ძვირფასო მკითხველო, გვინდა მოგითხროთ ღმრთისაგან მრავალმხრივ დაჯილდოებულ ადამიანზე, რომელმაც მთელი შეგნებული ცხოვრება ღმრთისა და სამშობლოს ერთგულებით იღვაწა. იღვაწა დაფარულში უხმაუროდ. საზოგადოდ კი მას იცნობენ, როგორც უბრალო, მართალ და კეთილ მოძღვარს. ხალხს მისთვის "ფეხითმოსიარულე" შეურქმევია. ეს პიროვნება გახლავთ მოწამეთას მონასტრის მღვდელმსახური - მამა გიორგი (ბასილაძე).

სიცოცხლეში პირველად შევხვდით ადამიანს, რომელიც აზრებს კითხულობდა, იცოდა შენი წარსული, ჩადენილი სიკეთე თუ ცოდვები. ხედავდა შინაგან სამყაროს, სულსა და გულს, ჯანმრთელობის მდგომარეობას, მომავალს, სიზმრებსაც კი. გიჩვენებდა გასაჭირიდან გამოსვლის გზებს. ასხივებდა უდიდეს სიყვარულს, სითბოს, სიმშვიდეს, სინანულს, რწმენასა და იმედს. საოცრად თავმდაბალი, უბრალო და ახლობელი ამავე დროს მკაცრი, პირუთვნელი და სამართლიანია. მხილებაში ზოგჯერ მოურიდებელი, ზოგჯერ თავის მყვედრებელი... საოცარ სიბრძნეს ალეგორიული ფრაზებით, იგავებით, იუმორითა და "გლეხური თხრობით" ნიღბავდა. და კიდევ ბევრი რამ... რასაც მხოლოდ სული გრძნობს, ენა კი უძლურია გადმოსაცემად.

ერთმანეთს პირველად რომ შევხვდით, ტაძარში რემონტი მიმდინარეობდა. სანთლები დავანთეთ და ეზოში მერხზე ჩამოვსხედით. ცოტა ხანში გამოჩნდა ახოვანი მოხუცი მღვდელმსახური. ფეხზე წამოვუდექით. მკაცრად გადმოგვხედა. მისალმების ნიშნად თავი დაგვიქნია და ტაძარში შევიდა. ათიოდე წუთში გამოვიდა და ტაძარს გარედან დაუწყო ყურება. სახე ისევ მკაცრი, გამოხედვა კი არწივისებური ჰქონდა. ისევ ფეხზე ვიდექით. უცებ სწრაფად შემობრუნდა და ერთ-ერთ ჩვენგანს მკაცრი ტონით უთხრა: - კარგად იქნება, კარგადო და ისევ განაგრძო ტაძრის ყურება. გაქვავებული ვიდექით. მერე კვლავ შემობრუნდა, სახე შეეცვალა, კეთილ ბაბუას დაემსგავსა, მოგვიახლოვდა და ჩემს მეგობარს ისე თბილად მიმართა, თითქოს ოჯახის წევრი ყოფილიყო:

- ექიმი ხარ, მაგრამ ახლა არ მუშაობ, ხომ? რას იზამ, არ იყო მაგი შენი ბრალი...

მარინეს გარდა (მარინე ექიმია და შემდგომ გავიგეთ, მართლაც ჰქონია პრობლემები) ვერავინ ვერაფერი გაიგო.

ცოტა გულს მოგვეშვა, მაგრამ ვგრძნობდით, ეს უცნობი მღვდელი დანარჩენებსაც "რაღაცას გვიმზადებდა". სახე ისევ კეთილი ჰქონდა, მაგრამ მოულოდნელად ისე ხმამაღლა დასჭექა, - ვალიკოო, რომ შიშმა აგვიტანა. თომას შეხედა და ჰკითხა:

- როგორაა, ბიჭო, მამაშენი?

- გმადლობთ, მამაო, არა უშავს, - მიუგო თომამ.

- ხო, არ ხარ შენ ცუდი კაცი, მაგრამ... - და მრავლისმეტყველად გააქნია თავი.

შემდეგ ანას შეხედა და მკაცრად მიმართა: "არა არს ხორცი უფროის სულისა!"... მერე თბილი ხმით უთხრა, - "ჟოზეფინა", როგორაა საქმე შენს "მარკეტ ჩაიში?"... ანა მოულოდნელობისაგან გაშრა.

- ადამიანო, ჯერ სული მოაგვარე და ჩაი მერე გაგეყიდებაო!

ადამიანი პირველად გვხედავდა და ჩვენს ამბავს აქეთ გვეუბნებოდა! თვალებში რომ შემომხედა, ვიგრძენი, ჩემზეც იცოდა ყველაფერი... თვალებით შევეხვეწე, არაფერი ეთქვა. ეს ყოველივე ძნელი გადმოსაცემია, მით უმეტეს, არაეკლესიური ვარ და ბევრი რამის ნაკლებად მჯეროდა...

აი, ასე გავიცანით მამა გიორგი. რამდენიმე წუთში ხუმრობაც დაიწყო. იცინოდა და საოცარი სიყვარული, სითბო, უბრალოება, სიმართლე და სიმკაცრე იფრქვეოდა მისი თვალებიდან.

- გიკვირთ, ხომ? რამდენი წელია ეკლესიაში დაიარებით?

ვუპასუხეთ...

- არა ხართ თქვენ მორწმუნეები, ხომ ხედავთ, ცოცხალი ადამიანისა გიკვირთ.

