სახელითა მამისაითა და ძისაითა და წმიდისა სულისაითა.

მთხოვეს, რამდენიმე ქადაგება წარმომეთქვა აღსარების შესახებ , რამეთუ ძალიან ბევრი ისე მოდის აღსარებაზე, რომ ნათლად ვერც წარმოუდგენია, რა ხდება ამ დროს.

დავიწყებ იმით, რაც ემართება აღსარებაზე პირველად მოსულ ბავშვს. უმეტესწილად, ბავშვს ან ჩანაწერი მოაქვს, ან აღსარებას ამბობს ყველა ცოდვაზე ან ნაკლოვანებაზე, ანდა იმის შესახებ, რაც მან გააკეთა ან არ გააკეთა; მაგრამ მისი ნათქვამიდან ნათელია, რომ ის მხოლოდ თავისი მშობლების სიტყვებს იმეორებს. როდესაც ბავშვს შეეკითხები:

- შენია ეს აღსარება? თუ ეს ყველაფერი დედამ ან მამამ გითხრა?

ის პასუხობს:

- არა, ეს ისაა, რაზეც დედა მუდამ მსაყვედურობს; მან მითხრა, რომ აღსარება უნდა ვთქვა და შენდობა მივიღო.

ასეთ აღსარებას ყოველთვის ვაჩერებ და ვეუბნები:

- შენ უნდა მითხრა (უფრო სწორად, მე კი არა, არამედ ქრისტე მაცხოვარს) ის, რისიც შენ გრცხვენია, ის, რაც შენს სულში, ცხოვრებაში, აზრებში, გრძნობებში კარგად არ არის, მიუხედავად იმისა, რას ფიქრობენ ამაზე სხვები.

იგივე შეიძლება ვუთხრათ ზრდასრულ ადამიანსაც, რომელიც აღსარებაზე მოდის სიით (ზოგჯერ ძალზე გრძელით) ცოდვებისა, რომლებიც მან ამოიწერა ლოცვანიდან ან ცოდვათა სიიდან, რომლებზეც წინა მოძღვრებმა მიუთითეს. ყოველთვის (ისევე, როგორც ბავშვთან) ასეთ მოზრდილ ადამიანსაც ვაჩერებ და ვეუბნები:

- ღმერთს შენთან შეხვედრა სჭირდება, პირადად შენთან შეხვედრა და არა იმ სიტყვების წარმოთქმა, რომელიც, შესაძლოა, კარგად არც კი გესმის, არამედ შენი პირადი აღსარება.

ზოგჯერ მოზრდილებიც და ბავშვებიც მეკითხებიან:

- მაგრამ როგორ მივუდგეთ ამას, თუ ლოცვანებს ან ცოდვების სიებს არ დავეყრდნობით?

ჩემი პასუხი ბავშვებისთვისაც, ზრდასრულებისთვისაც ერთი და იგივეა:

- მოდი, მე და შენ მეგობრობაზე ვიფიქროთ. საკუთარ თავს მართლმადიდებელ ქრისტიანს, ანუ ქრისტეს მოწაფესა და მიმდევარს უწოდებ; რაიმე იცი მის შესახებ?

პასუხი უმეტესწილად ასეთია:

- დიახ, სახარებაში რაღაც წამიკითხავს, მოვისმინე ქადაგებები, ზოგიერთი საღვთისმეტყველო წიგნიც წავიკითხე.

- გიზიდავს ქრისტეს სახეც, რომელიც რომელიც მაშინ შენ წინაშე წარმოდგება? ისურვებდი მასთან შეხვედრას? ისურვებდი, რეალურად მისი მეგობარი და მოწაფე გამხდარიყავი? თუ ის შენთვის შორეულად რჩება?

თუ პასუხი ასეთია:

- არა, ქრისტე მომწონს; მის მეგობრობას, ახლო ნაცნობობას ვისურვებდი, - მაშინ ვსვამ შემდეგ შეკითხვას: - იცი კი, რა არის მეგობრობა?

ასეთ შემთხვევაში (ბავშვთანაც და მოზრდილთანაც) იწყება საუბარი, რომლის შედეგადაც ნათელი ხდება, რომ მეგობარი არის ადამიანი, რომელმაც ადამიანების უზარმაზარი მასიდან იმიტომ ამოგირჩია, რომ შენთვის ყველაზე ახლობელი ადამიანი გახდეს. მეგობარი არის ის, ვისი ერთგულებაც მთელი შენი ცხოვრების მანძილზე გსურს, ვისაც არაფრით გაანაწყენებ, არაფერს ატკენ, ჭრილობას არ მიაყენებ, რომლის გახარებას ან ნუგეშსაც ყოველნაირად ეცდებოდი.

- როგორ ფიქრობ, ასეთი დამოკიდებულება გაქვს ქრისტესთან? როდესაც შენი ცხოვრების ერთ დღეზე ფიქრობ, ხარ თუ არა ასეთი მეგობარი ქრისტესთან დამოკიდებულებაში? გაატარეEთუ არა ერთი დღე ისე, რომ მას ასეთი მეგობრის ყოლა უხაროდეს? რომ ეს მეგობარი მოღალატე კი არა, ერთგულია; რომ ეს მეგობარი მზადაა, მის გვერდით იდგეს, გაახაროს და დაიცვას?

კითხვა საკუთარ თავს სწორედ ასე დაუსვით. ქრისტე თავის მეგობრობას გთავაზობს. მან ეს უკვე დაგიმტკიცა: ღმერთი განკაცდა, შენი მსგავსი გახდა. მან მთელი მიწიერი ცხოვრების სიმძიმე იტვირთა; უფრო მეტიც - მან შენთვის თავისი, ადამიანური ცხოვრება გასწირა. ის მოკვდა შენი ერთგულებისთვის, შენდამი სიყვარულის გამო - როგორ გამოეხმაურე ამას ამ დღის განმავლობაში? იყავი თუ არა მისი ერთგული? იყავი თუ არა მისი მეგობარი? შეგიძლია თუ არა თქვა, ამჟამინდელი ცხოვრების რომელიღაც წუთში, რომ შენი არსებობითა და საქციელით ქრისტე გაახარე?

ეს პირველია, რისი თქმაც თქვენთვის მსურს და რასაც მოსაფიქრებლად გიტოვებთ. დაუსვით საკუთარ თავს კითხვა: რა ვიცი ქრისტეს შესახებ? მიზიდავს თუ არა ის, რაც ვიცი? იწვევს თუ არა ჩემში გონებრივ და გულითად სურვილს, მისი მეგობარი და მოწაფე ვიყო? ხოლო თუ მისი მეგობრობა მსურს, როგორი მეგობარი ვარ: ვარ თუ არა ერთგული?

თქვენს მომავალ აღსარებამდე ამას დაუფიქრდით. როდესაც აღსარებაზე მოხვალთ, დადექით ქრისტეს წინაშე, რომელიც თქვენს აღსარებას ისმენს, და თქვით: "აი, შენ ისე შემიყვარე, რომ ჩემთვის მოკვდი კიდევაც; რით გამოგეხმაურე ამ კვირაში, ამ თვის განმავლობაში, შენი მეგობარი ვიყავი თუ მოღალატე?" ამინ.