ღირსი მამა იოანე კრონშტადტელი არხანგელსკის გუბერნიაში დაიბადა, უღარიბეს სოფელ სურში. მამამისი, ილია სერგიევი, მედავითნე იყო ამ სოფლის ეკლესიისა. ეკლესია ხისა იყო, სადაც საეკლესიო ჭურჭელი კალისა ჰქონდათ. ამ ღატაკ გარემოში მამა იოანეს მშობლები იყვნენ სულიერად მდიდრები, ღვთისმოშიშნი და პატიოსანნი. წმინდა იოანე 1829 წლის 29 ოქტომბერს დაიბადა და მას სახელი წმინდა იოანე რილელის პატივსაცემად დაარქვეს.
ექვსი წლის ბიჭუნამ ბრწყინვალე ზეციური ნათლით მოსილი უფლის ანგელოზი იხილა, რომელმაც უთხრა, - შენი მფარველი ანგელოზი ვარ და მთელი სიცოცხლე დაგიცავო.

პატარა მამასთან ერთად მუდმივად ტაძარში დადიოდა, შეიყვარა საეკლესიო მსახურება და საღვთისმსახურო წიგნები. შემდგომში მამა იოანე ხშირად ამბობდა, რომ ღვთისმოსაობა საღვთისმსახურო წიგნების კითხვისას შეიძინა.

როცა სწავლის ჟამი დაუდგა, მშობლებმა უკანასკნელი გროშები შეკრიბეს და ბიჭი არხანგელსკის სამრევლო სკოლაში მიაბარეს. სწავლა ძალიან უჭირდა, ძნელად იგებდა და ძნელად იმახსოვრებდა. წუხდა პატარა, ცალკე იმაზე, რომ ვერ სწავლობდა, და ცალკე იმას ჯავრობდა, რომ მის მშობლებს მისი სწავლის გამო უჭირდათ, თვითონ კი მომავალში მათ ვერაფრით დაეხმარებოდა. ბიჭს ღამე სალოცავად წამოდგომა უყვარდა. როცა ყველა დაიძინებდა, ის იწყებდა ლოცვას. ერთი სათხოვარი ჰქონდა ღმერთთან, გონება გახსნოდა. ერთ ღამეს, როცა ყველას ეძინა, პატარა ივანე მუხლებზე დაემხო და მხურვალედ ილოცა, უეცრად რაღაცამ შეძრა, თითქოს თვალთაგან ფარდა ჩამოეხსნაო, გონება გაეხსნა და ყველაფერი გაიხსენა, რაც მასწავლებელმა გაკვეთილზე აუხსნა. გაიხარა ყმაწვილმა, ასე ტკბილად კარგა ხანია არ უძინია, როგორც იმ ღამეს. მას მერე სწავლა აღარ გასჭირვებია და კურსის ბოლოს, სასწავლებლის ერთ-ერთი საუკუთესო მოსწავლე იყო. წლებმა, სასწავლებელმა მის რელიგიურ გრძნობებს ვერაფერი დააკლო. "იცი, უპირველესად რამ მომაქცია ღვთისკენ და სიყრმიდანვე რამ გამითბო გული უფლისადმი სიყვარულით? წმინდა სახარებამ. მშობლებს სლავური სახარება ჰქონდათ, მიყვარდა ამ საკვირველი წიგნის კითხვა, მისი სიტყვები და უბრალო ენა გასაგები იყო ბავშვური გონებისათვის; ვკითხულობდი, ვტკბებოდი მისით და მასში ვპოვებდი უმაღლეს და არამიწიერ ნეტარებას. შემიძლია ვთქვა, რომ სახარება იყო ჩემი ბავშვობის თანამგზავრი, დამრიგებელი, ხელმძღვანელი და ნუგეშინისმცემელი, რომელსაც ადრეული წლებიდან დავუახლოვდი".

სამრევლო სკოლის მერე წარმატებით დაამთავრა სემინარიაც. ბრწყინვალე წარმატებების გამო სახელმწიფოს ხარჯით პეტერბურგის სასულიერო აკადემიაში მიიღეს. ამ პერიოდში გარდაეცვალა მამა. თავიდან ის შემონაზვნებას და ჩინეთში მქადაგებლად წასვლას აპირებდა, მაგრამ ცხოვრებამ დაარწმუნა, რომ მას სამშობლოში ბევრი საქმე ექნებოდა.

აკადემიის დასრულების შემდეგ იოანე სერგიევს კრონშტადტის წმინდა ანდრია პირველწოდებულის სახელობის ტაძრის მღვდლობა შესთავაზეს.Mროცა ტაძარში პირველად შევიდა, გაოცებული დარჩა, ეს სწორედ ის ეკლესია იყო, რომელსაც სიყმაწვილეში სიზმარში ხედავდა ხოლმე. ამით მიხვდა, რომ უფალს სურდა ამ ტაძრის მღვდელი ყოფილიყო.