ისევ ჩაიცინა და ოთახში "შეგვიპაიჯა", წითელი ღვინო შემოგვთავაზა: - აბა, დავაი, სლუჟიმ სავეტსკომუ ამერიკა... მივხვდით, წასვლის დრო იყო. დაგვლოცა, წარმატებები გვისურვა და წამოვედით.

მხილებით გაოგნებულ ანას აღმოხდა: - რა უსუსურია ადამიანი!.. იდგე ასეთ წმინდა ადგილზე და... ჩაწოლილ ჩაიზე ფიქრობდეო...

გადავწყვიტეთ ქუთაისში დავრჩენილიყავით, კიდევ ავსულიყავით მამა გიორგისთან და მისი საუბარი ფარულად ჩაგვეწერა. გავიყოლეთ სტუდენტი ნათესავი ნინო, რომელსაც ჩანთაში ხმის ჩამწერი ჩავუდეთ. მამა გიორგის გაუხარდა ჩვენი ნახვა. ოთახში შეგვიყვანა. გვეხუმრა, გვაცინა. თავი შინაურულად რომ ვიგრძენით, შეხედა ნინოს და:

- შენ, შენ გეუბნები! - ისე ხმამაღლა უთხრა, რომ გოგონა შიშით ფეხზე წამოხტა.

- გისმენთ, მამაო.

- უშიშროებიდან ხარ?!

- არა, მამაო, სტუდენტი ვარ.

- მე კი არ მეშინია, ბაბუა, მაგ შენი ჩანთის, მარა შენთვის არ ვარგა, მღვდელთან ასე რომ შემოდიხარ, - მერე სიცილით განაგრძო, - შენ კი არა, ბაბუა, მე შტირლიციც ვერ მომატყუებდა. ამ სიბერეში ღმერთმა ისეთი ძალა მომცა, ტრასიდან მონასტრისაკენ რომ გადმოუხვევენ, ვიცი, ვინ მოდის და რა უდევს გულში. კაცს რომ შევხედავ, ვიცი, ნამდვილია იგი თუ არა. დაიჯგიმებიან, თითქოს თავს გაწონებენ; რა უნდა მომაწონოს, როცა მისი წარსულიც მეხსნება და ხვალინდელი დღეც. ამას წინათ ქალი მოვიდა - ბატონო, იქნებ უშველოთ ჩემს შვილს, ცუდად არისო, დიდი თანამდებობის პირია და დაიღალაო, რამე შეულოცეთო... მატყუებდა, კაცო... ან მღვდელს როგორ ატყუებ, ან შენი მოტყუებული მღვდელი რისი შემძლებელია. ვუთხარი, - თანამდებობა არ ვიცი, მაგრამ თქვენი ვაჟი მეწამლეა-მეთქი (ასე ეძახის ნარკომანებს). ცოდვას ცოდვაზე იმატებენ! ვხედავ, კაცო (გაცეცხლდა), როგორც კი შვილი ახსენა, ღმერთმა იმ ბიჭის სახე დამანახა. ბიძია, ღმერთს იმნაირი ძალის მოცემა შეუძლია, აი, ახლა თქვენ რომ გესაუბრებით, ისე ჩავალ ქუთაისში და ამოვალ, ვერც მიხვდებით. სასწაულია ღმერთის ძალა! რას იტევს კაცის გონება, რომ იცოდეთ?! ახლა 50 კმ მანძილზე ადამიანების ლაპარაკი ისმის გონებაში. თუ ხარ ნამდვილი, შენც გაგაგებინებს ღმერთი. გახსოვთ, გვალვები რომ იყო? ვერ ილოცეს ბიჭებმა... რატომ, თუ იცით? უბრალოება და სიყვარული აკლიათ.

ტელეფონი თუ გაქვთო, გვკითხა. სამს გვქონდა.

- აბა, დამირეკეთ, ერთი...

ვცადეთ. სამივე გამორთული იყო. ერთმანეთს გაოცებულებმა შევხედეთ.

- ხედავ? - ჩაილაპარაკა მამა გიორგიმ, - ასეა, ბიძია, ასე. ქრისტე ღმერთი რომ ბრძანებს: მდოგვის მარცვლისოდენა რწმენა რომ გაგაჩნდეთ, მთას გადადგამდითო... ეკლესია ცოცხალია!.. ჩვენ ცოცხალი ღმერთის მოდგმა ვართ და თუ ცოცხალი რწმენა არა გვაქვს, მაშინ ქრისტიანები როგორღა ვიქნებით. სიყვარულია მთავარი. სადაც სიყვარულია, იქ ღმერთია. მე ერთი უბრალო მღვდელი ვარ, მაგრამ ადამიანები სულ მიყვარდა. სასწაულს ღმერთი ახდენს, ეგ შენი შრომა არაა, შენი შრომა სიყვარულის მოხვეჭაა და სიყვარულიც სასწაულია... არ გეწყინოთ, ბავშვებო, თქვენ რაღაცის ჩაწერა გინდოდათ... არ ვარგა მაგი ჩემთვის, არ ვარ მაგის კაცი. საშიშია პატივი და ადამიანებისაგან ქება.

- მამაო, როგორ მიხვედით ეკლესიაში?

