"უფალო იესო ქრისტე, ღმერთო ჩვენო, რომელმან წმიდა მოციქული შენი პეტრე ჯაჭვთა და საპყრობილესაგან უვნებელად განათავისუფლე, მდაბლად გევედრებით, მოწყალებითა შენითა მიიხვენ ლოცვა ესე საპყრობილესა შინა შთაგდებულისა მონისა შენისა (სახელი) ცოდვათა შენდობისათვის, და ლოცვითა მისითა, ვითარცა კაცთმოყვარემან, ყოვლადძლიერითა მარჯვენითა შენითა ყოველთა ბოროტთა გარემოდგომილებათაგან იხსენ და საპყრობილესაგან განათავისუფლე", - ამ ლოცვით იხსენიებენ ახლობლები საპყრობილეში მყოფებს და თავიანთი ლოცვებით უფალს სთხოვენ მათ შინ მშვიდობიანად დაბრუნებას. საოცარია უფლის განგება. არავინ იცის, ვის სულში როდის და რა გზით მივა უფალი და როგორი სიყვარულით გაუთბობს გულს თითოეულ მათგანს. ხშირად ჩვენს თავს მოწეული განსაცდელები უფრო მეტად გვაახლოებს უფალთან და მთელ სასოებას მასზე ვამყარებთ. ზოგჯერ გალაღებული ყოფა გვაშორებს გამჩენ ღმერთთან. არადა ხომ ვიცით, რომ აღმართს ყოველთვის დაღმართი მოსდევს და ყველა გზა მაინც უფლამდე და ტაძრამდე მიდის.

ეს წერილი ერთმა გარემოებამ დამაწერინა. ყოფილი პატიმრის გულწრფელი ნაუბარი მინდა შემოგთავაზოთ, რომელმაც უფლის სიყვარული და "განცდა თვისთა ცოდვათა" საპყრობილეში ყოფნის დროს შეიგრძნო. სულიერი მოძღვარიც გაიჩინა, აღმსარებელი და მაზიარებელი გახდა. უფალი ხომ მოწყალეა და თითოეული ღვთის შვილი მისთვის სანუკვარია. თუკი ერთ ნაბიჯს გადავდგამთ უფლისკენ, უფალი თავისთან მისასვლელად მოწყალების ხელს გამოიღებს და ღვთის შეწევნას და მფარველობას არ მოგვაკლებს.

"უპირველეს ყოვლისა, ჩემო მამაო, გისურვებ უფალი ჩვენი იესო ქრისტეს მადლსა და წყალობას, სულიერ და ფიზიკურ მხნეობას. ჩვენთან არს ღმერთი.

გავკადნიერდები მე ცოდვილი და გავბედავ ამ წერილში სულიერ თემაზე საუბარს. Aამას წინათ გითხარით, თქვენთვის წერილი დავწერე-მეთქი. თუმცა ისე მოხდა, ვერ მოგაწვდინეთ. იქიდან გამომდინარე, რომ დრო ცოტა გვაქვს, როცა თქვენ მობრძანდებით. ვიფიქრე, ასეთი ფორმითაც დაგლაპარაკებოდით. უფალი შემეწიოს მე ცოდვილს და მომცეს იმის გული და გონება, რისი თქმაც მინდა, იყოს გულწრფელი და მიუკერძოებელი. თუ რაიმეს ვიტყვი უზნეოდ და ამპარტავნებით, ღმერთმა შემინდოს. მეტი არც ვარ - უზნეობა და ამპარტავნება ჩემში ბუნებრივად ქცეული ვნებებია.

