ბეოჩინის მონასტერი
მონასტერი მდებარეობს ფრუშკის მთის ჩრდილოეთ ფერდობზე. უცნობია მონასტრის დაარსების თარიღი. ბეოჩინი პირველად მოხსენიებულია თურქულ წყაროებში 1566-1567 წლებში. იმ დროს სავანეში იყო ერთნავიანი ეკლესია. XVI საუკუნის ბოლოს და XVII საუკუნის დასაწყისში ფრუშკოგორსკის ბერებმა დასახმარებლად რუსეთს მიმართეს. ავსტრია-თურქეთის ომის დროს მონასტერი განადგურდა. 1697-1699 წლებში იგი აღადგინეს რაჩელმა ბერებმა, რომლებიც გამოიქცნენ კოსოვოდან სერბების დიდი გადმოსახლების დროს და ააგეს დროებითი ხის ეკლესია და სამრეკლო.
კანკელის ხატები დაწერეს დიმიტრი ბაჩევიჩმა, იანკო ხალკოზოვიჩმა და თევდორე ყარაჩუნმა. ფრესკებიდან შემორჩენილია მხოლოდ ერთი კომპოზიცია - 1782 წელს იანკო ხალკოზოვიჩის ნამუშევარი. კელიების კორპუსები ააშენეს 1728-1771 წლებში.
მონასტრის ბაღში დგას წმინდა გიორგის სამლოცველო, რომელიც 1905 წელს ვლადიმერ ნიკოლიჩის პროექტით ძველის ადგილზე ააშენეს. სამონასტრო კომპლექსის რესტავრაცია დასრულდა 1893 წელს.
II მსოფლიო ომის დროს ბეოჩინი გაძარცვეს ხორვატმა უსტაშებმა. მონასტერში ნახავთ ხიშტით გახვრეტილ ღვთისმშობლის ხატს და ვუკა კარაჯიჩის სურათს, რომელსაც უსტაშები სამიზნედ იყენებდნენ. ომის შემდეგ სავანე დედათა მონასტრად გადაკეთდა. 1974 წელს ეკლესიას რესტავრაცია გაუკეთდა, ხოლო სამლოცველოს - 1978 წელს. ტაძარში არის ხვოსტანოვსკელი ეპისკოპოსის ბარნაბას (ნასტიჩი) საფლავი.
ბოისლავ ნასტიჩი დაიბადა 1914 წლის 31 იანვარს ამერიკაში. მისი ოჯახი მალე დაბრუნდა სარაევოში.
1937 წელს ნასტიჩმა დაამთავრა ბელგრადის ღვთისმეტყველების ფაკულტეტი და სარაევოში ასწავლიდა საღვთო რჯულს. 1940 წელს მილეშევოში ბერად აღიკვეცა ბარნაბას სახელით. დიაკვნად ხელი დაასხა დაბრობოსანსკის მიტროპოლიტმა, მომავალმა წმინდა მოწამე პეტრემ (ზიმოვიჩი).
II მსოფლიო ომს ბარნაბა სარაევოში შეხვდა, სადაც თავის ტანჯულ ხალხთან ერთად განიცადა ხორვატი უსტაშებისგან დევნა. ხორვატმა დიქტატორმა ანტე პაველიჩმა მას შესთავაზა "ხორვატიის მართლმადიდებელი ეკლესიის" ეპისკოპოსობა. ბარნაბამ ცივი უარი განაცხადა.
1948 წელს სარაევოში კომუნისტური ხელისუფლების მიერ ინსპირირებულ პროცესზე ეპისკოპოს ბარნაბას 10 წელი მიუსაჯეს.
"ანგლო-ამერიკელების სასარგებლოდ ჯაშუშობისთვის" 1947-1949 წლებში მეუფე ბარნაბა ზენიცის ციხეში იხდიდა სასჯელს. 1949 წელს, ქალაქ სრემსკი მიტროვიცის ციხეში გადასვლის დროს სარკინიგზო ავარია მოუწყო იოსიფ ბროზ ტიტოს ხალხმა - ეპისკოპოსს ხელ-ფეხი მოსტყდა. ამის შემდეგ მეუფე ბარნაბამ თითქმის მთელი წელი ბელგრადში, ვედენსკის მონასტერში გაატარა, საიდანაც კომუნისტებმა გიმიონიცის მონასტერში შინაპატიმრობაში გადაიყვანეს.
1960 წელს ეპისკოპოსი ბარნაბა გადავიდა კრუშედოლში, ფრუშკოგორსკის მონასტერში, იქიდან - ბეოჩინის მონასტერში, სადაც მას ხშირ-ხშირად სტუმრობდა პარტიული მუშაკი მილან ვილიჩი, რომელიც სერბეთის ეკლესიას ზედამხედველობდა. იგი მეუფეს არწმუნებდა, შეეცვალა "სახალხო ხელისუფლებისადმი" დამოკიდებულება. მეუფე ბარნაბა 1964 წლის 12 ნოემბერს, 50 წლის ასაკში საეჭვო გარემოებაში გარდაიცვალა ბეოჩინაში.