- მორწმუნეთა ოჯახში დავიბადე. 12 წლისა შინიდან გავიპარე და სვეტიცხოველში მარტოკა მივედი. მაშინ საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი კალისტრატე გახლდათ. გაოცდა, ასე პატარა როგორ ჩამოხვედი მცხეთაშიო. დარჩენა მინდა-მეთქი, რომ ვუთხარი, მომეფერა და მითხრა:

- ჯერ პატარა ხარ, რომ გაიზრდები, მერე მოდიო.

მახსოვს, ვუთხარი, - მერე ჩემთვის ადგილი რომ აღარ იქნეს-მეთქი? გაეცინა: - შენ გაიზარდე და ადგილს მე შეგინახავო. მაშინ სად იყო ასე ტრანსპორტი, "პოლუტონკით" გამომამგზავრა. მძღოლს სთხოვა, - მშობლებს მიჰგვარეო.

ისიც მახსენდება, მაშინ სამხედროში ვიყავი. ერთხელ, წვერის პარსვისას, სარკეში რომ ვიხედებოდი, ჩემი პირისახის ნაცვლად თეთრწვერა, ჭაღარა მოხუცი მიყურებდა. ჩვენება რამდენიმე წამს გაგრძელდა. იმ დღიდან წვერს ვეღარ ვიპარსავდი. სულ სისხლი მდიოდა, ვერ ვაჩერებდი. მერე ნაწილის უფროსებმა ნება დამრთეს, წვერი დროგამოშვებით გამეპარსა. მოხუცის სახე სულ თვალწინ მედგა. ერთხელ, უკვე ამ სიბერეში, სარკეში რომ ჩავიხედე, მივხვდი, ის მოხუცი თეთრწვერა მე ვარ.

საერო ცხოვრებაში ხუთჭიდელი ვიყავი... მერე სასულიერო სასწავლებელი დავამთავრე. რექტორად დღევანდელი კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II იყო. მაშინდელ პატრიარქს, დავითს (დევდარიანი) ძალიან ვუყვარდი - "მოვლენას" მეძახდა. მერე ცელებატის სასულიერო ხარისხი მივიღე. აგერ უკვე 33 წელია, მოწამეთაში ვარ.

- რთული იყო თქვენი ცხოვრების გზა?

- ყაზბეგის "ხევისბერი გოჩას" სიტყვებით გიპასუხებთ. კაცი სალაღობოდ არ გაჩენილა ქვეყნად, ტანჯვისათვის არის გაჩენილი. მით უმეტეს, სულიერი ცხოვრების გზა, ჭეშმარიტი ღმრთისმსახურება ეკლიანი, ვიწრო, დევნისა და მწუხარების გზაა. ამაზე თავად ქრისტე ღმერთი გვაფრთხილებს - მე მდევნეს და თქვენც დევნილი იქნებითო. ღვთის ნუგეშის და შემწეობის გარეშე ვერაკაცი ამ გზას ვერ გაივლიდა. სათნოება ყოველთვის გარშემორტყმულია ტკივილითა და მწუხარებით, სიკეთე კი ბოროტებით. ყველა საქმის დასაწყისი ძნელია, მით უმეტეს სულიერის. სათნოებათა დასაწყისი მძიმეა, მაგრამ გაგრძელება - სასიამოვნო, გვასწავლის იოანე ოქროპირი. საკუთარი ნების აღკვეთისა და საკუთარი თავისადმი უმკაცრესი მომთხოვნელობის გარეშე შეუძლებელია, ღვთისმსახურმა სათნოების გზაზე რაიმე წარმატებას მიაღწიოს. სხვას რომ მოუწოდო, თავად უნდა იყო ღირსეული. სიტყვით ქადაგება და მართალი ცხოვრებისკენ მოწოდება ადვილია, მაგრამ ძალზე ძნელია მოიპოვო ღვთისაგან ჭეშმარიტი მქადაგებლის უფლება, რადგან ეს უფლება მხოლოდ სიმართლეში, სიწმინდეში, ტანჯვასა და ბრძოლაში გატარებული ცხოვრებითა და სულიერი გამოცდილებით მოიპოვება. მომწონს პითაგორას სიტყვები: "ქანდაკებას გარეგნული იერი ამშვენებს, ხოლო ადამიანს - მისი საქმენი".

ადამიანს ვერ მოატყუებ. შეიძლება ვერ გრძნობს ან თვალს ხუჭავს თავის ცოდვებზე, მაგრამ შენი ცოდვები მას არ გამოეპარება. თუ ნამდვილი არ ხარ, ღვთისმსახურის შესაფერისად არ ცხოვრობ, არ მოგისმენს და, შესაბამისად, ვერც გამოასწორებ, ვერც შეცვლი მას. არადა ჩვენი მოვალეობა და სამსახური სწორედ კაცთა გამოსწორება და გადარჩენაა.

თუ ადამიანი არ გიყვარს, მას ცოდვებს ვერ აპატიებ. მით უმეტეს, მის ცოდვებს ვერ აიღებ და მის გადასარჩენად არ დაიტანჯები. ლოცვაზე დიდი შრომა არ არსებობს. ლოცვაზე და არა ლოცვების კითხვაზე! ეს უმძიმესი რამაა! ეს სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლაა კეთილსა და ბოროტს შორის. როცა კაცი მოსახსენიებელს გიტოვებს და შენ მის გადარჩენაზე ლოცულობ, ბოროტი სულების რისხვა გატყდება თავს როგორც ხილულად, ისე უხილავად. და თუ არა ხარ გამოცდილი, საღმრთო სულით განათლებული, ვერ გაუძლებ, დანებდები და წახდები. ეს ბრძოლა სიწმინდეს, ასკეტიზმს, დიდ სიბრძნეს, სულიერ ხედვას, ნებისყოფას, სიმამაცეს და ადამიანის სიყვარულს მოითხოვს.

