უფლის მადლსა და მოწყალებას ყველანი ვსაჭიროებთ. თითქმის ყოველდღე ვიმეორებთ ფსალმუნის სიტყვებს - "მიწყელე მე, ღმერთო, დიდითა წყალობითა შენითა და მრავლითა მოწყალებითა შენითა აღხოცე უსჯულოება ჩემი". ბერი სილუანი ამბობდა: "ადამიანები არ სწავლობენ თავმდაბლობას და სიამაყის გამო ვერ იღებენ სულიწმინდის მადლს. ამიტომ იტანჯება მთელი სამყარო. ადამიანებს რომ შეემეცნებინათ, თუ რა გულმოწყალეა ღმერთი, ერთ საათში შეიცვლებოდა მსოფლიოს სახე, ყველას სულში დამკვიდრდებოდა უდიდესი სიხარული და სიყვარული". ხშირად ვერ ვხედავთ ღვთის მოწყალე ხელს მწუხარებაში, ავადმყოფობაში, განსაცდელში... "ღვთის მოწყალება რომ მიიღო, საჭიროა კმაყოფილი იყო იმით, რაც გაქვს", - ამბობენ წმინდა მამები. ასე რომ, ღმერთი ყოველთვის ავლენს უსაზღვრო მოწყალებას ადამიანების მიმართ. მთავარია, როგორ შეეგებები, როგორ გაუღებ გულის კარებს... გვესაუბრება დეკანოზი დავით ციცქიშვილი.

- ეკლესიურ ცხოვრებაში მადლს უდიდესი მნიშვნელობა ენიჭება, მაგრამ მას მართლაც დამსახურება უნდა. ეს მადლი არ მოდის, თუნდაც, შთამომავლობით. შეიძლება ეპისკოპოსი ან პატრიარქი გყავდეს წინაპარი, მაგრამ თუ არ იმსახურებ, უფალი წყალობას არ მოიღებს შენზე. არც ლამაზი გარეგნობა, არც მატერიალური კეთილდღეობა და ა.შ. არ გულისხმობს იმას, რომ უფლის მადლი და წყალობაა შენთან. უფლის მფარველობა შესაბამისად ვლინდება იმის მიხედვით, თუ რამდენად ცდილობ იცხოვრო ღვთის სათნოდ. ღირსი მამა იოანე კიბისაღმწერელი ამბობს: "სხვა არის ღვთის განჭვრეტა, სხვა - მისი შეწევნა, კიდევ სხვა - დაცვა, წყალობა, ნუგეში. პირველი ყველა არსებაზე ვრცელდება, შეწევნა ღვთის ერთგულებთან გვხვდება, დაცვა კი ისეთ ერთგულებთან, რომლებიც ჭეშმარიტად ასეთნი არიან. წყალობას უფლისთვის მომუშაკენი მოიმკიან, ხოლო ნუგეშს - მისი მოყვარულნი.

უფალი ყველას იცავს, მაგრამ ის მაინც განსაკუთრებით მფარველობს მას, ვინც ცდილობს იცხოვროს ეკლესიურად, ნაკლებად შესცოდოს, თუმცა ყოველთვის ვერც ჭეშმარიტი მორწმუნენი დგანან სათანადო სიმაღლეზე და აქ თავს იჩენს ერთი მეტად საგულისხმო კანონზომიერება. ასეთ დროს ხშირად მალევე შეიგრძნობა უფლისმიერი სასჯელი. ის სხვადასხვა, მათ შორის ყოფითი, მატერიალური პრობლემების წარმოქმნაში იჩენს თავს. ამით უფალი თვალნათლივ გვიჩვენებს, თუ რამდენად ვართ მასზე დამოკიდებული და როგორ ქრება მისი მფარველობა ჩვენი შეცოდებისას.

- მიუხედავად ამისა, ადამიანს მაინც უჭირს იმ კანონზომიერების გაცნობიერება, რომ ცხოვრებისეული განსაცდელები, ტკივილები, სტრესები, რაც ზოგჯერ თავს გვატყდება, ხდება უფლის დაშვებით, ჩვენთვის სასარგებლოდ და რომ ესეც უფლის მადლი და წყალობაა...