მაშ ასე, ჩემო მამაო. მე ბევრ მოძღვარს შევხვედრივარ, მაგრამ საუბარში ასეთი გულახდილი ურთიერთობა, როგორც თქვენთან, თითქმის არავისთან მქონია. იმიტომ კი არა, რომ ისინი არ "მისმენდნენ", ალბათ მე არ ვლაპარაკობდი ისე, რომ ჩვენს შორის გულახდილი დიალოგი შემდგარიყო. თქვენთან ჩემი პირველი შეხვედრა კარგა ხანს გაგრძელდა და ჩვენ ბევრ რამეზე ვისაუბრეთ, თითქმის ყველა კონტექსტში, როგორც მოძღვართან, კაცთან, მეგობართან, ძმაკაცთან, და რამაც ყველაზე მეტად გამაკვირვა, თითქოს დიდი ხნის ახლობელთან. თუმცა რა არის გასაკვირი, ადამიანები ყველა ერთმანეთის ახლობლები, მეგობრები და "დიდი ხნის" ნაცნობები ვართ, რომ არა ჩვენი ცოდვების გამო გაუცხოება ურთიერთ შორის. იმდღევანდელი ჩვენი საუბრიდან მიღებული მადლის "გემო" დღესაც თან მდევს და ის მაძლევს ძალას, რომ კიდევ ერთხელ დაგელაპარაკოთ გულახდილად.

თქვენ მღვდელმონაზონი ბრძანდებით და უფლის განგებით ჩემნაირი ცოდვილების მწყემსად დადგენილი. ვხედავ, ხშირად გიხდებათ იმ კატეგორიის ხალხთან ურთიერთობა, როგორიც მე ვარ. ვიცი წიგნებიდან ასეთი სახის ლოცვა-ვედრება წმინდანების მიმართ, რაც იმას გულისხმობს, რომ სხვადასხვა წმინდანს სხვადასხვა განსაცდელის ჟამს მივმართავთ. თქვენ მკურნალი ბრძანდებით ჩვენი დაწყლულებული სულებისა. ჩემი მოკლე ჭკუით და ცოდვით დაბნელებული გონებით ვიფიქრე, გაუადვილდება მკურნალს ავადმყოფის მკურნალობა, თუ გულახდილად ეტყვის ავადმყოფი თავისი სნეულების შესახებ-მეთქი.

ჩვენი საუბრის დროს თქვენ მკითხეთ: რას აპირებ, რომ განთავისუფლდები, კიდევ უნდა იქურდოო? რას ფიქრობ შენ თვითონ, შენი ცხოვრების წესზე და რიგზეო? მე კი მოკლედ და ბუნდოვნად გიპასუხეთ. თუმცა ის პასუხი არ იყო. თქვენ იმდენად გულახდილი იყავით ჩემთან საუბარში და მე იმდენად რეალურად დავინახე თქვენი მხრიდან ჩემნაირი კატეგორიის ადამიანების გადარჩენის სურვილი, დავჯექი და წერილი დავწერე. ვილაპარაკე ყველა ჩემი სნეულების შესახებ. ვიფიქრე, რაც მეტი გულახდილი და მოურიდებელი იქნებოდა ჩემი მხრიდან ამ თემაზე საუბარი, იქნებ მეტად დაგხმარებოდათ ჩემნაირი ცოდვილების მკურნალობის დროს ჩემი "აღსარება".