ძნელი და მძიმე იყო ჩემი ცხოვრების გზა, ისევე როგორც სხვა ჩემნაირებისა. ბევრი მაწვალეს... ბევრი ტკივილი და ახლობლების დაკარგვით გამოწვეული მწუხარება ვიწვნიე. სახლ-კარის უსაფუძვლოდ წართმევა (დღემდე არა მაქვს), დევნა როგორც მთავრობისგან, ასე სასულიერო პირთაგანაც (ღმერთმა შეუნდოთ), კა-გე-ბესგან თვალთვალი, მუქარა, ავარიების მოწყობა, ფიზიკური განადგურების სხვა მცდელობები, მაგრამ საღმრთო მოშურნეობა, სამშობლოსა და სიმართლის სიყვარული და სულის მხნეობა ღმრთისაგან სულ მუდამ მქონდა.


მოწამეთა

ქართულმა ეკლესიამ კომუნისტური რეჟიმის პერიოდში მძიმე ჟამი გამოიარა. პატიოსან მღვდელმსახურთა წინაშე დიდი იყო განსაცდელი. რეჟიმი, რომელიც ყველას და ყველაფერს აკონტროლებდა, სასულიერო პირთა ურჩობას არაფრით შეურიგდებოდა და არც ეგუებოდა. მოკლედ, მათ "საბჭოთა ეკლესია" სჭირდებოდათ... მართალია, ძნელი დრო იყო, განკითხვით არ ვამბობ, რადგან მაინც ადამიანები ვართ, ბევრმა ვერ გაუძლო, ზოგი - დიდკაცობის ჟინის, ზოგი - შიშის გამო, ზოგიც შეგნებულად ყიდდა სულს...

იმ დროს ქუჩაში ანაფორით სიარულიც აღმსარებლობა იყო. ისეთ დღეშიც ვყოფილვარ, აღსარებას არც არავისგან ვიღებდი და არც არავის ვაბარებდი, რადგან ჩეკისტები ნიადაგ აღსარების გათქმას ითხოვდნენ. არა მარტო ჩეკისტები, არამედ სულგაყიდული სასულიერო პირებიც. მღვდელი რომ აღსარებას გათქვამს, რა მიზეზითაც არ უნდა იყოს, სიგლახეა. მერე მღვდლად აღარ უნდა იყოს. ადამიანს შიში თან სდევს. მეც მქონია, მაგრამ შიშს უნდა სძლიო. რომ დასძლიო, მართალი უნდა იყო. სიმართლე არ უნდა დათმო. როცა სიმართლეს იცავ, მაშინ თვით ღმერთი გიცავს. როცა მართალი ხარ, სიკვდილისაც არ გეშინია. რაც უფრო უახლოვდები სიკვდილს, მით მეტად გაძლიერებს ღმერთი, მეტად გრძნობ მის სიდიადესა და ყოვლისშემძლეობას. ქრისტეს მსახური არ შეიძლება ლაჩარი იყოს. თუ ვერ უძლებ, უნდა წახვიდე. გაიხსენეთ დავით გურამიშვილი:

"ხუცესი უნდა მამაცი,
ართუ ჯაბანი, მხრდალია.
ხუცესს არ ეთქმის: "ჭირშიგან
ვერ შევალ, სარიდალია".

იმ ძნელბედობის ჟამსაც ჰყავდა ქართულ ეკლესიას მამაცი, ქრისტეს ერთგული, სიმართლისა და სამშობლოსათვის თავდადებული მსახურები (თუმცა ცოტა), რომლებიც ვერ გატეხეს, ვერ დაიმორჩილეს. მათ ორი ბატონის მსახურებას თავგანწირვა და ტანჯვის გზა არჩიეს, ნაწილი მხოლოდ ღვთის სასწაულით დარჩა ცოცხალი. სწორედ ასეთების ტანჯვა და ლოცვა ექაჩებოდა ერს ღმრთისაკენ, როდესაც უღმერთობაში იძირებოდა ქვეყანა. სამართლიანი ღმერთი თავის ნებისაებრ გამოაბრწყინებს და გაუმჟღავნებს ხალხს მათ ვინაობას და საქმეებს. განსაკუთრებით მინდა აღვნიშნოGგაბრიელ ბერის ღვაწლი. ეს დიდი წმინდანი გმირულად ებრძოდა ბოროტებას. ის დიდი სულიერი მასწავლებელი გახლდათ, ამიტომაც ვერ იტანდნენ, მაგრამ ნახეთ, უბრალო ხალხს როგორ უყვარს და ეფერება!

- მამა გიორგი, მამა გაბრიელზე სხვადასხვა შეხედულებაა სასულიერო და საერო პირთა შორის.

- რა გითხრათ, იცით? მიწიერ ადამიანს წმინდანისა არ ესმის. შეიძლება დიდად მცოდნეც და დიდი კაციც იყო, მაგრამ წმინდანი ვერ იცნო, ანგელოზი და ეშმაკი ვერ გაარჩიო. ამპარტავანი სულისა და ცოდვით ამღვრეული თვალების მქონე ადამიანს შეუძლია წმინდანი შეიცნოს?! ან წმინდანი გაეხსნება მას?!. ასეთები ყველაფერს ცოდვილად ხედავენ და უნდათ კიდევაც, ყველა მათნაირი რომ იყოს!..