- დიახ. საქმე საქმეზე რომ მიდგება, ამის გათავისება მორწმუნეებსაც უჭირთ. ხშირად ისე განვიცდით ტკივილს, გაჭირვებას, რომ სასო წარგვეკვეთება და ზოგჯერ ღმერთსაც კი ვამტყუნებთ ამის გამო. მთავარეპისკოპოსი ლუკა (ვოინო-იასენეცკი) წერს: "როგორ ვუდგებით უფლისმიერ დასჯას? რა თქმა უნდა, მძიმედ გადაგვაქვს, რადგან ყოველი დასჯა ახლა გვეჩვენება არა სიხარულად, არამედ მწუხარებად.Mმეტად ძნელია უფლისმიერი სასჯელის გადატანა, რადგან ხშირად უზომოდ მძიმეა იგი. ხშირად ვჩივით ღმერთზე, ვუმხედრდებით, ვკიცხავთ მას. რისთვის, რატომ, უფალო? თავად კი ვერ ვაცნობიერებთ, ვერ ვგრძნობთ საკუთარ დანაშაულს, ბრალს. ღმერთმა კი იცის ჩვენი გულის სიშავე და დამსახურებულად გვსჯის".

დღეს ერთ-ერთი ყველაზე დიდი დაბრკოლება, რომელიც ხშირად გვაგდებს სასოწარკვეთილებაში, არის მატერიალური ყოფა. ეს ძნელი გადასატანია, განსაკუთრებით მათთვის, ვისაც ოჯახი ჰყავს სარჩენი. ხშირად არც კი იციან, როგორ იშოვონ ფული. დღეს ჩვენში ისეთი ვითარებაა, რომ როგორც არ უნდა მოინდომო, მაინც გიჭირს. გეუფლება უძლურების განცდა, რომ არაფრის გაკეთება არ ძალგიძს და ერთგვარი შურიც კი ჩნდება ასე თუ ისე დალხენილი ქვეყნების მცხოვრებთა მიმართ, სადაც შრომით შეგიძლია არჩინო ოჯახი, საკუთარი თავი. ჩვენ კი ხშირად უკვე აღარ ვიცით, რა გზას დავადგეთ.Aარადა რაც ნაკლებად აჰყვები მწუხარე განცდებს, მით უფრო ქრისტიანულად მოიქცევი. მით უმეტეს, როცა მძიმე ვითარებაში ძალიან ხშირად იგრძნობა უფლის დახმარება.

ერთ-ერთმა მოძღვარმა მოგვითხრო: "მარიამობის მარხვაში მონასტერში ვიყავი. წამოსვლისას იქაურებმა ერთ-ერთი მრავალშვილიანი ოჯახისთვის ნობათი გამომატანეს - უჭირს და შეძლებისამებრ ვეხმარებითო. ბაზარში შევიარე და ხილი და სხვა რამ დავამატე გამოტანებულს. როცა იმ კაცთან მივედი, ტირილი დაიწყო: ახლა უკანასკნელი ლუკმა გავუყავი ბავშვებს და აღარ ვიცოდი, სადილად რა მეჭმია, აღარც ფული მქონდა. უფალი დამეხმარა თქვენი ხელით. ჩემი სულმოკლეობის გამო ვტირი - გაჭირვების ჟამს რამდენჯერ შემშველებია ღმერთი და როდესაც არსაიდან არ ველოდი, გამოუგზავნია საზრდო. მე კი სასოწარკვეთილებაში ვვარდებიო.

სახარებაში ვკითხულობთ: "ნუ ზრუნავთ და ნუ ამბობთ, რა ვჭამოთ, ან რა ვსვათ, ან რით შევიმოსოთ, ვინაიდან ყოველივე ამას ეძებენ წარმართები... ვინაიდან თქვენმა ზეციურმა მამამ იცის, რომ გჭირდებათ ყოველივე ეს. თქვენ კი, უწინარეს ყოვლისა, ეძებეთ სასუფეველი ღვთისა და მისი სიმართლე და ყოველივე დანარჩენი შეგემატებათ თქვენ!" ამ სიტყვების სიბრძნე და ჭეშმარიტება განსაკუთრებით მძაფრად ახლანდელ ვითარებაში ჩანს. ეს რომ არა, ალბათ კარგად ვერ შევიგრძნობდით მათ მნიშვნელობას.

სამწუხაროდ, ადამიანი მარტო წაკითხვით, მოსმენით სათანადოდ ვერ სწვდება, ვერ აცნობიერებს რაიმე მოვლენის, ღვთაებრივი სიბრძნის კანონზომიერების არსს. როცა საკუთარი ცხოვრება, მიწიერი ყოფა დაანახებს თეორიულად აღქმულის, ცოდნის დონეზე შეთვისებულის სისწორეს, ზოგჯერ მარტოოდენ მაშინ ითავისებს იმას, რაც მისთვის მეტად საჭირო და მნიშვნელოვანია (თუმცა ხანდახან ზოგიერთი ამასაც ვერ ახერხებს).

