პარიზის წმინდა თამარ მეფის სახელობის სამრევლოს წინამძღვარი, არქიმანდრიტი ანტონი (კანდელაკი):

-ჯერ კიდევ ასაკით პატარა სტიქაროსანი ვიყავი, დაახლოებით 13 წლის, როდესაც ერთ მშვენიერ დღეს, ერთი სასულიერო პირი შევამჩნიე, რაღაც უმსგავსო ქცევაში, რაც მას წესით არ ეკადრებოდა. განსაკუთრებულიც არაფერი, რაც რიგით ადამიანს ცხოვრებაში არ ჩაუდენია. ალბათ ჩემი ასაკიდან გამომდინარე უფრო მტკივნეულად აღვიქვი ეს დანახული. ერთ მშვენიერ დღეს გადავწყვიტე საკუთარ მოძღვართან მივსულიყავი აღსარებაზე და ეს ყველაფერი მომეყოლა მისთვის, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ საკუთარი ცოდვების სინანულის მაგივრად დავიწყე ამ სასულიერო პირის განკითხვა. რაც პირზე და გონებაში მომაწვა ყველაფერი ვთქვი. ბევრის მცოდნესავით ვამტკიცებდი, რომ ასე სასულიერო პირი არ უნდა იქცეოდეს მეთქი და ა. შ. ერთი შეხედვით გამიკვირდა , რომ ჩემმა მოძღვარმა არც შემაწყვეტინა, არც გამაჩუმა და არც მიმითითა რომ საკუთარი ცოდვებისთვის მიმეხედა. ისიც კი არ უთქვამს შენ საკუთარი ცოდვების მოსანანიებლად მოხვედი თუ სხვის განსაკითხადო. ახლა უფრო ვხვდები იმას, თუ რატომ გააკეთა მან ეს ასე. ამით მან მომცა საშუალება, რომ დავცლილიყავი და ეს შხამი ბოლომდე დამენთხია. ბოლოს სიამაყით ამოვისუნთქე და ვუთხარი, მე მოვრჩითქო. მან დაბალი ხმით მკითხა, ხომ ყველაფერი ამოიღე, ხომ არაფერი ჩაგრჩაო. ახლა იწყება მთავარი. მოძღვარმა განაგრძო: შვილო შენ ახლა იცი ვის გავხარო? მეთქი ვის? ჩავუბრუნე კითხვა მოძღვარს: ორ ჯარისკაცს, რომლისგანაც ერთერთი, სრულიად მოულოდნელად გაუშვეს ბრძოლის წინა ხაზზე საბრძოლველად. ეს ჯარისკაცი ნაკლები გამოცდილებით (ალბათ ისიც გესმის, რომ ყველაფერს გამოცდილება ჭირდება) ისეთ ომში მოყვა, სადაც ცხვირწინ უფრიალებს ბასრი ხმალი. ალბათ ისიც გეცოდინება შვილო, რომ გამოცდილი ჯარიცკაცის ინსტიქტი არის თვით გადარჩენა და წინ წაწევა გამარჯვებისკენ. ხოლო გამოუცდელის კი მხოლოდ თავის გადარჩენა. ამ გამოუცდელმა ჯარისკაცმა არ იცის ვისგან მოხვდება ბასრი ხმალი. ეს ხმალი შეიძლება იყოს მტრისგან, შეიძლება ძმისგან, მოყვასისგან, ერთგული ადამიანისგან და ასევე შეიძლება შემთხვევით მოქნილმა ხმალმა მოკლას ეს ადამიანი. ომმა ხომ არ იცის წესები და ხომ არ შეუძლია განსაზღვროს საიდან და ვისგან მოგხვდება ბასრი ხმალი ადამიანს. ესეთ დროს შენ, როგორც ზემოთ გითხარი, გავხარ მეორე რიგით ჯარისკაცს, რომელიც შორიდან მთის წვერვალიდან აკვირდება ამ სიკვდილ-სიცოცხლისთვის მებრძოლ ჯარისკაცს და იქედან ასწავლი იმ ჯარისკაცს ასე რატომ არ მოიქეცი, ან რატომ ასე არ ქენი, ან იქნებ ასე უფრო ჯობდა და . ა. შ. ყველაზე საწყენი კი შენგან ის არის, რომ შეიძლება იმ ჯარისკაცს შენი იმედი ქონდეს, ახლა არა ახლა შემეშველებაო. შენ კი შორიდან იქნევ ბასრ ხმალს აქეთ იქეთ. მაგრამ სინამდვილეში ხმალი, რომ გეჭიროს კიდევ არაუშავს. შენ გიჭირავს შენი ბასრი გრძელი ენა და ძალიან ადვილად იქნევ იქეთ-აქეთ. შენ ჯერ შედი იმ ბრძოლაში, სიკვდილ-სიცოცხლეს ჩახედე თვალებში, ამით გამოცდილებასაც მიიღებ და მერე ასწავლე მეორე მეომარს, როგორ უნდა იბრძოლოს და არ წაიქცეს ამ წუთისოფლის უთანასწორო ბრძოლაში. მან ამით დაამთავრა საუბარი, მაგრამ მე მერჩივნა იმ წუთას მიწა გამსკდომოდა, რადგან იმდენად უსუსური და უვიცი აღმოვჩნდი საკუთარი ცოდვის დანახვისას. აქვე ვიქნები გულწრფელი. ჩემს მოძღვარს, ჩემთვის იმ წუთას რომ აეხსნა სტანდარტული სიტყვებით: "არ განიკითხო რათა არ განიკითხე" ამ სიტყვების მიმღები ნამდვილად არ ვიქნებოდი. მაგრამ სწორედ ასე დანახულმა მაგალითმა მასწავლა, თუ როგორ არ უნდა განვიკითხო სხვა, რადგან ყველა მისი ნახსენები ბასრი ხმალი ხომ ჩემს ენას გულისხმობდა და მახსენებდა: "ხმალი ხომ შეიძლება ძმისგანაც მოგხვდეს, მოყვასისგანაც და ნებისმიერი ადამიანისგან. " ამიტომ მეგობრული რჩევა ჩემგან: სანამ სხვას განიკითხავთ კარგად დაფიქრდით ამ ორიდან რომელი ჯარისკაცი ხართ და რამდენად ბასრი შეიძლება იყოს თქვენი ხმალი ანუ ენა. რამდენ ადამიანს შეიძლება მიაყენოთ ამ ბასრი ხმლით ტკივილი.
P. ს. დღესდღეობით მეც ის ჯარისკაცი ვარ ვისაც უწევს წუთი-სოფლის მტერთან - "ეშმაკთან" ბრძოლა.