რაღა თქმა უნდა, მეც ძალიან დავინტერესდი და შევიტყვე, რომ ეს მადლით აღვსილი ადამიანი მოხევე მღვდელი, მამა გიორგი მალანია აღმოჩნდა.
ჩემსავით ალბათ თქვენც იკითხავთ: სად - მოხევე და სად - მალანიაო, მაგრამ მამა გიორგი მართლაც მოხევე გახლდათ, მისი მამა, ივანე, მეცხრამეტე საუკუნის სამოციან წლებში სამეგრელოდან, სოფელ ფოცხოდან, წამოსულა. სასულიერო სემინარია წარმატებით დაასრულა თუ არა, ყაზბეგს გაგზავნეს სამსახუროდ.
მართალია, თავად სოფელი ფოცხოც მთის ფერდობზეა შეფენილი, მაგრამ ყაზბეგის გოროზმა მთებმა მაინც ძალიან გააოცა ივანე.
გავიდა დრო და ნელ-ნელა შეეჩვია იქაურობას. თავისი მასპინძლის, ყაზბეგელი მღვდლის, ბართლომე ღუდუშაურის და პელო შეუყვარდა. ოჯახი მალევე შექმნეს და ჯვარიც თავად მამა ბართლომემ დასწერა.
ქორწინებიდან ცოტა ხნის შემდეგ ახალგაზრდები სამეგრელოს დაუბრუნდნენ. ივანე იქ ჯერ დიაკვნად აკურთხეს, შემდეგ კი მღვდლად.
ღვთივკურთხეული აღმოჩნდა მათი ერთობა - მამა ივანეს და პელო ღუდუშაურს შვიდი შვილი შეეძინათ - გიორგი, ბესარიონი, ტარასი, ანტონი, ლადო, ნინუცი და ანიკო.
სამწუხაროდ, ოჯახმა მამა მალევე დაკარგა - მომაკვდავის საზიარებლად წასულ მამა ივანეს გზად უეცარი სიკვდილი ეწვია და მისი ცხენი პატრონის გარეშე დაბრუნდა შინ...
მთაში გაზრდილ პელოს ისეც უჭირდა ბარად ყოფნა, ქმრის გარდაცვალებამ კი კიდევ უფრო გაუმძაფრა შინ დაბრუნების მოთხოვნილება, თანაც იმ დროს ფოცხოში სახადმა იმძლავრა და პელომაც საშველად ძმას - მამა ბართლომეს უხმო. ადგა მამა ბართლომე, გრძელ გზას ცხენ-ურმით დაადგა და რამენიმე დღეში დაობლებულ დისშვილებს წამოსაყვანად ჩააკითხა. ურჩია, - აქ ხელს როგორ მოგაწვდენთ, ჩემთან წამოდით, დაგზრდით, გიპატრონებთ და თუ მოინდომებთ, მერე დაბრუნდით სამეგრელოსო. ჩაისხა ურემში და ყაზბეგისკენ გაუყენა გზას.
შეასრულა კიდეც თავისი სიტყვა მამა ბართლომემ - ობლები მართლაც ღირსეულად დაზარდა. უფროსმა ვაჟებმა გიორგიმ და ბესარიონმა სასულიერო სემინარია დაამთავრეს, ანტონი ხევში ერთ-ერთი ყველაზე განთქმული პედაგოგი გახდა, ტარასიმ ოქროს მედალზე დაამთავრა კიევის გიმნაზია და ოსეთის საბაჟოზე მსახურობდა. რაც შეეხება ლადოს, იგი ახალგაზრდა გარდაიცვალა - "ღილა მოხევის" ბრმა ტყვიამ იმსხვერპლა, თავად ღილამ კი ტირილით დააკლა თურმე ლადოს თავი...
მამა ივანეს უმცროსი ქალები - ნინუცი და ანიკო იმ დროის ცნობილი ქალბატონები იყვნენ. ნინუცი ახალაშვილების რძალი გახდა, ანიკო კი სიონში მასწავლებლად ჩამოსულ ალექსანდრე კვაჭაძეს გაჰყვა ცოლად. სწორედ ალექსანდრე კვაჭაძისა და მისი ცოლისძმის, ხევის განთქმული მასწავლებლის, ანტონ მალანიას ძალისხმევით გაიხსნა სოფელ სიონში ორკლასიანი სკოლა.
მამა ბესარიონი სოფელ მლეთას მიავლინეს მღვდლად.
სასულიერო სემინარიადასრულებულმა გიორგი მალანიამ, მამა ივანეს უფროსმა შვილმა, ახოვანმა და სულხორციანად ლამაზმა ვაჟკაცმა, ცოლად შეირთო დუშელი ქალი, ლიზა კაიშაური.
ქორწინების შემდეგ გიორგი ჯერ დიაკვნად აკურთხეს, შემდეგ კი მღვდლად და ჯერ სოფელ ყანობში გაამწესეს სამოღვაწეოდ, შემდეგ - სიონში, თუმცა მხოლოდ სოფელ ყანობსა და სიონს კი არა, მისი ყურადღება და მზრუნველობა ხევის ყველა ოჯახს გასწვდა.
