ერთ საღამოს ქუჩაში ბებია და შვილიშვილი მიაბიჯებდნენ. იმისთანა ქარი ქროდა, ფოთლებს სულ მაღლა-მაღლა მიაფრიალებდა. შვილიშვილი ტირილით სთხოვდა ბებიას, ხაჭაპური მიყიდეო. ბებიას ფული არ ჰქონდა, მაგრამ ბიჭს ვერაფერი გააგებინა. შვილიშვილი უფრო და უფრო უმატებდა ტირილს, თან - მიყიდე და მიყიდეო, - გაიძახოდა. ბიჭმა გამვლელთა ყურადღება მიიქცია. ერთი ქალი გაუწყრა კიდეც: - რა მტირალა ბიჭი ყოფილხარო! - მერე ბებიას ურჩია:

- ბოლოს და ბოლოს დასაჯეთ და კუთხეში დააყენეთ!

- კუთხეში აქ ვერ დამაყენებს! - შეუბღვირა ბიჭმა.

- რატომ? - გაუკვირდა ქალს.

- იმიტომ, რომ სახლში არა ვართ, დედამიწა კი მრგვალია და კუთხე როგორ ექნება?

- ყოჩაღ! - შეაქო ქალმა, - შენ უკვე დიდი და ჭკვიანი ბიჭი ყოფილხარ, ყველაფერი გცოდნია, აბა რა გატირებს?

- ხაჭაპური მინდა!

- ფული დამეხარჯა, რითი გიყიდო, თანაც სახაჭაპურე ქუჩის ბოლოშია, - წუხდა ბებია.

- მინდა! - არ თმობდა შვილიშვილი.

- უცნაური ბიჭი ყოფილხარ, - გაუწყრა ქალი, - მეც კი მინდა ახლა, რომ სახლში თბილად ვიყო, ძალიან შემცივდა.

- სახლი ხომ ხაჭაპური არ არის? - გაუკვირდა ბიჭს.

- ხაჭაპური კი არა, გათბობა მინდა, მცივა, მაგრამ უნდა მოვითმინო. იცი, გმირები რატომ არიან გმირები? - განაგრძო ქალმა, - იმიტომ, რომ ყველაფრის მოთმენა შეძლეს: შიმშილისაც, სიცივისაც, წყურვილისაც, ყველანაირი გაჭირვებისა, თანაც მტერს ებრძოდნენ! კინოში, ტელევიზორში ხომ გინახავს ბრძოლა?

- მინახავს.

- ძალიან კარგი, აი, ამას ვამბობ სწორედ! ყველაფერს ითმენდნენ, თავს სწირავდნენ. შენ კი...

- მე ხომ გმირი არა ვარ?

- შენ გგონია, თუკი შეგნებული, კეთილი ბიჭი იქნები, გმირობად არ ჩაგეთვლება?

- მე კეთილი ვარ! - ამაყად თქვა ბიჭმა.

- მერე, ბებიას რომ აწუხებ, ეს სიკეთეა? თანაც ასე ცივა, ქარი ქრის.

- აღარ შევაწუხებ, - მოტყდა ბიჭი და თავი ჩაღუნა.

- ყოჩაღ! ეს მართლა ჭკვიანი ბიჭი ყოფილა! - შეაქო ქალმა.

- კარგი ბიჭია, კარგი, - ბებიამ თავზე ხელი გადაუსვა შვილიშვილს. ამასობაში სახლამდეც მიაღწიეს. ბებიამ ბიჭს უთხრა:

- დეიდას მადლობა გადავუხადოთ ასეთი კარგი საუბრისთვის და დავემშვიდობოთ.

- ნახვამდის, გმადლობთ, - სერიოზულად თქვა ბიჭმა და თავი ღიმილით დაუკრა. ქარი კი ისევ მაღლა-მაღლა მიაფრიალებდა ყვითელ ფოთლებს.

იმ ღამეს ბიჭმა სიზმარი ნახა: ვითომ ომში იყო, ჯარისკაცებს ბებიას გამომცხვარ ცხელ-ცხელ ხაჭაპურებს ურიგებდა, თვითონ კი ხელსაც არ აკარებდა, რადგან მებრძოლებს ისედაც აკლდათ საჭმელ-სასმელი... მერე აქეთ-იქით ზათქით სკდებოდნენ ყუმბარები, თვითონ, როგორც გმირს შეეფერება, არაფრის ეშინოდა და იერიშზე გადასულ მეომრებს, დროშით ხელში, მხარდამხარ მისდევდა. გუგუნებდნენ თვითმფრინავები და ტანკები, ქუხდნენ ქვემეხები...

ბიჭი ხმაურმა გამოაღვიძა.

ოთახი სარკმლიდან შემოსულ მზის ნათელს აევსო. შუა ქუჩაში ბავშვები ომობანას თამაშობდნენ...