მეფე იროდის ბრძანებით მოწყვეტილ ბეთლემელ ყრმებს უძველესი დროიდან პატივს მიაგებენ, როგორც მოწამეებს, ქრისტესთვის და ქრისტეს ნაცვლად ვნებულებს.
განრისხებულმა მეფემ, რომელიც თავის ხელისუფლებას იცავდა, ბრძანა, ბეთლემსა და მის საზღვრებში, ორ წლამდე ასაკის ყველა პატარა მოეკლათ. იმპერატორმა ავგუსტუსმა გაიგო, დახოცილ ყრმათა შორის იროდის პატარა ვაჟი ანტიპატრიც იყო და თქვა: "სჯობს იყო იროდის ღორი, ვიდრე შვილი". ნეტარი იერონიმე წერს, ბეთლემში "მრავალი ათასი" ყრმა ამოწყვიტეს, მართლმადიდებლური გადმოცემით - 14000 ადამიანი. წმინდა ეპისკოპოსების: ლიონელის (202) და კვიპრიანე კართაგენელის (258) ნაშრომებიდან ჩანს, რომ მათ დროს ბეთლემელ ყრმებს უკვე წმინდანებად თვლიდნენ. მათი ნაწილნი ინახებოდა ბეთლემში, ქრისტეშობის ბაზილიკაში. შემდეგ გადაასვენეს კონსტანტინოპოლში და ქალკოპრატიას ღვთისმშობლის ეკლესიაში დაასვენეს. თუმცა XII საუკუნის II ნახევრიდან პილიგრიმთა ჩანაწერებში კვლავ ვხვდებით ბეთლემელ ყრმათა ნაწილებს.