წმიდა თეკლას დედათა მონასტრის მოძღვარი და წმინდა იოვანე ნათლისმცემლის შობის მამათა მონასტრის წინამძღვარი, იღუმენი იოვანე (ჩაჩიბაია):
-ისტორიიდან ვიცით, რომ წარსულში, როცა ბერ-მონაზვნური ცხოვრება მტკიცედ იდგა თავის სულიერ პოზიციებზე, მაშინ ერიც სულიერად ძლიერი და განმტკიცებული იყო. ისიც ვიცით, რომ მძიმე ისტორიული რეალიების გამო სამონაზვნო ცხოვრების აღორძინება ხშირად ფერფლიდან, თითქმის არაფრიდან დაწყებულა. ამიტომ ჩვენი იმედის ღუზის, ჩვენი ეკლესიის სწავლების განუხრელი დაცვით და ჩვენი ეკლესიის მესაჭის, უწმიდესი და უნეტარესი პატრიარქის - ილია მეორის მტკიცე სულიერი პოზიციით გამხნევებულები, იმედით შევყურებთ მომავალს და გვწამს, რომ შემწედ გვყავს ჩვენი უფალი და წმიდათა მთელი ზეციური დასი. აი, ამ შეგნებით და ამ დამოკიდებულებით გვსურს ჩვენი მონასტრის შესახებ მოგითხროთ. მაგრამ ჯერ მცირეოდენი ვთქვათ მონაზვნური ცხოვრების შესახებ.



ყოველი სასულიერო დასი იმართება და იმწყესება წმიდა ეკლესიის მიერ, შიდა სამონასტრო ცხოვრების თვითმმართველობის მიუხედავად, წმიდა მონასტრებიც მას ემორჩილებიან და წარმოადგენენ ნაწილს ამ წმიდა ერთობისა, რომელიც არის ქრისტეს სხეული, რომლის უწმიდესი თავიც თვით ქრისტეა, ჩვენი გადარჩენისთვის განხორციელებული ღმერთი. წმიდა ეკლესიის საჭეთმპყრობელნი ზრუნავენ, რათა ყოველივე აღესრულებოდეს შესაბამისი წესით, წმიდა მამათა და ჩვენი ღირსეული წინაპრების მსგავსად, სადიდებელად ყოვლადწმიდისა სამებისა, ერთარსებისა და განუყოფელისა. მონაზვნობის არსი და მიზანი იყო და არის მრავალგვარი მოღვაწეობითა და მცნებათა დაცვით სულის განწმედა, ღმერთთან მიახლება, სრულყოფილებისკენ სწრაფვა, სულის ცხონება და განღმრთობა. მონაზონთა კრებული უნდა ცხოვრობდეს ერთსულოვნებით, ერთი განზრახვით, ღმრთის შიშით და ურთიერთსიყვარულით, ურთიერთპატივისცემით, მორჩილებითა და სიმშვიდით. ვინც გადაწყვეტს, რომ ამ წესით იცხოვროს, მას ეძლევა საშუალება ზნეობრივ, მშვიდ და წესრიგის მოსურნე საზოგადოებაში ცხოვრებისა, სადაც გარკვევით იციან, თუ რას მიიღებენ ან რა ევალებათ ამ მონასტრულ გარემოში შემოსვლის გამო. ისინი, უპოვარების აღთქმისა და ერთობის სულის დაცვით, სრულიად უანგაროდ, მონასტრის ხარჯით ზრუნავენ ერთმანეთზე ისე, როგორც საკუთარი ოჯახის წევრებზე; აქვთ ყველაფერი: საზრდო, სამოსი, მკურნალობა, საცხოვრებელი, ყოფითი ნივთები, ყურადღება; შრომობენ, რამდენადაც ძალა შესწევთ და რისი უნარიც აქვთ და ღებულობენ, რამდენიც სჭირდებათ. მთავარია, გულწრფელად იყვნენ მოსულნი იმისთვის, რისთვისაც მონასტრული ცხოვრება არსებობს - ღმრთისა და მოყვასის ერთგული მსახურებით, მუდმივი ლოცვითა და სინანულით სულის განწმედისა და ცხონებისათვის. მონასტერში მოსულებს სამი წლის განმავლობაში, მათ თავისუფალ არჩევანზე ძალდატანების გარეშე ცხოვრების შემდეგ, შეუძლიათ გადაწყვიტონ, მონაზვნები გახდებიან თუ ერში წავლენ. საღმრთო ცხოვრების ეს გზა - მონაზვნობა - ღმრთისგან კურთხეულია. მრავალს უჩნდება სურვილი მონაზვნობისა, მაგრამ ეშინიათ, ფიქრობენ: "მერედა მე ამას შევძლებ?" არასწორია თვითონ საკითხის ამგვარად დასმა და შიშის პოზიციით გადაწყვეტილების მიღება. სიძნელეების შიშით არც სამონაზვნო ცხოვრებას უნდა ვუყუროთ და არც საეროს. აქ უფრო ის ირკვევა, გვინდა თუ არა. თუ გვინდა, კიდეც შევძლებთ, რადგან, როგორც უფალი ამბობს: "თჳნიერ ჩემსა არარაჲ ძალ-გიც ყოფად არცა ერთი" (ინ. 15, 5) ("ჩემს გარეშე არაფერი შეგიძლია") და "შეუძლებელი კაცთაგან შესაძლებელ არს ღმრთისა მიერ" (ლკ. 18, 27). ღმერთი უყურებს ჩვენს მონდომებას, ჩვენს სურვილს, ჩვენს გადაწყვეტილებას და მერე ყოველივეს ძალასა და უნარს თვითონ გვაძლევს.