ვაკე ზედაპირზე მოსიარულე ვერ გრძნობს საკუთარი სხეულის სიმძიმეს, მაგრამ როდესაც ციცაბო კლდეზე დაიწყებს ცოცვას, აღმასვლას, მაშინვე იგრძნობს თავისი სხეულის მასას. მოწყდე, გადმოვარდე მთის სიმაღლიდან ძალზე იოლია. ამისთვის ხელის გაშვებაც კი საკმარისია, მაგრამ ახვიდე მის მწვერვალზე, ძალზე რთული და სახიფათო საქმეა, ამას უდიდესი შინაგანი ენერგია, სიფრთხილე, ძალთა კონცენტრაცია და ყურადღება სჭირდება. აუცილებელია მთელი შინაგანი ენერგია გადანაწილდეს სხეულის თითოეულ ასოზე, რადგან საყრდენი მთამსვლელისთვის არ შეიძლება იყოს მხოლოდ ერთი რომელიმე წერტილი, ასეთ შემთხვევაში იკარგება სიმსუბუქე, ჰაეროვნება და მეტად და მეტად იზრდება საფრთხე დაღუპვისა. თუკი სიცოცხლის შესანარჩუნებლად სხეულის ასეთი სიფრთხილეა საჭირო, მაშინ რაღა უნდა ვთქვათ სულზე, რომელიც უხილავი, დაუსრულებელი სიმაღლისკენაა მოწოდებული, უფლისმიერ წმინდა მთაზე უნდა მიიწევდეს წუთისწუთობით. თუ სიმსუბუქე და ჰაეროვნება სხეულისთვისაცაა საჭირო, მაშ, რამდენად მეტად ესაჭიროება იგი სულს, რომელიც თავისი ბუნებითაა ამგვარი. მონური ვნებებით სავსე ცოდვილი ცხოვრება შეიძლება შევადაროთ ვაკეს - უგრძნობელობას, როდესაც ადამიანი ვერ გრძნობს სულის სიტლანქეს, სიუხეშეს, ცოდვით დამძიმებას, რადგან ქვედაზიდულია მისი ყოფიერება და ათასგვარი სიბინძურით განოყიერებულ ნიადაგზეა დაფუძნებული. მისთვის საყრენი მხოლოდ ცოდვაა, რაც თავისთავად ართმევს მას დაზიანებული ცხოვრების აღქმისა და შეგრძნების უნარს. როდის იწყება შეგრძნება საკუთარი დაცემულობისა? როდის გვაწუხებს ჩვენი უსახური ყოფა? მაშინ, როდესაც აღარ გვსურს ცოდვის ვაკეზე სიარული და მზერას მაცოცხლებელი, განმწმენდელი უფლის სიმაღლისაკენ მივაპყრობთ. საყრდენი ჩვენთვის აღარ არის მიწა, რასაც აქამდე ვებჯინებოდით, ნელ-ნელა ვშორდებით მას და ხელმოსაჭიდი ჩვენთვის სათნოებები და სიკეთენი ხდება. "ვინ აღვიდეს მთასა უფლისასა, ანუ ვინ დადგეს ადგილსა წმიდასა მისსა?" - ბრძანებს და თან კითხვას სვამს წინასწარმეტყველი დავითი და თავადვე პასუხობს: "უბრალოი ხელითა და წმინდაი გულითა" (ფს. 23,3-4). უბრალოება და სიწმინდე სიმსუბუქეა, სიფაქიზეა სულისა. უბრალოება თავისუფლებაა, სულის გათავისუფლებაა ამპარტავნებით ნაშობი ცოდვისმიერი სიმძიმისაგან, ტვირთისაგან და შესაბამისად სულიწმინდისეული მადლითაა აღვსილი იგი. უბრალოება ამსუბუქებს, სიწმინდე კი უფლისკენ გზას უკაფავს სულს.

უფლის მთა, მასზე ასასვლელი საფეხურები ყოველ ჩვენგანშია, უბრალოდ აუცილებელია რწმენით, ღვთის შემწეობით, მასზე ვედრებითა და მინდობით ამოვიცნოთ იგი საკუთარ თავში. სიწმინდისა და უბრალოების გზით შევეცადოთ მივაღწიოთ სიმსუბუქეს, სიფაქიზეს ჩვენი ცოდვით დამძიმებული სულებისა, რათა გაგვიადვილდეს საღვთო მწვერვალისკენ სვლა.

ადამიანი თავისი არსებობით შინაგანი ტაძრის მშენებლობისთვისაა მოწოდებული. აღმშენებლობა გულისხმობს, მოიცავს ზეაღსვლას, სწრაფვას წმინდა, სათნო ცხოვრებისკენ, ყოველივე ეს კი უფალშია თავმოყრილი. ძალზე მცირეა ამქვეყნიური სიცოცხლის დრო, მაგრამ სრულიად საკმარისი როგორც უფლის ერთგულებისთვის, ასევე მისი ღალატისთვის. რაში მდგომარეობს და რაში ვლინდება ერთგულება ღვთისა, რა არის რწმენა უფლისა, მეტყველება სათნოებისა? სად არის ის უხილავი ტაძარი, რომელშიც იდიდება, ხოტბა ესხმება უფალს და რომელიც აღმატებულად ძვირფასია ღვთისთვის, ვიდრე ქვით ნაშენი ტაძარი? მრავალი ქვის ტაძარი შეიძლება ააშენო და გუმბათი გადახურო, მაგრამ საკუთარი სულისმიერი, შინაგანი ტაძრის ასაშენებლად "კენჭიც" ვერ დადო.

წუთისოფელი, დავით მეფსალმუნის სიტყვებით, საუფლო კარავია, დროებითი სამყოფელია ღვთის მორწმუნე სულისა, რაც მარადიულ სამყოფელში დასამკვიდრებლად ამზადებს მას. "დამკვიდრებად ჩემდა სახლსა უფლისასა ყოველთა დღეთა ცხოვრებისა ჩემისათა" (ფს. 26,4). შესანიშნავად გამოხატავს დიდი მეფე ამ ორი სიტყვით ადამიანის დროებით და მარადიულ სამყოფელს - "სახლი და კარავი". "გარე მოვადეგ და შევწირე კარავსა შინა მისსა მსხუერპლი ქებისა და ღაღადებისა" (ფს. 26,6). ამ ორი სამყოფელის კავშირი და ერთობა უფალშია და უფლითაა განპირობებული. ღვთის მადიდებელი კარავში დავანებული სული აუცილებლად დამკვიდრდება რწმენის მყარ, ქრისტესმიერ კლდეზე.

შორეულ გზაზე მავალი მგზავრის მსგავსად ჩვენც შეიძლება ზომიერებით დავზოგოთ სულისმიერი ძალები, განვაახლოთ იგი მაცოცხლებელი ზიარებით. აუცილებელია შესვენებაც საკუთარ თავზე დაკვირვებით და არამც და არამც მომაკვდინებელი მოდუნება, რაც ღვთივსათნო ცხოვრებიდან უკან სვლის საწინდარია. გონიერებით ვკვებოთ სიფრთხილე და ყურადღება, რომ არ მოვწყდეთ ერთადერთ ნათელს ქვეყნიერებისას, მიუწვდომელ მწვერვალს სიცოცხლისას და მასაზრდოებელ დაულეველ წყაროს სიყვარულისას - მამას, ძეს და სულიწმინდას, რომლის დიდებას და სუფევას არა აქვს დასასრული აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე. ამინ.