ურლის მიტროპოლიტმა ტიხონმა 1918 წელს წმინდა სერგის ლავრის ბერებს თავის შესახებ მოუთხრო: ჩემი ერისკაცული სახელი ივანე მეშერსკია. ადრე სპეციალობით ექიმი ვიყავი და დედასთან და დეიდასთან ერთად ვოლგაზე ერთ-ერთ გუბერნიაში ვცხოვრობდი. მსოფლმხედველობით სრულიად ურწმუნო ვიყავი და ჩემს აზრს თამამად გამოვთქვამდი. მორწმუნე დედისა და დეიდის წინაშე, რომლებიც ძალზე სწუხდნენ და ბუნებრივია, ლოცულობდნენ კიდეც ჩემი სულის ცხონებისთვის. აშკარაა, უფალმა შეისმინა მათი ლოცვები, და გულისხმისაყოფელი სიზმრით მომიხილა. ერთხელ თეატრიდან დაბრუნებული დედას და დეიდას რელიგიის თემაზე ვესაუბრე და მათ რწმენას დავცინე. ისინი განაწყენდნენ, შეწუხდნენ, მუხლებზე დაემხნენ და ჩემი გონზე მოყვანისთვის ღმერთს დაუწყეს ვედრება. მე ვივახმშე და დავწექი. საშინელი სიზმარი ვნახე, - თუ რა ელოდათ ცოდვილებს სიკვდილის შემდგომ. სიზმარი იმდენად ცხადი იყო და საშინელი, რომ კინაღამ ჩემი სული სხეულს გაშორდა. ამ სიზმრეულმა ჩვენებამ ისე იმოქმედა ჩემზე, რომ გავჭაღარავდი. მანამდე ერთი თეთრი თმა არ მქონია... ვიწამე. მაგრამ ჩვენი ცხოვნების მტერი დიდხანს არ მანებებდა თავს. ძილში მეცხადებოდნენ ბოროტი სულები, გრძელცხვირა, რაღაც მყრალი სითხით გაწუწულები და ჩემს კოცნას ცდილობდნენ. ამ ხილვებმა განამტკიცა ჩემში ღვთისადმი სასოება და რწმენა, რომლისკენაც ლოცვით მივილტვოდი და ამ საშინელი ხილვებისგან განთავისუფლებას ვთხოვდი. მალე მონაზვნად აღვიკვეცე, შემდგომში უფალმა მღვდლობისა და მღვდელმთავრის მადლით მომიხილა"...