- განსაკუთრებით ვსაჭიროებთ უფლის დახმარებას ცხოვრების ისეთ რთულ პერიოდებში, როცა არ ვიცით, რა გზას დავადგეთ. ამ დროს როგორ ვლინდება უფლის მოწყალება და რა გვმართებს, რათა უფალმა მოწყალება მოიღოს?

- მართლაც, ვის არ დასდგომია ცხოვრებაში ისეთი მომენტი, როცა არ იცი, რა გზას დაადგე. შფოთავ, არ იცი, წამოიწყო თუ არა საქმე, ენდო თუ არა ადამიანს, დათანხმდე თუ არა შემოთავაზებულ სამსახურზე, დახარჯო თუ არა ფული ჩანაფიქრის განსახორციელებლად. ამ ყოყმანში განსაკუთრებით გრძნობ საკუთარი გონების უძლურებას. სწორედ მაშინ მეტად მძაფრდება უფალზე დამოკიდებულების შეგრძნება. ითხოვენ, ევედრებიან ზეციურ მბრძანებელს, გაუნათოს გონება, აგრძნობინოს თავისი ნება, დაეხმაროს სწორი გადაწყვეტილების მიღებაში. ასეთ ვითარებაში უფრო მეტად უნდა შეეცადო, ნაკლებად შესცოდო, გააკონტროლო საკუთარი ქცევა, არ მისცე გონებაში გაჩენილ ცოდვილ ფიქრებს, წარმოდგენებს გახელების საშუალება; უფრო დიდხანს, ყურადღებით ილოცო ანუ შექმნა პირობები, რომ უფალმა მოიღოს მოწყალება და დაგეხმაროს სწორი გადაწყვეტილების მიღებაში. მართლმადიდებლური ცხოვრების წესი ნათლად მიუთითებს, რამდენად დიდი მნიშვნელობა აქვს პირად დამსახურებას უფლის წინაშე, რათა შენდა სასიკეთოდ დამთავრდეს ყველაფერი. უფლის წყალობა, უფლის ნების გაგება დამოკიდებულია ჩვენს ქცევაზე, მოღვაწეობაზე. აზროვნება იწმინდება, სწორი მიმართულებით მიდის, როდესაც ადამიანი ცდილობს, ნაკლებად შესცოდოს. გონება რომ საღად მუშაობდეს, მსჯელობა გამართული იყოს, ამას დამსახურება უნდა. ეს უფლის წყალობაა და იგი, რამდენადაც შესაძლებელია, ღვთისთვის სათნო ცხოვრებით მიიღწევა. თუ ადამიანი სცოდავს - ლოთობს, მრისხანებს, მრუშობს და ა.შ., როგორ უნდა გაიგოს მისთვის მეტად მნიშვნელოვან საკითხზე ღვთის ნება ან რატომღა უნდა მიიღოს მასზე მოწყალება უფალმა?

მართლმადიდებლობა - ეს არის რელიგია, რომელიც მოციქულებიდან, უფლის მოწაფეებიდან მოდის. იგი დააფუძნა იმ ხალხმა, რომელიც წლების, ათწლეულების განმავლობაში მოღვაწეობდა; რამდენადაც ადამიანის ბუნებას ხელეწიფება, ცდილობდნენ წმინდად, უმწიკვლოდ ეცხოვრათ არა მხოლოდ მოქმედებით, არამედ ფიქრით, განცდებით. უფალი მათ სწყალობდა და ასწავლიდა, თუ როგორ უნდა იცხოვროს ადამიანმა ამქვეყნად ქრისტიანულად, აჯილდოებდა ზეციური ნიჭებით.

- ყველაზე დიდი წყალობა ამქვეყნად ღვთაებრივი სიბრძნით განბრძნობა, სულიწმინდის მადლით განათლებაა, რითაც ასე უხვად აჯილდოებდა მართალ ადამიანებს. ეს ადამიანები იყვნენ რჩეული ჭურები, სულიწმინდის ჭურჭელნი. მათ ღმერთი უმჟღავნებდა თავის ნებას...

