არა მარტო მატერიალურად ეხმარებოდა წმინდა იოანე ხალხს, ის მათ არიგებდა, დაცემულებს წამოაყენებდა, და, რაც მთავარია, მათთვის ლოცულობდა. შუაღამისას რომ მისდგომოდნენ, ავადმყოფი გვიზიარეო, მაშინვე წამოდგებოდა, გაემზადებოდა და გაჰყვებოდა, თუნდაც გადამდები სნეულება ჰქონოდათ. ამ ლოცვებისთვის, მათი განკურნებისთვის წმინდა იოანე არაფერს ითხოვდა, უსასყიდლოდ მიღებულ ღვთის მადლს უსასყიდლოდ გასცემდა. საზღაურს ის არ მოითხოვდა, არ სთხოვდა და ფიქრადაც არ გაივლებდა სასყიდელი აეღო. წმინდა იოანეს ლოცვები აიწია ზეცამდე და უფალიც, თავისი სათნომყოფლის ლოცვით, სნეულებს კურნავდა, მათაც კი რომელთა მკურნალობაზე ექიმები უარს ამბობდნენ.

ჭამა-სმისა და მოსვენებისთვის არ ეცალა, რადგან დილიდან დაღამებამდე სამწყსოს სამსახურში იყო. ხშირად შინ გვიან ღამით მშიერი და დაქანცული დაბრუნებულა, დაჯდომაც ვერ მოუსწრია, ისე დაუძახიათ გაჭირვებულთან წასასვლელად და ისიც მშიერი წასულა. არასოდეს მოსვლია აზრად, ავადმყოფისთვის თუნდაც რამდენიმე წუთი მოცდა ეთხოვა. ხშირად შინ არყოფნისას მასთან ფეხსაცმლით მოვაჭრენი მისულან, მისი მეუღლისთვის წყვილი ჩექმა მიუციათ და უთქვამთ: აიღე, დედაო, თქვენი მეუღლე ხომ შინ აუცილებლად ისევ ფეხშიშველი მოვაო და მართლაც ასე ხდებოდა... თავისი ჩექმა ვიღაც უპოვრისთვის უწყალობებია.

ხშირად სხვადასხვა პირისგან ნაწყალობევი თანხა ღატაკთათვის დაურიგებია, თავისი დანაზოგიც დაუმატებია, შინ კი ცოლისთვის ორიოდე მანეთიც არ დარჩენია.


უფლის მოწყალება განუზომელია, - პასუხობდა ხოლმე ირგვლივ მყოფთა საყვედურებს იმის თაობაზე, რომ სხვებს ზედმეტად ევლებოდა თავს.
ასეთი გახლდათ უპოვართა და გაჭირვებულთა ეს ჭეშმარიტი მამა და მწუხარეთა უებრო მანუგეშებელი, რომლის სულიც სხვის უბედურებასა და მწუხარებას ღრმად და წარუშლელად აღიქვამდა და კაცობრიობის ჭრილობებისა და წყლულების განსაკურნებლად მთლიანად წირავდა თავს.
გავიდა 17 წელი კრონშტადტში მისი მღვდლობისა. ღირსი იოანე მიხვდა, რაც უნდა ბევრი ფული მიეცა გლახაკებისთვის, მათ გაჭირვებას ვერ უშველიდა. უპოვართა ეს არმია ზაფხულობით ნავსადგურში კიდევ რაღაცას შოულობდა ხოლმე, მაგრამ ზამთრობით შიმშილისთვის იყო განწირული.
და აი, ღვთის ჩაგონებით, წმინდა იოანემ გადაწყვიტა, მთელ რუსეთში პირველი "შრომის სახლი" აეგო.

ასე აშენდა მშვენიერი ოთხსართულიანი შენობა, სადაც რამდენიმე სახელოსნო იყო განთავსებული, როგორც კაცების, ისე ქალებისა. ჰქონდათ იაფი სასადილო. ღამის თავშესაფარი. უფასო ამბულატორიული საავადმყოფო. საკვირაო სკოლა. უფასო დაწყებითი სახალხო სასწავლებელი, უფასო საბავშვო ბიბლიოთეკა, სახალხო სამკითხველო, სამხატვრო კლასები, ობლების თავშესაფარი და მრევლის ბავშვებისთვის დღის ოთახი, ახლანდელი ენით რომ ვთქვათ, საბავშვო ბაღი. მცირეწლოვანი პატარებისთვის თავშესაფარი, და წმინდა ანდრიას სამრევლოს სამზრუნველო, სადაც ყოველწლიურად ათასობით მანეთს ურიგებდნენ დახმარების სახით გლახაკებს. გახსნეს წიგნის ფარდულიც, და მოაწყვეს ბოსტნები, რომლითაც შრომის სახლის დაწესებულებებს ამარაგებდნენ.