წმინდანი რომ იცნო, მისი ჯიშისა უნდა იყო - თავმდაბალი, სიწმინდის მოშურნე და სულიერი მადლის მატარებელი...

თუ ადამიანს საღმრთო მადლი არა აქვს, სულიერად მკვდარია. წმინდა სერაფიმ საროველი გვასწავლიდა: - ადამიანის მიწიერი ცხოვრების არსი მის მიერ სულიწმინდის მადლის მოხვეჭაშიაო. და ეს მდგომარეობა, მერწმუნეთ, ტანჯვის, დაუღალავი შრომის, საღმრთო განათლებისა და წმინდა მასწავლებლის გარეშე არ მიიღწევა. თითოეული ადამიანის სულის ამ მდგომარეობამდე მიყვანა ეკლესიის წმინდა მოვალეობაა და სხვა რომ სულის ამ საფეხურზე აიყვანო, თავად უნდა იყო წმინდანი.

გაბრიელ ბერი სულიწმინდის ჭურჭელი იყო. ის ღვთის გამოვლინების იმდენად განსაკუთრებული მოვლენაა, რომ ბოლომდე ამოუცნობი რჩება არათუ ჩვეულებრივი ადამიანების გონებისათვის, არამედ თანამედროვე წმინდანებისთვისაც. ამიტომ გასაკვირი არც უნდა იყოს ის, რომ დღესაც დევნიან ჭეშმარიტების მოძულენი, თუმცა სხვა ფორმით და სხვა შინაარსით. ის ღვთის რჩეული იყო და ღვთის შერაცხული. სხვა საკითხია მისი ამქვეყნიური კანონიზაცია. მას გარკვეული წესები აქვს და ვფიქრობ, ეს დღეც არ არის შორს.

- მამა გიორგი, არაეკლესიურ ადამიანთა დიდი ნაწილი არაეკლესიურად ცხოვრების მიზეზად სასულიერო პირთა მიმართ უნდობლობას ასახელებს...

- გეტყვით, აგერ. შენ თუ ერთგან ექიმი არ მოგწონს, რავა, მკურნალობაზე აიღებ ხელს თუ კარგი ექიმის ძებნას დაიწყებ?! ადამიანს თუ გაცნობიერებული აქვს თავისი სულიერი უძლურებანი და სნეულებანი, ისიც, რომ ღმერთს სულის მკურნალად მღვდლები ჰყავს დადგინებული, მაშინ სულის მკურნალობას არ მოეშვება და მანამ არ მოისვენებს, სანამ ნამდვილ მკურნალს არ მიაგნებს. ასე რომ, ვინც ნელთბილად და ზერელედ არ უდგება სულის გადარჩენის საქმეს, ღმერთი გამოუჩენს მას ჭეშმარიტ ღმრთისმსახურს.

მეორე საკითხია, რომ სამღვდელოება არ უნდა იძლეოდეს ადამიანების დაბრკოლების საბაბს. ყველა ღვთისმსახური ნამდვილი უნდა იყოს. დამაბრკოლებლები და უსარგებლო "მსახურნი" ეკლესიას არ უნდა ჰყავდეს. ქრისტე ღმერთიც მკაცრად ბრძანებს: - ვაი მას, ვისგანაც მოდის საცდური!

დღეს წესიერებაცა და გონებისმიერი ცოდნაც საკმარისი არ არის ღმრთისმსახურისათვის. მღვდელს სულიერი ხედვა და განსჯის უნარი უნდა გააჩნდეს და სულიერი ცხოვრების გამოცდილება, თავმდაბლობა, სიწმინდე. თუ საკუთარ ვნებათა დამარცხების გამოცდილება არა გაქვს, სხვას როგორღა დამოძღვრავ. საშიშია, როცა სრულიად ახალგაზრდებს მოძღვრებად აკურთხებენ და ზოგ შემთხვევაში სასულიერო თანამდებობებზე ადგენენ. სულიერი ხედვის გარეშე ვერავინ ნამდვილი მოძღვარი ვერ გახდება. "არა განიკითხო!" - არ ნიშნავს, თეთრი და შავი არ გაარჩიო. ან შავზე თქვა, თეთრიაო. წმინდა მამებიც გვაფრთხილებენ: გამოუცდელ და ვნებიან მოძღვრებს სულს ნუ ჩააბარებო!

- მამაო, ჩვენ მცირერიცხოვანი ერი ვართ, მტერი და არაკეთილმოსურნე ბევრი გვყავს, გავუძლებთ?

- ჯერ ერთი, სულაც არა ვართ მცირერიცხოვანი ერი. მეორე კიდევ, ძალა სიმრავლესა და ტანკებში როდია, ჭეშმარიტებაშია! რიცხვით თორმეტნი იყვნენ მოციქულები, მერედა განა დამარცხდნენ?

ჩვენ საზეპურო ერი ვართ. საქართველო ქრისტიანული ქვეყანაა და ქრისტე არ დათმობს მას. ქრისტეს არასოდეს მიუტოვებია საქართველო, ოღონდ ჩვენ არ მივატოვოთ ქრისტე. ის რუსეთიცა და ის ამერიკაც ქრისტეს ხელშია. ვერც ერთი ვერაფერს დაგვაკლებს, გჯეროდეთ ეს!