წმინდა იოანე მღვდლად 1855 წლის 12 დეკემბერს აკურთხეს. მაშინ მტკიცედ გადაწყვიტა, მთელი არსებით ემსახურა ღვთისთვის და ტანჯული კაცობრიობისთვის. ამასთან, დაარწმუნა თავისი მეუღლე, ქალწულებად დარჩენილიყვნენ.

კრონშტადტში იმ პერიოდში ასახლებდნენ ადმინისტრაციულ სასჯელდადებულ მანკიერ ადამიანებს, მაწანწალებს, უპატრონოებს, მშობლები რომ არ ახსოვდათ. ეს ხალხი ქალაქის გარეუბანში მიწურებსა და ფარდულებში ცხოვრობდა, ქალაქში დაწანწალებდნენ და ლოთობდნენ. გარეუბანში ცხოვრობდნენ აგრეთვე პორტის მუშები. ისინიც ლოთობდნენ, მათ ცოლ-შვილს კი სციოდა და შიოდა.

და აი, ამ სიბნელეში გაიბრწყინა ღვთის სიყვარულის სხივმა - ახალნაკურთხმა მღვდელმა. მამა იოანემ მათ მიწურებში, ქოხებში იწყო სიარული. ანუგეშებდა მიტოვებულ დედებს, აძინებდა მათ პატარებს, ვიდრე ისინი სარეცხს რეცხავდნენ; ეხმარებოდა ფულით, დამოძღვრიდა ლოთებს, მთელ ხელფასს გლახაკებს ურიგებდა, როცა ფული გამოელეოდა, აძლევდა მათ თავის ანაფორას, ჩექმებს და საეკლესიო სახლში ფეხშიშველი ბრუნდებოდა.
თავიდან უხეში სულის ადამიანები ვერ იგებდნენ მის საქციელს და მტრულადაც კი შეხვდნენ, მაგრამ როცა მისი უჩვეულო სიყვარული და მშობლიური ზრუნვა დაინახეს, მიხვდნენ, რომ ღმერთმა მათ მოსიყვარულე მეგობარი და ქველისმოქმედი გამოუგზავნათ.

ახალგაზრდა იოანე კრონშტადტელმა თავისი მღვდელმსახურების პირველი დღეებიდანვე ფიცი დადო, რაც შეიძლება გულმოდგინედ და კეთილსინდისიერად მოჰკიდებოდა თავის მაღალ სამოძღვრო მოწოდებას და შინაგანი ცხოვრებისთვის მკაცრად ედევნებინა თვალი (სწორედ ასე ჩაწერა მან თავის დღიურში).

საეკლესიო ქადაგებებსა და ქველმოქმედებას მამა იოანემ საკუთარი თავი დიდი სიყვარულით მიუძღვნა. ყოველდღიურ საეკლესიო მსახურებებს ხალისით ასრულებდა, რომ აღარაფერი ვთქვათ სულიერ საჭიროებებზე, რომლის შესასრულებლად მას კრონშტადტის მკვიდრნი მიმართავდნენ ხოლმე. მამა იოანე უარს არავის ეუბნებოდა, ღარიბთა სახლებში ყოველთვის სიტყვის შეუბრუნებლად მიდიოდა და სინათლე, სიხარული და სულიერი ნუგეში შეჰქონდა. უპოვართა და გაჭირვებულთა შორის დიდხანს იჯდა ხოლმე, ყველას სიყვარულითა და მზრუნველობით ავსებდა და საკუთარი თავი სრულიად ავიწყდებოდა. ხშირად მამა იოანე მღვდელმოქმედების აღსასრულებლად სადმე წავიდოდა, იქ კი სრული სიღატაკე და უმწეობა დახვდებოდა, ხოლო ავადმყოფს, ვისთანაც მას იწვევდნენ, არც საჭმელი გააჩნდა, არც მომვლელი და არც წამლის მიმტანი ჰყავდა. მამა იოანეს დუქნიდან პური მოჰქონდა ან აფთიაქში წამლის საყიდლად გარბოდა, ექიმს იხმობდა, ავადმყოფს ეფერებოდა და ანუგეშებდა.

ყოველდღე, წირვა-ლოცვის შემდეგ ღატაკები ელოდნენ ტაძართან. საოცარი იყო, რომ არც ერთი მათგანი არ რჩებოდა ხელცარიელი. ის ყველაფერს არიგებდა, რაც გააჩნდა, მიუხედავად საკუთარი და მეუღლის გაჭირვებისა. როდესაც ამის გამო უსაყვედურებდნენ ხოლმე, პასუხობდა: მღვდელი ვარ და საკუთარ თავს კი არა, სხვებს ვეკუთვნიო. უნდა ითქვას ისიც, რომ მამა იოანეს, როგორც კრონშტადტის გიმნაზიის საღვთო სჯულის მასწავლებელს, ჯამაგირს ხელზე არ აძლევდნენ, რომ მისი მეუღლე უსახსროდ არ დარჩენილიყო, ვინაიდან ქმრის ხელგაშლილობის გამო არაერთგზის მშიერი დარჩენილა.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე

წმინდა იოანესთან დაკავშირებით ასევე შეგიძლიათ წაიკითხოთ სხვა სტატიები - გადადით ლინკზე