ჩვენ, ჩემო წმინდა მამაო, ერთი დროის თანამედროვენი ვართ და ჩვენი ცნობიერება ჭეშმარიტი სამართლიანობის, სიკეთის და საერთოდ ადამიანის ამქვეყნიური არსებობის აზრის და მიზნის შესახებ ბევრჯერ შეცვალა ცხოვრების რეალობამ. კომუნისტური რეჟიმის დროს ყალიბდებოდა ჩვენი ცნობიერება "ჭეშმარიტების" შეცნობის შესახებ. ვეძებდით ჩვენებური გაგებით სამართლიანობას, სიკეთეს, სიყვარულს, ადამიანის მიზანს და ასე შემდეგ, რამაც იქამდე მიგვიყვანა, რომ ჩვენი საკუთარი "სახარება" შეგვაქმნევინეს. ჩვენში იყო ფშვინვიერი რეალობის აღზევება, თუმცა ვერ დავუქვემდებარეთ ის სულიერ ძალებს და სულ სხვა მდგომარეობაში აღმოვჩნდით. ჩვენ რომ გვეგონა სამართალი, ის იქ არ აღმოჩნდა. არც ვაჟკაცობა შედგა, რამეთუ ხორცს და სამშვინველს ვერ გასცდა. აქტიურად ვეძებდით იქ ჭეშმარიტებას, სადაც ის არ არის. ჩვენ ჩვენი ცხოვრების წესს და რიგს ვიცავდით და ვუფრთხილდებოდით. სხვა ადამიანებთან შედარებით მაღალზნეობრივად აღვიქვამდით ჩვენს ყოფას. თუმცა ფიზიკურ ტანჯვას ხშირად განვიცდიდით. არ ვღალატობდით ჩვენს ზნეობას, პინციპებს, რამეთუ გვეგონა, ჭემშმარიტებას ვიცავდით. საქმე სხვაგვარად წავიდა. თავიდანვე უსაფუძვლოა და სიცრუეა ნებისმიერი იდეოლოგია, რომელიც ღმერთიდან არ იწყება და ღმერთამდე არ მიგიყვანს.

ერთი შეხედვით "სიმართლისათვის", "ადამიანთა ღირსების შენარჩუნებისათვის", "სიკეთისათვის" მებრძოლნი მწარედ მოტყუებულნი და შერცხვენილნი აღმოვჩნდით კაცთა მოდგმის მტრის მიერ.

ჩვენ დავიწყეთ კომერციული ვაჭრული ურთიერთობა ზნეობით ჩვენს ხორციელზე და მოვაჭრეთა მძიმე ცოდვაში აღმოვჩნდით. ჩვენ ზნეობით ვაჭარნი გავხდით. სჯა უფლისაა და იმდენად გავკადნიერდით, რომ მტყუან-მართალს ჩვენ განვსჯით. თითქოს ხორციელი ღირებულებები ჩვენთვის მეორეხარისხოვანი იყო. ცეცხლს დავუწყეთ თამაში. მიკვირს ღვთის უსაზღვრო მოწყალების, როგორ არ დაგვწვა აქამდე. მე ცოდვილმა ამ "საზოგადოებაში" თითქმის მთელი ჩემი ცხოვრება დავყავი. ციხეებსა და საპყრობილეში თხუთმეტ წელს მივაღწიე. მე გარკვეული "ავტორიტეტიც" გამაჩნია ამ საზოგადოებაში. მე ვინ მკითხავს, მაგრამ მე მისმენენ. არ ვიცი, რა არის სიმართლე და რა სიცრუე, მაგრამ ჩემს მსჯავრს "ძალა" გააჩნია. სასაცილოა ეს ყველაფერი, თუმცა რეალობაა.

ბავშვობიდან ბუნებით სამართლიანი ვიყავი და ის სამართლიანობა მალაპარაკებს დღეს. შეუძლებელია ჭეშმარიტება იქ ვეძებოთ, სადაც ამდენი ხანი ვეძებთ და უეჭველი ვიცით, რომ ის იქ არ არის, არც არასოდეს ყოფილა და არც იქნება. არ ვთქვა? როგორ არ ვთქვა. მაშინ სადაა ჩემი სიმართლე? არ ვურჩიო? როგორ არ ვურჩიო, მაშინ სადაა ჩემი მოყვასის მიმართ სიყვარული და მისი კეთილდღეობის სურვილი?! დიდი და ბოროტი უგუნურება იქნება, თუ ხმას არ ამოვიღებ და იმის მტკიცებას დავიწყებ, რაც სხვაზე უკეთესად ვიცით გამოცდილებითაც და საქმითაც, ლოგიკითაც და ყველა კუთხითაც. მაგრამ ძნელია, მერწმუნე, მამაო, ჩემთვის ამ ყველაფრის ღიად აღსარება. მე შემიძლია, ეს თქვენთან ვაღიარო ასეთი ფორმით, მაგრამ ჩემს "საზოგადოებაში" ამის გაკეთებას სულ სხვა თანმიმდევრობითი, კარგად აწონილ-დაწონილი "აღიარება" სჭირდება. იმიტომ კი არა, ვინმესი მეშინია. იმიტომ, რომ არ დამიჯერებენ. ხალხი მოხიბლულია, ხალხი ფანტაზიაშია. ჰოი, ბოროტებავ, ჭეშმარიტად რა მოხერხებული და რეკლამირებული ხარ! უფალო, შეგვიწყალე.