საქართველოს მთელი ისტორია ხილული და უხილავი ომების ისტორიაა. ხომ ხედავთ, ვერ ჩაკლეს ჩვენში ღმერთის სიყვარული და სწრაფვა თავისუფლებისა და სრულყოფილებისაკენ. დღეს ქართველობა ახალი ძალით დაიძრა ღმრთისაკენ. იწყება დიდი გამოღვიძება! საქართველო მსოფლიო დონის სულიერი აღმოჩენების წინა პერიოდშია. გამაოგნებელი ზოგადსაკაცობრიო მნიშვნელობის საიდუმლოებები გამჟღავნდება ჩვენში. ღმერთი მსოფლიოს აჩვენებს ქართველობის ნამდვილ სახეს და ეს მალე იქნება. ღმრთისაგან დაფარული უზარმაზარი ცოდნა, რომელიც საიდუმლოდ გადაეცემოდა წმინდა ბერებს თაობიდან თაობაში და რომელსაც წიგნებში ვერ ამოიკითხავთ, მალე გაგვეხსნება. ამიტომ ცოცხალი წმინდანები უნდა ვეძიოთ. ნურავინ გეტყვით, რომ დღეს არ არიან დიდი ძალის, მადლისა და ცოდნის მატარებელი ადამიანები. მით უმეტეს, ჩვენთან. ისინი არიან და არიან საიდუმლოდ; ოღონდ ესაა, წმინდანის ამოცნობა თავად სიწმინდეს მოითხოვს. საქართველო წმინდანთა სამჭედლოა! მთელი მსოფლიოს კეთილი სისტემა ელოდება ქართველთა გამოსვლას. ეს იცის ბოროტმა სისტემამაც, ამიტომაც არ გვანებებს თავს, როგორც სულიერად, ასე პოლიტიკურადაც. მაგრამ ფუჭია მათი შრომა, ვერ მოგერევიან! ღვთისგან ნაწინასწარმეტყველები ყოველივე აღსრულდება, ოღონდ დიდი შრომაა საჭირო, რაც უდიდეს ძალისხმევასა და პასუხისმგებლობას მოითხოვს. არც სხვათა მიბაძვით გამოვა რამე და არც სხვების იმედად. ძნელია ქართველობა, მაგრამ... აუცილებელი.

მთავარია სულიერი განწმენდა, ნამდვილი რწმენა და სიყვარული ღმრთისა. განწმენდა ეკლესიიდან დაიწყება. როცა ერს ღმერთთან შუამავლად ღირსეული და წმინდა ადამიანები ეყოლება, მეტად განმტკიცდება რწმენასა და სიყვარულში და წარმატებაც არ დააყოვნებს! ომის ბედი ცაში წყდება. ჯერ ბერები (ცნფჰწს - სულიერ ღვაწლში დაბრძენებულნი) მოიგებენ სულიერ ომს, მერე კი ხილული (პოლიტიკური) გამარჯვება მიწაზე მოხდება. ჯერ ბერები (წმინდანები) ამარცხებენ ცოდვებსა და ბოროტებას, მერე კი ერი იღებს პოლიტიკურ დამოუკიდებლობას და იწყებს აღორძინებას.

საქართველო ყველა დაკარგულ მიწა-წყალს დაიბრუნებს!

- მამა გიორგი, რატომ გეძახიან "ფეხითმოსიარულეს?"

- აბა, ფრთები მე არ მაქვს და... ფეხით დავდივარ, ალბათ ამიტომ (იცინის). ისე, 35-ჯერ ვარ ნამყოფი ფეხით თბილისში, 4-ჯერ ლესელიძემდე, 4-ჯერ აჭარაში, საინგილოშიც, საქართველოს მთიანეთშიც, სვანეთშიც ვყოფილვარ ფეხით.

ერთ გიორგობისთვეში ძალიან ციოდა. ფეხით მივუყვებოდი თბილისისაკენ. გვირაბში ერთხელაც არ გავსულვარ. რიკოთის ძველ გზას ვადექი. მოულოდნელად მგლების ხროვა შემომერტყა. არ შემშინებია-მეთქი, ვერ გეტყვით, ხელთ არაფერი მქონდა. ღმერთის ნებას მინდობილი ვიდექი, რადგან უაზრობა იყო, რამე გეღონა. ამ დროს ცხენოსანი გამოჩნდა და მკაცრად მკითხა: - კაცო, რა გინდა ამ ღამით ტყეში და ვინ ხარო. გიორგი ვარ, ჭოგნარელი-მეთქი. სხვა გიორგი თუ გაგიგია ვინმეო და იმწამს ვიფიქრე, უეჭველად წმინდა გიორგი არის-მეთქი... ფიქრზე მიპასუხა: - ჰო, ჰო, ხედავ, გადამირჩენიხარო! - ჰკრა მათრახი ცხენს და გააჭენა. რომ მივიხედ-მოვიხედე, მგლები აღარსად ჩანდნენ. ისე, ეს თქვენამდე არავისთვის მომიყოლია (იცინის).

- მამა გიორგი, რუსი წმინდა მამა თეოდოსი კავკასიელის (კაშინი) ცხოვრებაში წავიკითხეთ, რომ სულიერ შვილს კითხვაზე, რამდენი წლის ხართო, წმინდა მამამ უპასუხა: - 1000 წლისაო. სულიერმა შვილმა კითხვა გაუმეორა. წმინდა მამამ მიუგო, - 600 წლისა ვარო, ხოლო მესამედ - 400-ისო. რამდენიმე მოძღვარს ვკითხეთ, რას ნიშნავდა წმინდა თეოდოსის ასეთი პასუხი. ზოგმა კითხვას მოხერხებულად აარიდა თავი, ზოგმაც გვითხრა - სალოსობით ექნებოდა ნათქვამიო. თქვენ რას გვეტყვით?