შრომის სახლში კარის ეკლესიაც ჰქონდათ, წმინდა ალექსანდრე ნეველის სახელობისა. მიუხედავად ბევრი მტრობისა და წინააღმდეგობისა, 1888 წელს წმინდა იოანემ, მეორე სამსართულიანი სახლი ააგო, ღამის თავშესაფარი, სამი წლის შემდეგ კიდევ ერთ, მწირთა თავშესაფარს ჩაუყარა საფუძველი.
შრომის სახლი მთელი ქალაქი იყო, რომელსაც საზოგადოების ყველა ფენის წარმომადგენლები ხელმძღვანელობდნენ. აქ ყველა ერთად შრომობდა, ერთად ცხოვრობდა, საერთო ლხინი და ჭირი ჰქონდა. აქ იღებდნენ ყველას, არ ეკითხებოდნენ წარმოშობას, განათლებას, პარტიულ კუთვნილებას. ვინ იცის, რამდენი ადამიანი გადაარჩინა ამ შრომის სახლმა.

გვინდა წმინდა იოანეს ქველმოქმედებაზე ერთი საგულისხმო ამბავი მოგითხროთ. წმინდა იოანეს ჩვევად ჰქონდა: ყოველდღიურად შედიოდა ვინმე პეტროვის ფარდულში და 10-15 მანეთს კაპიკიანებად ახურდავებინებდა გლახაკებისთვის დასარიგებლად, მაშინ ხომ ერთ კაპიკსაც ფასი ჰქონდა. პეტროვი დიდი საბაყლოს პატრონი იყო, გაცხოველებული ვაჭრობა ჰქონდა. ერთხელაც წმინდა იოანემ 20 მანეთის გადახურდავება სთხოვა. ამ ფულის გადახურდავებას დრო უნდოდა. პეტროვი გაბრაზდა, - ხურდა მეც მჭირდება, ამდენი მუშტარი მყავს და ნახევარი საათი ამას უნდა ვუთვალო ფული, ნეტავ ამიერიდან არ შემოვიდეს და სხვა ფარდული ნახოსო, - გაიფიქრა. წმინდა იოანემ მადლობა გადაუხადა და ხურდა წაიღო. გავიდა ერთი, ორი, სამი დღე, მამა იოანე ხურდისთვის აღარ მიდის ფარდულში, გავიდა ერთი თვე... პეტროვმა შეამჩნია, რომ მისი ვაჭრობის საქმე უკან-უკან მიდის, საქონელი უფუჭდება, მყიდველიც იშვიათად შემოდის. დაიწყო ფიქრი, ასე რატომ ხდებოდა. ერთხელაც ახლობელს შესჩივლა თავისი გაჭირვება. მან ჰკითხა, - რაღაც მამა იოანეს ვეღარ ვხედავ ხურდისთვის შენს ფარდულში შემოსულს, ხომ არ გაანაწყენეო?!

ამ სიტყებმა თითქოს მეხი დასცა პეტროვს, გაახსენდა, თუ როგორ განიკითხა წმინდა იოანე და იმავე საღამოს 12 დამპალი კომბოსტოს გადაგდება მოუწია. კაცი ატირებული წავიდა წმინდა იოანესთან. "მე შენ მეტად აღარ შეგაწუხებ", - ამ სიტყვებით შეხვდა მას მოძღვარი. კაცი მუხლებში ჩაუვარდა და შენდობა ითხოვა. წმინდა იოანე მოეფერა: - ადექი, ადექი. უფალი მოწყალეა, გაპატიებს, შენ კიდევ გლახაკები უფრო მეტად გიყვარდეს, ისინი ხომ შენი ძმები არიან, ქრისტე ყველასთვის ევნო... თუ ვინმე რამეს გთხოვს, დაეხმარე, პირს ნუ მიიბრუნებ მისგან, რათა უფალმაც პირი არ იბრუნებს შენგან.
წმინდა იოანემ პეტროვის თხოვნით პარაკლისი გადაიხადა, და მასთან ძველებურად ახურდავებდა ფულს... და პეტროვის ფარდულში ხალხმა იწყო სიარული და ადრინდელზე მეტი შემოსავალი ჰქონდა.