არის ერთი ფაქტორი ჩვენს ფსიქიკაში, რასაც სირცხვილის ანუ ცრუ სინდის-ნამუსის ერთგულებას დავარქმევ. ბევრმა უწყის, რომ აქ ყველაფერი არ არის ისე, როგორც მსჯელობენ და ამტკიცებენ, თუმცა უჭირთ აღიარება. იმ პრინციპით, რომ ნუთუ აქამდე ვცდებოდით? ახლა როგორ ვთქვათ? ჩვენ ხომ წლები ამას ვამტკიცებდით, ვმსჯელობდით, ვხსნიდით. ისეც ხდება, რომ სინამდვილეშიც ასე სჯერათ და უკიდურეს ფანტაზიაში არიან. თუმცა ეს ყველაფერ ყველა იმ ჩვეულებრივი ვნებების შედეგია, რაც კაცობრიობას აწუხებს. პირველ რიგში ამპარტავნების და ასე შემდეგ. ეჭვი არ მეპარება, სიმდაბლე და მორჩილებაა ყველაფერი ამის წამალი თითოეულ ინდივიდში. მაგრამ როგორ უნდა შევძლოთ ეს? ის, რაც კაცთათვის შეუძლებელია, ღვთისთვის შესაძლებელ არს. და ასეც იქნება ღვთის წყალობით. თუმცა ღვთის განჩინება შეხამება არაა ღვთაებრივი მადლისა და ადამიანის ნებისა?

ყველაზე დიდი უბედურება, რაც ჩვენ გვჭირს, სრული, თითქმის უკიდურესი გონების დაბნელება და გაუნათლებლობაა. აქ ხალხი ჩაკეტილია საკუთარ ვირტუალურ ფანტაზიებში და ამით ცხოვრობს. ღმერთმა ინებოს, ჩემო მამაო, ჩვენ კიდევ მოგვეცეს გულახდილი საუბრის საშუალება. ღმერთმა ინებოს, მე ცოდვილს მეტი თქმა შემეძლოს ჩვენი უბედურების და სიმართლის თქმისა. ყველა ადამიანი ინდივიდია და საკუთარი ცხოვრება გააჩნია, მაგრამ მე, როგორც ერთი რიგითი ცოდვილი ამ ხალხში, ასე ვიტყვი.

თქვენი წმინდა ლოცვები იყოს ჩვენი შემწე. წირვაზე მომიხსენიეთ მე ცოდვილი, რამეთუ მწამს, დიდი მადლი და შეწევნაა წმინდა ლიტურგიაში მოხსენიება. თუმცა ერთის ჭეშმარიტად ასე მწამს და მჯერა, რომ ღმერთს ჩვენი ცხონება ყოველთვის სურს, რამეთუ კაცთმოყვარეა დალოცვილი. ჩვენ ყოველთვის შეგვიძლია ვცხოვნდეთ, რამეთუ თავისუფლები ვართ - უფლის მადლი და ჩვენი ნება. ღმერთს სურს, ჩვენც ვისურვოთ და განჩინებულნი ვიქნებით.

უფალმა შემინდოს, თუ რაიმე ზედმეტი ვთქვი, თუმცა გასაკვირი რა უნდა იყოს ჩემნაირი ცოდვილისაგან. ღმერთმა დაგლოცოს, ჩემო მამაო.