მამა ილიას (კარტოზიას) გახსენება
თბილისის სასულიერო სემინარიის კურსდამთავრებული ავთანდილ გიუნაშვილი. (ათენი):
- რამდენიმე დღის წინ როდესაც ერთ-ერთი იტალიური გაზეთის ფურცლებიდან ქალბატონის მონათხრობს ვკითხულობდი, თუ როგორ გადაარჩინა ღვთიმსახურმა იგი და მისი გოგონა დახრჩობას, როგორ დაუთმო ნავში ადგილი, თუ როგორ ამხნევებდა მას და კატასტროფისთვის განწირული გემის მგზავრებს, თუ როგორ მოუწოდებდა მათ არ შეეწყვიტათ ლოცვა უფლისადმი და არ ჩავარდნილიყვნენ სასოწარკვეთილებაში. ბოლოს როგორი მადლიერი წერდა, რომ არა იგი, მეც და ჩემი ქალიშვილიც ორივე, უცილობლად დავიღუპებოდითო. უნებურად და ალბათ ლოგიკურადაც სახარების სიტყვებმა გამიელვა გონებაში:

"მწყემსმან კეთილმან სული თჳსი დადვის ცხოვართათჳს".( იოან.10. 11) და ნეტარი მამა არქიმანდრიტი გრიგოლ ფერაძე წარმომიდგა თვლაწინ, მთელი ჩემი არსებაც რაღაც განსაკუთრებული სიამაყით ამევსო, როგორც უცხოეთში მყოფ ქართველს, რომ ქართველმა სასულიერო პირმა ასეთი თავდადება აჩვენა სხვა ერის შვილებს და ახოვნად აღასრულა მაცხოვრის უპირვლესი მოწოდება, მოყვასისათვის საკუთარი სიცოცხლის დადებისა. ჩვენს თანამედროვეობაში მაგალითი მოგვცა ქრისტეს ახოვანი მხედრობის. მის მიერ თითქოს ყველა უძველესი მოწამეობის მაგალითი ცხოველ იქნმა და გული გამითბა, რომ დღესაც ასეთი დიდი სულიერების მამები გვყავს საქართველოში ... და უცბად თითქოს გაჩერდა ყოველივე... თითქოს სიამაყეს დაეკარგა თავისი ბრწყინვალება ... გულში საოცარი ტკივილი ვიგრძენი... სულში სინანულის ხმა გაძლიერდა ... ფოტოდან ხომ მამა ილია კარტოზია თავისი საღვთო სიყვარულით აღვსილი თვალებით შემომყურებდა... თვალწინ გამიელვა მისმა მორჩილმა და მართლაც ქრისტეს მხედრის ტანადმა ხსოვნამ.

მამა ილია სემინარიაში სწავლისას გავიცანი. ახალგაზრდა მოძღვარი თავისი თავმდაბლობით, ცხოვრების წესით, ყოველთვის სიყვარულით მამხნევებდა... ყოველთვის ცდილობდა შეუმჩნევლად აღესრულებინა ყველაზე მძიმე და ნეტარი ჯვარი ქრისტესი, ლოცვისას თითქოს არასოდეს იმჩნევდა ღმერთთან საუბარს და მყოფობას, ქადაგებისას და საუბრისას თითქოს შენგან იღებდა რჩევას და ამას იქმოდა კაცი რომელსაც თამამად შეეძლო ეთქვა ჩვენთვის ყველასთვის: ,, ვიცი მეცა მამაჲ და სულსა ჩემსა დავსდებ ცხოვართათჳს." (იოან. 10. 15).