთა უბრალო ადამიანმა, ეს პოზიცია კი ადამიანს ცხონების საშუალებას ართმევს. რანაირიც არ უნდა ყოფილიყო ჩვეულებრივი ადამიანის სიკვდილი, კაცობრიობას ის ვერაფერს შემატებდა. მხოლოდ სიკვდილით ღვთისშვილისა და მისი ჯოჯოხეთში ჩასვლით - ერთხელ და სამუდამოდ იქნა დამარცხებული სიკვდილი და განადგურებული ჯოჯოხეთი.

მეოთხე მსოფლიო საეკლესიო კრებაზე (451წ.) უარყოფილ იქნა არქიმანდრიტ ევტიქის მწვალებლური სწავლება. ევტიქი ამტკიცებდა, რომ იესო ქრისტეში იყო მხოლოდ ერთი ღვთაებრივი ბუნება და ერთი ნებისყოფა, კაცის ბუნება და კაცის ნებისყოფა კი ჩანთქმული იყო ღვთაებრივი ბუნებისა და ნებისყოფის მიერ. ამ სწავლებას ეწოდება მონოფიზიტობა ანუ ერთბუნებიანობა. მონოფიზიტობა ანათემას გადაეცა და ამ კრებამ დაასკვნა, რომ "იესო ქრისტე არის ჭეშმარიტი ღმერთი და ჭეშმარიტი კაცი, ჩვენი მსგავსი, ცოდვის გარეშე; განხორციელებისას მას აქვს ერთი პირი და ორი ბუნება, შეერთებული მასში ერთ პირად, შეურევნელად და განუყოფელად".

ამ საეკლესიო კრებამ განამტკიცა რწმენა იმისა, რომ ქრისტე ყოველთვის იყო და იქნება ერთარსი ჩვენს მიმართ. მისი ადამიანური ბუნება გვაძლევს სრულ საშუალებას, ვეზიაროთ მას და შესაბამისად ღმერთს.

მეექვსე მსოფლიო საეკლესიო კრებამ (681წ.) დაადასტურა ადამიანური ბუნების სისრულე იესო ქრისტეში და ამით უარყო მონოთელიტური (ბერძნ. "ერთი ნება") ერესი, რომელიც ამტკიცებდა, რომ ქრისტეში ორი ბუნებაა, მაგრამ მისი ნება და მოქმედება ერთია და მხოლოდ ღვთაებრივია. კრებაზე ითქვა, რომ გონებით გააზრებული ადამიანური ნება არის ადამიანური ბუნების განუყოფელი ნაწილი, რომელიც, როგორც სრულყოფილმა ადამიანმა, მიიღო იესო ქრისტემ. იმ შემთხვევაში, თუკი ის არ გაითავისებდა ჩვენს ბუნებას, არ იქნებოდა სრულყოფილად ადამიანი და ჩვენი ბუნება დარჩებოდა არასრული (ცოდვილი, როგორც ყველა ადამიანის სული ადამისა და ევას დაცემიდან მოყოლებული), მაგრამ ჩვენ ვიცით, რომ ქრისტემ, რომელშიც ერთიანდება ორი ბუნება - ადამიანისა და ღმერთის, აიღო ადამიანის ცოდვაცა და მისიაც თავის თავზე. ამრიგად, ქრისტეს აქვს ორი ბუნება: ადამიანური და ღვთაებრივი.

ამავე დროს მნიშვნელოვანია გავიგოთ, რომ ყველანაირი არჩევანი კეთილსა და ბოროტს შორის ხდება არა ბედისწერის მეშვეობით, არამედ პიროვნების, რომელიც ქმნის ბედისწერას. ბედისწერას შეუძლია მხოლოდ დადგეს ერთ ან მეორე მხარეს, მოინდომოს ერთი ან მეორე; გადაწვეტილების მიღება პიროვნების საქმეა. ქრისტეს ჰქონდა ერთი პიროვნება - პიროვნება ძე ღვთისა, ძე ღვთისა არასოდეს ირჩევს ცუდსა და კარგს შორის, ის ყოველთვის სიკეთის გვერდით დგას. ამიტომაც არჩევანი ქრისტეს ცუდსა და კარგს შორის არ ჰქონდა, მას არასდროს ჰქონია სურვილი ცოდვის ჩადენისა, მისი ადამიანური ბუნება დაკავშირებული ღმერთთან ყოველთვის იყო სამართლიანი და კეთილი. ამასთან ქრისტე განიცდიდა ყველა ჩვეულებრივ ადამიანურ მოთხოვნილებებს გარდა იმისა, რაც ცოდვასთან იყო დაკავშირებული: ქრისტე განიცდიდა შიმშილის გრძნობას, დაღლილობას ან, მაგალითად, სიცოცხლის წყურვილს, რომელიც მან გამოსცადა გეთსემანიის ბაღში დაკავებამდე. ქრისტეს რწმენა აშკარად ჩანს რომანოზ ტკბილმგალობლის შობის ჰიმნში, სადაც სამ ძირითად მტკიცებულებაზეა აქცენტი გაკეთებული:

იესო ქრისტე - სრულქმნილი ღმერთი

იესო ქრისტე - სრულქმნილი ადამიანი

იესო ქრისტე - არა ორი, არამედ ერთი პიროვნება - ღმერთი

იესო ქრისტეს უცოდველობა უკავშირდება იმას, რომ პიროვნება-ღმერთია, რომელიც არ სცოდავს (ცოდვა - ღვთისგან განშორება). ცოდვაზე პასუხისმგებელი მხოლოდ პიროვნებაა. ესე იგი, ქრისტეს აქვს ორი ბუნება და ერთი პიროვნება.