თუმცა ყველა პატივს არ სცემდა წმინდა იოანეს, ზოგიერთი ამბობდა, ფულს განუსჯელად არიგებსო. შესაძლოა, ხალხისთვის გარეგნულად ასეც ჩანდა, მაგრამ მან სულიწმიდის მადლით იცოდა, ვის უფრო მეტად სჭირდებოდა დახმარება. ბევრჯერ ყოფილა, კონვერტი, შეწირული ფულით, იქვე სხვა ადამიანისთვის გადაუცია, ისე რომ მასში არ ჩაუხედავს. "მამაო, მასში ხომ 5000 მანეთია", - შესძახებდა შემწირველი. "ჰოდა, მას უფრო სჭირდებაო", - უპასუხებდა. და რომ ამას უფალი შთააგონებდა, ერთი მაგალითიც ადასტურებს:

ერთხელ ვიღაცის სახლში პარაკლისს იხდიდა, მამა იოანემ დაინახა, რომ დიასახლისი კონვერტით ფულის გადაცემას აპირებდა და უთხრა, ეს ფული ხვალ დილით, ქუჩაში პირველშემხვედრისთვის მიეცა. მეორე დღეს ეს ქალი ადრიანად გამოვიდა ქუჩაში, იქნებ გაჭირვებულ მუშას გადავაწყდეო და... მისკენ ოფიცერი მოდიოდა. გაუსწორდა ქალს, გასცდა კიდეც. ქალმა ყოყმანი შეწყვიტა, ოფიცერს დაეწია და აუხსნა, რაშიც იყო საქმე. მან მადლიერებით მიიღო საჩუქარი. უთხრა, რომ ცოლი ჰყავდა ავად და მის გადასარჩენად უკანასკნელი ნივთის გაყიდვას აპირებდა.

რის გამო აღარ მიმართავდნენ მამა იოანეს: ქალაქში ჩამოსული პროვინციელი მღვდელი უკან დასაბრუნებელ ფულს სთხოვდა, ახალგაზრდა მკერავი ქალი - გირაოდან საკერავი მანქანის გამოსყიდვას, სტუდენტი - სწავლის ქირას, გაჭირვებული ქალი - საავადმყოფოში გარდაცვლილი ქმრის კუბოსათვის ფულს და ასე შემდეგ... მამა იოანეს არასოდეს უკითხავს და შეუმოწმებია, რისთვის იყო საჭირო თანხა, არამედ ისე იქმოდა, როგორც სახარებაშია ნათქვამი: "რათა მარჯვენამ არ იცოდეს, თუ რას აკეთებს მარცხენა".

წმინდა იოანეს მტკიცე რწმენა ჰქონდა ღვთისა, ამიტომაც თავისთვის არაფერს იტოვებდა და ყველაფერს გასცემდა. როგორც ამბობენ, იგი წელიწადში 150 000 მანეთს ურიგებდა ხალხსო.

იგი მრევლს ხშირად და განსაკუთრებით მხურვალედ მოყვასისადმი ქველისმოქმედებისკენ მოუწოდებდა. სიღარიბე არ არის მიზეზი, ქველისმოქმედებაზე თქვა უარიო, არ შეგიძლია ფულით დახმარება, ცრემლით ანუგეშეო.

თვითონაც ხომ ამის მაგალითი იყო. ბევრი დაცემული ცოდვილი წამოუყენებია თავისი ლოცვით. ვინმე ბ.-მ დიდძალი სიმდიდრე დროს ტარებაში დახარჯა და ოჯახი გააღატაკა. წმინდა იოანეს ლოცვამ გააქრო მასში სასოწარკვეთა, ფერი უცვალა. "შენ ძალზე უბედური ხარ, - უთხრა მან ამ კაცს, - მაგრამ გამოუკვლეველი არის უფლის გზები. მოდი ერთად ვილოცოთ. ქრისტიანი შენში არ მომკვდარა". ამის მერე კაცი შეიცვალა, საქმეს ხელი მოკიდა, და ძველებური კეთილდღეობაც დაუბრუნდა. ასეთი შემთხვევები კი აურაცხელი იყო.

გაგრძელება იხილეთ შემდეგ გვერდზე