გიორგი ღუდუშაური და ნატალია კობაიძე
მამა გიორგი სიონს დამკვიდრდა, მისი შვილები და შთამომავლებიც იქვე დარჩნენ და სამეგრელოში დაბრუნება არც ერთ მალანიას აღარ უცდია.
დიდი სიყვარული ჰქონდა ხევში მამა გიორგის, სულ მიდიოდნენ, რჩევას სთხოვდნენ.
როგორც გითხარით, სწორედ ამ სულკურთხეულმა კაცმა დასწერა ჯვარი პატრიარქ ილია II-ის მშობლებს. სხვათა შორის, მეუფე იობის (აქიაშვილი) ბებია-პაპა ვასილი და ქეთევანიც მამა გიორგიმ შეაუღლა.
მალე ქვეყანას კომუნისტები დაეპატრონნენ, ტაძრები და მონასტრები დააქციეს, მღვდელ-მონაზვნობა მოუსავლეთის გზას გაუყენეს, სიწმინდენი შებილწეს და გაანადგურეს...
მამა გიორგიც უყოყმანოდ გააშავსიელეს და მისი ოჯახი ძრწოლით ელოდა სასტიკ განაჩენს... ლიზამ ქმარს შეჰბედა, - იქნებ სხვებივით შენც გაგეკრიჭა წვერი და მღვდლობაზე უარი გეთქვა, ჩვენც მოვისვენებდით და წითლებიცო, მაგრამ, რაღა თქმა უნდა, ის პასუხი მიიღო, რასაც ელოდა: მე სხვა ცხოვრებით ვერ ვიცხოვრებო. რომ ვერ დაიყოლიეს, ბინძური ხმები დაუყარეს - იქნებ ხალხს შესძულდეს და აღარ მიეკარონო...
გული სტკიოდა მამა გიორგის - მძიმეა უბრალოსთვის საშინელი ცილისწამების უხმოდ ტარება, მაგრამ ღვთის მოიმედე ყოველივეს ითმენდა...
იმ წლებში რაიკომი სოფლის საბჭოებს პროდუქტების შესყიდვის გეგმებს უწესებდა, გაღატაკებულ მოსახლეობას კი, ნამატი პროდუქტი კი არა, საარსებო მინიმუმიც ძლივს ჰქონდა, ამიტომ აბსურდული გეგმები შეუსრულებელი რჩებოდა. სოფლის საბჭოს თავმჯდომარეებს თავიანთი სკამები ძალზე ეძვირებოდათ და "დამნაშავეებს" ხან სად ეძებდნენ, ხან - სად.
ერთ-ერთ ბიუროზე რაიკომის მდივანმა საბჭოს თავმჯდომარეს მკაცრი პასუხი მოსთხოვა შეუსრულებელი გეგმის გამო და პასუხმაც არ დააყოვნა - თავმჯდომარემ: გეგმას როგორ შევასრულებ, როცა მღვდელი გიორგი მალანია სოფელ-სოფელ დადის და ხალხს პროდუქტის ჩაბარებას უკრძალავსო. ასე დაიბადა მამა გიორგის "განაჩნიც".
მას ამ ამბამდეც დევნიდნენ, მაგრამ ახლა განსაკუთრებული გააფთრებით შემოუტიეს. 1932 წლის 19 იანვარი - ნათლისღება თენდებოდა. მამა გიორგი შეიმოსა და ჯვრით ხელში წყალკურთხევის აღსასრულებად მდინარისკენ გაემართა. ცხადია, უთვალთვალებდნენ და "უმიზეზო მიზეზს" ეს ბრალდებაც დაემატა - გაქანდა დამსმენი და ყაზბეგში უმალვე ამცნო რაიკომს, - მღვდელი მდინარისკენ მიდის, წყალი უნდა აკურთხოსო.
მამა გიორგი ნელა მიდიოდა. იმედოვნებდა - გზადაგზა ხალხიც შემომიერთდებაო, მაგრამ არავინ გამოსულა - ხალხს მთავრობის უფრო ეშინოდა, ვიდრე ღმერთის...
მოძღვარს სხვა რაღა გზა ჰქონდა, მარტომ აღასრულა დიდი აიაზმა და ტაძრისკენ გამობრუნდა...
ეს იყო უკანასკნელი წყალკურთხევა ხევში, სანამ უწმინდესმა და უნეტარესმა ილია II-მ იქ მღვდლები არ გაგზავნა.
სახლიც ტაძრის შორიახლოს ჰქონდა, მაგრამ ვერც ტაძრამდე მოასწრო მისვლა და ვერც ოჯახამდე - გზაშივე წამოეწივნენ და დაატყვევეს.
ტყვეობა ტაშკენტის ციხეში გაატარა. სულ ლოცულობდა, ბრალმდებლებსაც შეუნდო და თავის ქვეყანას და ოჯახს გულმხურვალედ ავედრებდა უფალს... მაგრამ დარდს ვეღარ გაუძლო და 1934 წელს ციხეში მიიცვალა.
მამა გიორგის მეუღლემ ოთხივე შვილი ღირსეულად დაზარდა, თუმცა ქმრის ნეშტი სამშობლოს ვეღარ დაუბრუნა...
მამა გიორგი მეოცე საუკუნის ოთხმოციან წლებამდე, კომუნისტური წყობის დაშლამდე, უკანასკნელი მოძღვარი იყო ხევში...