- ერთ მაგალითს მოვიყვან, რომლითაც ნათლად ჩანს უფლისმიერი წყალობა და ადამიანის გონების გაცისკროვნება მისი მადლით. წმინდა იოანე ოქროპირი აკეთებდა კომენტარს წმინდა პავლე მოციქულის ეპისტოლეებზე. მისმა მსახურმა ჭუჭრუტანაში შეიხედა და დაინახა, წმინდა იოანე ოქროპირი წერდა, გვერდით ვიღაც კაცი ედგა და ყურში რაღაცას ჩასჩურჩულებდა. მსახურმა ჰკითხა, ვინ იყო ის მოკარნახეო. იოანე ოქროპირმა გაიკვირვა - ოთახში სრულიად მარტო ვიყავიო. მსახურმა კედელზე თვალი მოჰკრა წმინდა პავლე მოციქულის ხატს და მოკარნახეში ის შეიცნო. წმინდა იოანე ოქროპირი მიხვდა, რომ მისი განმარტებები ღვთისთვის სათნო იყო. აქ ნათლად ჩანს, რომ წმინდა იოანე ოქროპირმა თავისი ხალხის მსახურებით დაიმსახურა, რომ უფალს ესოდენი მოწყალება მოეღო მასზე.

- და კიდევ, ბევრისთვის ძნელად გასაგებია, თუ რატომ გვიგზავნის ღმერთი ავადმყოფობას. წყალობაა ეს თუ სასჯელი?

- ქრისტიანული მიდგომით, ღმერთი ავადმყოფობას გვიგზავნის როგორც სასჯელს ცოდვათათვის, ზოგჯერ ვნებათა დათრგუნვისა და განწმენდისათვის. სნეულება თავიდან გვაცილებს მომავალ ცოდვებს, რომლებსაც ჩავიდენდით, ჯანმრთელნი, უზრუნველნი და ლაღნი რომ ვყოფილიყავით. შეიძლება სენი უსაქმურობის გამოც შეგვეყაროს, რათა გამოვფხიზლდეთ და ვიზრუნოთ სულის გადასარჩენად. ზოგჯერ უფალი ავადმყოფობით გამოცდის ჩვენს რწმენასა და მოთმინებას, რათა მოგვიმზადოს ჯილდო მომავალ ცხოვრებაში. თითოეულს საკუთარი სინდისი ეტყვის, თუ რა არის მისი ავადმყოფობის მიზეზი, მაგრამ ჩვეულებრივ ჩვენ მძიმედ გადაგვაქვს ავადმყოფობა. თუ სერიოზულია და დიდხანს გრძელდება, ჩივილს ვიწყებთ, ვდრტვინავთ ღმერთზე, საკუთარ თავზე და იკარგება ღვთის წყალობის მომენტიც.

ღაზის მახლობლად, მამა სერიდას მონასტრის ერთი ბერი მძიმედ დასნეულდა. ვეღარ გაუძლო ტანჯვას და სთხოვა დიდბერ ბარსანუფის, ელოცა მისთვის. წმინდა ბარსანუფიმ უპასუხა: "ჩემი შენდამი სიყვარულის გამო გაგიმხელ ღვთის საიდუმლოს. იცი, რომ მე დღე და ღამე შევთხოვ ღმერთს, გვიხსნას საცდურისგან და მოგვანიჭოს საუკუნო სასუფეველი. როდესაც შენთვის შევთხოვე, უფალმა მიპასუხა: "დაეხსენ, რამეთუ გამოიცდება იგი ჩემს მიერ სულის სასარგებლოდ. დაე, სხეულის ტანჯვით გამოაჩინოს მოთმინება და ვნახოთ, რას მოიპოვებს ლოცვისა და ღვაწლის სანაცვლოდ".

წმინდა ბარსანუფის ხორციელი ძმა უკვე მოხუცებული განეშორა ამ სოფელს და წავიდა მონასტერში. დაავადდა და სთხოვა დიდბერს, ელოცა მის განსაკურნებლად. წმინდა ბარსანუფიმ უპასუხა: "შენ სენი შეგეყარა იმისთვის, რომ ღვთის წინაშე ხელცარიელი არ წარდგე. თუ მოითმენ და ღვთის მადლიერი იქნები, ეს ავადმყოფობა ასკეტურ ღვაწლად შეგერაცხება, რადგანაც შენი ბერობა ცოტა ხანს გაგრძელდა. ნაწილობრივ ეს განსაცდელი იმიტომაც გეწვია, რომ მე, არარაობა, დიდ რამედ მიმიჩნიე, ხოლო საკუთარი თავი წარმოიდგინე დიდებული ადამიანის ძმად. დაგავიწყდა, რომ ჩვენ ცოდვის შვილები ვართ, მიწა და ნაცარი. შესწირე მადლობა ღმერთს, რომ ამ მდგომარეობაში ჩაგაგდოო". ეს მაგალითიც მიუთითებს იმაზე, რომ ყველაფერი, რაც ხდება ამქვეყნად, არის უფლის მადლისა და წყალობის გამოვლენა, თუმცა ჩვენ ამას ნაკლებად ვითავისებთ და ვაცნობიერებთ.