არქიმანდრიტ პართენის (აფციაურის) მშობლებს შვილი არ ეძლეოდათ. აღუთქვამს მამამისს: ღმერთო, შვილის ღირსი გამხადე და შენ შემოგწირავო. ნატვრა აუსრულდათ და ვაჟი შესძენიათ, სახელად იოანე უწოდებიათ. სამი წლის იოანე უეცრად ავად გამხდარა და გარდაცვლილა. მშობლების გოდება ცას სწვდებოდა. ამ დროს მათ სახლში ერთი უსინათლო ბერი შემოსულა და მწუხარე მამისთვის უთქვამს: - ხომ არ დაგავიწყდა, რომ შვილი ბერად შესწირე ღმერთსო. გამწარებულ მამას უპასუხია: - განა კი მოვატყუებდი, მაგრამ რა ვქნა, მკვდარი ხომ არ გაცოცხლდებაო. ბერს უთქვამს: - ღვთისადმი ფიცის ნიშნად დედაბოძზე ჭდე გააკეთე (მთიულთა წესისამებრ), რომ თუ ბავშვი გაცოცხლდა, უფლის მსახურად გაზრდიო. მამამ მიცვალებული ხელში აიყვანა, ხანჯალი აიღო და სახლის დედაბოძს დაარტყა. ბავშვმა მაშინვე თვალი გაახილა და მამას შეხედა. გახარებულმა მშობელმა მეტისმეტი სიხარულით მეორე ჭდე ამოკვეთა დედაბოძზე.