- ეგ სალოსობით ნათქვამი არ არის. სალოსობა მოჩვენებითი სიგიჟეა, გინება, ლოთობა, შიშველი სიარული, წყევლა და ა.შ. იქ კი, ნახეთ, წმინდა თეოდოსი როგორ პასუხობს: - ღმერთია მოწმე, რომ არ ვტყუი და ჭეშმარიტებას გეუბნები - 1000 წლისა ვარო. იყო ის კაცი 1000 წლის! ის სიცოცხლეშივე დიდი წმინდანი იყო და წმინდანის მახსოვრობა და ცოდნა გააჩნდა. ამიტომაა ეგ სიტყვები თქვენთვის გაუგებარი. ყველაფერს თავისი დრო აქვს. ქართველებსაც გვყავს ათასი და გაცილებით მეტი ხნის წმინდანები.

- მამა გიორგი, თქვენ რამდენი წლისა ბრძანდებით?

- ბრძანების რა მოგახსენოთ... გეტყვით აგერ, ძალიან ბევრის... ხუთ მოსვლად მეყოფოდა (იცინის). ვხუმრობ, კაცო, 74-ეში გადავაბიჯე. რას იტყვით, გავძლებ 100 წლამდე?

- ღმერთმა გაცოცხლოთ.

- დაიმახსოვრეთ, რასაც გეტყვით: - ილია წინასწარმეტყველის გამოჩენის დრო რომ დადგება, მაშინ უნდა გავიდე მე მოწამებრივი აღსასრულით... სიკვდილის კი არ მეშინია, უბრალოდ, მიყვარს ადამიანები, ჩემიანები! ჰოდა, როცა მაგრად მომენატრებით, ქე ჩამოვალ ისევ აქეთ!

- მამაო, ხილვა გქონდათ, გასვლის დრო რომ იცით?

- სულიერი კაცის საქმე საკუთარი თავის შეცნობა და ცოდვების გამოტირებაა. მიწიერი ხვედრი კი ტკივილი და ტანჯვა და არა ხილვებსა და გამოცხადებებზე ოცნება. ღმერთს უყვარს ადამიანი და უხარია მასთან ლაპარაკი, მაგრამ ამისათვის დიდი სიმდაბლეა საჭირო. განსაცდელის ჟამს, თავის ნებისაებრ, მოწყალე ღმერთი სხვადასხვა საშუალებითა და გზებით ცდილობს შენს გამოყვანას, გამხნევებას, გაძლიერებას და ეს იმ დროს ხდება, როცა შენ ამას არც კი მოელი. მოვხუცდი აწი, ზოგჯერ ჭამაც მავიწყდება და ერთხელ ისე მოხდა, 20 დღის უჭმელი ვიყავი. მხნეობას არასოდეს ვუჩიოდი, მაგრამ მართალი გითხრა, ცოტა დავიღალე და ჩამეძინა. სწორედ ამ დროს დედა ღმრთისასგან მეუწყა ჩემი გასვლის დრო. ადრეც ყოფილა, დედა ღმრთისა მობრძანებულა. ერთხელ ასეთი რამ მიბრძანა: - V საუკუნეში წმინდა ეპისკოპოსი გიორგი აწამეს სამკვეთლოში. მისი ნაკვეთი სეფისკვერი დღესაც გაქვავებული დევს და შენ უნდა იპოვოო. დიდხანს ვეძებდი. ბოლოს ვიპოვე. სასწაულია ღმერთის ძალა!

გეტყვით კიდევ: ერთხელ ფული დამჭირდა ძალიან, მაგრამ არავისთვის მითხოვია. ვიყავი ისე. ერთ დღეს ტაძრიდან წამოვედი ქალაქისაკენ, სანამ ტრასამდე გავიდოდი, გზად რუსის ქალი შემომხვდა, - მოწამეთელ გიორგის ვეძებო. მე ვარ-მეთქი. მეუბნება: ქუთაისიდან ვარო. ნათესავმა რუსეთიდან 100 დოლარი გამომიგზავნა და მთხოვა, თქვენთვის ამომეტანა და სიტყვითაც გადმომეცა, - სერაფიმემ მითხრა, - გიორგის ფული გაუგზავნეო. ვინ სერაფიმემ-მეთქი. არ ვიცი, ბატონო, ასე მითხრა ჩემმა ნათესავმა ანიჩქამო. მორწმუნეა მერე ის ანიჩქა-მეთქი? კიო. მივხვდი, ვინც იყო სერაფიმე. ის ფული არ დამიხარჯავს. ანდა როგორ უნდა დამეხარჯა (ამოიღო ჯიბიდან და გვიჩვენა). აქ საქმე ფულში როდია, ეს ხომ დიდი სიყვარულია. წმინდა ალექსი შუშანია ბევრჯერ დამხმარებია. გიორგი ბრწყინვალე ძალიან დიდი სულია...

- სპორტი ახსენეთ. როგორი დამოკიდებულება გაქვთ სპორტთან?

