გვესაუბრება ავჭალის წმინდა იოანე ნათლისმცემლის სახელობის დედათა მონასტრის წინმაძღვარი, დეკანოზი რევაზი სიხარულიძე:
-უფლის შეწევნით მორწმუნე ოჯახიდან ვარ და ჩემი მშობლები პატარაობიდანვე მაჩვევდნენ ეკლესიურ ცხოვრებას. კარგად მახსოვს მისი უწმინდესობა ეფრემ II (სიდამონიძე), პატრიარქი დავით V (დევდარიანი), მაგრამ ჩემი ცხოვრება განსაკუთრებით შეიცვალა, მას შემდეგ, რაც პატრიარქის ტახტზე მისი უწმინდესობა ილია II (შიოლაშვილი) ავიდა. ხშირად ვესწრებოდი სიონის ტაძარში წირვა-ლოცვას. როდესაც მისი აღსაყდრება მოხდა, 1977 წელს, სვეტიცხოველში, იქაც ვესწრებოდი. მას შემდეგ არ გამიცდენია უწმინდესის წირვა-ლოცვები. 1978 წლის იანვარში, უწმინდესის ლოცვა-კურთხევით სტიქარი ჩამაცვეს. ჩემთან ერთად კიდევ რამდენიმე ადამიანი გახდა სტიქაროსანი. პატრიარქის ლოცვა-კურთხევით ჩვენ უნდა ვყოფილიყავით სტიქაროსნები, რომლებიც მონაწილეობას მიიღებდნენ სამღვდელმთავრო მსახურებაში. ვთქვათ, როცა დასჭირდებოდა კვერთხის მიწოდება, პატრიარქის შემოსვა, ხელბანვა, რაც სამღვდელმთავრო წირვას თან ახლავს. ერთ დღესაც პატრიარქმა ასეთი რამ გვითხრა. დღეს საღამოს 7 საათზე, როდესაც სიონის ტაძარს დაკეტავენ, მობრძანდით და რეპეტიციას გავივლითო. მართლაც, დაახლოებით 7-8 კაცი ვიყავით, მივედით სიონში. მისი უწმინდესობა ჩამოვიდა, ჩაკეტა კარები და გვასწავლიდა როგორ უნდა დავხვედროდით პატრიარქს, როგორ უნდა მოგვეცვა მანტია, როგორ უნდა მიგვეწოდებინა კვერთხი და ასე შემდეგ. ეს ყველაფერი უწმინდესმა საკუთარ მაგალითზე გვაჩვენა, როგორ უნდა გაგვეკეთებინა. ამის შემდეგ დავიწყეთ პატრიარქთან მსახურება. ძალიან სასიამოვნო პროცესი იყო, შინაგანად სულ სხვა სამყაროში ვიყავით, საკურთხეველში რომ ვიდექით და ვემსახურებოდით უწმინდესს. მეათე კლასში გლანდების ოპერაცია გავიკეთე. მოხდა ისე, რომ ვერ მივედი მსახურებაზე, არადა დღესასწაული იყო, ალექსანდრე ნეველის ხსენების დღე. უწმინდესი წაბრძანებული იყო ალექსანდრე ნეველის ტაძარში. უწმინდესს წირვის შემდეგ გადასცეს ძვირფასი, ოქროსფერი ფაიფურის ვაზა, რომელზედაც მაცხოვრის დიდი ჯვარცმა იყო გამოსახული. ამასთან ერთად წირვის შემდეგ უწმინდესს დიდი ღვთისმშობლის სეფისკვერი გადასცეს. ჩემზე უკითხავს, სად არის რეზოო? უთქვამთ, გლანდების ოპერაცია გაიკეთა, სახლში წევს და ვერ მოვიდაო. ჰოდა, ეს გადაეცით ღვთისოო (მამა ღვთისო შალიკაშვილი მაშინ უწმინდესის მძღოლი იყო). მართლაც, მოიტანა ვაზა, ღვთისმშობლის დიდ სეფისკვერთან ერთად. იმდენად სასიხარულო იყო, რომ არასდროს დამავიწყდება.
***
გავიხსენებ კიდევ შემდეგს: -დედაჩემი სქემიღუმენია იოანა გახლდათ. მამის გარდაცვალების შემდეგ ის მონაზონი გახდა. 1985 წლიდან, ჯერ სამთავროში, მერე იღუმენიად იყო ბოდბის მონასტერში. მან დაიბრუნა მონასტრის ტერიტორიზე არსებული ის დიდი შენობა, რომელიც მანამდე მუზეუმს ეკუთვნოდა. დედას უკავშირდება საკმაოდ ბევრი ეკლესია-მონასტრის გახსნა. დადიოდა, ხალხს ხელს აწერინებდა ხოლმე და ისე იხსნებოდა ტაძრები. წინააღმდეგ შემთხვევაში ტაძარი არ გაიხსნებოდა. ოცეული ანუ თუ ოცი ადამიანი ხელს არ მოაწერდა და არ მოითხოვდა ტაძრის გახსნას. დედაჩემი ხშირად დადიოდა სოფლებში და ტაძრების გახსნაში ეხმარებოდა და ათვიცნობიერებდა სოფლის მოსახლეობას. ღვთის განგება არის ის, რომ ადამიანმა დროულად შეიცნოს თავისი მისია. ღმერთი მისგან რას მოითხოვს. როცა ადამიანი სულიერი თვალით ჭვრეტს უფალს, რა უნდა მისგან, უფალიც ეხმარება.
***
ჩვენ ექვსი დედმამიშვილი ვართ. ათეისტურ პერიოდში მამა ხშირად დაიქირავებდა ხოლმე ავტობუსს და დავდიოდით წმინდა ადგილებში, ღამეს ვათენებდით, დილით წირვას შეუკვეთავდით, მაშინ ეს ხალხში ცოტა უცნაურად ჩანდა. მას შემდეგ რაც უწმინდესი ილია II-ე მობრძანდა ტახტზე, ხალხი მასიურად მოექცა, ეს უკვე ჩვეულებრივი ამბავი იყო ათიათასობით ადამიანი გახდა მისი ქადაგებებით ეკლესიური.. აღსანიშნავია, რომ მისი უწმინდესობის ქადაგება ძალიან გამორჩეული იყო. საოცარი აქტუალურობით გამოირჩეოდა, საოცარი სითბოთი და უბრალოებით. ქადაგებებს კასეტებზე ვიწერდით და მთელი კვირა მის ქადაგებას ვუსმენდით. ერთი სული გვქონდა კვირას როდის წავიდოდით წირვაზე. ახალგაზრდებისთვის ძალიან დიდი სტიმული იყო, ღვთის განგება შეესრულებინა და უფლის მცნებებით გვეცხოვრა.
გამორჩეული თაობა იყო. მოწყურებული ადამიანი რომ მივა უცბათ ანკარა წყალთან და დაეწაფება, დაახლოებით ასეთი ეფექტი იყო უწმინდესის გამოჩენა. ხალხი დაეწაფა უფლის მადლს.