- სპორტი ახლაც მიყვარს, რადგან ნებისყოფას, შრომისმოყვარეობას და სულის სიმტკიცეს მოითხოვს, რაც აყალიბებს და ავაჟკაცებს სულს. ხოლო ვაჟკაცი სული სათნოებისკენ უფროა მიდრეკილი, ვიდრე ბოროტისაკენ. რა თქმა უნდა, სპორტს ბოლომდე ვერ გავყვებოდი, მაგრამ ის წლები და ფიზიკური მომზადება ძალზე წამადგა. ახლაც ამ ხნისას 40 კმ შემიძლია ფეხით გავიარო.

მიხარია, რომ სახელმწიფო ბოლო დროს ძალიან ზრუნავს სპორტზე. კიდევ უფრო გასახარია, რომ მიუხედავად სიდუხჭირისა, სპორტსმენებს შრომა უფასდებათ. ისინი ხალხში უფრო პოპულარულები ხდებიან, ხოლო მათი პოპულარულობა ხელს უწყობს სპორტში მოზარდების ჩაბმას. ხომ ხედავთ, ნარკომანია პოლიციური მეთოდებით არ აღმოიფხვრება. სპორტს კი შეუძლია დაიცვას ახალგაზრდობა ამ დამღუპველი სენისა და ქუჩური ძველბიჭობისგან. ცუდი არ არის, როცა მოზარდს სურს გახდეს რონალდო, ზიდანი, მაგრამ დასანანია, რომ არაფერი იციან ქართული ფეხბურთის ლეგენდებზე. დღეს მხოლოდ უფროსი თაობის წარმომადგენლებს თუ ახსოვთ, რომ დიდმა პელემ მიშა მესხი "წითელ პელედ", ხოლო სლავა მეტრეველი "სამყაროს ნომერ პირველ იდეალურ გარემარბად" აღიარა... ასეთი პიროვნებები ჩვენი ეროვნული სიამაყეა და ახალგაზრდები უფრო ღრმად უნდა იცნობდნენ მათ სპორტულ ცხოვრებას.

ყველა ქართველ სპორტსმენს წარმატებას, თავდაუზოგავ შრომას და ქრისტეს რწმენაში განმტკიცებას ვუსურვებ.

- მამაო, რაიმე თხოვნა ხომ არ გაქვთ?

- აბა, ვის რა უნდა ვთხოვო. ღარიბი იმერელი მასპინძლისა არ იყოს, სტუმარს რომ ეუბნება: - რა დროს მოხვედი, კაცო, ყველი არა მაქვს, თორე ფქვილი რომ მქონდეს, ხაჭაპურს გამოგიცხობდიო!

გაგვეცინა, მაგრამ როგორც კი მივხვდით, მამაო ირიბად ჩვენს უქონლობაზე მიგვანიშნებდა, დავღონდით. დაგვამშვიდა - ღმერთმა მოგცეთ ადამიანების დახმარების სურვილიც და შესაძლებლობაცო.

- ჰო, ისე, განათლების მინისტრს ვთხოვდი, სკოლებში სასწავლო პროგრამაში შეიტანოს შოთა ნიშნიანიძის ეს ლექსი, რომელიც, ჩემი აზრით, ყველა ქართველმა უნდა იცოდეს:

"რწმენა გამაღლებს თუ ეჭვი გიპყრობს,
დავრდომილი ხარ თუ ღონე გერჩის,
წუთი არ არი, რომ მარტო იყო,
ღმერთი ან ეშმა არ გედგას გვერდში.
მაგრამ ორივე უჩინარია
და ვერც გაარჩევ, რომელი გწინდავს,
ალღო კი მხოლოდ შეუმცდარი აქვს
წინასწარმეტყველს, გმირსა და
წმინდანს.

- დაგვლოცეთ, მამაო. რას უსურვებთ ჩვენს ერს?

- დღეს ერთობა და ურთიერთთანადგომა გვმართებს, სამშობლოზე ზრუნვა ყველას სისხლხორცეული ვალდებულებაა. ამიტომ ყველანი პირნათელნი უნდა ვიყოთ ღმერთის, ქვეყნისა და წინაპართა სულების წინაშე. მძიმე დროა! ვშიშობ, დიდი ომია ახლოს!.. ჩვენ გავიმარჯვებთ.

უცოდველი მხოლოდ ღმერთია. შევუნდოთ ერთმანეთს და გავუფრთხილდეთ. მარხვით განვიწმინდოთ და ღირსეულად შევხვდეთ ბრწყინვალე აღდგომას. გამარჯვების აღდგომა გაგვითენოს ღმერთმა! გფარავდეთ ღვთისმშობლის კალთა, გეწეოდნენ წმინდა დიდმოწამენი დავით და კონსტანტინე. ჯანმრთელობა, გამრავლება, სიხარული, სიწმინდე და წარმატება ჩვენს ერს...

დავემშვიდობეთ, გამოგვაცილა. დიდხანს იდგა და გვიყურებდა. ფეხს ვითრევდით, უკან ვიხედებოდით. უცებ მკაცრი, მაგრამ საყვარელი ხმით დაგვიძახა - ვალიკო, თუ არ დაიჯერებთ და მაინც დაწერთ, ნურაფერს შეალამაზებთ და ნურაფერს ამოიღებთ... ჩემს ყველა სიტყვაზე პასუხისმგებელი ვარ ღმერთთან!

შენდობას ვთხოვთ მამა გიორგის, თუ რაღაც ისე ვერ დავწერეთ, როგორც საჭიროა.